|
กลอนรำพัน แก่ด้วยกัน :: เราไม่รู้ว่าเค้าจะอยู่กับเรานานเท่าไหร่
กลอนรำพัน แก่ด้วยกัน
โดยม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมทย์
อยู่กันมาแต่ลืมตาเห็นชีวิต
เข้ามาใกล้ชิดไม่เคยพรากจากไปไหน
ถึงสังขารเปลี่ยนแปรไปตามวัย
จากลูกหมาเป็นใหญ่ถึงวัยชรา
แต่จิตใจไม่แปรตามสังขาร
ยังกล้าหาญจกรักสมศักดิ์หมา
ในยามทุกข์ทุกข์ร่วมด้วยกันมา
ในยามสุขปรีดาด้วยใจรู้
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยก็ช่วยเฝ้า
ยามนอนหลับใครจะเข้ามาไม่ได้
กินข้าวช้ามาเรียกด้วยห่วงใย
หากนอนดึกวอนให้เข้าหลับนอน
รู้ทุกสิ่งจริงด้วยปัญญาตน
แต่เกิดมาไม่มีคนเคยสั่งสอน
ไม่เคยรบกวนใจให้อาทร
จะเห่าหอนก็ต้องดูว่าอยู่ไกล
ยามเงียบเหงาเปล่าใจได้ใครเล่า
มีแต่หมาคอยเฝ้าอยู่ใกล้ใกล้
ยามดึกดื่นขึ้นมาจะหาใคร
พอเบาใจเพราะมีหมาพูดจากัน
หมาอยู่สิบห้าชราแน่
เจ็ดสิบคนแก่ก็สิ้นกระสัน
ที่รู้แน่ก็คือแก่ไปด้วยกัน
จะนานวันไม่รู้เท่าไรเอย
การที่เราเลี้ยงสุนัขต้องคอยคิด นึกถึงเวลาเค้าแก่ เจ็บเสมอ
เราไม่รู้ว่าเค้าจะอยู่กับเรานานเท่าไหร่ เมื่อไหร่เค้าจะหายไปจากเรา
สิ่งแน่ๆเราควรทำใจ ไม่ให้สูญเสียมาก ที่จริงการทำใจไม่เป็นไม่ได้หรอกเนอะ
แต่ก็ต้องยอมรับมัน อย่างสุนัขตัวแรกที่เราสูญเสียนะ มันไม่ได้ตั้งตัวเลยจริงๆ
วันสุดท้ายในการสอบ แล้วตั้งใจจะกลับไปหาร๊อตโต้ รู้ข่าวร๊อตตาย
เสียใจเอามากๆ ร้องไห้ตลอดเวลา นานกว่าจะทำใจได้เหมือนกัน
พอมาถึงทอฟฟี่ ถึงแม้อยู่กันสั้น แต่ก็มีความผูกพันและรักมากๆ เพียงแค่เดือนเดียว
เค้าก็จากไปคาอกเรา ตอนนั้นอยู่คนเดียวไม่รู้จะทำไงดีเหมือนกัน
แต่ก็ต้องบอกตัวเองอย่างเดียวเค้าไปแล้ว
ยังคิดๆนะเหลือจีจี้ อยากจะดูแลจี้ให้ดีที่สุด อยากจะให้เค้าอยู่กับเรานานๆ
แต่ไม่รู้เนอะว่าจะนานเท่าไหร่
แต่ตอนนี้อยากจะขอให้เราสอง แก่ไปด้วยกันละกันเนอะ จีจี้
| Create Date : 30 มิถุนายน 2548 |
|
13 comments |
| Last Update : 30 มิถุนายน 2548 16:16:51 น. |
| Counter : 882 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
