เคยมั๊ย.... เมื่อคุณคิดถึงใครบางคน คุณรู้สึกทรมาน

เพราะคุณคิดไปว่า

เขาคนนั้น อาจจะไม่ได้คิดถึงคุณอยู่

ถึงแม้ว่าการได้คิดถึงใครซักคนนั้น

จะเป็นทุกข์บ้าง แต่ก็ชุ่มชื่นหัวใจ

ทำให้คุณต้องมานั่งคิดกระวนกระวายว่า


คุณมีความหมายสำหรับเขาบ้างหรือเปล่านะ เขาจะแคร์คุณบ้างไหมนะ


คุณจะรีบรับโทรศัพท์ทันที เพราะคิดว่า อาจเป็นเขาคนนั้น


คุณมองออกไปนอกหน้าต่าง เพราะคิดว่า เขาอาจจะปรากฎตัวอยู่ที่นั่น


คุณนั่งอยู่หน้าทีวี แต่จิตใจกลับคิดถึงเขาคนนั้น......


จนทำให้พลาดตอนอวสานของละครเรื่องโปรด


คุณเอนกายลงบนเตียง ก็พลันคิดถึงช่วงเวลาที่ไปไหนต่อไหนด้วยกัน

คุณคิดถึงแต่ว่า เราคงจะได้มานั่งมองดาวด้วยกันอีก

คุยกันทุกเรื่อง

ไม่ว่าจะเป็นความฝัน หรือ อนาคต ……

คุณออนไลน์อินเตอร์เน็ท เพื่อหวังจะได้พบเขา

และก็เริ่มวิตกกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า


เมื่อเขาไม่ได้ออนไลน์ หรือตอบกลับมา ……( เฮ้อออ )



การได้คิดถึงใครบางคน เป็นหนทางหนึ่งที่ช่วยให้คุณเติบโต

และได้สัมผัสกับความเปลี่ยวเหงา

มันสอนให้คุณเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับความอ้างว้าง

และทำให้คุณรู้จักอีกความรู้สึกหนึ่ง นั่นคือ ความว่างเปล่า

บางครั้ง..... มันก็รู้สึกดีนะ ที่ได้คิดถึงใครซักคน

เพราะมันทำให้คุณรู้ว่า คุณใส่ใจใครคนนั้น

และคุณปล่อยใจที่จะสัมผัสความรู้สึกรักและใส่ใจที่มีเขา

แต่ในขณะเดียวกัน การที่คิดถึงใครคนนั้น โดยที่เราไม่รู้ว่า


เขารู้สึกเหมือนเราหรือเปล่า ช่างเป็นความรู้สึกที่ทรมานเหลือเกิน


และคุณกลับรู้สึกว่า คุณถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง


ดังนั้น...... หากคุณคิดถึงใคร จงบอกให้เขาได้รับรู้บ้าง

และเช่นเดียวกัน ถามเขาซิว่า เขารู้สึกอย่างเดียวกันหรือเปล่า


อย่าปล่อยให้ความรู้สึกคิดถึง เปลี่ยนแปรเป็นความอิจฉา

หรือความหวาดระแวง ……

หากใครคิดถึงคุณ และคุณรับรู้ จงบอกเขาเถิด ว่าคุณรับทราบแล้ว

หากคุณคิดถึงเขาตอบ ก็จงบอกเราเช่นกัน อย่าให้เขา....รอ....เลยนะ

ส่วนอันนี้เพิ่งนึกได้ เหอๆ ไม่เพราะเรยเนอะ