ข่าวว่ายอดสั่งจอง Abbey Road มานำครับ ตามด้วยจ่าพริกไทย....

ทุกหน้าปกที่เอามาทำเป็นสแตมป์นี้ล้วนมีตำนานทั้งนั้น

Abbey Road คืออัลบั้มสุดท้ายของพวกเขา ตอนแรกว่าจะไปถ่ายปกกันที่ยอดเขาเอเวอเรสต์นู่น แต่ด้วยความขี้เกียจเป็นล้นพ้น เลยย่นระยะทางลงมาหน่อย ถ่ายมันที่ถนนหน้าห้องอัดนี่ล่ะวะ ความคลาสสิกของภาพนี้อยู่ที่ความลงตัวสุดๆขององค์ประกอบของภาพครับ เคล็ดลับของภาพนี้อยู่ที่การถ่ายจากมุมสูง ใครจะไปถ่ายภาพนี้ที่ลอนดอนก็เอาบันไดไปตั้งถ่ายนะ จะได้ฟีลเหมือนๆ

Help! เป็นอัลบั้มกึ่งซาวนด์แทร็คของหนังเรื่องที่สองของพวกเขา ซึ่งก็ฮาดีไม่แพ้ A Hard Day's Night (ปกแผ่นนี้ตกไปอาจเป็นเพราะพอเป็นสแตมป์แล้วหน้าแต่ละคนจะเล็กมาก) หน้าปกเป็นรูปพวกเต่าทองทั้งสี่ยกมือยกไม้เหมือนจะสื่อแสดงสัญญาณอะไรสักอย่าง มีการเอาไปตีความกันอย่างเมามันครับ แต่ผมจำไม่ได้แล้ว

Let It Be เป็นงานสุดท้ายที่ออกวางขายของพวกเขา ภาพนี้แสดงจุดจบของวงอย่างชัดเจน ต่างคนต่างอยู่ในกรอบของตนเอง แต่โปรดสังเกตว่าทุกคนมองไปในทางเดียวกันหมด ยกเว้นนายเครา...พอล แมคคาร์ทนีย์ นี่เป็นอัลบั้มโปรดของไบรอัน วิลสันแห่งบีชบอยส์ แต่ผมเองฟังมันน้อยมากๆ

Revolver เพื่อนเก่าของพวกเต่าทองจากเยอรมัน Klaus Voorman ใช้กรรไกรตัดภาพเก่าๆของสมาชิกในวงมาแปะๆบนกระดาษที่เขาวาดภาพลายเส้นของสี่เต่าทองเอาไว้ ตรงไหนที่เค้าวาดไม่ได้เค้าก็เล่นเอาภาพจริงมาแปะดื้อๆ เช่นปากและตาของจอร์จ แต่สิ่งที่ผมชอบที่สุดในภาพคือเส้นผมของแต่ละคนที่ดูไปคล้ายๆเส้นหมี่ขาวที่เพิ่งลวกเสร็จใหม่ๆ

Sgt. Pepper's ความดังของปกนี้และอัลบั้มนี้คงไม่ต้องพูดถึงแล้วมั้ง มันมีทุกอย่างในภาพ ทั้งความอลังการ ความน่าสะพรึงกลัว ความอีรุงตุงนังในปกนี้เหมาะมากสำหรับเป็นที่ซ่อนซุกระเบิด!

with the beatles ถ่ายภาพที่โรงแรมแห่งหนึ่งโดยโรเบิร์ต ฟรีแมน ทุกคนใส่เสื้อคอเต่า ใช้แสงจริงที่ลอดมาจากหน้าต่าง ว่ากันว่าเป็นสไตล์เฉพาะตัวของแอสทริด เคอร์เชอร์แฟนของสตู อดีตมือเบสผู้ล่วงลับของ Beatles...

อยากดั้ย อยากดั้ย