ไป "ลองของ" ที่เชียงใหม่มา

ด้วยคำขอร้อง (แกมบังคับ) จากเพื่อนคนหนึ่งของผม ให้ช่วยเขียนวิจารณ์หนังฟอร์มยักษ์เรื่องคิงคองให้หน่อย เพราะมันอยากอ่าน
(เออ ทำไมแกไม่เขียนให้ชั้นอ่านมั่งล่ะ ไปดูแล้วไม่ใช่เหรอ?)

ให้ชั้นวิจารณ์ได้ไง ยังไม่ได้ไปดูเฟ้ย ไอ้ลิงดองอะไรเนี่ยะ ชั้นยิ่งเป็นพวกต่อต้านสังคม ไม่ค่อยชอบดูหนังฟอร์มยักษ์ซะด้วย
แถมยังชอบว่าพวกชอบของใหญ่ๆ ด้วยซ้ำไป ว่ามีปมด้อยเรื่องขนาด เลยต้องชดเชยด้วยอะไรใหญ่ๆ

อันที่จริงวันสองวันนี้ ก็ไปเดินวนๆ อยู่แถวบ็อกซ์ออฟฟิศมาหลายรอบแล้วแหละ แต่ตัดใจไปดูไม่ได้ซะที เพราะไม่มีใครไปดูเป็นเพื่อน

ช่วงนี้ตกงาน หญิงหายหมด ฮือๆๆๆ

----------------------------------------

อาศัยว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนไปเที่ยวเชียงใหม่กับครอบครัวมา ก็เลยแวะไปดูหนังมาแล้ว ก็เลยเอาเรื่องลองของมาเล่าให้ฟังก่อน
เห็นว่าเรื่องดองของ เอ๊ย ลองของเนี่ย เค้าเจ๋ง ก็ต้องไปพิสูจน์กันหน่อย

เพื่อให้ได้บรรยากาศย้อนยุคปนวังเวง ผมก็เลยไปดูที่ ทิพเนตรรามา หรือวิสต้าทิพย์เนตร (แหม ก็ทั้งเชียงใหม่ เรื่องนี้มันเหลือโรงเดียวแล้วนี่)

อันที่จริงไม่ได้ตั้งใจไปดูหรอก เรื่องของเรื่องก็คือ แวะไปซื้อซีดีเพลงคำเมือง ของวิทูรย์ ใจพรหม ที่ร้านข้างๆ น่ะ เลยแวะดู เพราะไปเถลไถลเลือกซีดีจนร้านเค้าปิด พอดีกับรอบฉายของโรงนี้เริ่มพอดี

นี่ๆ ขอบอก... ก็ร้านนี้มันมีซีดีให้เลือกเยอะดีนี่นา ใครไปอย่าลืมแวะไปดูนะ

--------------------------------------------------

ก็เพราะเป็นหนังรอบสุดท้าย ในโรงสุดท้ายของเชียงใหม่ ที่ยังฉายเรื่องนี้อยู่ ผมก็เลยไม่แปลกใจอะไร ที่โรงหนังความจุไม่ต่ำกว่า 600 ที่นั่ง จะมีคนดูสิริรวมทั้งสิ้นด้วยตัวเลขที่เป็นมงคล 9 คน

ตอนไปซื้อตั๋ว ผมก็ทำตัวเป็นคนกรุงเทพเต็มที่ ชี้ไปเลย ว่าผมจะนั่งตรงนี้
น้องคนที่ขายตั๋วหันมามองหน้านิดนึง (คงนึกว่าไอ้บ้านนอกนี่มาจากไหน)
แล้วบอกว่า “พี่อยากนั่งตรงไหนนั่งได้ตามสบายเลยครับ ขออย่างเดียว อย่าไปนั่งตักคนอื่นเป็นใช้ได้”

เออ... ว่าแล้วก็ควักตังค์ไป 60 บาท พร้อมกับภาวนาในใจ หวังว่าคงจะคุ้มค่าเงินกว่าเรื่อง “ช้างกูอยู่ไหน” ที่ไปดูที่อุบลฯ มาเมื่อหลายเดือนก่อนนะ

ทันทีที่ก้าวเข้าประตูโรงหนัง ความรู้สึกเก่าๆ ก็ย้อนกลับมา ชวนให้นึกถึงเมื่อสมัยยังเรียนอยู่ที่ที่เชียงใหม่

สิบสองปีผ่านไป โรงหนังโรงนี้ก็ยังให้ความรู้สึกได้เหมือนกับครั้งแรกที่มา เว้นแต่เก่าโทรมไปบ้าง ตามกาลเวลา
(อันที่จริงไม่ “บ้าง” หรอก “มาก”เลยแหละ)

แต่สิ่งที่ดีๆ ของโรงหนังในเครือวิสต้าอย่างหนึ่งก็คือ ไม่ว่าคนน้อยแค่ไหน หนังก็จะฉายตามกำหนดเสมอ ไม่ปล่อยให้ลูกค้ารอเก้อ แม้จะมีคนดูแค่คนเดียวก็ยังฉาย (อันนี้เจอมาแล้วกับตัว)

ทำให้เกิดความรู้สึกอุ่นใจ ว่ายังไงก็ได้ดูแน่
แต่ที่ไม่อุ่น เพราะตาเริ่มร้อน ก็คือ คนดูคู่ที่อยู่ข้างหลังผมอ้ะดิ
ดูหนังไปก็ “ฟัด” กันไป ทำเอาผมเสียสมาธิ ต้องหันไปดูบ่อยๆ
คิดอยู่ในใจ กรูจะลงทุนอีกสักสามร้อย ควักกระเป๋าให้ตังค์มันไปเปิดม่านรูดดีไหมเนี่ย ตูจะได้ดูหนังสบายๆ ไม่ต้องคอยแอบมอง

ดูแล้ว ผมก็ไม่แน่ใจว่า จะอยู่รอดไปอีกนานแค่ไหน (เอ่อ.. ผมหมายถึงโรงหนังครับ ไม่ใช่คู่นั้น)
โรงนี้แต่ไหนแต่ไรมาตั้งแต่สมัยผมยังเรียนอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้เป็นที่นิยมอยู่แล้ว ต้นทุนค่าดูแล บำรุงรักษาโรงหนังใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่ใช้น้อยๆ อาจจะต้องปิดตัวตาม แสงตะวัน หรือฟ้าธานีไปในเวลาไม่นาน แม้แต่วิสต้าสาขาอื่น ก็ดูอาการไม่ดีพอๆ กัน

เพราะจุดขายเด่นๆ อย่างที่เคยมีสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ เช่นเป็นโรงหนัง Sound Track มีหนังแปลกๆ ดีๆ มาฉาย ก็ดูจะจืดจางลงไป ยิ่งเมื่อมีโรงภาพยนตร์ระดับชาติเข้ามาด้วยแล้ว ก็ยิ่งน่าเป็นห่วงแทนวิสต้าอย่างยิ่ง


ว้า... มัวแต่เล่าเรื่องโรงหนัง งั้น เรื่องหนังเอาไว้เล่าคราวต่อไปแล้วกัน

Create Date : 20 ธันวาคม 2548 Last Update : 12 มกราคม 2549 21:53:11 น. Counter : 787 Pageviews.		1 comments
Share Tweet