การผ่าตัดครั้งแรกในชีวิต

วันพฤหัสบดี ที่ 6 ส.ค. 2552
เป็นวันที่หมอนัดฟังเตียง(เข้านอนร.พ.) เรากับสามีก็ไปถึง ร.พ.รามา ประมาณ 9.00 น. ยื่นใบนัดแล้วก็ไปทานข้าวเช้า แล้วก็มารอฟังเรียกชื่อ จากนั้นพยาบาลก็ให้เราไปตรวจปัสสาวะและเจาะเลือดเพิ่มบอกว่ายังเจาะเลือดไม่ครบ เราก็คิดในใจนึกว่าเจาะหมดแล้ว(เจ็บอีกแล้ว...กลัวเข็ม) หลังจากนั้นก็ได้ใบเข้านอนร.พ. ขึ้นไปชั้น 4 อาคาร 1 นรีเวช ต้องนอนห้องรวมเพราะห้องพิเศษเดี่ยว,พิเศษรวม(3เตียง) ที่จองไว้เต็ม(เราก็ต้องทำใจนอนร.พ.คนเดียวเพราะทางร.พ.ไม่ให้ญาติเฝ้า) และต้องเข้าเยี่ยมเป็นเวลา วันละ 2 ครั้ง พยาบาลให้ชั่งน้ำหนัก วัดความดัน ซักประวัติ แล้วก็ให้เปลี่ยนชุด เราก็พูดคุยกับสามีจนถึงเวลาที่สามีต้องกลับบ้าน(เพราะหมดเวลาเยี่ยม) คืนวันนั้นนอนไม่ค่อยหลับเลยเพราะกังวล(ขนาดปลอบใจตัวเองแล้วก็เถอะ) ปจด.มาตอนประมาณ 00.30 น. งานเข้าแล้ว ผ่าตัดก็หนักแล้ว แต่นี่ปจด. ก็มาวันแรกอีก (วันที่1-3 ปจด.เยอะซะด้วยซี) โอ๊ย..แย่จัง ต้องทำใจอย่างเดียว(ถามหมอแล้วบอกว่าผ่าตัดส่องกล้องได้) แต่เราคงลำบากเป็น2เท่าแน่เลย

วันศุกร์ ที่ 7 ส.ค. 2552
วันนี้แล้วที่จะต้องผ่าตัด เราก็นอนรอสามีเมื่อไหร่จะมาถึงหนอ อยากให้มาถึงก่อนเจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดจะมารับเราไปห้องผ่าตัดที่ตึก ศูนย์การแพทย์สิริกิติ์สามีมาถึงประมาณ 8.30 น. จิตใจเราดีขึ้น เจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดมารับเราไปห้องผ่าตัด 10.00 น. รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกว่าใกล้เวลาจะผ่าตัดแล้ว พอไปถึงห้องรอผ่าตัดพยาบาลก็ถามว่าใครชื่อณัฐธีรนุช (ถึงคิวเราแล้ว) หลังจากรอไม่นาน 11.00 น. ก็เข็นเราเข้าห้องผ่าตัด หมอมาถามชื่อเรา และบอกว่าขอติดอุปกรณ์ต่างๆ และขอเข้าน้ำเกลือ หลังจากนั้นก็บอกเราว่าจะฉีดยาแก้ปวดให้ผ่านทางสายน้ำเกลือ แล้วบอกว่าจะปวดมากต้องอดทนนะ (หมอน่ารัก..อ่อนโยนมาก) แล้วก็เอาอ๊อกซิเจนมาคลอบจมูก+ปากเรา แล้วก็ถามว่าเราน้ำหนักเท่าไหร่ แล้วก็บอกให้เรากลืนน้ำลายให้หมด เราจำได้ว่าหมอบอกเราว่าต้องอดทนนะหลายครั้ง และเราพยายามกลืนน้ำลายหลายครั้งแต่รู้สึกไม่หมดซักที ความรู้สึกตอนนั้นทรมานมากทั้งปวดตรงแขนที่เข้าน้ำเกลือ(ยาฉีดแก้ปวด...ปวดมาก) และทรมานตอนที่ใกล้จะสลบ(เหมือนคนใกล้ตาย) แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่รู้สึกอะไรเลย(เหมือนคนตายเลย..จะทำอะไรก็ไม่รู้เลย) รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พยาบาลเรียกชื่อเรา เราได้ยินแต่รู้สึกขานรับไม่ได้เต็มที่ รู้สึกเจ็บคอ ยังหายใจไม่สะดวก(ยังใช้ท่อช่วยหายใจอยู่เลย) เรารู้สึกตัวดีขึ้นเรื่อยๆ พยาบาลคอยเช็คชีพจร วัดความดัน และจับมือ(มือเย็น) เราได้ยินพยาบาลพูดกันว่าคนไข้รู้สึกตัวดีแต่คนไข้มือเย็น ซักพักมือถึงหายเย็น แล้วก็ให้เจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดเข็นรถไปส่งยังห้องพักรวม พอไปถึงเตียงเห็นสามีนั่งรออยู่เรารู้สึกอุ่นใจที่เห็นเขา เหมือนการผ่านช่วงเวลาของความตายมาแล้วได้เจอคนที่รอคอยเราให้กลับมา..ฮือ ฮือ แล้วพยาบาลก็ให้สามีไปรอข้างนอก แล้วพยาบาลก็คอยมาวัดความดันเรื่อยๆ แล้วเราก็อยู่คนเดียว ตอนนั้นเรารอสามีให้กลับมาหาเราแต่ก็ไม่เห็น..(เมื่อไหร่จะมาน้อ) อ้าวพอสามีมาหมอก็มาสอบถามอาการหลังผ่าตัดและบอกว่าคนไข้เป็นช็อคโกแล็ตซีสต์ หมอได้ตัดซีสต์ที่รังไข่ข้างซ้ายออกให้พร้อมกับเลาะพังผืดออกให้ ในใจเราคิดว่าตัดซีสต์และเลาะพังผืดออกหมดมั้ยหนอ(ขอให้หมด) หลังจากหมอไป เราก็คอยสามีว่าเมื่อไหร่จะมาหนอ นานแล้วนะที่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียว เราจับเปลือกตาเราดูทั้ง2ข้าง เจอคราบน้ำตาที่แห้งเกาะเยอะเลย คงเป็นเพราะน้ำตาเราไหลตอนผ่าตัดแน่เลย ความรู้สึกตอนนั้นอยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้เลย เพราะแผลก็เจ็บ อยากจะลุกนั่งก็ไม่ได้(ไม่มีคนคอยพยุง..จะเรียกพยาบาลก็เกรงใจ) ปจด.ที่เป็นอยู่ก็น่าจะเป็นเยอะ..กลัวเลอะ(อยากจะเปลี่ยนก็ไม่มีใครหยิบผ้าอนามัยให้) เรามองไปด้านขวามือ หัวเตียงขว้าโทรศัพท์มือถือกดโทรหาสามี อ้าวโทรศัพท์สามีก็ไม่เอาไป (ชาร์ตแบตฯอยู่) เรารู้สึกโกรธสามีมากๆ เลยตอนนั้น ประมาณ 15.40 น. สามีก็มายิ้มนำมาก่อน โดยไม่รู้เลยว่าภรรยาตัวเองจะร้องไห้อยู่แล้ว (น้อยใจที่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียวนาน) เราก็บอกความรู้สึก(น้อยใจให้สามีฟัง) เขาบอกว่าอยู่หน้าห้องไม่ได้ไปไหนแต่ยังไม่ถึงเวลาเยี่ยมก็เลยยังไม่ได้เข้ามา(กลัวพยาบาลว่า) แหม!!ญาติคนอื่นยังเข้ามาได้เลยทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาเยี่ยม สามีก็ขอโทษและรับปากจะไม่ให้เราอยู่คนเดียวอีกค่อยหายน้อยใจ ประมาณ 20.00 น. สามีก็กลับบ้าน เราก็อยู่คนเดียว แผลก็เจ็บ ปจด.ก็เป็นเยอะ ผ้าอนามัยก็ต้องเปลี่ยนบ่อย(ลำบากในการเปลี่ยนมาก) เฮ้อเมื่อไหร่จะผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้น้อ

วันเสาร์ ที่ 8 ส.ค. 2552
09.30 น. อาจารย์หมอและหมออีกหลายคนก็เข้ามาดูแผล สอบถามอาการ และก็ถามเราว่าอยากกลับบ้านมั้ย เราก็บอกอยากกลับ แล้วอาจารย์หมอก็สั่งให้เรากลับบ้านได้วันนี้ เรารู้สึกดีจะได้กลับบ้านเราแล้ว แล้วสามีก็ไปเคลียร์เรื่องคชจ. เราก็ไปเปลี่ยนชุดรอ นั่งรออยู่นานสามีก็ขึ้นมา พยาบาลมาถามจะเอารถเข็นมั้ย แล้วพยาบาลก็ตามรถเข็นให้ รอนานมาก(ถ้าไม่รอก็คงไปตั้งนานแล้ว) เจ้าหน้าที่มารับไปที่จุดรอรถแท็กซี่ แล้วก็ขึ้นรถกลับบ้าน ถึงบ้านประมาณ 12.00 น. แม่กับป้ารอรับเราที่บ้าน แม่รีบมารับเราด้วยความเป็นห่วง และเราก็เดินขึ้นไปบนบ้านกับสามีเพื่อเปลี่ยนชุดให้สบาย แล้วก็มานอนพักผ่อนข้างล่าง หมอเขียนใบรับรองแพทย์ให้หยุดงาน 2 อาทิตย์(หวังว่าคงหายเจ็บนะ) เรามีสามี แม่และป้าดูแลเราดีมาก(ขอบคุณมากๆค่ะ) ตั้งแต่นี้ต่อไปเราต้องดูแลตัวเราให้ดีที่สุด(ทำใจให้สบาย..ทานอาหารที่มีประโยชน์) จะได้หาย(จากการผ่าตัด)เร็วๆ และถ้าหายแล้วเราต้องออกกำลังกายด้วย เพื่อเราจะได้ท้อง(จะเป็นไปได้มั้ยหนอ)ให้เร็วที่สุด สาธุ เพราะเราไม่อยากเป็นซีสต์อีก(เป็นประสบการณ์ที่สยองมาก..ไม่อยากเจออีกเลย)

Create Date : 26 สิงหาคม 2552		8 comments
Last Update : 27 สิงหาคม 2552 16:26:18 น.
Counter : 5284 Pageviews.
Share Tweet