คนขายหมี่..จะไปนิพพาน!!! เบื้องหน้าคือหม้อน้ำบนเตาไฟ ที่คายไอร้อนผ่าวมาอ้าวหน้า จึงผุดเหงื่อราวแมงลัก-ทะลักมา และเกาะบนขนตาเป็นหยาดดวง เขายกแขนเสื้อเช็ดหยดเม็ดน้ำ ก่อนหยดฉ่ำเม็ดใสจะไหลร่วง ลึกลึกรู้สึกได้ถึงในทรวง ว่ากำลังขับท่วงทำนองเพลง โอบทเพลงเปล่งเสียงมาเลี้ยงหล่อ เลือดหนอก็เวียนไวก็ไหลเร่ง บทเพลงแห่งการงานยังบรรเลง เขายังเคร่งคร่ำต่อหน้าหม้อน้ำ เป็นคนขายก๋วยเตี๋ยวก็ต้องขายก๋วยเตี๋ยว กระเทียมเจียวต้องเหลืองให้เรืองก่ำ เส้นเล็กแห้งหมูแดงไก่เส้นใหญ่ต้มยำ ทุกคำหอมเกรียมกระเทียมเจียว ราววาทยกรได้ฟ้อนมือ แต่เริ่มฝึกปรือจนมือเชี่ยว คือชีวิตเอาจริงเพียงสิ่งเดียว ก๋วยเตี๋ยวเป็ดตุ๋นรสคุ้นลิ้น ทุกเม็ดน้ำพราวเนื้อคือเหงื่องาน อันผลิบานหวานชื่นกว่าอื่นสิ้น สัมมาอาชีวะ-เหงื่อระริน เขาทำมาหากินด้วยยินดี โรยหอมซอย ตังฉ่ายแล้วใส่กับ พร้อมพร้อมกับผักกาดหอมล้อมรอบหมี่ มหาเสน่ห์นางกวัก-มิพักมี เขาเชื่อมั่นเต็มที่ในฝีมือ ยังก้มหน้าดูหม้ออยู่ต่อไป หมูแดงไก่เป็ดตุ๋นอันกรุ่นชื่อ ล้วนมาจากพลังที่ถั่งฮือ โหมกระพือเร้าเร่งของเพลงงาน เพลงงานที่ประสานเสียงมาเลี้ยงหล่อ เลือดหนอก็เวียนไวก็ไหลพล่าน เป็นจังหวะจะโคนเพื่อดลดาล การผลิบานหวานชื่นกว่าอื่นใด โถมชีวิตเอาจริงเพียงสิ่งเดียว ก๋วยเตี๋ยวหมี่เป็ดเส้นเล็กเส้นใหญ่ เขาลวกเสร็จสะเด็ดพลันในทันใด หอมซุปตุ๋นกรุ่นไอชื่นใจแท้ มนตรี ศรียงค์ พ่อค้าหมี่เป็ดตุ๋น เมืองหาดใหญ่ สงขลา ได้รับรางวัลวรรณ กรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) ประจำปี 2550 จากรวมบทกวี "โลกในดวงตาข้าพเจ้า"เป็นลูกครึ่งไทย-จีน เกิด 6 มี.ค.2511 บิดาอพยพจากจีนแผ่น ดินใหญ่ มาตั้งรกรากที่หาดใหญ่ มารดาเป็นชาวหัวไทร นครศรีธรรมราช มนตรีมี ชื่อภาษาจีนว่า "เฉินเสี่ยวย้ง" แปลว่า "ไอ้เสือน้อย" ชีวิตวัยรุ่นสมบุกสมบันพอควร เคยหัดมวยจีนกับอาเจ็กใกล้บ้าน แต่ชอบขี่บีเอ็มเอ็กซ์ ยกล้ออยู่หลังตลาดกิมหยง ก่อนจะเริ่มแสดงอิทธิฤทธิ์สมฉายา "ไอ้เสือน้อย" เมื่อเข้าร่วม "แก๊งสี่คน" ในชั้นมัธยมฯ ปลายในโรงเรียนมหาวชิราวุธ ลบภาพ ไอ้เด็ก "ขี้แพ้" ไปอย่างสิ้นเชิง เคยเกเรหนักถึงขนาดถูก "ขาใหญ่" ควงปืนถึงสามกระบอก มีดสปาร์ตาอีกหนึ่ง บุกจี้หัวกลางสนามฟุตบอล ไปเรียนต่อมนุษยศาสตร์ เอกภาษาไทย ที่รามคำแหง ก็ยังคงเส้นคงวาบนเส้นทาง นักเลง เคยโดนรุมสกรัมจนสลบเหมือด นอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ร่วมสองเดือน สอบตกวิชาร้อยกรองและวรรณกรรมวิจารณ์หลายครั้งจนระอา เลยย้ายไปเรียน รัฐศาสตร์ มนตรีเริ่มแสดงความเป็นเจ้าบทเจ้ากลอนมาตั้งแต่ชั้นมัธยมฯ 2 เพื่อนหลายคนขอ กลอนรักไปจีบหญิงจนได้เป็นแฟน ขณะคนเขียน จีบไม่เคยติด ซ้ำไม่เคยรู้ตัว ด้วยซ้ำตัวเองมีดีทางกลอนกวี ชีวิตเลยเตลิดในเส้นทางนักเลง แทบจะกู่ไม่กลับ จึงเมื่อกระแสชีวิตพัดพามาเจอเพื่อน ประดิษฐ์ เรืองดิษฐ์ ในกลุ่ม "รามภูเขา" แนะนำให้อ่านหนังสือสองเล่ม "ปีศาจ" กับ "ความรักของวัลยา" ของ เสนีย์ เสาวพงศ์ จึงเริ่มเป็นผู้เป็นคน และตะลุยอ่านวรรณกรรมดีๆ อีกมากมาย ทั้งของไทยและของโลก ทนเรียนรัฐศาสตร์อยู่ 4 ปี ก็ตัดสินใจคืนกลับบ้านเกิด ตามคำเรียกร้องของแม่ ที่อยากให้ลูกชาย "ใจนักเลง" สืบทอดกิจการก๋วยเตี๋ยวเป็ดตุ๋น ร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์ ถนนละม้ายสงเคราะห์ หาดใหญ่ ชีวิตก่อนจะได้อ่านของ เสนีย์ เสาวพงศ์ ดุเดือดแค่ไหน พอสมควร มันเป็นช่วงวัยหนุ่มที่เราไม่รู้สึกว่ามันอันตราย ไม่รู้ว่ามันน่ากลัวเพียงใด เราเชื่อมั่นในเรี่ยวแรง การตัดสินใจของเรา เดินหน้าอย่างเดียว ไม่สนใจ ว่าอันตรายอยู่ไหน จะบอกว่าเคยเดินบนเส้นทางนักเลงได้ไหม ผมบอกอย่างนี้ดีกว่า ชีวิตผมช่วงนั้น ไม่ได้เป็นพวกเดียวกับที่หนีบกระเป๋านักเรียน ไปเรียน ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ ค่อนข้างเกเร หนักหนาพอสมควร ก่อนหน้านั้น เคยอ่านอะไรมาบ้าง ประสาเด็กๆเช่น พล นิกร กิมหงวน ของ ป.อินทรปาลิต ยืมจากห้องสมุดประชาชนหาดใหญ่ ตอนนั้นประถมฯ 5 จนได้มาเจอเพื่อน ประดิษฐ์ เรืองดิษฐ์ คงเห็นว่าผม ไร้สาระเกินไป หานิยาย "ปีศาจ" และ "ความรักของวัลยา" มาให้อ่าน นั่นคือ การเปิดประตูสู่แวดวงวรรณกรรมครั้งแรกจากน้ำมือของมิตร ตอนอยู่รามฯ ปีสอง อ่านนิยาย เรื่องสั้นมาตั้งเยอะ ทำไมเลือกเป็นกวี ชอบฟังเพลงครับ โดยเฉพาะเพลงลูกทุ่ง บทกวีมันมีจังหวะคล้ายๆ เพลง กลอน แปดที่ผมหยิบมาใช้ผมเลือกจังหวะให้เป็นลักษณะเดียวกับเพลงลูกทุ่งเก่าๆ บทกวี ของคนอื่นๆ อาจจะมีกลิ่นอายของร็อก บลูส์ แต่ผมเลือกจะสื่อด้วยกลอนที่มี กลิ่นอายเพลงลูกทุ่ง ด้วยความชื่นชอบในน้ำเสียงของมัน ผมเขียนกวีตั้งแต่มัธยมฯ ต้น มาจริงจังช่วงพฤษภาทมิฬ ปี 2536 เริ่มมีชื่อตามหน้านิตยสาร เช่น อาทิตย์ ข่าวพิเศษ ที่มี "นายพรานผี" คุมคอลัมน์กวี ตอนนั้นกลับไปอยู่บ้านแล้ว เรียนไม่จบ แม่เรียกกลับบ้านก่อน สาเหตุส่วนหนึ่งผมเกเรเกินไป และที่บ้านไม่มีคนดูแล กิจการ เตี่ยกับแม่อายุเริ่มมาก หมี่เป็ดสืบทอดจากเตี่ย เป็นสูตรที่เตี่ยคิดขึ้นมาเอง เตี่ยหัดให้ผมค้าขายมาตั้งแต่ผมสิบกว่าขวบ หัดให้ทำบะหมี่ช่วงนั้น สมัยเรียนรามฯ เคยคิดไหมต้องมาขายหมี่เป็ด ช่วงเรียนรามฯ เป็นช่วงวัยหนุ่ม เราเชื่อมั่นในเรี่ยวแรงของเรา และเชื่อว่าโลกนี้ จะทำงานอะไรก็ได้ แต่ไอ้อาชีพขายบะหมี่เหมือนเตี่ยเหมือนแม่ ไม่เคยอยู่ใน ความคิด ผมปฏิเสธมาตลอด มันเป็นอาชีพที่คนดูถูกว่าต่ำต้อย ผมต้องการอะไรมาก กว่านั้น ตอนนั้นอยากเป็นอะไร ตามในอุดมคติของวัยหนุ่มสมัยนั้น อยากเป็นครูชนบทไปอยู่บนดอย แต่ก็เป็นเพียง แค่อุดมคติ เอาเข้าจริงผมก็คงทำไม่ได้ ผมอาจจะได้รับการซึมซับบรรยากาศใน รามฯ มาก็ได้ ผมยังทันยุคหนุ่มสาวในวัยแสวงหา ได้รับรู้รับฟังมาบ้าง ใครเป็นต้นแบบกวี มันเริ่มต้นมาจากเพลงลูกทุ่ง ครูไพบูลย์ บุตรขัน เป็นหลัก คนอื่นเช่น สุรพล สมบัติ เจริญ เบญจมินทร์ จูเลี่ยม กิ่งทอง ครูเพทาย ทางใต้ เป็นต้นแบบที่แท้จริง แต่จะ ละเลย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ สถาพร ศรีสัจจัง ไม่ได้เลย รวมทั้งนักกลอนเก่าๆ ทุกอย่างผสมผสานกลายเป็นน้ำเสียงของผม เคยดูนักร้องลูกทุ่งคนไหนบ้างที่ประทับใจ สายัณห์ สัญญา เขามาเล่นวิกเฉลิมไทย ในตลาดกิมหยง เมื่อก่อนผมอยู่แถวนั้น โตขึ้นมาหน่อยมีวงสตริง แกรนด์เอ็กซ์มาเล่น ผมซื้อบัตรเข้าไปดูเลย มาเรียนรามฯ ได้ดูอีกหลายวง ขายบะหมี่ไปด้วย เขียนกวีไปด้วย สับสนไหม ไม่ครับ ผมเป็นอัจฉริยะ แยกสมองซ้ายขวาได้ หูฟังลูกค้า บะหมี่น้ำสองก้อน เป็ดตุ๋น แต่สมองผมกำลังเขียนบทกวี หูของผมจะฟังเสียงของสมองนั้น ว่างผมก็จะรีบไป นั่งที่โต๊ะของผม จดๆ ผมเป็นคนขี้ลืมอย่างร้ายกาจ ลูกค้าจะคุ้นชินตากับภาพผมนั่ง หน้าร้าน จดยิกๆ ลูกค้าบางคนสงสัย เรียนอะไรต่อ เขียนอะไร บางทียิ้มตอบไป บางคนที่สนิทกันจริงๆ มีรสนิยมอ่านหนังสือเหมือนกันจะรู้เราเป็นกวี นักเขียน มันไม่ใช่เรื่องน่าอาย เขาถามผมก็จะบอกว่า ผมเขียนบทกวีอยู่ ลูกค้าร้าน ผมมีหลายรูปแบบ บางทีผมต้องตอบปัญหาชีวิตด้วย สามีมีเมียน้อย ลูกเกเร อะไรพวกนี้ รับฟังปัญหาลูกค้าด้วย ชอบฟังเพลง ถ้าไม่ได้เป็นกวี เคยคิดอยากเป็นนักร้องบ้างไหม ผมร้องเพลงไม่เป็น เพี้ยนตลอด แต่เขียนเพลงได้ ใช้กีตาร์หาเมโลดี้ แล้วให้เพื่อน ที่มีความรู้ใส่ทำนอง เรียบเรียงเสียงประสาน ใส่ดนตรี เคยทำเดโมไปแล้ว 95 เปอร์เซ็นต์แต่ยังไม่เคยเผยแพร่ ตอนนี้กำลังคิดว่าจะเสนอที่ไหนดี ผมแต่งเพลง ไว้หลายแนว ทั้งลูกทุ่ง เมื่อก่อนเคยเร่ขายแต่ไม่มีใครเอา ตอนนี้ถ้าขายคงคิดแพง หน่อย เพราะผมได้ซีไรต์แล้ว เหนื่อยไหม ขายบะหมี่ไป เขียนกวี ทุกงานมันเหนื่อยหมดแหละครับ แต่การงานของคุณมันขัดแย้งกันมาก ใช่ครับ อย่างที่ว่าการงานทุกอย่างมันเหนื่อยหมด แม้แต่งานที่เราไม่อยากทำ ไม่ เหนื่อยกาย เรายังเหนื่อยใจ แต่ในเมื่อผมเลือกที่จะขายก๋วยเตี๋ยว เขียนบทกวีไปด้วย ผมต้องสร้างความสุขให้ตัวเอง ลวกก๋วยเตี๋ยวไป เขียนหนังสือไปอย่างละเมียดละไม เคยบอกกับตัวเองไหมว่าเราเป็นกวี บอกครับ เราต้องบอกตัวเอง ว่าเราเป็นกวี ในชีวิตเราต้องมีสิ่งเชื่อมั่นสักอย่าง มีคน คิดว่าผมพูดเล่นๆ ว่า ผมเชื่อว่าผมรูปหล่อ นั่นคือการสร้างความเชื่อมั่นให้ตัวเอง เพื่อทรงตัวยืนอยู่ในโลกนี้ เพียงแต่ว่าในการหาความเชื่อมั่นนั้นต้องมีสติด้วย เราต้องมีสติกำกับอยู่เสมอ แสดงว่ามั่นใจในงานแต่ละชิ้นมากว่าต้องโดน มั่นใจครับ เพราะผมเกลาแล้วเกลาอีก อ่านแล้วอ่านอีก จนพอใจสูงสุดในห้วงขณะ นั้น ส่งเสร็จแล้วมาดูอีกที แก้ใหม่ บางทีไม่เอาเลยทั้งชิ้น บางทีผมเขียนสองสามชิ้นพร้อมๆ กัน ผมทำได้ นานที่สุดใช้เวลากี่วัน บางชิ้นเขียนทิ้งไว้เป็นสิบปี เขียนหัวไว้สองสามบท ทิ้งจนลืม มาเปิดเจอเฮ้ย ได้ประเด็นมุมมองใหม่ เขียนต่อ ตอนนี้ในร้านผมมีสมุดจดบทกวีเป็นสิบๆ เล่ม เขียนครบทุกหน้าด้วยลายมือ คนอื่นอ่านไม่ออก ผมเองยังต้องมานั่งแกะทีละตัว ช่วงเริ่มเขียนบทกวี เคยได้ยินคำตัดพ้อว่ากวีตายแล้วบ้างไหม กวีบ้านเราไม่มีตาย ไทยเป็นประเทศกวี เรามีกวีอยู่มากมาย อย่ากังวลว่ามันจะตาย กวีมีการสืบทอด สืบรุ่น แต่ละคนก็พยายามดิ้นหาอัตลักษณ์ตัวเองออกมานำเสนอ กวีประเทศนี้ไม่มีทางตาย และจะยืนหยัดไปจนสิ้นชาติ สิ้นโลก แต่มันก็ผ่านพิสูจน์แล้วว่าขายยาก มันมีหลายองค์ประกอบ ตัวกวี ระบบการศึกษา สังคม ทุนนิยม โลกาภิวัตน์ การเมือง มีส่วนทั้งนั้น แต่มันเกินแรงที่กวีคนหนึ่งจะออกมาขับเคลื่อนตรงนี้ได้ แต่กวีแก้ ปัญหาตรงนี้ได้ ด้วยการตั้งคำถามที่ว่า กวีกำลังเขียนอะไรอยู่ ทำไมคนไม่อ่าน นี้คือการพยายาม รีดเค้นศักยภาพตัวเองออกมา เพื่อสื่อสารกับเพื่อนมนุษย์ใน ประเทศนี้ด้วยน้ำเสียงของบทกวี ถ้ากวีแต่ละคนตอบคำถามตรงนี้ได้ สักวันหนึ่ง การอ่านบทกวีจะเข้มแข็ง ครั้งหนึ่งบทกวีขายได้มหาศาล จู่ๆ ตกฮวบจนแทบ จะสูญหายไปจากประเทศนี้ มันเกิดจากอะไร กวีต้องตอบคำถามนี้ก่อน หารากเหง้าปัญหานั้นให้เจอ การเคลื่อนไหวของกลุ่มประชาคมวรรณกรรม คุณคิดเห็นอย่างไร ยืนยันอีกครั้ง ใครก็มีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดเห็นได้ทั้งนั้น วงการนี้พี่น้องร้อง เพลงกัน ไม่มีโกรธเคือง เพียงแค่แสดงความเห็น กับพี่กานติ ณ ศรัทธา วรภ วรภา, วิสุทธิ์ ขาวเนียม ในกลุ่ม "คลื่นใหม่" ผมสนิทหมด มีกิจกรรมอะไร ยินดีไปร่วม บางทีเขาลืม ผมเสนอหน้าไปเองเลย ตารางชีวิตของคุณทุกวันนี้ เป็นอย่างไร ผมตื่นแต่ตีห้าทุกเช้า ไปตลาด กลับมาเตรียมของขาย เส้นบะหมี่เมื่อก่อนทำเอง ตอนนี้ให้น้องๆ ทำ ผมจะอยู่หน้าร้านลวกบะหมี่ไป หน้าผมรับแขกอยู่แล้ว ขายของไปด้วย เขียนกวีไปด้วย สี่ห้าโมงเย็นเก็บร้าน เมื่อก่อนไม่เตะบอลก็ เล่นเน็ต ตอนนี้เล่นแต่เน็ต เพราะเล่นบอลวิ่งไล่เด็กไม่ไหว สองทุ่มจะอยู่หน้า คอมพ์ ถ้าไม่ได้เล่นเน็ตผมก็นั่งเขียนงาน สี่ห้าทุ่มเข้านอน มองคนในชุมชนไซเบอร์อย่างไร ผมเริ่มท่องเน็ตเว็บหลุดโลกในยุคคลาสสิค หลุดโลกเป็นเว็บของคนอีกกลุ่ม ที่ต้องการปลดปล่อยความเคร่งเครียดแต่ละวัน แต่ในนั้นจะมีงานเขียนดีๆ ที่ไม่น่า เชื่อ ทั้งเรื่องสั้น บทกวี หลายคนน่าทึ่งมาก เพียงแต่เรื่องไม่สามารถตีพิมพ์ตามสื่อ ได้ แต่ลีลาการใช้ภาษาได้เลย สำหรับผม เน็ตก็แค่ของเล่น ผมเปิดเว็บไซต์ (www.softganz.com/meeped/index.php) เพื่อเก็บงาน แต่มีบอร์ด ให้น้องๆ เพื่อนๆ เข้ามาคุย เล่นหัวกัน กวี นักเขียนไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าคนอื่นหรอก เว็บไซต์ คือ การงานอย่างหนึ่ง กับเล่มนี้ "โลกในดวงตาข้าพเจ้า" ใช้เวลากับมันมากแค่ไหน เยอะ แก้ไขเยอะ บางทีแก้แล้ว พี่เวียง-วชิระ บัวสนธ์ บ.ก.ส่งมาให้อ่าน ผมก็แก้กลับ ไปอีกหลายครั้ง จนพี่เวียงบอกเอาให้แน่ อันไหนใหม่สุดของมึง จะได้พิมพ์เสียที คือ ผมเป็นคนแก้งานตัวเองตลอด เห็นข้อบกพร่องในงานตัวเองทุกครั้ง อ่านเมื่อ ใดก็เจอ พี่เวียงเป็นบ.ก.ที่ทำงานด้วยแล้วสนุก สมกับที่เป็น "ดอน" เราคุยกันตลอด งานชุดนี้จึงออกมาสมบูรณ์ บ.ก.มองเห็นว่างานเรามีอะไรอยู่ แล้วดึงตรงนั้นออกมา อย่างมีเอกภาพและพลัง นอกจากเรื่องสั้นที่ออกมาแล้ว ตอนนี้กำลังเขียนอะไร กำลังวางโครงเรื่องนิยายเกี่ยวกับปัญหาชายแดนใต้ แตกแขนงจากเรื่องสั้น เรื่องหนึ่งของผม นิยายเรื่องนี้ จะจับประเด็นความแตกแยกระหว่างพุทธกับมุสลิม ผมอยากจะบอกว่า เราถูกปลูกฝังความคิดให้เกลียดมุสลิมมาตั้งแต่ครั้งสังคมศักดินา โดยที่เราไม่เคยตั้งคำถามว่า ทำไมต้องเหยียดหยามเขา เรื่องนี้เป็นปัญหายาวนานมาก แล้ว ควรจะถูกหยิบยกมาพูดบ้าง เพื่อละลายความเกลียดชังซึ่งกันและกัน ถ้าการได้ ซีไรต์ทำให้ผมเสียงดังพอที่จะไปละลายตรงนั้นผมก็ยินดีและดีใจมาก แต่หลังจากนี้ยังต้องกลับไปขายหมี่เป็ดต่อ ใช่ๆ ผมยังชอบขายก๋วยเตี๋ยวไป เขียนกวี และคุยกับลูกค้าไป หลายคนเป็นพี่เป็น เพื่อน ไม่ใช่แค่คุณซื้อ ผมขาย คุณกิน ผมล้างถ้วย ยังเป็นลักษณะการค้าแบบยุคเก่า ที่ทุนนิยมสมัยใหม่ ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ ลูกค้าบางคนความเห็นทางการเมือง ไม่ตรงกัน ทะเลาะกันก็มี แต่ยังเป็นเพื่อนกัน ยืมเงินกันก็มี ผมยังมีความสุขกับการยืนลวกก๋วยเตี๋ยวขายและคุยกับลูกค้าไปด้วย 1>> แป้งในถังนวด คือแป้งขาวขาวกับไข่ไก่ อยู่ในถังสเตนเลสใบเขื่อง เป็นงานไข่กับแป้งใช้แรงเปลือง โถมด้วยแรงวัยหนุ่มขยุ้มอัด กวนบี้คุ้ยขยำยัด ด้วยกล้ามเนื้อทุกมัดเข้าจัดทำ จนแป้งเนื้อเดียวอันเหนียวนุ่ม ขณะเหงื่อวัยหนุ่มก็ชุ่มฉ่ำ วิทยุอย่าขอเพลงหมอลำ และซ้ำ ซ้ำสลา คุณาวุฒิ 2>> ทุ่นกระทบแป้ง คือความเหน็ดเหนื่อยอย่างยิ่งยวด ความเมื่อยปวดลามลุกไปทุกจุด น้ำในหูเอียงเทจนเซทรุด ยังก้มหน้างุดงุดยังทำงาน เทแป้งลงกระบะในเครื่องตี ลมหายใจหอบถี่นั้นฟุ้งซ่าน ความเหน็ดเหนื่อยนักอันดักดาน ชั่วโมงอันยาวนาน เสียงทุ่นกระทบแป้งดังตึงตัง ฟุ้งทั้งแป้งป่นจนโพลนขาว กลบเสียงโฆษณาที่ปาวปาว กลบข่าวโจรใต้ฆ่ารายวัน อยู่กับความอึกทึกอันกึกก้อง ในห้องที่ปิดมิดชิดกั้น พบตนเองโซมเหงื่อจนเนื้อมัน กำลังฝันถึงไหนก็ไม่รู้ สะดุดถังสเตนเลสที่ข้างตัว เจ็บหัวแม่เท้าจนครางอู้ ตกใจ – ภวังค์ง่วงก็ร่วงกรู เหลือบดูทุ่นเหล็กแล้วขนลุก! 3>> แป้งที่รีดจนบางเรียบ ชีวิตมีอันตรายอยู่รอบตัว ง่วงงัวเงียงงก็จงปลุก เหนื่อยเป็นเหนื่อยท้อเป็นท้อทุกข์เป็นทุกข์ ให้รู้ทุกสภาวะของชีวิต เช่นที่ตีแป้งเหนียวเนื้อเดียวกัน จนมันราบเรียบเนียนสนิท ให้รีดแบบแผ่นบางทีละนิด ค่อยค่อยเป็นค่อยค่อยไปอย่างที่เป็น ตาเห็นหูได้ยินอยู่บ่อยบ่อย ลูกโม่หมุนรอยรอบซ้ำรอบรอย นับร้อยร้อยรอบจนพอดีบาง เพื่อเป็นการตัดเป็นเส้นสวยได้ด้วยดี คือการงานจากไข่และจากแป้ง โถมด้วยแรงจนเส้นกลายเป็นหมี่ ลุล่วงลงตัวด้วยพอดี ไม่มีมากน้อยจนเกินไป เพราะจิตขณะนั้นได้ดำดิ่ง ภาวะสงบนิ่งมิติงไหว จึงคล้ายคล้ายการงาน – การหายใจ จึงกำหนดกันและกันอยู่ในที 4>> หมี่เหลืองศิริวัฒน์ กลายเป็นการงานอันแสนสุข ตื่นปลุกเบิกบานในหน้าที่ วันเป็นวันเดือนเป็นเดือนปีเป็นปี คนขายหมี่จะไปนิพพานแล้ว!! ที่มา : มนตรี ศรียงค์ โลกในดวงตาข้าพเจ้า พิมพ์ครั้งที่ 5 กรุงเทพฯ สามัญชน.2551 และ //www.sofeganz.com/meeped/index.php   Create Date : 11 ตุลาคม 2551 8 comments Last Update : 28 ตุลาคม 2551 12:28:07 น. Counter : 958 Pageviews. Share Tweet

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่ แวะมาเจิมบอกว่าน่าสนใจ และเพลงแหล่มมากๆ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ   โดย: อุ้มสี 11 ตุลาคม 2551 22:26:49 น.

ดีคร๊า แวะ..หอบเอาความคิดถึงมาฝากคร๊า อ่านแล้ว..ก็อึ้งค่ะ การไปนิพพานต้องอาศัยความมานะอดทน ทำความดีมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้แก่คุณมนตรีด้วย ขอบคุณมากๆน่ะค่ะ ที่เอาเรื่องดีๆมาแบ่งปัน มิสๆๆๆ   โดย: ม๊ามี๊น้องอิ๊ง (INGING777 ) 13 ตุลาคม 2551 14:31:25 น.

คุณอุ้มสี ที่บอกว่าเพลงแหล่มมากๆ นั้น ไอ้แหล่ม มันคืออะไร ใครรู้ช่วยบอก หน่อยหนอ หรือเราจะล่วงมาอีกวัยแล้ว ง่ะ   โดย: มะนาว (manow_noi ) 14 ตุลาคม 2551 8:49:55 น.

"อิ่มรอยเท้าเราเอา ไม่เกรงใคร" ของขวัญรางวัลใหญ่ - กวีเป็ด   โดย: sarntee 14 ตุลาคม 2551 14:45:21 น.

ขอบคุณมาก ๆ ครับ สำหรับคำชม ผมไม่ได้ลูกผู้ชายอะไรนักหรอกครับ แต่ผมคิดว่า การอ่านเป็นมรดกอย่างหนึ่งซึ่งเราต้องทำด้วยใจ โฆษณาด้วยใจ เพราะหนังสือหนึ่งเล่ม ผมเชื่อว่ามันเปลี่ยนชีวิตคนได้จริง ๆ ผมคิดว่า คนเราถ้าอ่านหนังสือเสียอย่างแล้ว มันยังพอคุยกันได้ครับ พี่หมี่... เป็นกวีที่ "ชาวหลุดโลก" ภูมิใจ แกมีจุดยืนและมีความเสมอต้นเสมอปลายสูงถึงสูงมาก มีครั้งหนึ่งผมเคยได้คุยเอ็มกับพี่ท่านโดยการชักชวนของพี่คนหนึ่งที่เคยสนิทสนมด้วย ผมยังจำคำพูดที่เราอำกันวันนั้นได้เลย อรุณสวัสดิ์ครับผม   โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง 16 ตุลาคม 2551 9:21:42 น.

ดีครับ..มีความสุขในวันหยุดนะ   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 23 ตุลาคม 2551 11:01:42 น.

อรุณสวัสดิ์ครับ ทุกวันนี้ผมก็ตระเวนหางานวัดอยู่ แต่ยากจริง ๆ ที่จะเจอรำวงและงานวัดเต็มรูปแบบ   โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง 28 ตุลาคม 2551 10:20:31 น.

สวัสดีค่ะ ชอบคุณมนตรีเหมือนกันค่ะ ปลื้มมากๆ อีกอย่างก็เป็นคนใต้ด้วย เลยปลื้มใหญ่ เคยมีโอกาสจะได้เจอครั้งหนึ่งที่งานหนังสือของตรัง ตอนนั้นจำได้ว่าตื่นเต้นมาก แต่สุดท้ายคุณมนตรีมาไม่ได้ เลยอดเลยค่ะ แต่เค้าก็มีการสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ไอ้เราไม่รู้เลยกลับบ้านก่อน เสียดายมากเลยค่ะตอนนั้น เลยตั้งใจมาตลอดว่าถ้าไปสงขลาจะไปพบให้ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ แล้วก็ขออนุญาต add เป็น Friends' blogs นะคะ ฮี่ๆ   โดย: บุยบุย 30 ตุลาคม 2551 20:28:55 น.