ฤๅฉันอยู่ในโลกความโศกเศร้า เหมือนฉันอยู่ในโลกความโศกเศร้า ตั้งแต่ความรักของเรานั้นจบสิ้น ใจเอ๋ยใจปวดปร่าน้ำตาริน ถึงวิญญาณแตกดับกี่กัปกัลย์ ฤๅฉันอยู่ในโลกความโศกเศร้า หลงยึดเอากฎเกณฑ์แห่งเบญจขันธ์ หลอกตัวเองหดหู่อยู่ทุกวัน ว่าสิ่งนั้นที่เห็นเป็นของเรา เพราะยังอยู่ในอารมณ์รักขมขื่น กับวันคืนความทรงจำวันเก่าเก่า กับเหตุการณ์เธอเคียงข้างเหมือนอย่างเงา ที่ทุกเช้าฉันจุมพิตหลังนิทรา จึ่งวันนี้ฉันพบแต่ฤดูโศก อยู่ในโลกฟุ้งซ่านอย่างเพ้อบ้า และบางครั้งก็มีดอกน้ำตา ร่วงลงมาจากใจอยู่ในที รู้ทั้งรู้ว่าเธอหมดรักแล้ว เหมือนกับแก้วแตกร้าวราวป่นปี้ ใจเอ๋ยใจก็ยังมั่นภักดี ทั้งชาตินี้ชาติหน้าจะรักเธอ ซึ่งฉันเคยตั้งจิตรอธิษฐาน หลังจากการนั่งสมาธิอยู่เสมอ ให้คู่กันจนกว่าพบนิพพานอันเลิศเลอ และให้เจอพบรักกันทุกชาติไป ฤๅฉันอยู่ในโลกความโศกเศร้า หลงมอมเมาตัวตนจนร้องไห้ ลืมเถิดหนาข่มอุราถอนอาลัย รักษาใจด้วยอริยสัจจ์อนัตตา   Create Date : 05 สิงหาคม 2552 1 comments Last Update : 5 สิงหาคม 2552 22:58:46 น. Counter : 570 Pageviews. Share Tweet

ในโลกที่ไม่สนใจเวลา คนโศกเศร้าเดินกันขวักไขว่ แค่ผ่านมา แล้วไม่นานก็ผ่านไป   โดย: ตาพรานบุญ 6 สิงหาคม 2552 0:15:58 น.