ต่อจากภาคที่แล้วเลยละกันนะคะวันศุกร์ใกล้ปิดคอร์สเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ เมื่อพวกเรามาถึงที่เรียนพิเศษปรากฎว่าไฟดับโรงเรียนจึงนัดเรียนชดเชยให้วันอื่นวันนี้จึงไม่ได้เรียนเพราะวันศุกร์มีเรียนแค่ 2 วิชาพวกเราจึงถือสมุดหนังสือไปเรียนแค่ไม่กี่เล่มหลังจากนั้นพวกเราจึงไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าวันนี้นุ่นดูแปลกๆดูซึมๆตั้งแต่เช้า พวกเรารบเร้าอย่างไรก็ไม่บอกขณะที่เดินเล่นกันอยู่ บอมได้จับหน้าผากของนุ่น บอมตกใจมากเพราะนุ่นตัวร้อนจัด บอมจึงพูดว่า"นุ่นเธอตัวร้อนมากนะกินยาอะไรหรือยัง"ปวดหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก" นุ่นตอบพวกเราจึงรบเร้าให้นุ่นรีบกลับไปพักผ่อนที่บ้านและตัดสินใจให้บอมเดินไปส่งนุ่นขึ้นแท็กซี่โดยที่กบและผมจะไปรอที่ food center ก่อนที่ผมจะแยกย้ายกับนุ่น บอมแซวนุ่นว่า"นี่ไม่สบายขนาดนี้ยังไม่ยอมนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านอีก""ก็ฉันเป็นเด็กขยันนะซิ" นุ่นตอบ พร้อมกับยิ้มมา"ดูนุ่นสิหน้าเหมือนคนจะตายอยู่แล้วยังยิ้มออกอีก" บอมพูดโดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่พวกผมจะไม่มีวันลืมสำหรับผมเหตุผลเดียวที่นุ่นมาเรียนวันนีคือ การได้มานั่นเรียนพิเศษข้างๆบอมหลังจากผมแยกย้ายกับนุ่น บอมก็เดินไปส่งนุ่นขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเอี๊ยด.....ปัง......อัก......!!!!!!!!รถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งค่อมเลนมาชนกับแท็กซี่คันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูงร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นกระแทกกระจกรถออกมาตกลงบนพื้นแล้วไถลไปข้างหน้าอีก 7-10 เมตรสมุด หนังสือ ดินสอ กระจัดกระจายอยู่บนถนนบ้างนทางเท้าบ้าง กล่องดินสอ มือถือ แตกเป็นสองส่วนพลเมืองดีผู้หนึ่งอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลไปส่งโรงพยาบาลเช้าวันเสาร์ ณ ที่เรียนพิเศษคณิต พวกผมรู้สึกแปลกใจที่นุ่นมาเรียนสาย เพราะปกตินุ่นจะมาเป็นคนแรกแต่พวกผมก็คิดว่านุ่นคงยังไม่ค่อยสบายและพักผ่อนอยู่ที่บ้านแต่ขณะที่เรียนได้ประมาณ 15 นาที เพจของบอมก็ดังขึ้นพร้อมกับข้อความของแม่ของนุ่นว่าต้องการพบบอมด่วนเมื่อพวกผมอ่านข้อความนี้จบก็เดินออกจากห้องทันทีมารู้ตัวอีกทีก็คือ เห็นรอยช้ำของขอบตาที่เกิดจากการร้องไห้ของแม่ของนุ่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุดที่หน้าห้อง ICUเมื่อเราเดินเข้าไปในห้องหมอบอกพวกผมว่านุ่นเสียเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว พวกผมเหมือนตกอยู่ในภวังค์ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากทุกคนที่เรียกว่าลูกผู้ชายทุกคนยื่นร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงของนุ่น ไม่มีสักคนเปิดผ้าที่คลุมร่างที่ไร้วิญญาณของนุ่นดูเพราะทุกคนรู้ดีว่านุ่น ไม่ต้องการให้ใครเห็นนุ่นในสภาพอย่างนี้แน่ เหตุการณ์นี้แม้ว่าผมจะเสียใจมาก แต่ยังไงก็คงไม่เท่าบอม เพราะทุกคนรู้ดีว่าบอมเสียใจมากที่สุดแต่บอมก็เก่งมาก เพราะหลังจากนั้นอาทิตย์หนึ่งก็เห็นบอมไม่ร้องไห้อีกขณะนั่งเรียนวิชาคณิตในคาบที่ 7 หลังจากงานฌาปนกิจนุ่น 2 วันแม่ของนุ่นได้ขออนุญาตอาจารย์เดินเข้ามาหาบอมในห้องแล้วพูดว่าในห้อง ICU ก่อนที่นุ่นจะสิ้นใจนุ่นบอกกับแม่ให้นำ diary เล่มนี้มาให้บอมให้ได้หลังจากหมดคาบ ผมและบอมได้หยิบ diary ขึ้นมามันเป็น diary เล่มสีชมพูที่นุ่นใช้เขียนความคิดและความฝันต่างๆของนุ่นชื่อของบอมมีอยู่ diary ของนุ่นทุกหน้าตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับบอมที่ห้องศิลปะเมื่อพลิกกลับมาช่วงกลางเล่มน้ำตาของบอมก็หยดลงบนรูปๆหนึ่งที่วาดขึ้นใน diary เป็นรูปนุ่นกับบอมที่ยืนยิ้มโดยนุ่นยืนกอดแขนบอมอยู่และทั้งคู่ใส่ชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ทำไมนุ่นไม่รู้ล่ะว่าเรารักเค้ามากขนาดไหนบอมพูดเมื่ออ่าน diary และได้รู้ว่านุ่นรอคอยคำว่ารักจากบอมอยู่และเมื่อช่วงหนึ่งใน diary จึงได้รู้ว่านุ่นเข้าใจผิดว่าบอมไปรักผู้หญิงคนหนึ่งที่บอมชี้ให้พวกเราดูณ ที่เรียนพิเศษ สิ่งต่อมาที่ผมได้รู้ก็คือ นุ่นไม่เคยเข้าใจสิ่งที่บอมพูดเสมอว่า รัก กับ ชอบ นั้นแตกต่างกันมากผมได้แต่นึกเสียดายที่บอมไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเองให้นุ่นได้รับรู้ ได้แต่ปล่อยให้นุ่นคิดไปต่างๆนานาเพราะถ้าบอมได้พูดและอธิบายความรู้สึกของตัวเองนุ่นก็คงจากไปอย่างมีความสุขกว่านี้ก่อนการเร่งสอบปลายภาคไม่กี่วันเพื่อให้เวลานักเรียนอ่านหนังสือเตรียมเอ็นท์ครั้งที่ 2ขณะที่ทุกคนกำลังนั่นคุยกัน กบได้ตะโกนถามเพื่อนๆว่าถ้าตอนนี้มีพรวิเศษขออะไรก็ได้สิ่งหนึ่งจะขออะไร......คำตอบที่ได้ก็แตกต่างกันออกไป บ้างก็ขอให้หล่อ รวย สวย เอ็นท์ติด ทุกคนตอบต่างกันไปเมื่อกบหันมามองหน้าบอมทุกคนก็หันมาเหมือนจะรอคำตอบจากบอมเราขอแค่ได้พบนุ่นอีกครั้งและเราจะบอกเขาว่าเรารักเค้ามากขนาดไหนบอมตอบมาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆคลอออกมาหลังจากที่บอมพูดจบเพื่อนในห้องหลายคนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาของตนวันนั้นผมจึงได้รู้ว่า นุ่นยังคงอยู่ในใจของบอมอยู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงวันที่ผมได้รู้อานุภาพของความรักก็คือวันที่ประกาศผลเอ็นท์...............เรานัดเปิดซองจดหมายพร้อมกันที่บ้านของกบกบติด ม.เชียงใหม่ ผมติดที่ประสานมิตรแต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากคือ คนที่ได้คะแนน 60 กว่าเกือบทุกวิชาไม่ติดเศรษฐศาสตร์ได้อย่าไรแต่คำอธิบายของบอมก็ทำให้ผมรู้ว่าบอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักการเงินของเขามาเรียนสังคมสงเคราะห์เพื่อเดินตามความฝันของนุ่นทำให้ผมได้เห็นความรักที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของคนๆหนึ่งความฝันของบอมเปลี่ยนเป็นการได้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและได้นำชื่อณัฐธิดาเป็นชื่อจริงของนุ่นมาตั้งเป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็กเพื่อเป็นอนุสรณ์ของผู้หญิงจิตใจดีงามคนหนึ่งที่เค้าได้เคยพบเจอในชีวิตคนที่ไม่รู้จักบอมดี จะมองเค้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ปิดตัวเองไม่ยอมเปิดใจให้ใครแต่สำหรับผมรู้ดีว่าใครอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา...ในเวลาโพล้เพล้สายลมพัดเมฆมาก่อตัวรวมกันจนกลั่นเป็นเม็ดฝนลงมาสู่ดินทุกหนแห่งลมพัดเข้ามาในห้องผมอย่างแรงทำให้กรอบรูปที่มีรูปถ่ายของพวกเราอยู่คว่ำหน้าลงผมหยิบมันพลิกขึ้นมาวางที่เดิม และมองไปที่รูปนั้นอีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้ผมนึกถึงเธอ....เธอผู้ที่ทำให้พวกผมได้รู้ว่าคนดัดฟันกินอาหารบางอย่างไม่ได้เธอผู้ที่ทำให้พวกผมได้หัดฟังเพลงค่าย DOJO CITYเธอผู้ที่แนะนำให้พวกผมมองโลกในแง่ดี และออกไปต่อสู้กับปัญหาเธอผู้ที่นำความงดงามของจิตใจเธอมาให้พวกผมได้สัมผัสเธอผู้ที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกผมเธอผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับฝนยังคงกระหน่ำลงบนถนนสายหนึ่ง เม็ดฝนกระหน่ำลงมาปานจะฉีกสมุดที่อยู่ในดงหญ้าข้างๆทางเท้าเล่มหนึ่งยุ่ยขาดเป็นส่วนๆแม้จะผ่านลมฝนลมหนาวมานานเท่าไหร่ เต่งสมุดเล่มนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิมพร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่ไม่อาจจะเป็นจริงได้เพราะคนๆหนึ่งได้จากไปแล้ว.......รัก บางคนคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องพูดแต่ฉันอยากให้ทุกคนรู้ว่ามีบางคนใช้ชีวิตเพี่อเสาะหาและรอคอยคำๆนี้จากปากคุณอยู่เมื่อคุณมั่นใจแล้วคุณควรที่จะพูดออกไปดีกว่าที่จะต้องมานั่นเสียดาย และเสียดายเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่...สาย...เกิน...ไป...ของคุณเพียงความทรงจำถ้าเพื่อนๆต้องการหาเรื่องราวดีๆมาอ่านหรือหาเก็บไว้เพื่อเป็นสิ่งเตือนใจในการดำเนินชีวิด เราขอแนะนำ หนังสือ "เรื่องดีๆมีไว้แบ่งปัน"ของสำนักพิมพ์ดอกหญ้ากรุ๊ปมาอ่านได้นะคะ ในเล่มจะมีเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นความรักที่มีต่อ ครอบครัว คนรัก รวมไปถึงเพื่อนก็ตาม ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่น่าจะมีไว้เเบ่งปันจริงๆนะคะ
WOW MySpace Cursors & MySpace Layouts
อ่านง่ายขึ้นมากเลย...เก่งจัง