ต่อจากภาคที่แล้วเลยละกันนะคะ
วันศุกร์ใกล้ปิดคอร์สเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ เมื่อพวกเรามาถึงที่เรียนพิเศษปรากฎว่าไฟดับ
โรงเรียนจึงนัดเรียนชดเชยให้วันอื่น
วันนี้จึงไม่ได้เรียนเพราะวันศุกร์มีเรียนแค่ 2 วิชา
พวกเราจึงถือสมุดหนังสือไปเรียนแค่ไม่กี่เล่ม
หลังจากนั้นพวกเราจึงไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า
วันนี้นุ่นดูแปลกๆดูซึมๆตั้งแต่เช้า พวกเรารบเร้าอย่างไรก็ไม่บอก
ขณะที่เดินเล่นกันอยู่ บอมได้จับหน้าผากของนุ่น บอมตกใจมากเพราะนุ่นตัวร้อนจัด บอมจึงพูดว่า
"นุ่นเธอตัวร้อนมากนะกินยาอะไรหรือยัง"
ปวดหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก" นุ่นตอบ
พวกเราจึงรบเร้าให้นุ่นรีบกลับไปพักผ่อนที่บ้านและตัดสินใจให้บอมเดินไปส่งนุ่นขึ้นแท็กซี่
โดยที่กบและผมจะไปรอที่ food center
ก่อนที่ผมจะแยกย้ายกับนุ่น บอมแซวนุ่นว่า
"นี่ไม่สบายขนาดนี้ยังไม่ยอมนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านอีก"
"ก็ฉันเป็นเด็กขยันนะซิ" นุ่นตอบ พร้อมกับยิ้มมา
"ดูนุ่นสิหน้าเหมือนคนจะตายอยู่แล้วยังยิ้มออกอีก" บอมพูดโดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่พวกผม
จะไม่มีวันลืมสำหรับผมเหตุผลเดียวที่นุ่นมาเรียนวันนีคือ การได้มานั่นเรียนพิเศษข้างๆบอม
หลังจากผมแยกย้ายกับนุ่น บอมก็เดินไปส่งนุ่นขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน



เอี๊ยด.....ปัง......อัก......!!!!!!!!
รถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งค่อมเลนมาชนกับแท็กซี่คันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูง
ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นกระแทกกระจกรถออกมาตกลงบนพื้น
แล้วไถลไปข้างหน้าอีก 7-10 เมตร
สมุด หนังสือ ดินสอ กระจัดกระจายอยู่บนถนนบ้างนทางเท้าบ้าง กล่องดินสอ มือถือ แตกเป็นสองส่วน
พลเมืองดีผู้หนึ่งอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลไปส่งโรงพยาบาล
เช้าวันเสาร์ ณ ที่เรียนพิเศษคณิต พวกผมรู้สึกแปลกใจที่นุ่นมาเรียนสาย เพราะปกตินุ่นจะมาเป็นคนแรก
แต่พวกผมก็คิดว่านุ่นคงยังไม่ค่อยสบายและพักผ่อนอยู่ที่บ้าน
แต่ขณะที่เรียนได้ประมาณ 15 นาที เพจของบอมก็ดังขึ้น
พร้อมกับข้อความของแม่ของนุ่นว่าต้องการพบบอมด่วน
เมื่อพวกผมอ่านข้อความนี้จบก็เดินออกจากห้องทันทีมารู้ตัวอีกทีก็คือ เห็นรอยช้ำของขอบตาที่เกิดจากการร้องไห้ของแม่ของนุ่น
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุดที่หน้าห้อง ICU
เมื่อเราเดินเข้าไปในห้องหมอบอกพวกผมว่านุ่นเสียเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว
พวกผมเหมือนตกอยู่ในภวังค์ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากทุกคนที่เรียกว่าลูกผู้ชาย
ทุกคนยื่นร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงของนุ่น ไม่มีสักคนเปิดผ้าที่คลุมร่างที่ไร้วิญญาณของนุ่นดู
เพราะทุกคนรู้ดีว่านุ่น ไม่ต้องการให้ใครเห็นนุ่นในสภาพอย่างนี้แน่
เหตุการณ์นี้แม้ว่าผมจะเสียใจมาก แต่ยังไงก็คงไม่เท่าบอม เพราะทุกคนรู้ดีว่าบอมเสียใจมากที่สุด
แต่บอมก็เก่งมาก เพราะหลังจากนั้นอาทิตย์หนึ่งก็เห็นบอมไม่ร้องไห้อีก
ขณะนั่งเรียนวิชาคณิตในคาบที่ 7 หลังจากงานฌาปนกิจนุ่น 2 วัน
แม่ของนุ่นได้ขออนุญาตอาจารย์เดินเข้ามาหาบอมในห้องแล้วพูดว่า
“ในห้อง ICU ก่อนที่นุ่นจะสิ้นใจนุ่นบอกกับแม่
ให้นำ diary เล่มนี้มาให้บอมให้ได้
หลังจากหมดคาบ ผมและบอมได้หยิบ diary ขึ้นมา
มันเป็น diary เล่มสีชมพูที่นุ่นใช้เขียนความคิด
และความฝันต่างๆของนุ่น
ชื่อของบอมมีอยู่ diary ของนุ่นทุกหน้าตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับบอมที่ห้องศิลปะ
เมื่อพลิกกลับมาช่วงกลางเล่ม
น้ำตาของบอมก็หยดลงบนรูปๆหนึ่งที่วาดขึ้น
ใน diary เป็นรูปนุ่นกับบอมที่ยืนยิ้มโดยนุ่นยืนกอดแขนบอมอยู่
และทั้งคู่ใส่ชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
“ทำไมนุ่นไม่รู้ล่ะว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน”
บอมพูดเมื่ออ่าน diary และได้รู้ว่านุ่นรอคอยคำว่ารักจากบอมอยู่
และเมื่อช่วงหนึ่งใน diary จึงได้รู้ว่านุ่นเข้าใจผิดว่า
บอมไปรักผู้หญิงคนหนึ่งที่บอมชี้ให้พวกเราดู
ณ ที่เรียนพิเศษ สิ่งต่อมาที่ผมได้รู้ก็คือ นุ่นไม่เคยเข้าใจ
สิ่งที่บอมพูดเสมอว่า รัก กับ ชอบ นั้นแตกต่างกันมาก
ผมได้แต่นึกเสียดายที่บอมไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเอง
ให้นุ่นได้รับรู้ ได้แต่ปล่อยให้นุ่นคิดไปต่างๆนานา
เพราะถ้าบอมได้พูดและอธิบายความรู้สึกของตัวเอง
นุ่นก็คงจากไปอย่างมีความสุขกว่านี้
ก่อนการเร่งสอบปลายภาคไม่กี่วัน
เพื่อให้เวลานักเรียนอ่านหนังสือเตรียมเอ็นท์ครั้งที่ 2
ขณะที่ทุกคนกำลังนั่นคุยกัน กบได้ตะโกนถามเพื่อนๆว่า
ถ้าตอนนี้มีพรวิเศษขออะไรก็ได้สิ่งหนึ่ง
จะขออะไร......
คำตอบที่ได้ก็แตกต่างกันออกไป
บ้างก็ขอให้หล่อ รวย สวย เอ็นท์ติด ทุกคนตอบต่างกันไป
เมื่อกบหันมามองหน้าบอมทุกคนก็หันมา
เหมือนจะรอคำตอบจากบอม
“เราขอแค่ได้พบนุ่นอีกครั้งและเราจะบอกเขาว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน”
บอมตอบมาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆคลอออกมา
หลังจากที่บอมพูดจบเพื่อนในห้องหลายคน
หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาของตน
วันนั้นผมจึงได้รู้ว่า นุ่นยังคงอยู่ในใจของบอมอยู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
วันที่ผมได้รู้อานุภาพของความรักก็คือ
วันที่ประกาศผลเอ็นท์...............
เรานัดเปิดซองจดหมายพร้อมกันที่บ้านของกบ
กบติด ม.เชียงใหม่ ผมติดที่ประสานมิตร
แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากคือ คนที่ได้คะแนน 60 กว่าเกือบทุกวิชา
ไม่ติดเศรษฐศาสตร์ได้อย่าไร
แต่คำอธิบายของบอมก็ทำให้ผมรู้ว่าบอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักการเงิน
ของเขามาเรียนสังคมสงเคราะห์เพื่อ
เดินตามความฝันของนุ่น
ทำให้ผมได้เห็นความรักที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของคนๆหนึ่ง
ความฝันของบอมเปลี่ยนเป็นการได้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
และได้นำชื่อณัฐธิดาเป็นชื่อจริงของนุ่นมาตั้งเป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็ก
เพื่อเป็นอนุสรณ์ของผู้หญิงจิตใจดีงามคนหนึ่งที่เค้าได้เคยพบเจอ
ในชีวิตคนที่ไม่รู้จักบอมดี จะมองเค้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
ที่ปิดตัวเองไม่ยอมเปิดใจให้ใคร
แต่สำหรับผมรู้ดีว่าใครอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา...
ในเวลาโพล้เพล้สายลมพัดเมฆมาก่อตัวรวมกัน
จนกลั่นเป็นเม็ดฝนลงมาสู่ดินทุกหนแห่ง
ลมพัดเข้ามาในห้องผมอย่างแรงทำให้กรอบรูป
ที่มีรูปถ่ายของพวกเราอยู่คว่ำหน้าลง
ผมหยิบมันพลิกขึ้นมาวางที่เดิม
และมองไปที่รูปนั้นอีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้ผมนึกถึงเธอ....
เธอผู้ที่ทำให้พวกผมได้รู้ว่าคนดัดฟันกินอาหารบางอย่างไม่ได้
เธอผู้ที่ทำให้พวกผมได้หัดฟังเพลงค่าย DOJO CITY
เธอผู้ที่แนะนำให้พวกผมมองโลกในแง่ดี และออกไปต่อสู้กับปัญหา
เธอผู้ที่นำความงดงามของจิตใจเธอมาให้พวกผมได้สัมผัส
เธอผู้ที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกผม
เธอผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ฝนยังคงกระหน่ำลงบนถนนสายหนึ่ง เม็ดฝนกระหน่ำลงมาปานจะฉีกสมุดที่อยู่ในดงหญ้าข้างๆทางเท้าเล่มหนึ่งยุ่ยขาดเป็นส่วนๆ
แม้จะผ่านลมฝนลมหนาวมานานเท่าไหร่ เต่งสมุดเล่มนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิม
พร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่ไม่อาจจะเป็นจริงได้
เพราะคนๆหนึ่งได้จากไปแล้ว.......
“รัก” บางคนคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องพูด
แต่ฉันอยากให้ทุกคนรู้ว่ามีบางคนใช้ชีวิตเพี่อเสาะหาและรอคอยคำๆนี้จากปากคุณอยู่
เมื่อคุณมั่นใจแล้วคุณควรที่จะพูดออกไปดีกว่าที่จะต้องมานั่นเสียดาย และเสียดาย
เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่...สาย...เกิน...ไป...ของคุณเพียงความทรงจำ

ถ้าเพื่อนๆต้องการหาเรื่องราวดีๆมาอ่านหรือหาเก็บไว้เพื่อเป็นสิ่งเตือนใจในการดำเนินชีวิด เราขอแนะนำ หนังสือ "เรื่องดีๆมีไว้แบ่งปัน"ของสำนักพิมพ์ดอกหญ้ากรุ๊ปมาอ่านได้นะคะ ในเล่มจะมีเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นความรักที่มีต่อ ครอบครัว คนรัก รวมไปถึงเพื่อนก็ตาม ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่น่าจะมีไว้เเบ่งปันจริงๆนะคะ

Create Date : 13 มิถุนายน 2550
Last Update : 13 มิถุนายน 2550 16:01:35 น.		5 comments
Counter : 287 Pageviews.
Tweet