เรายังงอนๆกันอยู่เลย

ปลายเดือนกุมภาพันธ์ ใครบางคนเอื้อนเอ่ยวาจาว่า อยากแต่งงาน ^^ จะรู้บ้างไหมหนอว่าใครคนหนึ่ง ใจเต้นแรงจนแทบจะหยุด จะรู้บ้างไหมหนอว่าใครคนหนึ่ง นอนแทบไม่หลับ หุบยิ้มแทบไม่ลง

พี่วีโทรนัดแม่จอย จะเข้ามาคุยด้วย (จริงๆคือ เป็นทัพหน้า เข้ามาขอจอยกับแม่ก่อนอ่า) ใจกล้ามาก จอยรู้ล่ะนะ ว่าพี่น่ะ ต้องใช้เวลาทำใจ สร้างสมาธินานมาก จอยเองก็เอาใจช่วยอยู่ห่างๆ เพราะรู้ว่า แม่จอย หินมาก และการที่พี่เข้ามาคุยกับแม่จอยตัวต่อตัวเนี่ยเป็นอะไรที่ต้องใช้พลังใจอย่างรุนแรง

คืนก่อนหน้าวันที่พี่เข้ามาหาแม่ แม่จอยก็แอบมาถามว่า จอย นาวีเค้าจะเข้ามาคุยอะไรกับแม่ (แม่ก็ทำเป็นไม่รู้ จริงๆแม่ก็รู้อยู่เต็มออกล่ะค่ะ) จอยก็แอบลุ้น ไม่รู้ว่าแม่จะยกให้หรือไม่ให้ แต่จอยก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากแม่เลย สรุปก็คือต้องมาลุ้นเอาวันรุ่งขึ้น

พอพี่วีมา แม่ก็แต่งตัวเสร็จละ แม่กับพี่วีนั่งคุยกันห้องรับแขก (อยู่หน้าห้องนอนจอยเลย) แล้วจอยก็นั่งจุ่มปุ๊กอยู่ในห้องนอน

รู้ไหมคะว่า แม่กับพี่วีคุยกันเกือบ 2 ชม. โอย อยากจะกรี๊ด แบบไอเราก็ลุ้น รอแล้ว รอเล่า รอลุ้นว่า ผลออกมาจะเป็นยังไง พี่วีกับแม่จะคุยอะไรกันบ้าง

สุดท้าย คุยเสร็จ จอยก็ถามพี่วียิ๊กๆเลยว่า พี่ๆ คุยไรกับแม่บ้าง? พี่วีบอกว่า

"แม่จอยให้ผู้ใหญ่ฝ่ายพี่นัดวันเข้าไปขอได้เลย" จอยแอบกรี๊ด แล้วก็ถามรายละเอียดว่า เนี่ย คุยกันตั้งนาน พี่คุยไรกับแม่หนูบ้าง? พี่วีตอบว่า "เล่าไม่เป็น ไม่รู้จะเล่าอะไรยังไง และจำไม่ได้"

โธ่ๆๆๆ อุตส่าห์รอ อยากรู้เรื่องทุกรายละเอียด แต่แฟนเรา กลับเล่าไม่เป็น T_T

สรุปเลย ต้องไปแอบรู้เอาทีหลัง คือค่อยๆตะล่อมออกมา รอให้เค้านึกออกแล้วเค้าก็ค่อยๆเล่าออกมา แต่ก็นะ ผู้ชายกับผู้หญิง การพูดการเล่าเรื่องต่างกัน ก็คงไม่ได้รายละเอียดครบเหมือนที่ผู้หญิงพูดมากอย่างจอยสามารถเล่าเรื่องได้เป็นฉากๆอยู่แล้ว แฮะ ๆ

เลยกลายเป็นว่า รู้มาแค่ แม่จอยร่ายความเป็นมาของจอยตั้งแต่อยู่ในท้องว่า แม่ประคบประหงมมาอย่างไร เลี้ยงมาอย่างไร ยกให้แล้วเนี่ย จะเลี้ยงลูกแม่ให้สุขสบายเหมือนที่แม่เลี้ยงไหมทำนองนี้ (พี่วีบอก แม่น้ำตาคลอตลอดเลยT_T ซาบซึ้งค่ะ)

วันสู่ขอที่บ้านจอย

พ่อแม่พี่วีนัดแม่จอยเป็นวันนี้ที่บ้านจอย

ตอนแรกคิดว่า จะง่ายๆไม่มีอะไร แต่ที่ไหนได้ แม่จอยเล่นแทบจะเปลี่ยนโฉมห้องรับแขกใหม่หมด ดีนะที่ไม่ได้เปลี่ยนโซฟาด้วย จริงๆถ้าเปลี่ยนทัน สงสัยแม่เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนแม้กระทั่งจานชามช้อนส้อมที่บ้านโละทิ้งใหม่หมดแล้วซื้อใหม่หมด เป็นงง!!! แม่บอกว่า มันไม่เข้าชุดกันเดี๋ยวไม่สวย โอ้!!!

ถึงวันนัด มากันยกครอบครัวเลย (จอยก็รู้ว่าแม่จอยรู้สึกดี เหมือนบ้านพี่วีให้เกียรติบ้านจอย)

สมาชิกที่มามีดังต่อไปนี้
-คุณปู่-คุณย่า
-พ่อ-แม่
-พี่ชาย
-พี่สาว + ลูกชายของพี่สาว (ขวบครึ่งได้ กำลังน่าฟัดเลย)
และที่ขาดไม่ได้คือว่าที่เจ้าบ่าว อิอิ

มากันเต็มบ้านเลยเพราะบ้านจอยก็ไม่ใหญ่ อบอุ่นดี จอยเขินๆพิกล จริงๆตามปกติ การสู่ขอ จอยต้องไม่อยู่ร่วม แต่พ่อแม่พี่วีไม่ถือ ชวนให้อยู่ด้วย ก็เลยเป็นงานเลี้ยงกินข้าวเย็นกันไปกลายๆ เพราะดูแล้ว ต่างฝ่ายต่างผลัดกันเผาลูกตัวเองมากเสียกว่าจะมาสู่ขอกัน 5 5 5

คุยกันเรื่องจิปาถะ จนทานเสร็จ แม่พี่วีก็ถามแม่จอยว่า "แล้วเราจะจัดงานแต่งกันวันไหนดีคะ?"

แม่จอย แอบเหว๋อเล็กๆ เพราะตั้งแต่พบหน้ากันวันนั้น ยังไม่มีการพูดคุยกันเรื่องนี้เลย มีแต่คุยเรื่องสัพเพเหระสุดๆ แม่จอยเลยทำหน้างงๆและตอบไปว่า " นี่ สู่ขอกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ" 5 5 5 แม่ก็แซวๆว่า แม่ไข่(แม่พี่วี) ปิดการขายเก่งจริงๆ ไม่รู้ตัวเลย อิอิ ก็เลยจบด้วยการดูวันแต่ง (จริงๆคือจอยกับพี่วีแอบไปดูฤกษ์มาแล้ว) แฮะๆเลยกระซิบบอกวันไป ก็เลยจบการสู่ขอด้วยการคุยวันที่จะจัดงาน และรายละเอียดปลีกย่อยอีกนิดหน่อย เฮ้อ มีความสุขมากๆเลยช่วงนั้น แต่แอบเขิลๆยังไงก็ไม่รู้เวลาผู้ใหญ่คุยเรื่องนี้ด้วย

31 สิงหาคม

และแล้ว ก็ไม่ได้เข้ามาอัพบล็อคนานมากๆ 1 เดือนเต็มๆ ด้วยเหตุเพราะมัวแต่ไปยุ่งๆเรื่องชีวิตการงานอยู่ แต่ก็ได้ไปถ่ายรูปoutdoorมาแร้น อัพใส่หน้าท่องเที่ยวไปแล้วค่ะ เพราะคาดว่าถ้าใส่หน้านี้ สงสัยหน้านี้จะต้องยาวมากๆเพราะรูปเยอะมากๆเลย

วันที่ 11 - 13 สิงหาคม ไปถ่ายรุปoutdoorที่ Scenery resort สวยมาก ประทับใจสุดๆ ประทับใจจนรู้สึกอยากจะไปhoney moonที่นั่น แต่ก็กลัวจะเบื่อ แต่ห้องพัก งามจริงๆ งามประทับใจ ไปถ่ายรูปรอบนี้มีแต่อะไรขำๆหนุกๆ ไม่มีไรโรแมนติกสักกะนิด เพราะว่าไปกัน 6 คน สนุกสนานมากๆ ^^อาหารอร่อยบรรยากาศก็ดี ไปตรงกะวันแม่พอดีเลย แฮ่ๆ แต่แม่ไม่บ่นแม่เข้าใจ ^^

ถ่ายรุปออกมาอืดจริงๆ เฮ้อ ให้ตายสิ เหลืออีก 2 เดือนเอง จะลดน้ำหนักทันไหมนะ?

ว่างๆก็แอบคิด คิดถึงวันงาน จินตนาการถึงวันงานบ่อยขึ้น คิดแล้วมีความสุข ใจนึงอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง แต่อีกใจนึงก็ไม่อยาก ... ทำไมน่ะหรอคะ? ก็เพราะว่า ไม่อยากให้วันนั้นผ่านไปเร็วๆ อยากให้มันเป็นจินตนาการ และการรอคอยที่มีความสุขแบบนี้ คิดแปลกไหม? ก็แปลกนะ แต่แค่รู้สึกว่า กว่าจะถึงวันนั้นมันเป็นอะไรที่เราทุ่มเทแรงใจความรู้สึกนึกคิดทุกอย่างมากมาย ไม่อยากให้มันจบเพียงเป็นวันเพียงวันเดียว อยากให้มีวันนั้นตลอดไป ^^ แต่ก้รู้ว่า เมื่อผ่านวันนั้นไป ชีวิตจะเปลี่ยนแปลงอีกเยอะ และจอยจะไม่ต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป มันเป็นความมั่นใจที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกลึกๆเองว่า ไมว่าจะอย่างไร จอยก็จะมีพี่วีอยู่ข้างๆเสมอ คงเพราะว่าตลอดเวลาที่คบกันมา พี่วีไม่เคยทอดทิ้งจอยให้จอยรู้สึกว่าจอยอยู่คนเดียวเลย (ค่าโทรศัพท์ถึงบานมากไง 5 5 5 โทรหาทุกชม. กรั่กๆๆ)

ตอนนี้รอแบบการ์ดแต่งงานอยู่ รู้สึกว่าล่าช้าไปมากแล้ว เฮ้อ !!!
ส่วนของชำร่วยลงเรือมาแร้นนน อาทิตย์หน้าน่าจะได้ ตื่นเต้นๆๆอยากได้เร็วๆจังเลยค่ะ ^^