โลกนี้ช่างโหดร้ายนัก คนทั่วโลกมีหลายพันล้านคนแต่คนที่จะประสบความสำเร็จมีไม่ถึง 01 % แถมใน 0.1% นั้นเป็นคนที่มีพื้นฐานที่ดีลูกท่านหลานเธอ ลูกเจ้าของกิจการ มีทรัพย์สมบัติพร้อม ไปซะครึ่งนึงแถมต้องแบ่งพื้นที่ของความสำเร็จไปให้คนฉลาด ไอคิวสูงอีกฉะนั้นเหลือพื้นความสำเร็จให้คนธรรมดาๆ อย่างเราแย่งกันไม่ถึง0.001%แต่โลกก็ยังไม่โหดร้ายจนเกินไปท่านได้แบ่ง พื้นที่สำหรับความสุขให้มากถึง 10%

                 ผมก็อยากเป็นนึงคนที่ประสบความสำเร็จ ดังนั้นจึงขวนขวายหาหนังสือคนที่ประสบความสำเร็จมาอ่านผมทุ่มเทเวลา3 ปีในการทำงานอย่างหนักเพื่อก้าวหน้าในหน้าที่การงาน หางานพิเศษทำตามกฎของคนที่จะมีอิสระทางการเงินเล่นหุ้น ขายภาพ เย็บตุ๊กตา ผมใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับ การตื่นเช้า 6 โมงเพื่อไปทำงานระยะทาง ไปกลับ 80 กิโลเมตร กลับถึงบ้าน 6.30 อาบน้ำกินข้าวนั่งทำงานพิเศษ ทำรูป อัพโหลดรูป เย็บตุ๊กตา คิดธุรกิจ ถึง 5 ทุ่มครึ่งของทุกวันแล้วจึงเข้านอน

                 และแล้ววันนึงผมก็พบว่า ผมเหนื่อยล้า พร้อมที่จะล้มลง เพียงเพราะเราลืมสิ่งสำคัญในชีวิตไป นั่นคือการใช้ชีวิตที่มีความสุข เพียงเพราะแค่เราติดกับดักของคำว่าอิสระทางการเงินอย่างหนังสือหลายๆเล่มพูดกันหนังสือแต่ละเล่มมีแต่ผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตมาเขียนบรรยายเพื่อปลุกพลังกายพลังใจเพื่อจะให้เราเข้าไปสู่สนามต่อสู้ที่โหดร้ายแต่ผลมันหอมหวาน มันช่างเย้าหยวนให้เราเสียเงินซื้อหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่ามานั่งอ่านเพื่อจะได้มีสิทธิ์ก้าวเท้าเข้าไปในพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ที่มีเพียงคนหยิบมือที่จะเป็นผู้ชนะทำไมสำนักพิมพ์ไม่หาหนังสือ หรือคนเขียนที่เป็นเพียง คนธรรมดา พนักงานบริษัทกินเงินเดือนที่ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตมาเขียนการใช้ชีวิตให้มีความสุขบ้างทั้งๆที่พื้นที่แห่งความสุขมีเยอะกว่ากันตั้งมากมาย

ในอดีต ผมมัวแต่พยายามที่ จะใช้ชีวิตเพื่อให้คนอื่นยอมรับ

             จนลืมการใช้ชีวิตที่ทำให้คนอื่นอิจฉา ที่ผมสามารถทำได้ และทำได้ดีเสียด้วย

ในอนาคต ผมจะใช้ชีวิตในปัจจุบันเพื่อให้คนอิจฉา