แม้นห่างหายใช่เป็นเพียงเหตุผล
คิดแยบยล จึงห่างเหิน..ไม่ห่วงหา
อาลัยห่วง คิดคำนึงถึงเรื่องที่ผ่านมา
ในอุราแสนเศร้า..เหงาจับใจ..( ไม่มีเธอ )

ห่วงและหวง...เมื่อพราก..จากบ้านเกิด
ด้วยต้องเปิดหัวใจตน...ค้นให้เห็น
ถึงจะห่วง และหวง...อย่างไรก็ต้องเป็น
ให้ใจเย็น...ไม่หวงห่วง...แม้น ห่างหาย

เป็นบทกลอนที่ไพเราะจับใจค่ะ....เลยขอต่อกลอนกับคุณแม่ใจดีเสียหน่อย....

ขอบคุณมากค่ะ....

ถึงผ่านห้วงช่วงเวลา จะพาผ่าน
นานเท่านาน ใจคงมั่น ไม่ผ่านหาย
ยังมีเธอ เสมอเหมือน อยู่เรือนกาย
มิได้อยู่ เดียวดาย กายเคียงกัน


ยังประคองปองรัก ภักดิ์มั่นอยู่
ใจย่อมรู้ มีเธอคู่ อยู่เคียงฝัน
มอบความรัก ภักดี ชั่วนิรันดร์
ถึงไกลกัน ไม่ขอห่าง เคียงข้างใจ/..


สวัสดีค่ะคุณแม่ฯ

แสงจันทร์นวล....ชวนฝัน....กว่าวันไหน
เสียงจิ้งหรีด....เรไร....ขานไขเสียง
สายลมพริ้ว....แผ่วผ่าน....นั้นแนบเคียง
ประสานเสียง....ดังสำเนียง....เสียงจากใจ

เธอยังมี....ฉันใกล้....ให้รับรู้
เธอยังมี....ฉันอยู่....ไม่ไปไหน
หากเหนื่อยล้า....เพียงหลับตา....พักหัวใจ
จะมีฉัน....เคียงใกล้....ไว้กอดนอน


ที่ตรงนี้....ยังมี....ฉันเสมอ
ยังเฝ้าดู....ห่วงเธอ....มิอาจถอน
เธอปวดร้าว....ฉันนั้นเล่า....เฝ้าอาวรณ์
ดังเหมือนก้อน....เมฆดำ....เข้าบังจันทร์

เป็นกำลัง....แรงใจ....ให้เสมอ
มีเพียงเธอ....หนึ่งใน....ดวงใจฉัน
หากมีทุกข์....สุขใจ....คิดถึงกัน
มองตรงนั้น....ที่เดิม....คอยเติมใจ

หนาวเนื้อ ห่มเนื้อ ว่าหายหนาว
มันกลับร้าว มากกว่า นะว่าไหม
หนาวลม ห่มผ้า พอผ่อนไป
แต่หนาวใจ ไร้อุ่นไอ ใจรานรอน

มาทายทักยามเย็นย่ำค่ำลงแล้ว
บอกพี่แก้วว่าลูกสาม..นามอังกฤษ
1.พี่เจ้ามี่นามว่าเทียร์ร่า
คนต่อมา2.น้องนามว่าเจ้าไคน์
ไปดูต่อคนที่3.นามว่าเจ้าแมซซี่..

ต้องขอบคุณที่ชมว่ายังสาว
ต้องบอกกล่าวก่อนว่า..อายุขัย
36 อกหย่อน ๆ แต่ก่อนเร้าใจ
เหตุไฉนล่วงเลยผ่านตามกาลเวลา (55555+)

ขอบคุณที่เข้าไปทักทายค่ะ

ทำให้ ปอ หายเหงาไปได้หลายขุม เลยทีเดียว

(กาพย์ชมนาง)

กระหน่ำหนาว...โรยยาวเย็นทรวง
ยะเยือกลวง...ทุกช่วงวังเวง

ดนตรีลม...ไล่พรมบรรเลง
ห่อเงาเกรง...ข่มเหงระกราย

วิเวกวาง...ทุกทางทักทาย
พร้อมสอดสาย...โดยดายคำราม

จันทราเลือน...ไม่เยือนไม่ถาม
ด้วยรู้ความ...หงอยตามนองใน

“คุณดี”เอย...อย่าเลยเมียงไกล
หลับตาไว้...แล้วไปด้วยกัน

สู่ลานสวย...ร่ำรวยมวลพรรณ
บุปผาหลั่น...ประชันรวยริน

“สาวพู”เยือน...พาเพื่อนถวิล
ยากผันผิน...ด้วยจินต์เปรมปรีดิ์

“สุนันยา”...พี่พาวจี
ล้วนทวี...แต่ดีงามโคลง

“ลัดฟ้า”สรรค์...พาพลันเบาโหยง
จิตเมียงโยง...ปลื้มโปร่งทอคำ

“หนูนา”ถาม...กับความลำนำ
ที่มี่ย้ำ...พี่จำทุกครา

อยากทอแพร...มอบแด่พี่นา
ที่ซึ้งค่า...วิชาของไทย

“พี่ใจดี”...ปรานีมากมาย
แวะส่งใจ...ฝากไว้เต็มทรวง

“พี่เขตต์”ร่าย...แปลงกลายกลอนพวง
แต่ละช่วง...ร้อยหน่วงนัยไหว

ท่ามวิถี...ต่างมีสุกใส
แลช้ำไห้...พาใคร่คิดควร

วาดหวั่นไป...แค่ใส่ตรมตรวน
จึงอยากชวน...ให้ผวนฤดี

หลับกับสุข...บรรทุกพร้อมพลี
กับวิธี...ปัดลี้รอนรม

ให้ใจจ่อม...ถนอมผสม
แต่ชื่นชม...เพลินพรมผ่านกาล

ฝันดีค่ะ พี่ใจดี

ชอบมากเลยค่ะกลอนนี้เวลาอ่านอ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยค่ะบ้างกลอนก็ทำให้อดที่จะคิดถึงบ้านเกิดของตัวเองไม่ได้ บ้างกลอนก้อซึ้งจับใจ แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยกัน แคร์กัน และรักกันด้วยค่ะ

ขอบคุณมากนะคะที่สรรค์สร้างกลอนดี ๆ แบบนี้ขึ้นมา ขอให้แต่งขึ้นมาเรื่อย ๆ เลยนะคะ ว่าง ๆ จะเข้ามาอ่านใหม่คะ บ๊ายบาย..