ในวันนี้ฉันกลับมาคิดทบทวนเรื่องราวครั้งนั้นอีกครั้งมันทำให้ฉันรู้สึกผิดกับแม่เป็นอย่างมาก ฉันเสียใจที่พูดออกไปโดยไม่ทันได้คิดว่าท่านจะรู้สึกยังไง แต่ ณ เวลาตอนนั้น ความรู้สึกของเด็กที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่ง ต้องทนอยู่กับความเหงาหว้าเหว่ ขาดความรัก ความอบอุ่น จากแม่มาโดยตลอดมันทำให้ฉันคิดแค่เพียงว่า อยู่ได้ตัวของฉันเองโดยไม่มีแม่ และฉันก็เกลียดแม่มากที่สุดเกลียดแม่ที่ทิ้งพ่อและพวกเราไป ไม่มีใครเข้าใจฉันหรอกว่าความรู้สึกของฉันในวันนั้นมันเจ็บปวดเพียงใด ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่พ่อก็ไม่เคยสอนให้ฉันเป็นลูกอกตัญญูหรือเสี้ยมสอนให้ฉันเกลียดแม่เลยสักครั้ง...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
