Bloggang.com : บินไปในฟ้ากว้าง : กว่าจะไปถึงดาว..๒

กว่าจะไปถึงดาว..๒

กว่าจะไปถึงดาว..๒

สวัสดีค่ะ เว้นช่วงไปเสียนาน หวังว่าคงยังไม่ลืมกันนะคะ..

งั้นเล่าต่อเลยละกัน
ยังอยู่กับค่ายเดิมนะคะ ดาราวีดีโอ ครูที่แรกของการทำงานของข้าพเจ้า..

เวลาไปอีกสัก๒-๓เดือน ไม่ค่อยมีอะไรให้ผลิต ให้ซ่อมแซมแล้ว ได้ยินพี่หัวหน้าบอกว่า เตรียมตัวออกกองได้แล้วนะ... อื๋อออ..ดีใจสุดๆกับเพื่อนชายและเพื่อนสาวอีกคน(มาเพิ่มแล้วค่ะ) แต่อยู่คนละกองกันหมด ที่ช่วงนั้นเริ่มมีเรื่องสั้นจบในตอนมาแรกๆ ที่ฉายตอนบ่ายวันหยุด ข้าพเจ้าก็จำรายละเอียดไม่ได้แล้วเสียด้วย แต่ของข้าพเจ้านั้นโชคดี หรือร้ายก็ไม่รู้ ได้ลงละครหลังข่าวค่ำ..เรื่อง..สุดสายป่าน พี่แท่งสุดหล่อ หน้าใสกิ๊ง กับสาวที่ต้องมารับบทแฝด คุณน้ำฝน น้องสาวคุณกวาง กมลชนก นั่นเอง คงจำกันได้นะคะ กานดามณี กานดาวสี แต่ชื่อคุณแท่งในเรื่องจำไม่ได้เสียแล้ว..

..เอาละเหวย ตูข้าได้เขยิบชนชั้นมาอีกหน่อยแล้ว..เหวยเหวย

ซีนแรกๆที่ข้าพเจ้าประทับใจ.. จำได้ว่าเป็นพระเอกกับแม่ ที่ร้านทำขนมเค้ก แม่รับบทโดย คุณดวงใจ หทัยกาญจน์ ทีมโลเกชันหาบ้านไว้ให้แล้วเป็นบ้านที่ทำเค้กขายจริงๆ ฉะนั้นข้าพเจ้าต้องเตรียมก็พวก กรวยบีบหน้าเค้ก ไม้พาย ไม้ปาด ไม้นวดแป้ง กระดาษรองเค้ก กล่องกระดาษใส่เค้ก ประมาณนั้น เราเรียกจำพวกนี้ว่า พรอพหยอด, แฮนด์พรอพ ชื่อเรียกพวกนี้เรียกกันเองนะ เอาสะดวกเข้าว่า เลยผสม ไทย อังกฤษ กันให้วุ่น หรือจะมีโหลแก้ว ขวด กระติก จาน แจกัน ดอกไม้ ฯลฯ ที่เอาไปวางเฉยๆนักแสดงไม่ต้องไปยุ่ง ก็จะเรียก พรอพเซต

ก็หน้าที่หลักๆทีมอาร์ต ก็จะประมาณนี้ค่ะ คือรู้ว่าจะถ่ายซีนไหน ต้องเตรียมอะไรบ้าง ที่แน่ๆต้องอ่านบทก่อนนะคะ มามั่วๆ รั่วหน้ากอง นี่ถือว่าไม่ผ่าน

ที่นี้ไอ่กล่องกระดาษใส่เค้กนี่สิ นึกภาพกันออกมั้ยคะ สี่เหลี่ยมๆมีแขน เส้นรอยปรุไว้ให้พับน่ะ
เราก็ต้องเตรียมเผื่อไปเยอะๆเผื่อเลอะ เผื่อยับ นักแสดงหยิบจับ เป็นพรอพเมนเสียด้วย..
ไอ้ประเภทมาบอก โอ๊ย ๒ ชิ้นพอ เทคเดียวผ่าน นักแสดงเค้าเก่ง อะไรแบบนี้ไม่ได้นะ ถูกด่ากันกลางกองให้อาย หรือน้ำตาร่วงกันมาแล้ว..

เช้ามาตีสี่ เจอกันหน้าออฟฟิซ ขนของกัน แต่ข้าพเจ้าก็งงค่ะ หารถขนของไม่เจอ เอาไงดีว้าตรู เห็นมีแต่รถสองแถวใหญ่ๆ จอดอยู่ข้างซอยมีคนขับหลับอยู่ในรถ ก็ไม่ได้สนใจอะไร นึกว่าสองแถวมางีบเอาแรง พอดีมีทีมมาแล้ว เค้าก็เลยถาม อ้าว..ไม่ขนของขึ้นรถเหรอ เราว่าไม่เจอรถอ่ะ เค้าก็ชี้ไป ก็สองแถวนั่นไง รถขนของ...เหวอเลยเรา นึกว่าจะเป็นพวกรถกระบะหง่ะ..โดนไปหนึ่งดอกแต่เช้าเลยตรู..
อ่ะ..ขนของเสร็จ เราก็ประคบประหงมแผ่นกระดาษ(กล่องเค้ก)ของเราประดุจดั่งทารกน้อยในอุ้งมือนางฟ้า

ไอ่ถ่ายก็ถ่ายกันไป เด็กเซตอย่างเราก็เดี๋ยวก็เช็ดโต๊ะ เดี๋ยวเตรียมหยิบโน่น นี่ ของไหนยังไม่ใช้เก็บไว้บนรถก่อน ที่คาดว่าจะใช้ก็หยิบเผื่อไปเลย..

ตาก็แอบเหลือบ อู้วว..พี่แท่ง ,โอ้..คุณดวงใจ.., หน้าที่ก็ไม่บกพร่อง..เยี่ยม..

สักพักเดียวครึ่งบ่ายแล้ว ฝนตก..แม่เจ้า กองถ่ายกับฝนถูกกันที่ไหนเล่า..อู้ยยยวิ่งกันให้อลหม่าน ทีมโน้น ทีมนี้ ทุกชั้นทุกแผนก วิ่งกันจ้าละหวั่น รวมทั้งเราด้วยเก็บนู่น ย้ายนี่ เอาผ้าคลุมไม่ให้ของเซตเปียก อะไรประมาณนี้ เฮ้อออ..เหนื่อยวุ้ย.. ฝนเริ่มซา ถ่ายต่อ..
อ่า..ถึงตอนแม่ทำเค้กเสร็จ ลูกเอากล่องมาจะช่วยแม่ใส่เค้ก..เทค.. คัท.. เทค..เสียงผกก.สั่งเทคบ่อยจังวุ้ย แต่ในใจ กระหยิ่มยิ้มย่อง ตรูเตรียมมาเยอะเฟร้ยยย.. ที่วางไว้แถวๆเซตมีอีกสี่-ห้าแผ่น แต่เอาอีกเผื่อไว้ดีกว่า วิ่งเหยาะๆมาที่รถ ฝนก็ยังพรำๆ ขึ้นรถได้แล้วก็มองหา ทารกที่เฝ้าถนุถนอมมาตลอดทาง..

แม่เจ้า..พระเจ้ากล้วย ช่วยทอด...

ลังสี่เหลี่ยมๆใหญ่ไว้เก็บพวก สว่าน แบต ไขควง ผ้า จิปาถะทั้งหลาย บนลังนั่น!! กระดาษกล่องที่ฟูมฟักมาตลอดทาง วางแบ แหงแก๋ แถมเปียกฝน!!... ข้าพเจ้าจำได้ว่าไม่ได้วางแบบนี้นี่นา
แทบทรุดเลยคร้าฟฟ พี่น้อง..เอาไงดีว้า..ใจระทึกไปแง้มๆดู ทีละแผ่นๆ เปียก, ชื้น, เป็นดวง..จะเหลือซักแผ่นมั้ยเนี่ย..เอาวะแผ่นล่างๆนี่แหละเอาไปผึ่งกับไฟยังดีกว่า..แอบถือไปอย่างเงียบๆ..

ซีนนี้ก็ยังไม่ผ่านสักที แอบปาดเหงื่อเป็นระยะ แผ่นสุดท้ายที่วางอยู่บนโต๊ะถูกหยิบไปแล้วท่ามกลางการหายใจไม่ทั่วท้อง แล้วเราก็แอบไปกระซิบทีมเราว่าที่เหลือชื้นๆนะฝนสาด..
โดน..อีกหนึ่งดอกคับทั่นสายตาที่มองมาแทบจะทำให้ร้องไห้อยู่ตรงนั้น..
ขณะที่ยังนึกอะไรกันไม่ออกนั่นเอง ก็ได้ยินเสียงผกก.บอก ผ่าน...เลิกกองโว้ย..

โอ..ประดุจใครมาลั่นฆ้องประโคมชัยข้างๆหูแล้วทำให้โลกสว่างขึ้นมาโดยพลัน..
เฮ้อออออ..รอดตัวไปที

ได้คุยกับคุณดวงใจด้วย ก็เราแอบปลื้มอยู่นี่นา แล้วก็เลยเล่าให้แกฟังว่านั่นแผ่นสุดท้ายพอดี ที่เหลือมันเปียกฝน ตอนแรกเค้าก็ทำหน้างงๆ นึกว่าเตรียมมาน้อย แต่พอได้ยินประโยคถัดไปเค้าก็ยิ้ม
โธ่..ลูก.. ฝนตก ไม่เป็นไร.. อู้ยยย ยิ้มแก้มบาน หายเศร้าเลย..

ประมาณนี้ค่ะการออกกองวันแรกๆ ที่อ่านแล้วเหมือนจะใจร้ายก็ไม่หรอกค่ะ เหมือนรับน้องใหม่กันมากกว่า เพราะถ้าเข้ากันได้ก็จะสนิทกันไปเลย..แต่ถ้าเข้ากันไม่ได้ละก็..หุหุ

Create Date : 07 กรกฎาคม 2551

Last Update : 8 กรกฎาคม 2551 5:00:43 น.

12 comments

Counter : 214 Pageviews.

...........................

โดย: กำปงพิราเทวี

วันที่: 8 กรกฎาคม 2551 เวลา:5:55:39 น.

ขอบคุณที่หลงไปที่บล๊อคน่ะ รออยู่นานเรยย อ่ะ ..อิ อิ ทำงานอยู่ดาราวีดีโอเหรอ..ค้าคุณ บินฯดีจังค้า..ช่วงนี้ปิ่นไม่ได้ไปต่อกลอนที่ห้องเพชรเรยย... ยังอยู่กันครบมั้ยค่ะ..แล้วว่างๆจะเข้าไปต่ออีกน่ะ อย่าเพ่งหนีไปซะก่อนล่ะ

โดย: ปิ่นพระศิวะ

วันที่: 8 กรกฎาคม 2551 เวลา:9:36:43 น.

เออ...........เขาเขียน บล็อก กันยังไงว่ะ

ยังทำไม่เป็นเลย5555555

โดย: แทน IP: 117.47.85.171 วันที่: 8 กรกฎาคม 2551 เวลา:16:31:20 น.

ว่าคุณบินหายไปไหน ที่แท้ไปทำงานนี่เอง งานยุ่งหรอป่าวคับ

โดย: อีตาโก IP: 124.121.129.187 วันที่: 8 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:24:07 น.

แหะๆ..ขออภัย ข้าพเจ้าอาจจะเล่าไม่กระจ่างเอง
ณ ตอนนี้ข้าพเจ้าไม่ได้อยู่ที่ ดาราวีดีโอแล้วอ่ะค่ะ

ข้าพเจ้าเล่าย้อนอดีตถึงครูที่ทำงานที่แรกอ่ะค่ะ..รำลึกถึงครูก่อนจะมาเป็นทุกวันนี้..

ขออภัยอีกรอบนะคะ. .

ยังไม่ได้หายไปไหนค่า..ก็ยังวนๆอยู่แถวนี้
ขอบคุณนะค้า..ที่แวะมาทักทายกัน

โดย: บินไปในฟ้ากว้าง

วันที่: 9 กรกฎาคม 2551 เวลา:1:47:09 น.

เข้ามาอ่านแล้วได้ความรู้เยอะ จริงๆเลยเชียว

เก่งจริงๆน้องสาวเรา งานแรกก็สามารถแล้ว

ความผิดพลาด และสายตาอันคมกริบ ให้เก็บไว้เป็นครู เป็นประสบการณ์

ของสิ่งใดที่เราคิดว่าสำคัญมากๆสำหรับเรา ให้พยายามเก็บไว้ข้างกายหรือให้อยู่ในสายตาตลอดเท่าที่จะทำได้

ถึงใครจะว่าเราว่า บ้าหอบฟาง ก็เถอะ มันเป็นความรับผิดชอบของเรา

ถ้าผ่านฉันแฮปปี้ (ไม่มีคำชมจากผู้ใด - แต่เราชมตัวเราเอง) แต่ถ้าไม่ผ่าน ฉันโดนเขม่น - ด่า เห็นกันจะๆ กันทั้งกอง

แล้วมาเล่าสู้กันฟังอีกนะคะ

^^_^^

โดย: sandhurst IP: 58.10.131.197 วันที่: 9 กรกฎาคม 2551 เวลา:12:21:59 น.