Bloggang.com : ภูเก็ต-ป่าตอง : กลับบ้านไปทีไร รู้สึกหดหู่

กลับบ้านไปทีไร รู้สึกหดหู่

ทุกครั้งที่กลับบ้านไป จริงๆ มันก็มีความสุขดีหรอกนะ ไปดูที่ที่เราเคยวิ่งเล่น ได้ทำอะไร ที่มากกว่าตอนที่เป็นเด็กไม่ได้ทำ ได้กลับไปแสดงความกตัญญู ไปทำให้แม่มีความสุข ซึ่งคนที่มีความสุขคงคือเรานะแหละ ทำบุญกับพระอรหันต์ในบ้าน คงเป็นบุญที่สูงสุดแล้ว
....แต่ในใจลึก ๆ มันหดหู่ ....

ประจวบ ฯ เป็นเมืองเล็ก ๆ แคบ ๆ จากตัวเมืองไปบ้าน ระยะทางเกือบ 10 กิโล จะเลียบหาด เห็นทะเล ยาวที่สุด เท่าที่เห็นมา
มีความทรงจำมากมายตลอดระยะทางที่ผ่าน ตั้งแต่พ่อพาซ้อนท้ายรถเครื่อง
ขี่ไปเรียนอนุบาลในเมืองกับพี่ชาย (แอบไฮโซตั้งแต่เด็ก นะนั้น)
เปล่าหรอก เหตุผลคือบางทีพ่อไม่มีเวลารับกลับบ้าน ต้องฝากนอนที่โรงเรียน เป็นโรงเรียนเอกชนนะ ช่วงไหนที่พ่อมารับกลับบ้านได้ ก็นั่งหลับได้ทุกวัน พี่ชายต้องค่อยตบหัวไว้ ไม่ให้หลับ โตขึ้นมาหน่อย ก็ขี่จักรยานไปโรงเรียนเอง ตอนนั้นนึกว่าเทห่ ขี่ไปขี่มา ขี้เกียจ เคยขี่รถจักรยานไป แต่บอกพ่อว่าตอนเย็นให้ไปรับด้วย พ่อคง งง ว่าแล้วจะให้ไปรับงัยฟ่ะ พ่อเลยไม่ไปรับ เลยงอนพ่อ ไม่กลับบ้านง่าย สุดท้ายพ่อทะเลาะกับแม่ต้องมาหาตัวให้เจอ ไม่งั้นทั้งพ่อทั้งลูก ไม่ต้องเข้าบ้าน 55

เคยนั่งท้ายจักรยานแม่แล้วเท้าเข้าไปในล้อรถ แม่ต้องพาไป รพ. หลังจากนั้นเห็นใครนั่งท้ายจักรยานไม่ได้เลย กลัวว่าเขาจะเอาเท้าไปเข้าล้อรถ (ตอนนั้นเข้าใจผิด คิดว่า คนทั้งโลกคงโง่เหมือนตัวเอง 55 )

โตขึ้นมาอีก ซิ่งรถเครื่องไปซื้อของในเมือง รถเกือบชน ตอนนั้นคิดว่าถ้าชนคงตายแน่ เพราะขี่มาเร็วมาก ทำอะไรไม่ทันแล้ว แต่รถยนต์เค้าเบครทัน (เลยได้กลับมาเล่า เรื่องนี้ให้ฟังงัย)

มาถึงตอนนี้ เปลี่ยนสถานะ เป็นพาลูกขี่รถเที่ยว เวลาลูกหลับเลยไม่ตบหัวลูกงัย เพราะแม่ก็เคยหลับมาแล้ว ระยะทางมันตั้งหลายโล ขี่รถผ่านชายทะเล ลมเย็น ๆ น่าหลับจะตาย แม่ (ยาย ณ ตอนนี้) เคยโทรมาคุยให้ฟังว่า ขี่รถไปในเมือง ง่วงมาก ขี่หลับตกข้างทางก็เคยได้ยินแม่เล่า ง่วงเลยจอดรถนอนก็มี ก็นึกภาพตามที่แม่เล่าได้ ภาพความทรงจำ ณ วันนั้น กับสภาพจริงในวันนี้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก

ตรงกันข้ามกับภูเก็ต เมืองท่องเที่ยวเหมือนกัน แต่ต่างกันราวฟ้ากับดิน บางทีตอบตัวเองไม่ได้ว่า อยากให้ภูเก็ตเป็นเหมือนประจวบ หรืออยากให้ประจวบเป็นเหมือนภูเก็ต อะไรมันจะดีกว่ากัน ที่ภูเก็ตเปลี่ยนแปลงเร็วมาก ไม่ได้ออกมาชายหาดป่าตอง สัก 4 -5 วัน จะพบว่า อ้าวร้านตรงนี้เปลี่ยนเป็นไอ้นี่แล้วเหรอ อ้าว ตรงนี้มีร้านอาหารมาเปิดใหม่แหละ อะไรประมาณนี้

แต่ที่ประจวบ ฯ ตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิงกลับบ้านไปทีไร จะ 10 ปี 20 ปี ก็ยังเหมือนเดิม

ความเป็นอยู่หรือวิถีแห่งการดำเนินชีวิตของพวกเขาก็คงเป็นเช่นเดิม ผู้ชายออกเรือไปตอนเย็น เช้ากลับเข้าฝั่ง หรือบางทีอาจจะไปหาปลาที่จังหวัดอื่น ๆ ประมาณเกือบเดือน ถึงจะกลับมาบ้าน ข้างผู้หญิงเช้าขึ้นมาออกไปรับจ้างเลือกปลา ก็เห็นทำกันอย่างนี้ตั้งแต่เราเป็นเด็ก

จำได้ว่า เช้าขึ้นมา หากอยากหาปลากิน ก็ถือถุงหูหิ้วไปใบหนึ่ง สักแป๊บก็กลับบ้านพร้อมปลาเต็มถุง แต่ตอนนี้ไม่กล้าทำแล้ว

สำหรับคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านก็คงยังมีวิถีชีวิตแบบเดิม ๆ ดูเค้าก็มีความสุขกันไปตามอัตภาพ ความที่ออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก และเราเป็นเด็กเรียนหนังสือ ขณะที่เราเรียน ๆ เพื่อนทำงานออกเรือ ทำรายได้ให้กับครอบครัวได้ไปตั้งมากตั้งมาย

เราจึงดูแปลกแยกสำหรับเพื่อน บางทีการทีเราเรียนมามากกว่าเขา
อาจเผลอตัวคิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าเขา แต่หากเมื่อลองมองดูวิถีการดำเนินชีวิต ก็ไม่เห็นว่า ชีวิตเค้าจะมีคุณค่าอะไรน้อยกว่าเรา เค้าก็ยังคงมีความสุขไปตามประสาเขา แล้วไอ้ความรู้ที่เราเรียนมาทั้งหมดล่ะ
มันทำให้เราแตกต่างกว่าเขา ตรงไหน ??

สำหรับแม่ แม่แก่ตัวลง มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นลูกหลานมาบ้าน
ส่วนบ้านอาจดูโทรมลง แม่อาจทำไม่ไหว แม่เริ่มแก่ตัวลง
เมื่อก่อนแม่แข็งแรง คล่องแคล่วว่องไว คำนวณว่าจะปลูกบ้าน ใช้เสา ใช้ไม้ เท่าไร คุมช่างปลูกบ้าน มีลูกสาวไว้แบกเสา ขนอิฐ ขนทราย
แม่ภาคภูมิใจมากที่มีลูกสาวไว้ทดแทนแรงงานกรรมการได้ตั้งคนหนึ่ง 55

สำหรับลูก รับรู้ว่าแม่เหนื่อยมาก ส่งลูกเรียนไป ขายที่ไป เพื่อส่งลูกได้เรียนหนังสือ ณ ตอนนี้ลูกเรียนจบแล้ว ได้ทำงานในที่ทีดีระดับหนึ่ง ... แต่ความเป็นอยู่ของแม่ล่ะ ... เหมือนเดิม ...

หากจะวัดผลสำเร็จของการศึกษา คือ การได้กลับไปพัฒนาความเป็นอยู่ของพ่อแม่ ระบบการศึกษาในความคิดของฉัน สำหรับตัวฉัน มันคงล้มเหลวโดยสิ้นเชิง .... และหากวัดความสำเร็จของคนเรา จากการได้กลับไปทำให้ทำให้ความเป็นอยู่ของพ่อแม่ดีขึ้น ... ฉันคงล้มเหลวอีกล่ะ

Create Date : 23 มกราคม 2552

Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2552 16:13:46 น.

6 comments

Counter : 868 Pageviews.

เราก็อยากทำให้พ่อแม่เหมือนกัน เศร้าน่ะนี่

โดย: wasmb

วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:22:38:23 น.

อยู่ป่าตองเหมือนกันคะ แฮะๆ แวะมาทักทาย

โดย: Wander Phueng

วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:0:14:15 น.

ก่อนอื่น ขออนุญาต add เป็น friend Blog นะคะ ตามมาจากห้อง BluePlanet ก็พวกเรื่องที่เกี่ยวกับภูเก็ตแหละค่ะ อีกตั้ง 8 เดือนถึงจะได้ไป แต่รีบหาข้อมูลเผื่อฟรุคได้โรงแรมถูกๆ

เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วสะท้อนใจ ด้วยอีกคน

"และหากวัดความสำเร็จของคนเรา จากการได้กลับไปทำให้ทำให้ความเป็นอยู่ของพ่อแม่ดีขึ้น ... ฉันคงล้มเหลวอีกล่ะ"

เนี่ย..เรียวก็รู้สึกผิดอยู่ในใจลึกๆ ทุกครั้งที่ใช้เงินไปกับการเที่ยวเตร่ ติดอยู่ในใจตลอดเวลา สัญญาแม่ไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วว่าจะ renovate บ้านให้ จนจะครบกำหนดอาทิตย์หน้าแล้ว งานที่ออกแบบไว้ยังไปไม่ถึงไหนเลย

คิดถึงแม่จังเลย

โดย: Nu Meow ^^ (Iruka^^Ryoko

) วันที่: 9 เมษายน 2553 เวลา:17:24:41 น.

ตอนนี้ แม่ทำบ้านแล้ว สวยงาม ในระดับหนึ่ง
แม่ก็ยังเก่งเหมือนเดิม เป็นคนทำ

เราเองก็แค่ช่วยในส่วนที่ แม่ขอมา
ไม่ได้ช่วยยอะไรมากมาย แต่ก็รู้ตัวว่า
" ที่แม่ทำทั้หงมด ก็เพื่อลูกทั้งสิ้น "
ปล. ไม่หดหู่แล้ว นะค่ะ ..

โดย: ภูเก็ต-ป่าตอง

วันที่: 6 กรกฎาคม 2555 เวลา:9:31:01 น.

อ่านดีจัง พี่แตะเราก้อเหมือนกันพอกลับไปบ้านทีมันมีความสุขที่บอกไม่ถูก ป๋าพอเห็นหลานแล้วแก่ดีใจ คนนี้มาแล้วอีกคนละ นี้แค่พังงาเองนะ อาทิตย์สองอาทิตย์กลับที .....เข้าใจทีพี่เขียนเลย

โดย: เจี๊ยบ IP: 118.173.64.218 วันที่: 6 กรกฎาคม 2555 เวลา:10:02:15 น.

เราว่าประจวบเจริญช้ากว่าที่อื่น อาจเพราะคนพื้นที่เป็นนักอนุรักษ์นิยมรึเปล่า สมัยสิบปีก่อนที่ผับกำลังบูมๆในหลายจังหวัด ที่ประจวบก็เปิดผับบ้าง ปรากฎว่าเจ๊งไม่เป็นท่า แบบว่าไม่มีคนเข้าอ่ะ , คนเก่าคนแก่ย่านนั้นเคยบอกว่าไม่อยากให้ประจวบเปลี่ยนไป ขออยู่อย่างสงบๆอย่างนี้คงจะดีกว่า ....^_^

//pinkwidow.diaryclub.com/

โดย: pinkwidow IP: 101.108.148.112 วันที่: 8 มีนาคม 2557 เวลา:17:55:34 น.