เติบโต ตามเวลา

วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนเก่าคนนึง

จริงๆ จะเรียกว่าเพื่อนเก่าก็คงไม่ถูกนัก เพราะ เพื่อนอ่ะยังไงก็ยังเป็นเพื่อน ไม่มีเก่าหรือใหม่

เพียงแต่ที่ใช้คำว่า " เพื่อนเก่า " ก็เพราะไม่ได้คุยกันนานมาก อีกทั้งมันเก่าจริงๆ คบกันมาได้ถ้านับถึงปัจจุบันก็ปีที่ 10 พอดิบพอดี

เรื่องราวที่คุยก็สัพเพเหระทั่วๆไป สารทุกข์ สุกดิบ เรื่องเพื่อนคนอื่นๆ ความเคลื่อนไหว การเปลี่ยนแปลงต่างๆ

จริงๆแล้วเพื่อนกลุ่มนี้ เราเคยสนิทด้วยมากๆ จนถึงวันที่มีครอบครัวก็เลยเริ่มห่างตามวัยวุฒิ ตามภาระ ตามสถานการณ์ต่างๆ ที่เปลี่ยนไป

อีกทั้งมีประเด็นร้อนๆ ที่ขัดแย้งกันเองกับเพื่อนในกลุ่มนี่แหละ ทำให้เราไม่ได้คุยกับใครเลยในกลุ่มนี้เป็นปี

พอวันเวลาผ่านไป เราเริ่มโตขึ้น ว่าง่ายๆ ก็เริ่มคิดได้นั่นแหละ 555 ก็เริ่มนึกย้อนถึงหลายๆสิ่ง หลายๆอย่าง " กูโกรธกับมันเรื่องอะไรหว่า "

เริ่มพิจารณาเพื่อนทีละคน เริ่มเรียนรู้จากการมองในมุมนอก เลยทำให้รู้ว่าดีเหมือนกันนะที่เราถอยระยะห่างออกมาแบบนี้ มันทำให้เรามองอะไรชัดขึ้นเยอะเลย

เพื่อนบางคน เคยเป็นนางฟ้าแสนดีสำหรับเรา ปัจจุบัน เธอก็ยังคงรักษาภาพนางฟ้าไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา แต่เผอิญว่าตอนนี้ตาเราสว่างขึ้น เลยมองชัดขึ้นว่า เฮ้ยย มันก็แค่คนธรรมดา ไม่ใช่นางฟ้าจากไหนนี่หว่า แถมบางทีที่เราเคยมองกลับเห็นตรงข้ามกับความเป็นจริงสิ้นเชิงเลย ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นแค่เพื่อน ที่คุยไ้ด้ คบได้ แต่ถอยระยะ ไม่กล้าทุ่มเทเหมือนเดิม

เพื่อนบางคน ก็ยังคงเส้นคงวา ชัดเจนใน Position ของตัวเองสม่ำเสมอ กรูก็เป็นกรู กรูก็เป็นแค่เพื่อนอย่างนี้แหละ อย่ามาคาดหวังอะไรกับกรูมาก ก็โอเคนะ ชัดเจนดีชอบ คุยกันได้ยาวแบบนี้

แต่สิ่งที่เราเห็นและค้างคาใจมานาน คือ ความรู้สึก และ สิ่งที่เห็นจากเพื่อนอีกคนต่างหาก

เพื่อนที่เคยสนิทมากๆ แต่แล้ววันนึง แม้แต่เจอหน้ากันยังเดินผ่านโดยไม่ทักทาย

แต่พอมานั่งคิด กูกับมันโกรธกันเรื่องอะไรวะ เรื่องบางเรื่องมันอยู่ที่คนเราจะมองมันที่มุมไหน

สมัยเรียน พวกเราอาจเดินร่วมทางกัน เพราะเป้าหมายเรามันอันเดียวกัน เรียนแล้วสอบ ชีวิตก็มีแค่นี้
แต่พอเรียนจบ แต่ละคนก็มีเส้นทางของตัวเอง เป้าหมายของแต่ละคนเปลี่ยนไป บางทีก็คงไม่แปลกที่การเลือกเส้นทางของใครสักคนอาจจะขัดแย้งกันบ้าง
แต่มันทำให้เราถึงขั้นต้องเกลียดกันเลยเหรอ ???

วันนี้ได้คุยกับเพื่อนในกลุ่มนี้อีกครั้ง แล้วก็เลยได้มานั่งทบทวนตัวเอง อ่านบล็อคเก่าๆ ที่เคยเขียนไว้ คิดถึงมุมมองตอนนั้น อารมณ์ความรู้สึกตอนนั้น เรามันก็งี่เง่าพอตัวเลยนะเนี่ย

ว่าแล้ว ขอลำดับเรื่องราว ไว้เตือนสติตัวเองสักหน่อยดีกว่า ( ข้อดีของการเขียนอะไรๆ เก็บไว้ ก็เพื่อเอาไว้ทบทวนความคิดและความรู้สึกตัวเองเมื่อเวลาผ่านไปนี่แหละ )

เรื่องของเรื่อง ระหว่างเรา กับ เค้า มันเกิดขึ้นจาก "การไปเที่ยว ในเดือน เม.ย. ปี 2551"

เค้า : ไปถึงที่นัดหมายตั้งแต่วันศุกร์
เรา : ไปช้ากว่าชาวบ้านในวันเสาร์

ประเด็นเริ่มต้นของความเคือง

ความเข้าใจของเรา : เราเค้าใจว่าเค้าโกรธเรื่องเรามาสายกลับก่อน ก็เพื่อนอีกคนมันบอกเรามาแบบนี้นี่ เพราะเราไปวันเสาร์ กลับวันอาทิตย์ แต่เค้าไปตั้งแต่ศุกร์ อยู่ยาวถึงจันทร์ แต่จะมาโกรธเราด้วยเรื่องนี้ได้ไงละ ในเมื่อเพื่อนคนอื่นๆ ก็กลับวันเดียวกันหมด

บทสรุปของเรา : แม่งไร้เหตุผล เอาแต่ใจ ทำไมต้องเลือกโกรธกรูคนเดียววะ ในเมื่อคนอื่นๆก็กลับพร้อมๆกัน ไร้สาระ คาดหวังจะให้กรูตามใจมรึงทุกเรื่องเลยหรือไง

สิ่งที่รู้ภายหลังจากฝั่งเค้า : ไม่ได้โกรธเรื่องมาสายกลับก่อนหรอก แต่งอนที่วันนั้นเราเป็นฝ่ายชวนมันกินข้าวเย็นก่อนกลับ แต่แล้วพอพวกมันอาบน้ำช้า เราดันเปลี่ยนใจจะไม่กินแล้ว ก็เลยงอน ( แต่มันเป็นเรื่องที่กรูลืมไปแล้ว เพราะจำได้ว่าผลสุดท้ายเราก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกันนี่หว่า )

หลังจากประเด็นโกรธเคืองมันส่อแววออกมาก จากที่เราไม่รู้ตัวก็เริ่มรู้ เพราะโทรไปไม่รับ ออนเอ็ม ไม่ทัก แถมตอนนั้นมันมีเรื่องเขียนไว้ใน Blog ที่เพื่อนๆทุกคนมีรหัสเข้าไปดูได้ แต่กรูไม่มี สิ่งที่ตามมา ก็น้อยใจสิวะ ทำไมไม่เห็นกรูเป็นเพื่อนหรือไง ส่งหลังไมค์ไปถาม มันตอบกลับมาว่า " เรื่องส่วนตัว " >>> เราเคืองมาก

มุมมองของเรา : มันไม่แคร์เราเลย น้อยใจ ไม่อยากคุยกับกรูใช่ไหม งั้นกรูก็ไม่คุยด้วยแล้ว งอนๆๆๆๆๆๆ

มุมมองของเค้า : ก็เรื่องส่วนตัวของกรูนี่ และประเด็นที่กรูเขียนก็แรง กูมีสิทธิ์ที่จะให้ใครอ่าน หรือไม่ให้อ่านก็ได้กรูผิดเหรอ ( ตอนนั้นอ่ะ สำหรับเราคือ เพื่อนแม่งไม่ใจวะ แต่ตอนนี้ เออ ก็จริงของมัน !!! )

ทางออกของเรา : โกรธ น้อยใจ เสียใจ ไม่เข้าใจ โกรธเราเรื่องไรวะ แล้วกูต้องง้อไหมเนี่ย แล้วจะต้องง้อมันทำไม ก็กรูไม่ผิดนี่อัดอั้น อึดอัด เขียน Hi 5 ดีกว่า ระบายๆๆๆๆๆๆ ดราม่าๆๆๆๆ ส่งข้อความทาง hi5 ไปหา ไม่อยากใช้ภาษาไทยกลัวแรง เอาภาษาอังกฤษดีกว่า ง่ายๆ สั้นๆ ใจความประมาณว่า กรูเหนื่อยแล้ว เสือกพิมพ์ผิด จาก เหนื่อย เป็น พยายาม 555

มุมมองทางมัน : ทำไมต้องมาเขียนเหน็บแหนมกรูออกอากาศด้วยวะ ส่งข้อความไรมาหากรูเนี่ย แม่งเขียนมาได้ว่าพยายามแล้ว มึงพยายามไรวะ ไม่เห็นมึงทำไรเลย นอกจากเขียนเหน็บกู

จุดแตกหัก

เรา : ดูรายการทีวีรายการนึง ประเด็นเกี่ยวกับวันที่เหลืออยู่ โห แรงบันดานใจวะ เขียน Hi5 ลงท้ายประมาณว่า ถ้าใครจะใช้วันที่เหลืออยู่กับ ความโกรธ ความเกลียดก็ตามสบาย คิดว่าเขียนเจ๋งโคตรๆ เล่น hi5 ก็ไม่ค่อยเป็น พอเขียนเสร็จมันให้ส่งข้อความเชิญเพื่อน ก็ไม่รู้เรื่อง คลิ๊กแม่งดะ ผลสุดท้ายมันมาอ่าน หาว่ากรูเขียนเหน็บมันอีก ถ้าไม่ได้เขียนเหน็บมันจะเชิญมันมาอ่านทำไม เข้าใจผิดไปใหญ่

มัน : ขึ้นหัว MSN ด่าเราอย่างแรง
เรา : ขึ้นหัว MSN ด่ากลับ

เหตุการณ์เลยเถิดไปจนถึงวันแต่งงานของเพื่อนในกลุ่ม

เรา : น้อยใจโคตรๆ ทำไมพวกมันไปไหนกันไม่ชวนกรูเลยวะ สรุปงานแต่งเพื่อนคนนี้กรูเป็นแค่แขกธรรมดาใช่ไหมเนี่ย กรูไม่ใช่เพื่อนเจ้าสาว เหมือนที่พวกมันมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้กับเรา
พวกมัน : ไอ้ 2 คนนี้มันไม่ถูกกัน จะชวนมันไปเจอกันทำไม

ไปๆมาๆ เลยไม่ได้คุยกันจนถึงวันนี้ผ่านมา 2 ปีกว่า ทั้งๆที่เรื่องที่โกรธกันมันไม่มีอะไรเลย

สรุป ทั้งหลายทั้งปวง เกิดจากสาเหตุหลักๆเลยคือ ไม่ยอมคุยกัน

แบบพอเวลาผ่านไปจนถึงวันนี้ หลายๆ เรื่องที่ได้รู้ ก็เลยทำให้เรารู้ว่า มันเกิดจากการที่เราไม่คุยกันต่างหาก ทั้งๆที่เรื่องมันไม่มีอะไรเลย

เราไม่เคยโกรธมันเลยนะ แค่ขี้เกียจง้อเท่านั้นเอง พอขี้เกียจง้อก็เลยไม่คุย พอไม่คุยก็เลยอึดอัด พออึดอัดก็เลยเขียน พอเขียนมันมาอ่านตัวหนังสืองอ่ะ บางทีมันก็อยู่ที่ว่าคนอ่านจะตีความไปทางไหน ผลสุดท้ายตีความไปคนละทาง เลยเสียเพื่อนดีๆไปหนึ่งคน

วันนี้ ได้รู้ว่าเพื่อนมีเรื่องไม่สบายใจ ลึกๆก็เป็นห่วง เวลาผ่านไป บางทีมันก็ทำใ้ห้เราทบทวนและมองตัวเองเยอะขึ้น เติบโตขึ้น

บางทีก็คิดถึง หลายๆ ครั้งก็เสียดาย บางทีรู้ข่าวก็เป็นห่วง มันก็ยังเป็นคนเหมือนเดิม คาดหวังกับเพื่อนๆสูง คบใครก็ทุ่มเทสุดตัว รักเพื่อนสุดชีวิต พอมันทุ่มเทมาก บางครั้งก็เลยผิดหวังมาก ทั้งๆที่บางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องไปคาดหวังกับเค้าเลยด้วยซ้ำ บางทีพอรู้อะไรๆ ก็อดห่วงมันไม่ได้

ถ้ามันมาอ่านเจอวันนี้ ก็อยากจะบอกว่า

" กรูไม่ได้คาดหวังว่า เราจะเหมือนเดิมหรอก กรูก็แค่หวังว่า เราจะไม่ต้องตายจากกันโดยที่ไม่ได้คุยกันเลย แค่นั้นเอง "

Create Date : 15 มีนาคม 2553		4 comments
Last Update : 15 มีนาคม 2553 23:26:15 น.
Counter : 676 Pageviews.
Share Tweet