Diary ถึงเธอ ตอน ขอบคุณโยชิ และคำอธิษฐาน ณ ดินแดนพุทธคยา

สวัสดีจ๊ะ ... ไม่เจอกันหลายวัน เธอคิดถึงฉันบ้างไหม ... ไม่ว่าเธอจะตอบในใจ หรือตอบด้วยวิธีไหน
ฉันขอเชื่อว่า "เธอก็คิดถึงฉัน" เหมือนกัน ... ถ้าเธอแวะมาเล่าเรื่องราวของเธอให้ฉันฟังบ้าง คงดีนะ

ส่วนเรื่องของฉันที่จะเล่าให้เธอฟัง วันนี้ ... ฉันอยากบอกเธอว่า อาทิตย์ที่ผ่านมา มันยอดเยี่ยมที่สุดไปเลยในหลายๆ เรื่องที่ฉันใส่ใจ และเรื่องที่ตรึงใจฉันมากๆ คือ เรื่องที่ฉันต้องขอบคุณโยชิ ... ฉันอยากเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังมากๆ เผื่อว่า เธออาจกำลังต้องการกำลังใจ ที่ฉันประสบมาจากโยชิ และน้องๆ ทุกคนที่มูลนิธิสถาบันแสงสว่าง (โรงเรียนสำหรับเด็กดาวซิลโดรมและออทิสติก) เอาล่ะเธอจะได้กำลังใจผ่านภาพและตัวอักษรเหล่านี้นะ

ครูพี่ยุ สอนน้องเล่นฮูลาฮูบ และแอโรบิคพื้นฐาน...ทุกคนเก่งขึ้นเยอะ เติบโต มีความสุข แลดูแข็งแรง
ครูพี่ยุ : เดี๋ยวทำ แบบนี้นะ (ครูพี่ยุให้โจทย์น้องๆ)
โยชิ : ยากอ่ะ
ครูพี่ยุ : ไม่ยาก
ครูพี่อุ่น (ฉัน) : ง่าย (สำทับอีกแรง)
โยชิ : ^^^^^

แล้วก็เข้าแถวเล่นทีล่ะคน ถึงคิว "โยชิ" ... เพื่อนๆ จ๋าโยชิพริ้วมาก เดินหน้า ถอยหลัง ยกขา ย่อตัว บนร่างอ้วนๆ น่ารักนั่น

ฉันเปรียบ ร่างมนุษย์เป็นฮาร์ดแวร์ แล้วอยากให้เป็นแบบไหน ก็เอาซอฟแวร์ (ข้อมูล) แบบนั้น ใส่เข้าไป ... แค่เปลี่ยนคำว่า ยาก เป็น ง่ายสมองรับ แล้วมันก็ง่ายจริงๆ ...ไม่ว่าจะเรื่องอะไร บนโลกใบนี้นะ ฉันไม่เคยเชื่อเลยว่า ถ้ามนุษย์อยากจะได้จริงๆ แล้วมนุษย์จะทำไม่ได้ ... ไม่มี !!! ไอ้ที่ทำไม่ได้เพราะไม่เอาจริงต่างหาก

โยชิ ยังมีต่อ ถึงคิวเต้นแอโรบิคพื้นฐาน ครูถามโยชิว่า "ทำได้มั๊ย ?" พี่น้องคะ ...คำตอบจากเด็กที่โลกเรียกเค้าว่า "เด็กพิเศษ" ตอบว่า "ต้องทำให้ได้สิ" แล้วโยชิ ก็ทำได้กว่าครั้งก่อน เชื่อมะ ... ใครจะว่าฉัน Sensitive ก็ว่าไป Don't care แระ...ก้อนแข็งมาจุกที่คอเลย...ฉันเชื่อว่า ในวันที่ใครสักคนกำลังต้องการพลังชีวิต มาเจอช็อตนี้เข้าจะลุกขึ้นไปออกรบเลยล่ะ...ขอบคุณโยชิที่เป็นพื้นที่ของความเป็นไปได้ให้ทุกครั้งที่เราเจอกัน ขอบคุณคุณครูและน้องๆ ทุกคน ที่มีความสุข และแข็งแรงขึ้นในทุกครั้งที่เราเจอกัน และฉันมีความสุขมาก ที่ได้รู้ว่าอาการเซลฟี่ เป็นกันได้ในทุกหมู่ชน ... อิอิ

เสร็จจากมูลนิธิ ฉันก็ไปอ่านหนังสือต่อ ... ฮูเร^ หนังสือเสียงสำหรับคนตาบอด จบเล่มที่ 14/20
ประจำปี 2558 ... เด็ดเป้าหมายเล็กๆ เพื่อรวบเป็น รางวัลที่ยิ่งใหญ่ ให้ทั้งเขาและเรา

"เด็ดดอกไม้ริมทาง" โดย 'เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย' บอกเล่าเรื่องราวการเดินทางได้น่ารัก จับหัวใจ พาคนอ่านและคนฟัง ท่องไปในโลกเสรีนี้ ได้สุขใจยิ่ง มีตอนหนึ่งที่เธอ(ผู้เขียน) พาลมหายใจไปยังดินแดนพุทธคยา และเธออธิษฐานในสิ่งที่ขอตลอดมา...มันปักแน่นอยู่ในออก ซึ่งฉันก็ขอเช่นเดียวกันตลอดมา ... ขอ "ปัญญาและความกล้าหาญ" จงเบ่งบานในหัวใจข้าพเจ้า ... สาธุ 

ฉันขอทุกๆ กรรมดีที่กระทำจงส่งผลให้ พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง ผู้มีอุปการะคุณทั้งหลาย และเธอได้รับผลแห่งกรรมดีที่ฉันกระทำ ถึงทั่วกันทุกคน ... สาาาาาธุ ^___^

แล้วพบกันนะ
คิดถึง ... ปรมตํ

Create Date : 24 พฤษภาคม 2558 Last Update : 24 พฤษภาคม 2558 16:14:10 น. Counter : 843 Pageviews.		1 comments
Share Tweet