บล็อกแรกของผมใน P A N T I P

"ไม่รู้จะใส่อะไร ขอเอางานเขียนเก่า ๆ ที่เคยเขียนไว้มารวบรวมสักหน่อย
อันนี้เป็นชิ้นแรกของผมเลย เขียนถึง 'เธอ' คนนั้น ความรักครังแรกของผม"

-----------------------------------------------------------

ดึกสงัดมากแล้ว ขณะที่คนอื่นๆนอนหลับพักผ่อนกันหมด สุนัข หรือที่เราเรียกกันจนติดปากว่าหมา มันยังคงตื่นอยู่
คอยจะเห่าหอนนู่นนี่ที่มันผิดปกติไปตามเรื่องของมัน
หรือไม่ก็ยามแก่ ๆ ที่ทําหน้าที่เดินตระเวณตรวจตราความเรียบร้อย ตามหมู่บ้าน มีเพียงไฟฉายสีเงินรุ่นอนุรักษ์นิยม กับกระบองอันใหญ่สีดํามะเมื่อมอีกท่อน ไว้เป็นเพื่อนคู่ใจยามดึกอย่างนี้
แต่ก็ยังไม่วาย มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่ยอมหลับยอมนอนเหมือนชาวบ้านเขา ชีวิตของเขาไม่ค่อยเหมือนคนอื่น ในหลาย ๆ ด้าน พูดง่าย ๆ ว่าตรงกันข้ามว่างั้นเหอะ
กลางวันคนอื่นตื่นใช้ชีวิตประจําวันตามปกติ แต่เขากลับนอนหลับพักผ่อน กลับกัน เวลากลางคืน ชาวบ้านชาวช่องต่างพร้อมใจทยอยกันหลับนอน ในเวลาไล่เลี่ยกัน ตั้งแต่เวลา 2 - 3 ทุ่ม จนถึง เที่ยงคืน - ตี 1 แต่เขากลับใช้ชีวิตประจําวันในเวลานี้ ราวกับภูติผีปิศาจตระกูลดูดเลือด เชื้อสายฝรั่งที่ทุกคนรู้จักกันเป็นอย่างดีในนาม ท่านเค้านท์ แดร็กคิวล่า ..
เขาทําอะไรในเวลาแบบนี้หรือ ? แน่นอน เขาคงไม่ใช่ผีดูดเลือด จะมีก็แต่สัตว์โลกขนาดเล็ก 6 ขาบางชนิดเท่านั้น ที่คอยจะดูดเลือดเขาแทน

. .. ... .... ..... ..... .... ... .. .


มือวางบน Key Board หรืออุปกรณ์ที่เป็นหนึ่งในอุปกรณ์ที่สําคัญที่สุดของ Computer แว่วเสียง ต๊อกแต๊ก ๆ ที่เป็นเสียงของนิ้วกระทบกับปุ่มพลาสติก แล้วปุ่มนั้นไปกระทบพลาสติกอีกต่อหนึ่ง พร้อมเสียงดนตรีได้ยินไม่ค่อยได้เนื้อความ เพราะมันเป็นเสียงจาก Head Phone ที่ครอบคร่อมอยู่บนศรีษะของเขา และขาของมันก็โอบรัดหูของเขาไว้เต็มที่
ทําให้มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ได้ยินเสียงดนตรีเหล่านั้น คาดว่ากระหึ่มพอสมควร แต่เราคงหมดสิทธิ์ฟัง ว่าเป็นเสียงอะไร แต่ก็สามารถทายได้อย่างแม่นเหมือนจับวางได้เลยว่า เสียงนี้มีที่มาจาก MP3 แน่นอน ตาของเขากําลังจ้องมอง Monitor ขนาด 15 นิ้ว พลางสลับมองมาที่แป้น Key Board ที่เยื้องอยู่ด้านล่าง เขากําลังพิมพ์นิยายที่คุณ ๆ ท่าน ๆ อ่านอยู่นี่ไง
บางเวลาเขาก็นั่งเขียนเวบไซต์ด้วยนะ แต่ไม่เก่งเท่าไหร่หรอก


. .. ... .... ..... .......... ..... .... ... .. .

อีกไม่นานเขาคงต้องกลับไปใช้ชีวิตคล้ายชาวบ้านอีกครั้ง

มีต่อตอนที่สอง










เนื่องจากสถานที่แห่งหนึ่งที่ดูเหมือนมันจะเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องไปมันแต่เช้า ใกล้จะเปิดอีกครั้งแล้ว หลังจากปิดมาแรมเดือน เขาไปทําอะไรที่นั่นเหรอ ..
ก็คงไปนั่งฟังคนบางคนในหลาย ๆ คน ที่มีทั้งชายและหญิง
หลากหลายอายุ ตั้งแต่รุ่นแรกแย้ม ยันรุ่นแย้มฝาโลง
บางคนถือไม้เรียว บางคนตัวดํา บางคนตัวขาว บางคนใส่แว่น
บ่นอธิบายเรื่องต่าง ๆ บ้างคนคนนั้นก็หยิบเอาวัตถุที่มีลักษณะ
เป็นแท่งทรงกระบอกสีขาว ขีดเขียนบนกระดาน
ที่เรียกกันจนติดปากว่ากระดานดํา ทั้งๆที่มันมีสีออกจะเขียวด้วยซํ้า น่าจะเรียกกระดานเขียว แต่ทําใมถึงเรียกดําก็มิอาจทราบได้..?
เขาไปสถานที่แห่งนั้น ทุก ๆ วัน ในหนึ่งสัปดาห์
จะมีวันที่ไม่ได้ไปเพียง 2 วันเท่านั้น
วันอะไรไปคิดเอาเองก็แล้วกัน ถ้าไม่ทราบก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว
เขาไปให้ครบตามที่ระเบียบกฏเกณฑ์ของสถานที่แห่งนี้
กําหนดไว้ในหนึ่งหรือสองภาคในปีนั้น เพื่อที่จะเอา
กระดาษบางอย่างที่บ่งบอกว่าได้จบจากที่นี่ระดับนี้มาแล้ว
ประโยชน์ของมันก็คงเอาไว้ตั้งโชว์และเป็นหลักฐานรับรองความรู้ไว้เพื่อที่จะไปปฏิบัติภารกิจหาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง
ตามอัธยาศัย ซึ่งมีระดับเป็นขั้น ๆ ไป
ตั้งแต่ อ.3 ป.4 ป.6 ม.3 ม.6 ตรี โท เอก
และบางอย่างเกี่ยวกับกระดาษที่ใบนั้นที่เขาไม่ชอบนัก บางคนเอาไว้ใช้แบ่งชนชั้นมนุษย์ ไม่รู้ว่าเขามีสมองไว้คิดอะไรกัน ?
เรียนมาตั้งสูงแต่คิดอะไรได้แค่นี้เองเหรอ?


-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-



ถึงเขาจะไม่ค่อยเต็มใจไปสถานที่แห่งนั้นมากนัก
เนื่องจากการเป็นคนขี้เซา ชอบนอนตื่นสาย (ตื่นบ่าย ๆ นู่นแน่ะ)
ใครปลุกก็ไม่ค่อยอยากจะตื่นลืมตาดูโลก
ต่อให้ใช้บางส่วนของร่างกายถีบจนตกเตียงก็เป็นการยาก
ที่จะทำให้เขาตื่นออกจากภวังค์นิทราได้ แต่ก็ยังมีอยู่ผู้หนึ่ง
ที่ทําให้เขาอยากไปสถานที่แห่งนั้นมากขึ้น
โดยที่ไม่ต้องไปปลุกถึงบ้าน เขาจะตื่นและลุกไปเอง


มีต่อตอนที่สาม








เธอคนนั้นเป็นเด็กสาว อายุอานามรุ่นราวคราวเดียวกับเขา
หน้าตาดีทีเดียว เรียกว่าโดนใจเขาว่างั้นเหอะ
นิสัยก็ดี พูดจาก็เพราะ ยิ้มแย้ม อารมณ์ดี
ถึงจะเอาแต่ใจตัวเองนิด ๆ ตามสไตล์
แต่ก็เป็นที่พอใจสําหรับเขาเป็นอันมาก ทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้ม
โลกมันดูสดใสไปทั้งใบเลยทีเดียว สําหรับเขา(เว่อร์จริง ๆ )
หน้าตาสวยขนาดใหนเหรอ งั้นพอจะยกตัวอย่างจากคนดัง ๆ ได้
Bua Chompoo + Nicole ไปนึกดูเอาเองละกัน บัวชมพูผสมนิโคล ไม่ค่อยแน่ใจนะ


บางครั้งที่เขาได้พบกับเธอ เขาก็มีสไตล์การทักทายที่จะว่า
แปลกก็ไม่ใช่ เพราะเขาจะยกมือไว้ตามวัฒณธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ ของผืนแผ่นดินไทย ส่วนคนที่แปลกคือคนส่วนมากต่างหากเล่า
นับวัน ยิ่งลืมความเป็นไทยไปทุกที
ปล่อยให้ต่างชาติครอบงํา คนไทยนะว้อย .. ไม่ใช่ฝรั่ง ..

"สวัสดีครับ .. ดอกฟ้า " เขาพูดพลางไหว้พร้อมก้มหัวเล็กน้อย
"หวัดดีค่ะ หมาวัด" เธอพูดพลางรับไหว้

แต่ก็มีบางที ที่เขาจะทักทายสไตล์ฝรั่งบ้าง เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
โดยการจับมือ Check Hand .. .. ..
(แน่ะ เพิ่งว่าคนอื่นไปหยก ๆ ตัวเองเอามั่ง ..)
ฮั่นแน่ .. ผมม่ายด้ายหลอกแต๊ะอั๋งนา .. อย่ามองผมแบบนั้นสิ .. แน้ .. *-*



* + * + * + * + * +
+ * + * + * + * + *



ทุกท่านคงจะเริ่มสงสัยแล้วสิ ผมกับเธอเป็นแฟนกันรึเปล่า ?


อืมม
ใช่ .. เธอเป็นแฟนผม
แต่..
แต่ผมเป็นแฟนเธอรึเปล่า อันนี้ไม่ทราบ (555)


------------------------------------------------------


5555 นี่ล่ะชิ้นแรกเลยที่หัดแต่ง เธอมารู้ตอนหลังโทรมาบ่นใหญ่เลย 5555
"นี่ก๊อบไปแต่งนิยายอะไรไว้ รู้น้ะ!" นึกถึงเรื่องเก่า ๆ ก็มีความสุขไปอีกแบบ
แฮะ......

Create Date : 12 พฤษภาคม 2551		3 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2551 23:58:40 น.
Counter : 662 Pageviews.
Share Tweet