ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ที่บ้านจะมีความคึกคักเป็นพิเศษ อันที่จริงเรียกว่าคึกคักคงไม่ใคร่จะตรงนัก ควรเรียกว่าอึกทึกครึกโครมจะเหมาะกว่า และความอึกทึกครึกโครมนี้ จะเกิดจากสาเหตุอื่นใดไม่ได้ นอกเสียจาก เจ้าพวก”หลานๆ”ของผมนั่นเอง...

ทุกๆเช้าเมื่อผมตื่นนอนและเดินลงมาชั้นล่าง ก็จะปะเข้ากับความสับสนอลหม่าน อันเกิดจากหลานๆทั้งสามคน ที่ต่างวิ่งไล่กันไปมา ไล่ตีกันบ้าง เล่นซ่อนหากันบ้าง (ครั้งหนึ่งผมเห็น... คนหนึ่งยืนนับอยู่หน้าประตูบ้าน อีกคนเข้าไปซ่อนในผ้าม่านของประตูบ้าน แล้วตะโกน “เอาเลยๆ !!!”) เล่นขายของบ้าง เล่นวาดรูปบ้าง หลายๆครั้งผมไม่รู้ว่าเจ้าพวกจอมซนทั้งสามกำลังเล่นอะไรกันอยู่ แต่ผมแน่ใจอยู่อย่างเดียวว่า ไม่ว่าจะเล่นอะไรกันก็ตาม เจ้าพวกนี้ก็จะมีจุดประสงค์เดียวกัน คือการสร้างความปั่นป่วนให้มากที่สุด

หลานของผมทั้งสามคน อายุ7ขวบ 5ขวบ และ3ขวบ ตามลำดับ ล้วนต่างเป็นผลผลิตจากน้องของผม(ซึ่งแต่งงานตั้งแต่อายุ18 ส่วนผมหรือครับ หึ หึ...คำคมประจำวัน “ไม่มีความยุติธรรม บนโลกใบนี้” ) ดังนั้นผมจึงเป็น”ลุง”ของจอมป่วนทั้งสาม

เมื่อใดที่ทั้งสามรวมตัวกันได้ ก็จะมีเรื่องวุ่นๆตามมาเป็นประจำ แม้โดยปกติจะมีพ่อ แม่ ปู่ และ ย่า ของเหล่าเด็กๆ คอยควบคุมอยู่แล้ว โดยการดุบ้าง ขู่ว่าจะตีบ้าง ตีจริงๆบ้าง พอร้องไห้แล้วก็มีหน่วยปลอบใจคอยทำหน้าที่ แต่บางครั้ง”ลุง”อย่างผมก็ต้องรับหน้าที่(ด้วยความจำเป็น)บ้าง หากว่าคนอื่นๆติดภารกิจอื่นกันหมด

ครั้งหนึ่ง ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนพวกหลานๆก็เล่นกันอยู่ใกล้ๆ ไม่นานผมก็เห็นหลานสาว5ขวบ กับ หลานชาย3ขวบ กำลังยื้อยุดฉุดกระชาก กล่องดินสอสี กันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

ผมเหลียวซ้าย แลขวา ไม่เห็นคนอื่นๆ มีเพียงหลานๆกับผม ที่กำลังคิดในใจอยู่ว่า “จะเอายังไงกันดีล่ะทีนี้” ไม่ทันไร เจ้าตัวเล็กก็ตีเข้าไปที่ใบหน้าของพี่สาว และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น...

“หยุดเดี๋ยวนี้!!!” ผมประกาศก้อง ด้วยใบหน้าถมึ งทึง (แต่ในมือยังถือหนังสืออยู่ ด้วยหวังใจว่าหากเหตุการณ์สงบจะได้อ่านต่อ) เมื่อหลานทั้งสองต่างชะงักงันและหันมามองที่ผมด้วยแววตาหวาดกลัว “สีของใคร!!!” ผมถามเสียงห้วน โดยพลัน เพื่อหวังให้เรื่องจบเร็วๆ (จะได้อ่านหนังสือต่อ)

“ของ ’นาย’แม่ซื้อให้ ’นาย’” เจ้าตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาก่อน (หลานชายผมชื่อ “นาย” ส่วนหลานสาว5ขวบ ชื่อ”เจม”)

“อ้าว แล้ว’เจม’ไปแย่งของน้องทำไม คืนน้องไป”

“ของเจม แม่ซื้อให้เจม ” หลานสาวบอก

“อ้าว แล้วของใครแน่” ผมถามซ้ำ คราวนี้ต่างคนต่างบอกว่าเป็นของตัวเอง เอาล่ะสิทีนี้ ผมเหลียวซ้าย แลขวาอีกครั้ง ยังไม่เห็นใครที่พอจะช่วยเหลือได้ ...ทำยังไงดีล่ะทีนี้... เอาล่ะ ก่อนอื่น ผมจำต้องวางหนังสือที่อ่านค้างไว้เสียก่อน...

ผมคิดไปต่างๆนาๆ วิธีที่ง่ายที่สุดคือ ริบกล่องสีไปซะเลย ไม่ต้องให้เล่นทั้งสองคน ...ก็ดูจะโหดร้ายเกินไป

หรือจะให้ดึงแย่งกันไปเลย แล้วดูว่าใครจะยอมปล่อยก่อน แสดงว่ากล่องสีเป็นของคนนั้น เพราะเจ้าของย่อมต้องรักถนอมของตัวเองอยู่แล้ว (เลียนแบบอิ๊กคิวซัง ตอนที่ให้แม่ตัวจริงและตัวปลอมดึงแย่งลูกกัน) ...แต่ดูจากการต่อสู้เมื่อครู่แล้ว สงสัยคงจะไม่มีใครยอมปล่อยเป็นแน่แท้

...เฮ้อ... เอายังไงดีหนอ?

ทันใดนั้น ผมก็เห็นรถของเล่น(รถเต่า) ซึ่งน่าจะเป็นของเจ้าตัวเล็กวางอยู่ที่พื้น

“โอ้โห !!! นี่รถใครเนี่ย โฟล์ค สวาเก้น ซะด้วย ไหนดูซิ โห สุดยอด ใช้ยางมิชลินซะด้วย ยังงี้ขับฉิวเลยแหละ ซิ่งได้เลยนะเนี่ย ของใครก็ไม่รู้ “ลุงแมน”(ผมเอง) เอามาเล่นดีกว่า บรื้นๆๆๆ โห แจ๋วไปเลย”

เจ้าตัวเล็กจ้องมองด้วยสายตาฉงน (คงจะงงว่า”ลุงแมน”บ่นอะไรของเขาน่ะ)

“บรื้นๆๆๆๆ “ผมเข็นรถไปมา ด้วยลีลาประมาณว่าสนุกสุดเหวี่ยงต่อไป โดยทำเป็นไม่สนใจสายตาของเจ้าหนูน้อย “ของใครนะเนี่ย ถ้าไม่มีเจ้าของ เดี่ยวเอาขึ้นไปเล่นบนห้องดีกว่า บรื้นๆๆ”

“ของ’นาย’” เจ้าหนูบอกเสียงแผ่ว

“อ้าว ของนายเหรอ โห ก็เจ๋งไปเลยสิ เนี่ย รถโฟล์ค สวาเก้นซะด้วย ลุงแมนก็นึกว่าของใครซะอีก..... อ่ะ” ผมยื่นให้เจ้าหนู
เจ้าหนูยิ้ม ผละจากกล่องสี แล้วเดินมาหยิบรถไปเล่นด้วยความดีใจ

ผมก็ยิ้ม ดีใจที่หลอกเด็กได้สำเร็จ แหะ แหะ แล้วในที่สุดก็ได้หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อด้วยความสบายใจ......

1 นาทีผ่านไป...
“ลุงแมนๆ นี่รถอะไรอ่ะ”
“รถ โฟล์ค สวาเก้นไง”
“รถ โฟล์ค ซาเก้น บรื้นๆๆๆ”

3 นาทีผ่านไป....
“ลุงแมนๆ นี่รถอะไรอ่ะ”
“รถโฟล์ค สวาเก้น”
“โฟล์ค ชะเก้น บรื้นๆๆๆ”

5 นาทีผ่านไป....
“ลุงแมนๆ นี่รถอะไรอ่ะ”
.....เฮ้อ....ผม นึกในใจ “แล้วตูจะบอกชื่อรถยากๆทำไมฟะ”

“อันนี้เขาเรียก รถเต่าคับ” ผมเปลี่ยนชื่อเพื่อตัดปัญหา

เจ้าตัวน้อยเอียงคอ ทำหน้าฉงน แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “อันนี้ รถชาเก้นหรอก....ลุงแมนเซ่อ”

........เออ นี่แหละครับ หลานผม

Create Date : 31 มกราคม 2556
Last Update : 31 มกราคม 2556 19:24:08 น.		2 comments
Counter : 680 Pageviews.
Share Tweet