ลาแล้วไลเดน: มีแต่คิดถึง
กลับมาถึงเมืองไทยได้เดือนกว่าแล้วจ้ะ..เพิ่งจะมีเวลาว่างจริงๆ มาอัพบล็อกนี้เนี่ยแหละ.... ตอนแรกตั้งใจว่าจะเขียนบล็อกอันนี้ ก่อนกลับไทย ...แต่วุ่นๆ เรื่องเตรียมตัวกลับ เลยไม่มีเวลาเลย แต่มาคิดดูอีกที มาอัพตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะจะได้เขียนจาก ความรู้สึก ที่มีต่อ ไลเดน จริงๆ... ระหว่างอยู่ ใกล้ สิ่งที่กำลังจะจากมา กับได้ ไกล ห่างสิ่งนั้นมาแล้วจริงๆ อันหลังน่าจะช่วยกลั่นความรู้สึกที่แท้จริงได้ดีกว่าเนอะ...ว่ามั้ย ความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ......เพลงที่กะลังเปิดอยู่นี้เนี่ยล่ะ อธิบายความรู้สึกได้ตรงใจทุกประโยคเลยจริงๆ ........... อันที่จริง..บล็อกนี้คงไม่มีอะไรจะเล่ามากมาย ...นอกจากจะขอบันทึกภาพ ประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่งของชีวิต ไว้ ............... ไม่ใช่ภาพวิวสวยๆ ของไลเดนที่เคยเห็นเจนตาทุกวัน....ไม่ใช่ภาพตลาดนัดที่ไปเดินทุกวันพุธ-เสาร์ ....และ ไม่ใช่ภาพถนนช็อปปิ้งที่ชอบไปเตร็ดเตร่เวลาเหงาๆ ......... .........แต่เป็นภาพของ บ้านที่เทพไทอุปถัมภ์นำชักให้ได้ไปอยู่อย่างมีความสุขตลอด ๓ เดือน และภาพเส้นทางเดินระหว่าง บ้าน-ห้องสมุด ที่เดินอยู่ทุกวี่วัน ....
บ้าน ที่ไม่ใช่หมายถึงแค่ ที่พักอาศัย แต่รวมถึงสมาชิกในบ้านที่เราได้ไปอยู่ด้วย...เป็น บ้าน ที่ช่วยยืนยันให้เรารู้ว่า มิตรภาพและความมีน้ำใจดีของมนุษย์ ยังมีอยู่จริง บนโลกใบนี้
เส้นทางเดินไปกลับ บ้าน-ห้องสมุด ......สำหรับเรา...มันไม่ใช่แค่เส้นทางเดินเท้าธรรมดา......แต่เป็น เส้นทางเดินของจิตวิญญาณ เลยทีเดียว ...... ทุกวันที่ย่ำเดิน...มีเรื่องราวให้ขบคิดและรู้สึกในจิตใจมากมาย...ได้คุยกับตัวเองมากมาย...บนถนนเส้นนี้................
ขอลงรูปภาพประวัติศาสตร์ของเราเลยก็แล้วกัน รูป "บ้าน" จ้ะ
รูป "ทางเดินบ้าน-ห้องสมุดคณะฯ" จ้ะ ยาวเฟื้อยทีเดียว
อันที่จริง เส้นทางระหว่างทางยังมีอีกเยอะเลยนะเนี่ย แต่ลงแค่นี้ละกัน เดี๋ยวจะแออัดบล็อกเกินไปจ้ะ .................. ...................
และท้ายสุดนี้...ขอขอบพระคุณจากใจ.......
พี่ปุย..พี่โดม..น้องติ๊นๆ.... ผู้มีพระคุณ อีกครอบครัวหนึ่งของเรา...ขอบคุณที่อนุญาตให้หนูเป็นส่วนหนึ่งของ ครอบครัว ตลอด ๓ เดือน....ถ้าไม่ได้ความใจดีของพี่...ชีวิตหนูในหอพักนั่นคงไม่รู้จะเป็นไงบ้าง.....สำหรับน้องติ๊นๆ...คิดถึงเสียงของหนูจัง.. เดรๆ มั้สๆ บี้ๆ อุ้มๆ ...อิอิ...รหัสลับนี้มีแต่เราที่รู้กันเนอะ..........
พี่ชู....ถ้าไม่ได้พี่...หนูคงแทบเอาชีวิตไม่รอดตั้งแต่วันแรก...ขอบคุณกับข้าวอร่อยๆ ... และความเมตตาที่มีให้โดยตลอด.....สำหรับหนู..พี่คือ ผู้มีพระคุณ คนหนึ่งของชีวิต
พี่นุก...ถ้าไม่ได้พี่....หนูคงไม่มีที่ซุกหัวนอนตั้งแต่วันแรกซะแล้ว...หอพักนั่นทำพิษดีจริงๆ...
พี่กิ๊ก...ที่คอยช่วยเหลือตั้งแต่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลย...
พี่กานต์...พี่ต่าย...คุณ Rosemary ...น้องเมย์....Katie
..ขอบคุณมิตรภาพและความช่วยเหลือทุกสิ่งอย่างจ้ะ....
พี่ๆ เจ้าหน้าที่ห้องสมุด...ที่คอยช่วยเหลือแนะนำทุกสิ่งอย่าง...ให้สามารถค้นคว้าได้สะดวกดาย
หอพักฯ....ถ้ายูไม่ให้กุญแจไอผิดตั้งกะวันแรก...ไอคงไม่ได้ เจอ กัลยาณมิตรมากมายเช่นนี้...
อาจารย์ Arps, อาจารย์Willem, และอาจารย์ Supriyanto .... ขอบพระคุณความเมตตาและกำลังใจทั้งเรื่องวิชาการและเรื่องอื่นๆ .... ทำให้หนูได้รู้ว่า...ยังมีอะไรที่สำคัญอีกตั้งมากมายที่หนูยัง ไม่รู้ ....... ประโยคนึงของอาจารย์ Arps หนูยังคงจำได้และหยิบมาให้กำลังใจตัวเองเสมอเวลาจะ ออกโรง ขอบคุณเทพเทวา...ที่ชักนำให้หนูได้พบเจอแต่ กัลยาณมิตร ...และสิ่งดีๆ ในชีวิตตลอด ๓ เดือน.......
ท้ายสุด...ขอบคุณ ไลเดน ... ที่ทำให้เราเติบโตขึ้นทั้ง ข้างนอก และ ข้างใน .... ๓ เดือน แม้จะสั้น..แต่เรารู้ว่าเราผูกพันกันเนอะ.........เชื่ออยู่ลึกๆ ว่า เราจะได้พบกันอีกแน่นอนจ้ะ...
อยู่ตรงนี้มองเห็นดาว....และดวงดาวคงมองเห็นเธอ....อย่างน้อยเราอยู่ใต้ดาวดวงเก่า...เดียวกัน
Create Date : 05 มกราคม 2551 |
|
3 comments |
Last Update : 30 ธันวาคม 2551 14:54:29 น. |
Counter : 1210 Pageviews. |
|
|
|
ส่วนเรายังรอเวลา...อยากกลับบ้านบ้าง
คิดถึงบ้าน...