ตอนนี้อยู่บ้าน มีความสุขอ่ะ ทำงานบ้าน ดูแลหลานบางครั้ง

เย็นมาก็ทำกับข้าวกินกะครอบครัว ช่างสุขเสียนี่กระไร 

แต่นะ ใกล้หมดเวลาความสุขของเทเลทับบี้แร้วว      

เดวก็คงจะต้องกลับไปทำแลบแล้ว และไปเผชิญชะตากรรมใดต่อเรื่อยไป

มันก็เป็นธรรมดาของชีวิตที่ต้องสู้ มีความฝันก็ต้องมุ่งมั่นต่อไป

ความพยายามอยู่ที่ไหน มันก็จะยังอยู่ที่นั่น

กลับบ้านมาคราวนี้ได้อยู่กะย่านานหน่อย

คุยอะไรกะย่ามากมาย บางทีคนเราก็ต้องท้อ แต่เราก็จะหยุดไปเสียเฉยๆ

มันก็ไม่ใช่เรื่อง เมื่อเราได้เริ่ม เราก็ต้องทำต่อไป จนกว่าจะหมดแรง

บางทีเราก็คิดว่าถึงตอนนี้เราหมดแรงแล้ว แต่มันก็อาจจะยังไม่ใช่ซะทีเดียว

เพราะเราอาจจะแค่เหนื่อยมากก็ได้ ดังนั้นก็สูดลมหายใจลึกๆ เฮือกใหญ่ๆ

สู้ต่อไปอีกซักตั้ง ลองดูซิว่าเราจะทำได้มั้ย ถ้าคราวนี้ไม่ เราก็อาจจะหมดแรงแล้วจริงๆ ก็ได้

อยู่กะย่าก็อ่านหนังสือธรรมะ ฟังธรรมะ เหมือนไปปฏิบัติธรรมเลย

แต่กิเลสก็หนา ฟังไปหลับไป อ่านไปก็นอนไป แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ฟังอะไรเลยอะเนาะ

ย่าก็ได้บอกไว้ว่า ให้ขยัน ให้อดทน ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ถ้าง่ายไปมันก็คงไม่มีค่า

เพราะฉะนั้นก็ทำได้แค่ สู้ต่อไป...สู้ๆ