มี๊หน่อย หนีลูกเที่ยว....อิอิ
วันนี้ วันที่ 22 สิงหาคม 2551วันนี้คุณมี๊หนีลูกๆมานอนบ้านเพื่อนนะฮ๊า....เพราะ อะไรนะเหรอ ถึงได้ทิ้งเด็กๆ ลูกน้อยกลอยใจไว้ที่บ้าน 5555 ก็เพราะความงี่เง่าของมี้นั้นเองแหละ มี้อกหัก 55555 ต้องมาซบอกคุณเพื่อนแก้เหงาไปพลางๆในระหว่างนี้ มี้ไม่ยอมซึ้งในสัจธรรมที่ว่า "รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า ดันทุรัง ที่จะรักคนที่ตัวเองรัก ที่ตัวเองชอบ.....ไม่ยอมเหลียวแล ที่คนที่เค้าทุ่มเทมอบรักให้ เพราะคิดเพียงแต่ว่า ตัวไม่สนใจ ตัวไม่ได้รัก <<< เห็นแก่ตัวชะมัด"แต่วันนี้ จะพยายามหันมองคนรอบข้างบ้าง ขอโทษนะ ที่ทำให้เจ็บช้ำ น้ำใจ มาอยู่ที่นี้ก็คิดถึงคุณลูกเหมือนกันนะ ป่านนี้เจ้าปิ๊กมี้จะเป็นไงบ้างน๊า นอนกับป้าจุ๊ จะคิดถึงมี้มั้ยน๊า หรือจะไม่คิดถึง เพราะมี้ทิ้งปิ๊กมี้มา 55555แล้วเจ้า 4 แสบที่บ้านละ จะซนกันไปถึงไหนแล้วนะ จะมีบางช่วงมั้ยนะ ที่จะแว๊บคิดถึงมี้ ฮือๆๆ .....มี้แอบน้อยใจวันนี้มี้ติ๋งต๋องไปแล้วลูกเอ๊ย....ไม่รู้จะทำอะไรพิมพ์ไปเรื่อยๆ แต่วันนี้มีอะไรจะเล่าให้หนูๆ เด็กน้อยของมี้ได้อ่าน (อย่าบอกนะว่าอ่านไม่ออก....เดี๋ยวตีเลย มี้อุตส่าห์นั่งเล่านินทาให้ฟังทุกคืน บางคืนก็มีสอนหนังสือ .....อ่านไม่ออกนี่มีงอนนะจ๊ะคุณลูก 55555)เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณมี้ได้คุยกับคุณพี่คนนึง ชื่อคุณพี่จ๊อด คุณพี่จ๊อด เปรียบความรักที่ล้มเหลว ให้มี้ฟังว่า "ความรักที่ผิดหวังนั้นเหมือนดั้ง.....มีด""ผู้ชายคนนึง เอามีดมาแทงผู้หญิงคนนึง แล้วจากไป......แต่แล้วผู้หญิงคนนั้น ไม่ยอมดึงมีดออก เพราะเจ็บครั้งเดียว มันอาจจะน้อยไปสำหรับเธอ เธอยอมเจ็บซ้ำแล้ว ซ้ำอีก เพื่อที่จะได้คิดถึง ระลึกถึงใบหน้าของชายผู้เอามีดมาแทงเธอ .......แต่แล้ววันนึง เวลาผ่านไปเนิ่นนาน มันทำให้เธอได้คิดว่า แผลเธอนั้น เริ่มมีอาการติดเชื้อ ซึ่งเชื้อที่เกิดขึ้น เธอเป็นผู้เพาะบ่มให้มันเกิดขึ้นมาเอง เพราะตราบใดที่เธอรู้สึกเจ็บปวดกับแผลนั้น มันทำให้เธอได้รู้คิดถึงชายผู้อันเป็นที่รัก ทั้งในเรื่องดีๆ และเรื่องที่คนอื่นอาจจะมองว่าไม่ดี แต่เธอกลับมองว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา สำหรับปุถุชนคนธรรมดา ที่มันต้องมีทั้งดี และไม่ดี คุณผู้อ่าน อ่านมาถึงตอนนี้ก็คิดว่า เธอก็ยังเข้าข้างผู้ชายคนนั้นใช่มั้ยค่ะเข้าใจถูกแล้วละค่ะ เพราะเธอมิเคยลืมเลือน ใบหน้าชายผู้อันเป็นที่รักที่ผ่านมาเข้าในชีวิตของเธอ ถึงแม้เวลาที่ผ่านเข้ามานั้น อาจจะทำร้ายตัวเธอบ้าง เธอก็มิได้ว่ากระไร เพราะการทำร้ายเธอนั้น เป็นเพียงเพราะ เป็นการทำร้ายทางใจ ซึ่งเธอก็มิเคยได้ถือโทษโกรธเคือง เพราะเธอบอกว่า เธอเป็นเพียงผู้หญิงซึ่งมีร่างกายไม่แข็งแรงอยู่แล้ว เพราะเธอเป็นโรคหัวใจอ่อนแอ แพ้พ่ายต่อสิ่งที่ชายผู้นั้นมอบให้ .... เพียงเพื่อขอให้ใจเธอได้ชุ่มชื้นมีน้ำหล่อเลี้ยงขึ้นมาบ้างในบางเวลาแต่ยามนี้ แผลมันติดเชื้อรุนแรงเกินกว่าจะทิ้งไว้เหมือนคราวที่ผ่านมาได้ เธอจึงได้ครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น และเวลาที่ผ่านล่วงเลยมา ซึ่งถือว่ามิน้อยเลย ที่ทิ้งให้แผลของเธอได้เชื้อ เป็นระยะเวลาต่อเนื่องมา 8ปี พอดิบพอดีจากการประเมินเบื้องต้น ทั้งโรคประจำตัว (หัวใจอ่อนแอ) + แผลที่ติดเชื้อเป็นเวลานานนั้น ควรที่จะได้รับการดูแลอย่างจริงจัง วันนึงเธอได้ครุ่นคิดตัดสินใจ ที่จะดึงมีดเล่นนั้นทิ้ง เพื่อที่จะรักษาชีวิตที่เหลืออยู่นับว่าเป็นสิ่งที่ดีที่เดียว เพราะไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะมาถึงวันนี้ได้เธอตัดสินใจ ดึงมีดเล่มนั้นทิ้งเอง ด้วยมือของเธอ ถึงแม้ว่า การกระทำเช่นนั้น มันเจ็บปวดยิ่งนัก ...แต่สิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่า เหนือสิ่งอื่นใดก็คือ ใจของเธอนั้นเอง..... ความเจ็บปวดจากการดึงมีด ไม่เจ็บเท่าแผลใจ ที่พยายามลืมชายผู้อันเป็นที่รักจากแผลติดเชื้อ ก็หายวันหายคืน เหลือแต่เพียงแค่แผลใจ ที่เธอคอยทะนุถนอมไม่ให้มันเจ็บปวดขึ้นมาอีก เพียงเพราะว่า บางครั้งเธอเกิดอาการลมพัดหวน คิดถึงชายผู้อันเป็นที่รักแต่เพียงแค่คิดนั้น เธอก็ได้ตะหนักขึ้นมาว่า เพียงแค่การคิดถึง อาจจะเป็นอันตรายต่อแผลของเธอ ซึ่งอันจะติดเชื้อขึ้นมาได้อีก และอาจจะส่งผลไม่ดีต่อโรคหัวใจอ่อนแอของเธอเธอจึงคิดได้ว่า "เธอนั้นเองที่ผิด มิใช่ความผิดของชายผู้นั้นหรอก"" เพราะชายผู้นั้น ทำให้เธอเจ็บเพียงครั้งเดียว.....แต่เธอนั้นเอง ที่เป็นผู้ทำร้ายตัวเอง เพียงเพราะเธอไม่ยอมรักษาแผลที่เกิดขึ้น แต่ยังกระหน่ำแทงซ้ำแล้ว ซ้ำอีก.......เจ็บเพียงครั้งเดียวคงยังไม่พอ ขอซ้ำต่อไปเรื่อยๆ เพียงเพราะเธอมิอยากจะลืมเลือนชายผู้นั้นเลย "ฉะนั้น อย่าทำร้ายตัวเองกันเลยนะ .....เราไม่รักตัวเอง แล้วใครจะรักเราละ ป่านนี้ ชายผู้นั้น คงหลงลืมเธอไปแล้ว คงจำไม่ได้ว่าเคยได้ทำร้ายใครไปโดยมิได้ตั้งใจ .....ป่านนี้ เค้าไปมีความสุข กับสาวๆที่รายรอบตัว แต่เธอละยังกลับมานั่งเจ็บช้ำ น้ำใจ กับเรื่องที่เค้าไม่เคยคิดที่จะจดจำได้เลย จบแล้วละคะ บทจะจบก็จบมันดื้ออย่างนี้แหละเน๊อะ.....แต่เอาเป็นว่า อกหักก็หาอะไรทำดีกว่า ดีกว่ามานั่งคิดเรื่องเก่าๆ ซ้ำแล้วซ้ำ เป็นการทำร้ายตัวเองอีกเลย...แผลนั้นจะได้หายเร็วๆ หายวันหายคืน สุขภาพแข็งแรงวันนี้พอแค่นี้ดีก่า.....คิดถึงเด็กๆจัง ....เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า มี้จะรีบไปหานะจ้า
จริงด้วยนะคะ ความเจ็บปวดทุกอย่างก็เกิดจากตัวเราเองนั่นละที่ทำตัวเอง ไม่มีใครทำเราได้
เคยห่างลูกไปหลายวันเหมือนกัน ไอ้ตัวลูกน่ะไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ แต่ตัวแม่ดันกลับนอนร้องไห้คิดถึงลูกซะนี่