เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง

ทีแรกว่าจะเขียนถึงกลอนบทนี้ของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ อัครมหาเทพยกวีศรีรัตนโกสินทร์ (เว่อไปแมะ ผมตั้งเอง ฮ่าๆๆๆ)

แต่ไปเจอบล้อคของคนนี้เข้า เลยรู้ว่าสิ่งที่อยากเขียนคนนี้เขาเขียนไปหมดละ ขอส่งลิ้งให้ทุกท่านที่สนใจละกัน
(แต่จริงๆคือเราบันทึกไว้อ่านเองด้วย)
ขอบคุณเจ้าของบล้อคไว้ ณ ทีนี้ด้วย

//www.oknation.net/blog/print.php?id=414173

สำหรับกลอนนั้นมีอยู่ว่า


เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย

จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย
อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ

ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์
ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้
ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ

แม้แต่ธุลีมิอาลัย
ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน
จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา

ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า
ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา
ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย.

อ่านดูแล้วเข้าใจถึงความคับแค้น ด้วยผิดหวังในความรัก ไม่รู้จะโทษใคร จะหาเหตุผลมาด่าใครก็ไม่ได้ จะทำร้ายคนรักก็ทำไมลง เลยได้แต่มาลงที่ตัวเอง เชื่อว่า ความรู้สึกแบบนี้เป็นต้นตอของการทำร้ายตัวเองเมื่ออกหักที่เห็นได้ในหมู่วัยรุ่นสมัยนี้

แต่ดู ท่านอังคารสิท่านเขียนกวีนิพนธ์บทนี้เมื่อยามหนุ่ม นัยว่าอกหักจากสาวคนหนึ่ง การระบายความรู้สึกของท่าน การทำร้ายตัวเองของท่าน ทำแต่ในจินตนาการ นอกจากไม่เจ็บตัวแล้ว ผลพลอยได้คือมณีรุ้ง เม็ดงามในวงการวรรณกรรมไทยไงล่ะครับ

ไม่รู้ทำไม อ่านกลอนบทนี้แล้วนึกถึง Violin Concerto ของ Sir Edward Elgar สงสัยฟังแล้วเครียดจัดมั๊ง
อันนี้เล่นโดย Jascha Heifetz ดนตรีที่เข้มข้นเต็มไปด้วยความรู้สึก ก็ต้องเขาล่ะ

Create Date : 17 กรกฎาคม 2552		1 comments
Last Update : 17 กรกฎาคม 2552 1:33:47 น.
Counter : 7531 Pageviews.
Share Tweet