|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
ความในใจที่อยากให้รู้
หลังจากที่ผมทอดเวลาอย่างยาวนานกว่า 3 ปีเต็ม ด้วยการไม่กล้าเปิดใจรักใครอีกเลย เพราะผมกลัวที่จะต้องพบกับความเศร้าโศกเสียใจอีกครั้ง แต่เมื่อวันหนึ่ง...เมื่อหัวใจเริ่มโหยหาที่จะมีใครสักคน ผมก็เริ่มเปิดใจที่จะมีความรักขึ้นในหัวใจอีกครั้ง
ชีวิตรักครั้งใหม่ของผม...เริ่มต้นขึ้นในวัดพระแก้ว ซึ่งผมวาดหวังว่า ณ สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ อาจทำให้ผมได้พบรักที่สมหวัง ผมจึงเลือกที่จะนัดเจอเขาครั้งแรก ณ วัดพระแก้ว ตามที่หวัง วันนั้นเราสองคนได้กราบนมัสการพระแก้วมรกตด้วยกัน ผมไม่รู้หรอกว่า...ในวันนั้นเขาได้ขอพรอะไรจากพระแก้วมรกต แต่สำหรับผม พรข้อเดียวที่ผมขอก็คือ "ขอให้รักครั้งนี้ของผมสุขสมหวัง"
หลังจากวันนั้นผ่านไป...วันที่เรานัดพบกันเป็นครั้งที่สอง ผมก็ยังเลือกที่จะนัดหมายใหม่ ให้เขาไปเจอกับผมที่...วัดสุทัศน์ เพราะผมอยากให้เขามั่นใจว่า...ผมพร้อมจะมีรักใหม่ด้วยความบริสุทธิ์ใจ นับจากวันนั้นผ่านไป สายสัมพันธ์ของเราเบ่งบานขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจ และมั่นใจที่จะมีความรักอีกครั้ง
เวลาต่อมาไม่นาน เราสองคนได้ตัดสินใจที่จะไปท่องเที่ยวด้วยกัน เราเลือกที่จะไปกาญจนบุรี สถานที่ซึ่งเป็นปฐมบทแห่งรักของเรา ทุกวันนี้ผมบอกตัวเองเสมอๆ ว่า...รักของเราเกิดขึ้นที่นั่น แต่ในขณะเดียวกันนั้น ผมก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้ กับคำร่ำลือว่า "คู่รัก" ใดที่ไปเดินข้ามสะพานมรณะด้วยกัน กลับมาแล้วความรักจะอัปปางลงทุกคู่
ผมตั้งใจมั่นที่จะทำลาย "คำสาป" นั้นให้จงได้ จึงเลือกที่จะเริ่มต้นความรักของเรา ณ สะพานมรณะแห่งนั้น เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน 3 วัน 2 คืน ในรีสอร์ทแห่งหนึ่งริมแม่น้ำแคว ความรักของผมกับเขา ได้เริ่มต้นขึ้น ณ ที่แห่งนี้อย่างสมบูรณ์ ผมรู้สึกมีความสุขอีกครั้งหนึ่งจากคำว่า "ความรัก"
นับจากวันนั้นผ่านเลยมาจนถึงวันนี้...เวลาผ่านมาราวครึ่งปีแล้ว ความรักที่ผมมีให้กับเขา ได้งอกงามขึ้นทุกๆ วัน เราเริ่มต้นทำงานด้วยกันทุกวัน...แต่เราก็ยังใช้ชีวิตแยกกันคนละแห่ง ผมรู้สึกดีใจที่เราได้ใกล้ชิดกัน แต่ก็ยังรู้สึกห่างหายอยู่ไม่น้อย เพราะฝันของผม อยู่ตรงที่ผมอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาในทุกๆ วัน ความใกล้ชิดที่เราได้ทำงานด้วยกันทุกวัน ทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้นกว่าเก่า ผมได้รู้จักเขามากขึ้น ขณะเดียวกันเขาก็รู้จักผมมากขึ้นด้วยเช่นกัน
เวลากว่าครึ่งปี...ที่เราต่างได้มองเห็นจุดดี-จุดด้อย ของกันและกัน ผมเรียนรู้ที่จะยอมรับในทุกข้อบกพร่องของเขาอย่างเต็มใจ ขณะที่ผมเริ่มรู้สึกว่า...เขาเริ่มยอมรับข้อบกพร่องบางอย่างของผมไม่ได้ ผมรักเขามากขึ้นทุกวัน ขณะที่ผมเริ่มรู้สึกว่าเขามีความรักให้ผมน้อยลง ผมตั้งใจที่จะมองจุดดีของเขาในทุกจุดที่ผมสามารถจะมองเห็นได้ แต่เขากลับเห็นจุดด้อยของผม แม้บางทีผมพยายามเก็บซ่อนไว้อย่างดี ผมเริ่มเปิดเผยความเป็นตัวผมจนครบทุกด้าน เพื่อให้เขารู้จักผมดีขึ้น ขณะที่เขาเริ่มปกปิดโอกาสให้ผมรู้จักเขา อย่างที่ผมควรรู้จัก
เมื่อหลายวันก่อน...เขาทำให้ผมรู้สึกเสียใจจนน้ำตาไหล ผมร้องไห้หลังจากที่ผมได้รู้ว่า เขาลบ Facebook ของผมจาก List ของเขา วันนั้นเขาทำให้ผมรู้สึกว่า...เขาอาจกำลังมีรักใหม่ จึงได้ปกปิดผม นับจากวันนั้นผมไม่เคยมีความสุขเลย เพราะความรู้สึกเสียใจที่เขาทำเช่นนั้น ผมพยายามที่จะหาโอกาสที่เหมาะสม เพื่อจะบอกความรู้สึกของผม ให้เขาได้รับทราบและเข้าใจ ว่าผมรู้สึกเสียใจมากมายแค่ไหน
ในเช้าวันหนึ่งผมตัดสินใจที่จะบอกเขาไปว่าผมรู้สึกเสียใจ ที่ List ชื่อเขาหายไปจาก Facebook ของผม เขากลับตอบผมว่า...มันคงหลุดหายไปเองเพราะระบบอาจมีปัญหา คำตอบของเขาทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น ที่เขาตอบไม่ตรงกับความจริง มันทำให้ผมคิดต่อไปไกลยิ่งขึ้น ว่าเขาอาจหมดรักต่อผมเสียแล้วจริงๆ ผมเริ่มรู้สึกท้อแท้ เริ่มรู้สึกเสียใจ ว่าชีวิตนี้ผมคงไม่มีโอกาสได้สมหวังในรัก
จวบจนถึงเมื่อ 3 วันก่อน ในจังหวะที่เราสองคนได้เดินทางด้วยกัน เพื่อไปทำงานที่เมืองแปดริ้ว วันนั้นตรงกับวันแห่งความรักพอดี ผมวาดหวังมากว่าจะพูดความจริงกับเขาทั้งหมด ถึงความเสียใจของผม แต่ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก ที่ผมไม่มีโอกาสได้ทำตามที่ได้ตั้งใจไว้เลย ผมรู้สึกราวกับเขาปิดโอกาสให้ผมได้พูดกับเขาตามที่ผมตั้งใจจะพูด ณ วันแห่งความรักที่แสนเศร้า ผมนอนร้องไห้จนหมอนเปียก
กว่าจะผมหลับไปในค่ำคืนที่แสนเศร้า ผมนึกถึงเรื่องราวของเรา เริ่มต้นจากวัดพระแก้วสู่วัดสุทัศน์ และนึกไปไกลจนสะพานแห่งรักของเรา ที่ผมเปลี่ยนชื่อเอาเองจากสะพานมรณะเป็น "สะพานแห่งรัก" ผมเริ่มนึกถึงการเริ่มต้นรู้จักกันของเราจากโลกแห่งไซเบอร์ที่กว้างใหญ่ และผมเริ่มขลาดกลัวว่า เขากำลังจะจากผมไปเพราะโลกไซเบอร์เช่นกัน ผมเริ่มคิดว่า...เขามาทางไหน เขากำลังจะจากผมไปในทางนั้น
เมื่อวันแห่งความรักที่แสนเศร้าผ่านพ้นไป ผมกลับรู้สึกเสียใจยิ่งไปกว่าเก่า ที่เห็นเขาจริงจังกับการคุยกับเพื่อน ทั้ง MSN ทั้งแคมฟ๊อก รวมไปถึง Facebook โดยไม่ใยดีกับผม ขณะที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องพักของโรงแรม แต่เขากลับแยกตัวเองออกไปอยู่ในโลกแห่งไซเบอร์ แทนที่เราจะได้นั่งคุยกัน หรือแม้แต่จะแสดงความรักต่อกัน แต่เขากลับไม่ใยดีต่อผมแม้แต่น้อย จนผมรู้สึกเสียใจเต็มประดา
ผมตัดสินใจปิดไฟนอน...พร้อมกับจับมือเขาเพื่อจะพูดว่า ผมรู้สึกเสียใจที่เขาทำตัวให้ผมรู้สึกได้ว่า เขาหมดรักต่อผมเสียแล้ว ผมจำเป็นต้องพูดกับเขาให้หมด จากทุกความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา เพื่อให้เขาได้รับรู้ถึงความเสียในของผม ที่เกิดขึ้นเพราะเขา แต่หลังจากที่ผมได้พูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมาที่สุด ทำให้เขาได้มีโอกาสอธิบาย ว่าผมก็คิดของผมไปเองฝ่ายเดียว
เขายืนยันว่าเขาไม่ได้เปลี่ยนไป แถมยังสรุปว่าผมต่างหากที่เปลี่ยนไป เขาบอกว่าผมคิดมากเกินไป และผมทำตัวเองในทุกๆ อย่าง คืนนั้นเราได้คุยกันเกือบสองชั่วโมง เพื่อปรับความเข้าใจต่อกัน ขณะที่เราได้คุยกันนั้น ผมรู้สึกอัดอัดที่จะพูดกับเขาในทุกๆ เรื่องราว ที่ผมรู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจ ผมเพราะคิดว่าหากผมพูดความรู้สึกจริงๆ ทั้งหมด อาจทำให้เขารู้สึกโกรธผมได้ ผมจึงเก็บบางความรู้สึกไว้ในใจต่อไป
เมื่อวาน...ขณะที่ผมขับรถเดินทางกลับกรุงเทพมหานคร ผมตัดสินใจที่จะบอกความในใจของผมในส่วนที่ยังเหลืออยู่ให้เขาได้รับรู้ ด้วยประเด็นสำคัญที่เขาลบ Facebook ของผมออกจาก List ของเขา ผมจำเป็นต้องบอกความรู้สึกของผมอย่างตรงไปตรงมากับเขา ว่าผมรู้สึกเสียใจมากที่เขาทำเช่นนั้น เพราะมันเหมือนกับว่าเขากำลัง เริ่มต้นปกปิดผม และเขาทำให้ผมรู้สึกได้ว่า เขากำลังมีรักใหม่แล้วจริงๆ ผมให้โอกาสเขาได้อธิบาย...อย่างน้อยก็อาจจะทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
คำอธิบายของเขาฟังดูง่ายๆ แค่เพียงเหตุผลธรรมดาๆ ที่ว่า... เขาไม่อยากให้ผมได้รับรู้ หรือไม่อยากให้ผมได้เห็นว่าเขากำลังคุยสนุก กับเพื่อนๆ บางคนที่เขามาทักทาย ในเชิงที่จะทำให้ผมรู้สึกเสียใจได้ เขาบอกว่าคำพูดเชิงล้อเล่นบางประโยคที่แสดงอยู่ใน Facebook ของเขา อาจทำให้ผมเสียใจได้ ถ้าหากผมเข้ามาอ่าน เขาจึงตัดสินใจลบ List ผมไป และที่ทำเช่นนั้น แค่เพียงเพื่อให้ผมไม่ต้องเสียใจหากได้เข้ามาเห็นเข้า
แต่ผมกลับอธิบายให้เขาเข้าใจว่า การกระทำเช่นนั้นมันได้ผลตรงกันข้าม เพราะมันกลับทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากขึ้นยิ่งกว่าอย่างเทียบกันไม่ติด มันทำให้ผมรู้สึกว่าเขากำลังปกปิดผมอย่างตั้งใจ ผมจึงรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น ขณะที่ผมพยายามให้เขาเข้าใจถึงความรู้สึกเสียใจของผมมากขึ้น แต่เขากลับสรุปว่า...ผมผิดที่คิดไปเอง และคิดเสียใจไปเอง
ขณะที่นั่งรถด้วยนั้น ผมยังพูดลึกไปถึงอนาคตแห่งรักของเรา เขาเริ่มต้นพูดถึงสิ่งที่เขาคาดหวัง ซึ่งต่างจากที่ผมคาดหวังกันคนละเรื่อง ความเห็นที่ดูเหมือนจะแตกต่างกันมากขึ้นของเราทั้งสอง ทำให้ผมจำเป็น ที่จะต้องสรุปว่าถ้าเราคิดไม่ตรงกันเสียแล้วจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องรักกัน ในเมื่อรักของเขาคาดหวังอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งแตกต่างไปจากผมสิ้นเชิง ผมอยากให้รักของผม คือเป้าหมายที่เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างถาวร แต่เขากลับบอกว่ารักของเขา ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน รักของเขาที่ควรเก็บไว้แค่ในใจ แต่รักของผมกลับอยากให้บอกรักทุกๆ วัน
ความรักของเรา...ช่างมีค่าคาดหวังที่แตกต่างกันเสียจริง ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้บอกรักเขาในทุกๆ วัน และทุกครั้งที่เจอกัน แต่เขากลับรู้สึกรำคาญ พร้อมกับบอกผมว่าไม่ต้องบอกรักบ่อยๆ ก็ได้ ขณะที่ผมอยากให้เขาบอกรักผมบ้าง แต่เขากลับบอกว่าไม่ใช่เรื่องจำเป็น น่าเศร้าจริงหนอ "ความรัก" รักของคนสองคนที่ช่างตรงกันข้ามกันเสียจริง ผมไม่อยากคาดเดาเลยว่า นับจากวันนี้ต่อไป...รักของเราจะลงเอยอย่างไร เหนื่อยใจเสียจริง...กับความรัก รักที่ช่างมองไม่เห็นจุดหมาย
แต่ถึงจะอย่างไรก็ตาม...ผมก็แค่อยากบอกให้เขาได้รับรู้ ว่าทุกวันนี้...ผมรู้สึกรักเขามากขึ้นทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ผมไม่รู้สึกรักเขา ผมรู้สึกห่วงใยเขา อยากให้ชีวิตเขาได้ดีและประสบความสำเร็จทุกๆ ด้าน ผมอยากให้เขารับรู้ว่า...วันนี้หัวใจของผม มีรักมอบให้เขาอย่างเต็มหัวใจ วันนี้ผมรู้สึกอ่อนหล้าเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำงานหนักอะไรมากมาย ผมรู้สึกเหนื่อยใจ จนทำให้รู้สึกร่างกายอ่อนแรงจนเจ็บปวดถึงกระดูก
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น...กับ "ความรักของเรา" แต่อย่างน้อยคืนนี้ ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยที่ได้เขียนเรื่องราวในใจ ไว้ในบล็อคนี้ เผื่อว่าอย่างน้อย...อาจมีใครบางคนรู้สึกเห็นใจผม และยินดีที่จะอวยพรให้ "รักของเรา" ได้ผ่านพ้นห้วงเวลาอันแสนเศร้า เพื่อพาลพบกับความสุขสมหวังดั่งใจหมายนับจากวันนี้สืบไป "ราตรีสวัสดิ์ครับ"
Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2554 |
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2554 20:48:04 น. |
|
5 comments
|
Counter : 1890 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: LoveTurJang วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:17:39:56 น. |
|
โดย: หนึ่ง IP: 113.53.62.206 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:19:14:30 น. |
|
โดย: wit-nakhonsawan IP: 115.67.103.231 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:42:53 น. |
|
โดย: Baybay IP: 180.180.96.162 วันที่: 14 มีนาคม 2554 เวลา:17:22:36 น. |
|
| |
|
อิสรภาพของหัวใจ |
|
|
|
|