งานพิเศษ ... ตอนที่ 2

ครั้งที่ 2

คราวนี้บอกให้ทางบ้านอังเคิลมารับเร็วเพราะไม่ได้ประชุมเย็นอาจมีเวลาทำของหวานเพิ่มอีกด้วย คิดว่าวันนี้ไมกี้คงยังอยู่เพราะทั้งอาทิตย์คุยกันรวม ๆ แล้วยังไม่ถึง 10 ประโยคละมัง คิดถึงแหะ มีเรื่องอยากถามมากมาย

ตกลงไม่ได้ไปตลาดคะ อังเคิลโทรมาระหว่างทางให้กลับบ้านเลย มีธุระให้ช่วยน้องก็ อ่อ ค่ะ ๆ ๆ

ตอนไปถึงก็แปลกใจหน่อย ๆ ทำไมวันนี้รถเยอะ จอดล้นออกมานอกถนน แต่ก็เหมือนคนรถจะรู้เพราะคุ้น ๆ กัน น้องเห็นรถเยอะก็เลยบอกว่า วันนี้คงไม่ได้ทำอาหารล่ะ แขกเยอะคงไปทานกันข้างนอก เอ คิดในใจ แล้วให้เรามาทำอะไรหว่า

เข้าไปถึง เจ้าตัวเล็กของไมกี้วิ่งมาหา อ้อออออ ไมกี้เอาลูกมาเล่นด้วยนะเอง ตัวเล็กจะ 5 ขวบชื่อ Storm ตัวโตจะ 7 ขวบซื่อ Earth น่ารักหล่อมากคนนี้ เจ้าตัวเล็กอ้วน ช่างพูด และซนเป็นลิง จำอายุผิด ๆ ถูก ๆ ก็ไม่ใช่ลูกนิ ^^

เคยเล่าให้คุณโจฟัง แม่ไมกี้ชอบล้อเล่นว่าน้องเป็นแม่เจ้าตัวเล็ก หน้าตาเหมือนกันยังกะอะไรดี ลูก 2 คน อุ้มบุญเอานะคะ คนโตหน้าตาเหมือนอังเคิลตาสวย ผมหยักศก ตัวเล็กหน้าตาเหมือนน้องจริงแหละตาตี่ ๆ ขาวและผมเหยียด

น้องไม่เคยแสดงกิริยาอะไรไม่ดีกับเด็ก ๆ นะคะ เขาน่ารักทั้งคู่เลย เรียกน้อง mama ตลอด ก็ได้แต่บอกไปตรง ๆ ว่าไม่ใช่ แต่จะเรียกก็เรียกไม่มีปัญหาอะไร บุญคุณไมกี้ก็แทบจะท่วมหูท่วมหัวอยู่แล้ว จะช่วยรักลูกไมกี้บ้างก็ไม่เป็นไร ใช่มั๊ยค่ะ


ตัวเล็กเวลาเจอ เขาจะต้องเอามือมาจับแก้มน้องทั้ง 2 ข้าง แล้วจุ๊บซ้ายจุ๊บขวา เอาจมูกถู ๆ กันน่ารักเชียว ตัวโตก็วิ่งมาให้หอม แลกกัน ยังคิดว่าถ้าผู้ใหญ่ยุ่ง ๆ จะพาไป Irvine Spectrum มีของกินที่เล่นเยอะ จะได้ไม่กวนใคร ตัวเล็กเอาดอกไม้ที่ปลูกมาให้ทุกครั้งที่เจอ (ของในบ้านนะแหละ)




อังเคิลมาก็บอกว่า เดี๋ยว ๆ ๆ อย่าไปไหน จะให้รู้จักใครหน่อย ตามมาทางนี้ พอเดินตามไปอีกห้อง พบหนุ่ม 2 คน ยืนคุยกัน น้องก็งง ๆ โอ้ย หน้าตา copy อังเคิลเป๊ะ แบบเหมือนจนน่าตกใจ อังเคิล บอกว่า นี่เป็นลูกแฝดของฉัน จำได้มั๊ย เธอเคยถามฉันมีลูกชายหล่ออย่างอังเคิลมั๊ย จะขอแต่งงาน อังเคิลบอก pick one, they're single. โอ้ย หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง หน้าตาหล่อสูง 6.2 ฟุต

พอเลิกหัวเราะน้องก็เริ่มวีนหน่อย ๆ คุณโจรู้มั๊ยทำไมไม่บอกฉัน อังเคิลว่ารู้ แต่ฉันบอกอย่าเพิ่งบอกเธอ อยากเห็นหน้าตอนเธอ เหวออออออ ตลกน่าดู



เอาล่ะ คราวนี้จะเล่าให้ฟัง เราจะรู้จักพวกเขาพร้อมกันนะคะ

คนหนึ่ง แฝดพี่ เป็นหมอเด็กอยู่ DC
คราวที่ตั่วก๋อกับต้าหมิงไปทำธุระแล้วเกิดเรื่อง แฝดพี่นี่แหละค่ะเป็นคนติดต่อเพื่อนที่เป็นหมอ ทำแผล แจ้งความทำเรื่องเป็นอุบัติเหตุ (คุณโจติดต่อไมกี้ให้ช่วยคราวนั้น ไมกี้ก็ติดต่อน้องเธอคนนี้เป็นธุระให้ไงคะ) ทำแผลให้ดีชนิดพร้อมเดินทาง น้องเองได้คุยกับแฝดพี่ด้วย แต่ไม่รู้จักคุณเขา น้องโทรหาแซม คุณเขารับสายและช่วยตอบคำถามให้แทน ตอนนั้นคุยไปร้องไห้ไป

อีกคนแฝดน้อง เป็นสัตว์แพทย์อยู่ Sacramento อยู่ศูนย์ฝึก K9

น้องก็ว่าดีนะที่ต้าหมิงไปเจ็บที่ DC ถ้าไปอยู่ Sacramento จะกลายเป็นหมอหมารักษาให้แทน

น่ารักทั้งคู่ค่ะ พอตอนแนะนำ ก็เข้ามากอดหอมแก้ม บอกว่ารู้จักน้องนานแล้ว ทั้งพ่อทั้งไมกี้เล่าเรื่องตลก ๆ ของน้องให้ฟังบ่อย ๆ เวลาเครียด เอาเข้าไป เอาเราไปขาย แม้กระทั่งตอนขึ้นศาลปล่อยไก่ไปทั้งเล้าก็เอามาล้อ หัวเราะจะน้ำหูน้ำตาไหล

น้องบอกขอบคุณแฝดพี่ไป เรื่องต้าหมิงไม่ได้คุณเขาต้องแย่แน่ ๆ แฝดน้องก็ทำเสียง ฮึ เธอไม่เลี้ยงหมามั่งเหรอ ฉันจะดูแลให้ 55555 ตลกชมัด


ตอนไปถึงบ้าน เขาอยู่กันครบนะคะ ทั้งครอบครัวลูกเด็กเล็กแดง รวม 25 คน แต่อยู่กับเงี๊ยบ เงียบ อังเคิลว่า วันนี้จองห้องอาหารไว้ เดี๋ยวค่อยทยอยไป ไม่ต้องทำอาหาร น้องว่า งั้นก็ลากลับบ้านตอนนี้เลย อังเคิลว่า ไม่ทำอาหารแปลว่าไปเป็นแขก ไปรวมกับครอบครัวจะได้รู้จักเห็นหน้ากันทุกคน

ร้านอาหารชวนอึ้งปิดร้าน The Cheese Cake Factory อันที่อยู่ Irvine อันนี้เล็กนิดเดียวและทำเหมือนเป็นแขกที่จองไว้แล้ว ทยอยมา

ทยอยมาจริง ๆ ทีละคันรถ 2 คันรถ มาถึงก็เอาป้ายจองโต๊ะออก ที่จริงร้านนี้จุได้ไม่มากและเป็นส่วนตัวใช้ได้ค่ะ พอคนสุดท้ายมาถึงก็ปิดป้ายไฟด้านนอกเลย เอากะท่านสิ เป็นอันกินกันเงียบ ๆ สบาย ๆ

ร้านนี้น้องเคยไปกับไมกี้แล้วครั้งก่อน ตอนที่เริ่มทำ catering แล้วไมกี้มาดูร้านนายเจกับยัยเอ ไมกี้รู้จัก Irvine ดีกว่าพวกเราเป็นไหน ๆ ก็ถิ่นเขานิ

อาหารเหมือนสั่งไว้แล้วค่ะ พอพวกเราครบคนอาหารก็เริ่มเสริฟ เหมือนกันหมดเลย และจานใหญ่ยักษ์ กินไม่หมด พวกหนุ่ม ๆ จ้วงไปกินต่อไม่เขินอาย

กินไปคุยไป ไมกี้บอกโน่นนี่มากมาย บางอันต้องบอกว่าอย่าเล่าไม่อยากรู้ ไมกี้ว่า ขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่ต่างจากคนในครอบครัว ไว้อาทิตย์หน้ายังอยู่บ้านยังมีเรื่องจะคุยให้ฟังอีกเยอะ

หายไปนานคราวนี้ ไมกี้หน้าตาเปลี่ยนไปมาก แก่ลง ริ้วรอยความเครียดเห็น่ชัด ไม่ยิ้มง่ายเหมือนแต่ก่อน ที่ยังเหมือนเดิมคือ อารมณ์ดี ใจเย็น เอาอกเอาใจ และตั้งใจฟังน้องเล่าทุกเรื่องยังกะเรื่องที่เล่าจะเอาไปออกสอบก็ไม่ปาน


หลังอาหารก็ทยอยกลับเหมือนขามา ค่อยออกไปทีละโต๊ะ สองโต๊ะ จนหมด เรากลับด้วยกันไปบ้านอังเคิลก่อน ไปส่งตัวเล็ก 2 คนอาบน้ำ นอน ว่าง่ายดีสำหรับเด็กฝรั่ง นั่งสักพักน้องชักง่วง ไมกี้ว่าจะมาส่งกลับบ้านเอง น้องบอกลาอังเคิลบอกว่าวันนี้ไม่ต้องจ่ายค่าจ้าง เพราะเลี้ยอาหารแล้วอร่อยมากกกกก อังเคิลว่าที่จ่ายให้ไม่ใช่ค่าจ้าง เป็น per diem ประจำวันศุกร์ตะหาก โอย น่ารักคนบ้านนี้

กลับบ้าน รู้สึกดีนะคะ
ตั้งแต่เริ่มรู้จักคนบ้านนี้ ตอนแรกก็กลัวจนไม่เป็นอันกินอันนอน เหมือนเอาตัวเองไปยุ่งกับสิ่งปกปิดไม่เปิดเผย แต่พอคบหากันไปนาน ๆ ถึงรู้ว่า คนทั้งนั้น มีเลือดมีเนื้อ มีหัวใจ น้ำใจใสเย็น ทำให้น้องเองก็ตอบแทนความมีน้ำใจสุดความสามารถ

คนบ้านนี้ไม่เคย demand (อ้อ มีบ้างค่ะ อังเคิลชอบบังคับเอาแต่ใจให้ทำนู่นทำนี่ แต่ก็เป็นแบบให้เราอยู่ดีมีสุข ถ้าดื้อไม่ทำตามก็โกรธงอน หายไป 3 วัน ก็โทรมาป่วนใหม่ ^^) ไม่เคยทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ อะไรที่ไม่เข้าใจกัน ต้องคุยกันให้กระจ่างไม่เก็บไว้ สงสัยถาม ตอบทันที มีน้ำใจมาก และคิดเผื่อน้องเสมอ มีมากชนิดคาดไม่ถึงว่าลูกกำพร้าคนนี้จะได้ความเมตตามากมาย


ดีใจค่ะถึงเกิดเป็นคนขาดสิ่งสำคัญบางอย่าง ธรรมชาติก็ทดให้กับสิ่งที่ขาดไปอย่างสมน้ำสมเนื้อ
ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ดูแลลูกเสมอ ขอบคุณสิ่งศักดิสิทธิที่คุ้มครอง


ไปนอนก่อนละค่ะ
รักทุกคนนะคะ
ลูก

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2555		0 comments
Last Update : 5 มีนาคม 2555 13:21:03 น.
Counter : 414 Pageviews.
Share Tweet