สอบคัดเลือกโครงการเรือเยาวชน

หลังจากที่ได้รับเลือกเป็นประธานเยาวชนตำบล ชาวบ้านทั่วไปจากที่เคยเรียกชื่อผมก็เปลี่ยนเป็นเรียกผมว่าประธานกันทุกคน ผมเป็นผู้นำกลุ่มเยาวชนเข้าร่วมกิจกรรมเพื่อสังคมในนามของศูนย์เยาวชนตำบล ทั้งกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ กีฬา พัฒนา กิจกรรมเพื่อการอนุรักษ์ป่าไม้ กิจกรรมสาธารณะของหมู่บ้าน ตลอดจนเข้าร่วมกิจกรรมของอำเภอ จังหวัด และเป็นตัวแทนเยาวชนจังหวัดเข้าร่วมกิจกรรมกับเยาวชนจังหวัดต่างๆทั่วประเทศ 
ต้นปี 2536 ขณะที่ผมกำลังสาละวนกับการซักเสื้อผ้าของตนเองที่บ่อน้ำหลังบ้าน ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านขี่มอเตอร์ไซด์มาที่ผมบอกผมว่าอำเภอให้ผมไปเขียนใบสมัครเป็นตัวแทนของอำเภอเข้าคัดเลือกเป็นตัวแทนจังหวัดเข้าร่วมโครงการของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ (สยช.) มีให้เลือก 2 โครงการคือ โครงการศตวรรษที่ 21 รายละเอียดเป็นอย่างไรยังไม่รู้ รู้แต่ว่าได้ไปใช้ชีวิตในประเทศญี่ปุ่นประมาณ 50 วัน กับอีกโครงการคือ โครงการเรือเยาวชนเอเชีย อาคเนย์ โครงการนี้ได้ไปประเทศต่างๆ ในกลุ่มประเทศอาเซียนและประเทศญี่ปุ่น รวม 7 ประเทศ ระยะเวลา 45 วัน
ไม่เสียเวลาตัดสินใจนานเลือกโครงการที่สองคือโครงการเรือฯทันที ได้ไปตั้ง 7 ประเทศ เลือกทั้งที่ไม่รู้หรอกว่า ใครที่จะผ่านได้ไปโครงการนี้มันหินขนาดไหน ทุกคนต้องสุดยอดของความเก่ง ความสามารถทุกด้าน ในที่สุดผมได้เป็นตัวแทนจังหวัดเข้าแข่งขันคัดเลือกในระดับประเทศต่อไป 
     ถึงวันสอบสัมภาษณ์ที่สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาชนแห่งชาติ (สยช.) มักกะสัน กรุงเทพฯ เพื่อคัดเลือกเยาวชนจำนวน 42 คน จากทุกจังหวัดและผู้ที่สอบผ่านข้อเขียนจากสถาบันการศึกษาต่างๆ เพื่อเป็นตัวแทนเยาวชนไทยเข้าร่วมโครงการฯกับเยาวชนจากชาติต่างๆในกลุ่มประเทศอาเซียนและประเทศญี่ปุ่น มีผู้เข้าสอบแข่งขันมากมาย เห็นลีลาท่าทาง ความมั่นใจของเยาวชนแต่ละคนแล้วทำเอาผมหนาวๆเหมือนกัน บางคนหิ้วกีตาร์มาด้วย บางคนพกขลุ่ย จะเข้ เครื่องมือประกอบการแสดงอื่นๆ เพื่อชนะใจกรรมการ
ผมไม่ได้เตรียมตัวอะไรเพราะไม่รู้ว่าโครงการนี้สำคัญขนาดไหน รู้แต่ว่ามีเยาวชนเข้าสอบแข่งขันมากมายและแต่ละคนล้วนเก่งๆทั้งนั้น ก่อนที่จะถึงคิวผมเข้าสอบหลายคนออกมาเล่าให้ฟังต่างๆนาๆ บางคนมั่นใจว่าตัวเองต้องสอบได้แน่ๆเพราะทำได้ตามที่กรรมการสอบ ผมไม่รู้สึกอะไรมาก มาด้วยความงงๆ อยู่แล้ว จึงทำตามที่ตัวเองเป็น ทำให้ดีที่สุด และก็ไม่ได้คาดหวังอะไร ทำให้จบๆไป
ถึงคิวผมต้องเข้าสอบสัมภาษณ์แล้ว เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับคณะกรรมการนั่งเรียงหน้ากันอยู่ 5-6 คน การสอบสัมภาษณ์เป็นการสอบเดี่ยวคณะกรรมการสอบทั้ง 6 คนจากสยช.จากสมาคมเรือฯ และจากที่อื่นๆที่ไหนบ้างจำไม่ได้แล้ว รุมถามเราคนเดียว สั่นเหมือนกันแต่ก็พกความมั่นใจมาลึกๆในก้นของหัวใจเชื่อมั่นในผลงานที่ทุ่มเทมาพอสมควร ถึงเวลาที่จะบอกให้ทุกคนได้รู้ว่าสังคมยังมีจุดบอดอีกมากมายในชนบทห่างไกลที่ต้องการผู้เหลียวแลหันกลับไปมองบ้าง
คำถามแรก “รู้ไหมว่าโครงการนี้ต้องเก่งภาษา คิดว่าตัวเองเก่งภาษาแค่ไหน ใครเป็นคนกรอกในสมัครให้ ภาษาอังกฤษ ฟัง พูด อ่าน เขียนดี ไหนลองแนะนำตัวเองและจังหวัดตัวเองเป็นภาษาอังกฤษซิ
ผมพูดกับตัวเองในใจ “เอาวะจะแค่ไหนเชียว ไอ้เรามันก็พอตัวระดับหนึ่งละไม่แน่จริงไม่มานั่งให้ท่านๆ ถามอยู่ตรงหน้านี้หรอก" ตอบด้วยความมั่นใจไม่ลังเล“กรอกเองครับ ภาษาอังกฤษคิดว่าดีในระดับของผมครับ"จากนั้นก็สวมวิญญาณมัคคุเทศก์...My name is …I come from…อื่นๆอีกมากมายจนมาถึง. In my province have many durian mangosteen and anything ele.
"รัมบูทัน ก็เงาะไง"ไหนลองอ่านหนังสือพิมพ์ย่อหน้านี้แล้วแปลสรุปให้ฟัง" กรรมการท่านเดิมส่งหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์ เป็นหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษ
"ผมไม่เคยอ่านหรอกอย่าว่าแต่หนังสือพิมพ์ฝรั่งเลย หนังสือพิมพ์ไทยยังไม่ค่อยได้อ่านด้วยซ้ำไป บ้านนอกสมัยก่อนจะเอาหนังสือพิมพ์ที่ไหนมาอัพเดทได้ทุกวัน จะทราบข่าวสารบ้านเมืองก็ฟังวิทยุเอเอ็มที่เต็มไปด้วยโฆษณาขายยาหมอตี๋ หนังสือพิมพ์ก็อาศัยอ่านที่ร้านค้าในหมู่บ้านกว่าหนังสือพิมพ์จะถึงให้ได้อ่านกันก็ช่วงบ่ายของวัน ข่าวก็เป็นข่าวเมื่อวานไปแล้ว ทุกวันนี้หนังสือพิมพ์ต่างจังหวัดกับในกรุงเทพวันเดียวกันข่าวยังไม่เหมือนกันเลย
“เอาวะเป็นไงเป็นกัน" "where ๆ is whereๆ (ไหนๆก็ไหนๆ)”
ผมนึกด้วยความรู้ภาษาอังกฤษที่อาจารย์ให้มาก็แค่ชั้น ม.6 เท่านั้นจริงๆ
ก็พอสรุปใจความให้กรรมการได้เข้าใจได้นั่นแหละ เป็นข่าวกิจกรรมของท่านรัฐมนตรีประจำสำนักนายกฯ แต่ด้วยความที่ไม่ค่อยได้อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ ทำผมหน้าแหกก็คือ รัฐมนตรีประจำสำนักนายกสมัยนั้น คือท่านสุรศักดิ์ เทียมประเสริฐ ปัจจุบันท่านเสียชีวิตแล้ว ซึ่งมีหน้าที่กำกับ ดูแล ส.ย.ช.ด้วย ผมอ่านนามสกุลท่านผิดจากเทียมประเสริฐ เป็น ทิมประเสริฐ กรรมการเปรยกึ่งถามว่า “ได้อ่านข่าวสารบ้านเมืองบ้างหรือเปล่าผมอ้อมแอ้มตอบ “ก็อ่านอยู่บ้างครับ” โอย..ท่านครับก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ กว่าหนังสือพิมพ์จะถึงหมู่บ้านก็ช่วงบ่ายของวันแล้ว ถึงมือผมจะได้อ่านก็ยับเยินเสียจนตัวหนังสือถลอกปอกเปิกเพราะผ่านมาหลายมือ ข่าวที่อ่านก็มักจะเป็นข่าวสังคมทั่วไป นกมีหูหนูมีปีก จะไปสนใจอะไรกับข่าวรัฐมนตรีประจำสำนักนายกฯ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับลูกเกษตรกรอย่างผม เป็นเหตุผลที่โต้ตอบในใจ ที่จริงสมควรสอบตกไปแล้ว“เป็นประธานเยาวชน ทำอะไรมาบ้าง? กรรมการอีกคนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็จริงจัง
เท่านั้นแหละ ความอัดอั้นอยากบอก อยากระบายอยู่เต็มอก พรั่งพรูออกมาไม่ติดขัด เหมือนท่องจำขึ้นใจมาเนิ่นนาน รายละเอียดตาม หัวข้อบล็อกที่ผมโพสต์ไว้ก่อนหน้านี้ในกลุ่ม “กว่าจะเป็นหนึ่งในโครงการเรือเยาวชน” เริ่มตั้งแต่ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่มีโอกาสได้เรียนมหาวิทยาลัยปิดเหมือนเพื่อนจึงเกิดแรงบันดาลใจให้นำความรู้ที่มีมาพัฒนาบ้านเกิดและชุมชนถิ่นกำเนิดของตัวเอง ตั้งแต่สู้กับความลำบาก สนามฟุตบอลที่ภาคภูมิใจ วงดนตรีในฝัน เป็นประธานเยาวชนคนแรก ผมเล่าให้กรรมการฟังแบบนั้นเลย
คุณคิดว่าไปโครงการเรือฯ เมื่อกลับมาแล้วจะทำประโยชน์กับบ้านเกิดของคุณได้อย่างไร?
ผมมีเพื่อนอยู่จังหวัดที่คุณอยู่หลายคน คอยตรวจสอบคุณได้” กรรมการอีกท่านหนึ่งดูมีอายุกว่าท่านอื่นถามผมด้วยท่าทางเอาจริง แถมขู่ด้วย
ในตอนนั้นความคิดผมเหมือนน้ำกำลังเชี่ยวกราก ไม่เสียเวลาจินตนาการโครงการในฝัน หรือหยิบเปเปอร์โครงการที่เต็มด้วยหลักการและเหตุผลเวิ่นเว้อ มันออกมาเองจากใจในตอนนั้นและตอบทันที
ผมคิดว่าถ้าผมได้ไปโครงการนี้ ผมจะได้เพื่อนชาวอาเซียน 6 ประเทศรวมประเทศญี่ปุ่น เป็น 7 ประเทศ อนาคตผมอาจจะตั้งสหกรณ์เยาวชนเกษตรในจังหวัด เพื่อรับออร์เดอร์ทุเรียน และผลไม้อื่น ผลผลิตในจังหวัดส่งออกไปยังประเทศต่างๆเหล่านี้โดยอาศัยเพื่อนๆต่างชาติที่ไปเรือเยาวชนฯด้วยกันเป็นช่องทางในการธุรกรรมนี้ เป็นการระบายและเพิ่มมูลค่าผลผลิตในจังหวัดไปยังประเทศเพื่อนบ้านกลุ่มอาเซียนและประเทศญี่ปุ่นได้อีกทาง ทั้งนี้โดยการรับประกันคุณภาพผลผลิตโดยกลุ่มสหกรณ์เยาวชนที่มีสมาชิกคือเยาวชนตำบล อำเภอ และจังหวัด เป็นการแบ่งเบาภาระผู้ปกครอง และทำให้เยาวชนมีหน้าที่รับผิดชอบ ทำรายได้ให้ตนเองและครอบครัวอีกทางหนึ่ง ดีกว่าไปมั่วสุมอบายมุขหรือติดยาเสพติด” ผมตอบด้วยความมั่นใจ
กรรมการทุกคนเงียบกริบ บางคนยิ้มในสายตา “เอาละ แล้วรอฟังผลในวันประกาศผล ขอให้โชคดีครับ”
ผมรู้สึกว่าผมใช้เวลาสอบสัมภาษณ์น้อยมาก ผิดกับคนอื่นๆบางคนเกือบ 20 นาที บางคนต้องฟ้อน ร่ายรำ ขับเสภาฯลฯกันตรงนั้น และแว่วเสียงเครื่องดนตรีเล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน
จากวันนั้นผมก็กลับมาใช้ชีวิตปกติที่บ้าน ไม่ได้ยินดียินร้ายเร่าร้อนอยากจะรู้ผลการสอบไปโครงการเรือเยาวชนในครั้งนั้น
ถึงวันประกาศผลส.ย.ช.ให้โทรศัพท์ไปถาม ผมต้องไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้านที่มีโทรศัพท์เคลื่อนที่รุ่นแรกๆของโทรศัพท์ไร้สายรูปร่างเหมือนกับหม้อแบตเตอรี่มีหูโทรศัพท์อยู่ด้านบน ลูกชายผู้ใหญ่กดเบอร์ สยช.ที่ผมจดให้ และส่งหูโทรศัพท์ให้ผมพูด ทันทีที่มีผู้รับสาย
ผมโทรมาสอบถามผลการสอบโครงการเรือเยาวชนครับ” ผมถามด้วยเสียงราบเรียบ
ชื่ออะไรคะ? เสียงปลายสายถามกลับ
ผมบอกชื่อ นามสกุล พร้อมรอฟังผลเพียงอึดใจ
เสียงอื้ออึง หวีด วิ้ว เหมือนดีใจอะไรหนักหนาดังลอดเข้ามาในหูโทรศัพท์ “วู้ว..ว้าว..ว...มีชื่อนี่
ผมยังเฉยๆ รอฟังรายละเอียดแบบปกติ คิดนิดหนึ่งว่า เขาดีใจอะไรหนักหนา ทำเหมือนตัวเองสอบได้เองอย่างนั้นแหละ
จากนั้นปลายสายก็บอกวัน เวลา ให้ผมไปรายงานตัวและรับทราบรายละเอียดในการเข้าร่วมโครงการเรือเยาวชนต่อไป

 

  

 

Create Date : 04 ธันวาคม 2555		3 comments
Last Update : 27 มกราคม 2557 19:35:58 น.
Counter : 3033 Pageviews.
Share Tweet