ในที่สุดก็ไม่กลับ เย้ (หรือ เฮ้อ... ดี?)

March,4th 2012 [23:59]


โอ้โห เลขเวลาอย่างสวย หนึ่งนาทีก่อนเที่ยงคืน เหอๆ

สวัสดีค่ะ ผู้อ่าน

เราทิ้งบล็อกไปนานเป็นเดือนเลย เพราะวุ่นวายกับชีวิต ตัดสินใจไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกงง อยู่พักใหญ่

ความเดิมตอนที่แล้วคือ จะกลับเมืองไทยดีมั้ย อยู่ไปก็ลำบากจัง นู่นก็ไม่มี นี่ก็ไม่ได้ งานก็หายาก ใครๆก็พร่ำบอกว่า "It's the wost time ever of America's economy" โอ้แม่เจ้า....อะไรมันจะขนาดน้าน กลับไปชิลๆที่เมืองไทยเหมือนเดิมดีมั้ย


หลังจากลังเลอยู่นาน ก็เริ่มมีเค้า มีลางเข้ามา...เริ่มจากสุดท้ายลูกสาวก็ได้ประกันสุขภาพผ่าน Healthy Families ต้องจ่าย $24 ต่อเดือนก็พอไหว ยังไงซะก็ครอบคลุมไปถึงทำฟันกับ Vision care ด้วย ก็พอโอเค

ส่วนของตัวอิชั้นกับสามี ก็โดน Medi-Cal ปฎิเสธกลับมาเป็นรอบที่สอง ด้วยข้อหาทำงานมากกว่า 30 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ถือว่าเป็น Full-time

ทั้งๆที่อธิบายจนปากเปียกปากแฉะแล้วว่ามันม่ายช่ายยยยยยย ก็บอกไปแล้วว่างานคุณสามีมันไม่การันตี hour บางอาทิตย์ทำมากกว่า 30ชั่วโมง บางอาทิตย์ทำแค่สองวัน หรือบางอาทิตย์ก็ไม่มีงานซะงั้น อิเจ้าหน้า county ก็ไม่ฟัง จะปฎิเสธท่าเดียว อร๊ายยยยยยยยยยยย นี่ถ้าชั้นเป็น illegal immigrant ก็คงได้สบายบรื๋อไปแล้วสินะ แล้วนี่หล่อนจะมี Income guideline ไว้ทำพระแสงอะไรเนี่ย ถ้าจะดูแค่ชั่วโมงทำงานน่ะ

รายได้ครอบครัวเราตอนนี้ยังไง๊ ยังไงก็ต่ำกว่าไกด์ไลน์ มันก็ไม่สน นี่แล้วพวกคนที่ทำงาน Mcdonald ได้ชั่วโมงละ 8 เหรียญกว่าๆ มันจะมีปัญญาซื้อประกันสุขภาพม๊ายยยยยยยยยยย มันไม่ make sense อย่างแรง พูดแล้วก็ให้มีน้ำโห ชิ


ก็ตามนั้น ไคญ่ามีประกันสุขภาพซะที เราก็เลยได้พาไปฉีดยาให้มัน Up-to-date วัคซีนซะ

ก็อธิษฐานแล้ว อธิษฐานอีก ปรึกษาคนนู้นคนนี้ เล่นเอาเครียดไปตามๆกัน จนถึงขั้นทะเลาะกันเรยทีเดียว เพราะตอนนั้นเราไม่มีโทรศัพท์ใช้ โทรศัพท์มีของคุณสามีเครื่องเดียว เราก็อยู่ที่บ้านมีแต่อินเตอร์เนต พอไม่มีโทรศัพท์ก็ไม่รู้จะโทรหาใคร หรือใครจะโทรหาได้ยังไง ส่ง sms คุยกับสามีเหมือนที่เคยตอนอยู่เมืองไทยก็ทำไม่ได้ ชีวิตไร้การติดต่อสื่อสารจากโลกภายนอกที่สุด วันๆเอาแต่ออน facebook รอใครซักคนโผล่มา จะได้แชทกะเค้า (น่าเศร้ามากเนอะ) ชีวิตหดหู่สุดๆอ่ะ


สุดท้ายเลยซื้อตั๋วเครื่องบินแบบ refundable ไว้ กำหนดเดินทางกลับ 11 เมษา เพราะสามีได้รับ offer จากโรงเรียนให้ไปสอน เปิดเทอมเดือนพฤษภา แถมขึ้นเงินเดือนให้อีกตะหาก ข้อเสนอเย้ายวนใจอย่างแรง แถมเรายังจะสามารถหางานได้ง่ายกว่าที่นี่ มีปัญญาพาลูกไปฝากเนอร์สเซอรี่ ขับรถไม่เป็นก็ไม่ต้องกังวลเพราะจะมีรถเมล์วิ่งให้ควั่ก รวมถึงแท๊กซี่และรถไฟฟ้าต่างๆ นานา


แต่เราก็แบบว่า open กันนะ คือระหว่างนี้ ที่ยังไม่ถึงเวลากลับก็มองหางานใหม่ไปด้วย ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ก็คืนตั๋วซะ ยอมเสียค่าธรรมเนียมนิดหน่อย แล้วก็อยู่ต่อ ก็รอกันไป....


จนเมื่อประมาณสองอาทิตย์ที่แล้ว ทะเลาะกันใหญ่โต หลายเรื่องรวมทั้งเรื่องที่ว่าทำไมเค้าไม่หาโทรศัพท์ให้เราใช้ซะที อยู่มาตั้ง 6 เดือนโดยไม่มีโทรศัพท์เลยเนี่ย มันยากนะ เพราะเวลาเราสมัครงาน นายจ้างจะต้องโทรหาเค้า แล้วงานเค้า ระหว่างเวลางานห้ามรับโทรศัพท์....อ้าว....พอเค้ากลับมาบ้าน บางทีเราเห็น Misscalled เราก็แบบ ของเราป่ะเนี่ย สาเหตุที่ไม่ได้งานทำ เพราะเค้าไม่ได้รับโทรศัพท์รึป่าวฟะเนี่ย

แถมไหนจะไม่สามารถโทรหาเค้าได้อีกล่ะ เวลาคุณสามีขอไปนอนบ้านเพื่อน หรือกลับดึก หรืออะไร เราติดต่อเค้าไม่ได้เลยเพราะเค้าไม่มีโทรศัพท์ ไอ่ครั้นจะไปเคาะห้องแม่สามีขอใช้โทรศัพท์ตอนดึกๆดื่นๆก็เกรงใจอีก

หลายสิ่งหลายอัน ทะเลาะกันใหญ่โต จนเราต้องไปหา youth pastor ให้ทำ Marriage counseling ก็ได้คุยกัน ในหลายแง่มุม

(ดีนะว่าคุณ Pastorเป็น แฟมิลี่แมนมากๆ ช่วยอธิบายให้คุณสามีเข้าใจอะไรได้เยอะ นะคบคนเด็กกว่าบางทีมันก็มีปัญหาเรื่องมุมมองน่ะ แถมยังมีเรื่องภาษาเข้ามาเกี่ยวข้องอีก เพราะเวลาทะเลาะกันเนี่ย ต้องทะเลาะเป็นภาษาอังกฤษ แล้วเราก่ไม่ใช่ว่าจะแตกฉานนะนั่น ทะเลาะกันก็ใช้คำศัพท์เท่าที่เรารู้ แต่ทีนี้บางคำความหมายมันไม่ได้ตรงตัว คือนึกออกมั้ยว่า คำศัพท์ภาษาอังกฤษ มันมีหลายคำที่ความหมายคล้ายๆกัน ใช้กันคนละรูปแบบ ที่มันจะทำให้ความแตกต่าง อาจจะเบาลงหรือหนักขึ้น หรืออธิบาย"ให้เข้าใจ" ได้มากกว่าไรงี้ แต่ด้วยความที่เราไม่รู้มันทำให้เราไม่สามารถสื่อสารได้ตรงประเด็น หรือบางครั้งคำพูดที่ใช้ก็มีความหมายแรงกว่าความตั้งใจของเราอ่ะ เฮ้อ.. Language Barrier...)


กลับมาต่อเรื่องชีวิต สุดท้ายก็ได้คุยกัน เราก้ได้ระบายความในใจ ได้พูดถึงชีวิต ความฝัน คืออย่างที่เกริ่นๆไปแล้ว เราไม่ชอบเป็น Stay-at-home mom เลยนะ ไม่ชอบอย่างแรง เราอยากไปทำงาน เราอยากมีเพื่อน อยากมีความก้าวหน้า ซึ่งถ้าจะให้เราทนอยู่แบบนี้ อยู่ที่ Tracy ต่อไปอย่างนี้อีกเรื่อยๆเป็นปี เราคงไม่ไหว เราขอกลับเมืองไทยดีกว่า tracy เป็นเมืองเล็กๆ อะไรก็ไม่มี งานก็หายากและไม่หลากหลาย จริงๆแล้วเราเองอยากทำงานสายการบินเหมือนที่เราเคยทำ แต่มันเป็นไปได้ยากมากที่เค้าจะมาจ้างเราที่อยู่ tracy ต้องใช้เวลากว่าชั่วโมง ในการขับรถไปสนามบิน

Pastor เลยถามเราว่า ถ้าจะอยู่ที่นี่ต่อ เราอยากให้เป็นยังไง ----คืออันที่จริงแล้ว อีกใจเราก็อยากอยู่ต่อนะ เพราะโรงเรียนที่นี่เรียนฟรี และเราเพิ่งมาได้ไม่ถึงปีก็อยากจะใช้ประสบการณ์ ให้ได้ลอง "ใช้" ชีวิตที่นี่ดูบ้าง แต่ถ้าจะให้อยู่แบบเดิมๆ ซ้ำๆ ไม่มีงาน ไม่มีโทรศัพท์ ไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีรถแบบนี้เราไม่ไหว แต่ถ้าได้อยู่ที่นี่ต่อ ความฝันอยากเป็น ลูกเรือ ของเราก็ยังพอมีทางเป็นไปได้อยู่ เพราะเค้าไม่ได้จำกัดว่าเราต้องอายุไม่เกินเท่าไหร่ หรือต้องเป็นโสด ซึ่งข้อนี้ ถ้ากลับเมืองไทย ความเป็นไปได้จะเป็นศูนย์ทันที เพราะลูกเรือที่เมืองไทย ไม่ว่าจะสายการบินต่างชาติ หรือสายการบินแห่งชาติ คัดแต่คนอายุไม่เกิน 26 และเป็นโสด!! ตัดความหวังกันอย่างแรงอ่ะ

ข้อแม้ของเราเลยก็คือ
1. ต้องย้ายออกมาจาก Tracy ภายใน 3-6 เดือน มาอยู่แถบ Bay Area นี่ คิดดูว่าเราหางานจาก indeed.com เวลาพิมพ์ Tracy เข้าไปมันโชว์ว่า มีงานใหม่ 76 งาน แต่พอเปลี่ยนเมืองเป็น Castro valley ขึ้นมาเลย มีงานใหม่ 2,387 งาน.....คิดดูว่าแตกต่างกันขนาดไหนอ่ะ

2. ต้องหาโทรศัพท์ให้เราใช้ เวลาเราสมัครงาน จะได้ไม่มีปัญหา แถมเราจะได้สร้างเพื่อน คุยกับเพื่อนบ้างอะไรบ้าง และสามารถส่ง sms พร้อมโทรตามสามีได้!!

ก็นั่นแหละ สองข้อของเรา Pastor ก็ช่วยคุยและสรุปให้ แต่การที่มันจะทำได้ มันต้องใช้กำลังใจและความเชื่ออย่างมาก รวมถึงเราทั้งคู่จะต้องทำด้วยกันและสนับสนุนซึ่งกันและกัน มันถึงจะไปรอด ซึ่งเป็นจริงอย่างที่สุด


ตอนนี้ก็เลยช่วยกันหางานใหม่เป็นว่าเล่น รวมทั้งมองหาที่อยู่ใหม่ด้วย วันก่อนก็เพิ่งไปยื่น Application ที่อพาร์ทเม้นท์ใน Castro Valley จะได้รึปล่าวยังไม่รู้

ส่วนข้อแม้ข้อที่สองนั้นเป็นจริงไปแร้ววว เพราะสามีเปลี่ยนเครือข่ายโทรศัพท์จาก Metropcs ไปเป็น Sprints และเปลี่ยนโทรศัพท์เป็น Samsung Galaxi II ส่วนเราก็ได้ตามที่ขอ Iphone4s เย้+++ ในที่สุดก็มีโทรศัพท์กับเค้าซะที แถมเป็น Smartphoneสุดไฮโซด้วย (ก็หวังว่าจะมีเงินจ่ายรายเดือนนะ เหอะๆ)

และตอนนี้ก็ทำเรื่องขอ Refund ตั๋วเครื่องบินไปแล้วค่ะ :)

ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจกันนะคะ ตอนนี้ก็ต้องเดินหน้าแล้วล่ะ (ขอให้สามีได้งานใหม่เร็วๆทีเถ๊อะ.....ส่วนเราก็ ไปสอบใบขับขี่ซะทีเห๊อะ..... อิอิ)

พระเจ้าขา อวยพรครอบครัวเราด้วยนะคะ ขอให้ทุกสิ่งที่เราทำเป็นไปตามน้ำพระทัยของพระองค์ ขอให้ทุกสิ่งที่เราทำนั้นเป็นการถวายเกียรติแด่พระองค์แต่เพียงผู้เดียวค่ะ ขอบคุณพระเจ้าสำหรับคำแนะนำ และกำลังใจจากผู้คนรอบข้าง ที่พระองค์ทรงทำให้เราได้พบกัน ขอบคุณพระเจ้าค่ะ


พระเจ้าอวยพรทุกคนนะคะ

Create Date : 05 มีนาคม 2555 Last Update : 5 มีนาคม 2555 15:49:18 น. Counter : 1149 Pageviews.		17 comments
Share Tweet