“คุณพร้อมเมื่อไหร่ บอกหมอนะ จะได้ปล่อยเขาไปสบายเสียที”
ลุ้นมานาน เมื่อได้ยินคำนี้ก็ปล่อยโฮเหมือนกัน

ไม่ทราบมีเค้าความจากความเป็นจริงหรือเปล่า เพราะเขียนได้ดีมาก ทำให้มีความรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในสถานที่นั้นร่วมกัน

ถึงจะว่าเป็นบล็อกเล็กๆไม่ดัง..เราก็ไม่ต่างกันค่ะ เล็กเท่ากัน อยากเขียนอะไรเขียน
มาติดตามเรื่องอื่นต่อไปค่ะ ที่บ้านมีโอกาสรับใช้ชาติทางใต้เหมือนกัน..ขอให้อย่ามีอันตรายเกิดขึ้น

ปวดตาเรยผม

ผมป่าวว่าตัวหนังสือ คือผมว่ามันยาวมาก ผมอ่านจนปวดตาต่างห่างคับ แหะ ๆ

เราต้องอยู่ด้วยความศรัทธาค่ะ
ความเหงาในวันนี้จะทำให้เรารู้ว่า
วันข้างหน้าที่ความรักมาทักทาย
นั่นจะเปนการรอคอยที่มีค่าที่สุด

ยังไม่อยากให้มีตอนจบเลย..ชอบ
น่าจะมีตอน " ต่อจากตอนจบ "

เขียนไปเรื่อยๆค่ะ อยารีบร้อน ผลงานก็จะออกมาดี
ไม่เร่ง..นานเท่าไหร่ก็ได้..มาคอยติดตามค่ะ

ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะคะ

พอรู้ว่ารับรางวี่รางวัลเลยต้องรีบหาอ่านทันที

ทำไมหนอคุ้นเคยกันมานานแต่ไม่เคยเห็นในอีกแง่มุมหนึ่ง"เก่งเงียบ"นะเนี่ย เขียนดีมากค่า

เก็บบล็อคไว้แล้วจะตามอ่านเรื่อยๆ นะคะ

ขอบคุณมากค่ะที่เขียนให้่อ่าน เขียนดีมากๆค่ะ อ่านแล้วแอบน้ำตาร่วงไปด้วย

ทำไมคนไทยด้วยกันต้องฆ่ากันเอง

เขียนดีมากคะเหมือนเราได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลยเวลาเศร้า ก็แทบจะน้ำตาไหลเหมือนกันน่าเอาไปทำละครนะคะผู้คนเค้าจะได้ทราบว่าชีวิตทางภาคใต้ต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง (เป็นกำลังใจให้นะคะเขียนเรื่องดีๆๆมาให้พวกเราได้อ่านอีกนะคะ)

อ่านจบหมดทั้งสามตอน เข้าใจและเห็นภาพได้ชัดเจนอย่างยิ่ง และเข้าใจชาวบ้านท่ต้องอยู่ระหว่างกลางของโจรร้ายและฝ่ายรัฐค่ะ

พวกเราคอยวันที่จะสงบสุขเสียทีค่ะ

เขียนเรื่องได้น่าอ่านและน่าติดตามมากค่ะ แฟนพี่ก็ทำงานอยู่ ศอ.บต.(ยะลา) ค่ะ เป็นข้าราชการพลเรือน ตอนนี้กำลังปฏิบัติการจิตวิทยา ดึงมวลชน "เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา"

อ่านแล้วรู้สึกสองอย่างเลยครับ

อย่างแรก...รู้ว่าเป็นอะไรไม่ได้มาก แต่ก็อยากเป็นไม้อีกไม้ซีกที่ไปช่วยงัดไม้ซุง

อย่างที่สอง...ก็อยากภาวนาให้นักการเมืองไทย ที่คอยพร่ำพูดว่าตนนั้นแสนดี แต่ยังไม่ปรากฏที่ดีเท่า อาอิซะห์ เลยน่ะครับ

เขียนได้ดีมาก ๆ เลย...