รู้สึกดีๆ (ที่ได้เที่ยว)
ยังไม่ทันจะได้เก็บกระเป๋าไปเที่ยวเวียตนามสิ้นเดือนนี้ ข้าพเจ้าก็มีอันซื้อหนังสือท่องเที่ยวเมืองพม่า " เมียงมอง เมืองหม่อง" เขียนโดยคุณกาญจนา หงษ์ทอง มาอ่านเพื่อรอให้เมืองหม่องเป็นเป้าหมายการท่องเที่ยวครั้งต่อไป จำได้เมื่อครั้งลางานหลายวันติดกันเพื่อไปเที่ยว....เจ้านายเคยถามว่า ถ้าไม่ได้เที่ยว จะตายไม๊ ?..... จำได้ว่าตอบเจ้านายไปว่า......ไม่ตาย แต่ไม่มีความสุขค่ะโชคดีที่ตอนนั้นไม่โดนไล่ออก เริ่มแรกที่คุยกับคุณน้าปังปอนด์ว่า เราจะไปเที่ยวไหนกันดี หลายๆประเทศถูกหยิบขึ้นมาพิจารณา แต่เนื่องจากมีเงื่อนไขว่า ไม่อยากลาหลายวันเพราะ เดือนตุลาคมก็มีแปลนจะลางานอีก ดังนั้น เพื่อเห็นแก่อนาคตการทำงานที่กระท่อนกระแท่นเหลือเกิน ขอเที่ยวใกล้ๆแล้วกัน ดังนั้นเวียตนามจึงเป็นประเทศที่เรา 2 คนเห็นต้องกันว่าไปเที่ยวที่นี่กันเหอะประกอบกับอ่านกระทู้ของคุณหนุ่มเมืองกรุงที่มารีวิวเมืองเว้.....ทำให้การตัดสินใจ...มั่นใจและเวิ๊กมอรรรรรร์ก่อนไปก็เริ่มทำการบ้าน เก็บข้อมูล หาหนังสือมาอ่านข้าพเจ้าค้นพบว่า หลายเสียง ยี้...พี่เวียต เพราะความขี้โกงของคนประเทศนี้หลายคนสาบส่ง บอก...ลาขาดกันที ชีวิตนี้จะไม่ไปเหยียบประเทศนี้อีก แถมยังตักเตือนหลายคนที่คิดจะไปว่า...อย่าไปเล๊ยยยยยย แต่ เพราะข้าพเจ้าเป็นคนหน้าด้านดันทุรัง ไอ่ที่เค้าบอกว่าอย่าไป กรูก็จะไป ไปให้มันโดนหลอกซักครั้ง ประมาณว่า กลัวน้อยหน้า ฮี่ฮี่โชคดีที่ข้าพเจ้ามีเพื่อนร่วมอุดมการณ์อย่างคุณน้าปังปอนด์ เพราะเราตกลงกันแล้วว่า ถ้าเราไปแล้วเกิดอะไรขึ้น..... ช่างมันนะ อย่าซีเรียส เดี๋ยวเที่ยวไม่สนุกคือจริงๆจะบอกว่าไม่ระวังก็คงไม่ได้ เรา 2 คนก็อ่านๆว่า เออ เค้าระวังอะไรกันบ้าง อย่างเช่น จองโรงแรมก็ต้องคอนเฟิมกันให้ดี ทั้งชนิดของห้อง ค่าห้อง จองแล้วจะมาจับเราโยนออกไปพักที่อื่นไม่ได้นะ ต้องโวยๆๆอะไรงี้ เราก็ระวังพอสมควร แล้วก็เลือกพัก รร. Prince I ที่หลายๆคนใน BP บอกว่า โอเค เชื่อถือได้ หรืออย่างเรื่องราคาอาหาร เงินทอน อะไรๆที่เค้าบอกว่า มีโอกาสจะโดนโกง 4 บาท 5 บาท อันนี้เราก็ไม่ว่า ช่างมันเหอะ ขำๆ แต่ถ้าคิดจะโกงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเจอแบบนี้ล่ะก็ พี่เวียตได้เจอฤทธิ์ผู้หญิงไทยกันบ้างล่ะวะแล้วเจอกันนะจ๊ะ....พี่เวียต