.

เย็นนั้นสองหนุ่มสาวใช้เวลาอยู่ด้วยกัน โดยมีน้ำใสเป็นสื่อกลางคอยเชื่อมทั้งสองไว้ แม้น้ำขิงพยายามระวังตัวไม่ให้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากจนเกินไป แต่สุดท้ายเธอก็รู้สึกสนุกและผ่อนคลาย ปล่อยอารมณ์ให้สนุกสนานไปกับหลานสาวตัวน้อย...นทีนั้นดีใจที่เขาสามารถเจาะกำแพงที่หญิงสาวพยายามสร้างขึ้นไว้ได้...เสียงหัวเราะของน้ำขิงและน้ำใสที่ผสานกันทำให้เขามีความสุขมาก...

หลังจากทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารริมน้ำเสร็จ นทีก็พาสองน้าหลานไปเดินเที่ยว บริเวณสวนสาธารณะริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตบท้ายด้วยการซื้อของเล่นและการกินไอศกรีม เมื่อขึ้นรถได้สักพักเด็กหญิงก็หลับปุ๋ยอยู่บนตักของน้าสาวซึ่งนั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับชายหนุ่ม...เมื่อรถแล่นมาจอดที่หน้าตึกหญิงสาวก็ไล่ชายหนุ่มทันที

“ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ ที่เหลือฉันจัดการเองได้ ขอบคุณนะคะสำหรับวันนี้”

“ไม่ได้สิ...คุณจะอุ้มหนูใสขึ้นไปนอนยังไง ยายหนูใสตัวออกจะหนัก เดี๋ยวผมอุ้มไปส่งดีกว่า นั่งเฉย ๆ  นะ อย่าเพิ่งลุก...ผมว่าคุณต้องเป็นเหน็บแน่ ๆ”

ก็จริงอย่างเขาว่า น้ำหนักตัวของน้ำใสกดทับจนขาเป็นเหน็บ เธอพยายามแข็งใจเพื่อจะไล่เขาไปให้พ้น ๆ ...เธอไม่อยากใจอ่อน เพราะเขาทำให้เธอรู้สึกดีกับเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ...ชักจะเกลียดเขาไม่ลง

แต่นทีก็ไม่นำพา ลงจากรถอ้อมไปฝั่งที่หญิงสาวนั่ง ช้อนตัวเด็กหญิงขึ้นจากตักของหญิงสาว สัมผัสจากชายหนุ่มก่อเกิดความร้อนที่วิ่งไปทั่วร่างหญิงสาว...กว่าจะรวบรวมสมาธิก้าวลงจากรถเดินตามเขาลงมาได้ ชายหนุ่มก็อุ้มน้ำใสขึ้นไปบนห้องนอนเรียบร้อยแล้ว น้ำขิงเดินตามหลังขึ้นไป พบว่าชายหนุ่มกำลังห่มผ้าให้น้ำใสที่หลับอุตุ หน้าของเด็กหญิงบ่งบอกถึงความสุข...จนเธอเองอดยิ้มกับชายหนุ่มไม่ได้...รอยยิ้มนั้น ทำให้นทีชะงัก เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวอย่างต้องมนต์สะกด ค่อย ๆ วาดวงแขนโอบกอดเธอไว้อย่างนุ่มนวล ตาประสานกัน ...เขาก้มลงจูบเธอ...ณ วินาทีนั้น หญิงสาวแทบขาดใจ เธอกลัวว่าจะหายใจไม่ออก...จนชายหนุ่มถอนริมฝีปากเปิดโอกาสให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอดก่อนที่จะก้มลงมาใหม่ ดูดซับความหวานจากริมฝีปากคู่สวย ...จูบเนิ่นนาน จนหญิงสาวเข่าอ่อน ถ้าหากเขาไม่กอดเธอไว้ หญิงสาวคงต้องลงไปนอนกองกับพื้นเป็นแน่...อานุภาพจูบของนทีทำเอาน้ำขิงปั่นป่วน เลือดในกายสาววิ่งพล่าน ร่างกายตอบสนองต่อการรุกรานของเขา สิ่งแปลกใหม่ที่เธอเพิ่งพานพบ...ชายหนุ่มนั้นรู้ดี...เขาแทบจะระงับอารมณ์ไม่อยู่เมื่อน้ำขิงเริ่มจูบตอบเขา หลังจากเงอะงะในตอนแรก ๆ ...แต่เขาเชื่อว่า สำหรับเขาแล้วหญิงสาวไม่มีทางหนีไปไหนได้ ดังนั้นเขาจึงถอนริมฝีปากหลังจากจูบจนหนำใจแล้ว

น้ำขิงทรงตัวไม่อยู่ได้แต่พิงอกอุ่นอยู่เช่นนั้น เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่แน่ใจ แต่สำหรับเธอมันนานมากในความรู้สึก...สิ่งที่เขาทำ...ทำให้เธอตกใจกับสิ่งที่เธอตอบสนองเขา นี่หากเขาไม่หยุดเพียงแค่นั้น...เธอไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเลยเถิดไปถึงไหน...น่าอายจริง...ไม่น่าเลย

“อย่าคิดมาก...นั่นเป็นธรรมชาติระหว่างหญิงชาย...แล้วเธอจะคุ้นเคยกับมันไปเอง” ชายหนุ่มพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย ๆ แต่สำหรับคนที่เติบโตในวัฒนธรรมไทย...เธอหัวโบราณเกินกว่าจะคิดว่ามันเป็นเรื่องของธรรมชาติ...ความรู้สึกผิด เหมือนคนใจง่าย ทำให้เธอไม่กล้ามองหน้าเขา รีบผละหนี กลับห้องของตัวเอง จนลืมส่งแขกอย่างเขาเสียสนิท...นทีพอจะเข้าใจ เขาจึงไม่ได้เดือดร้อนที่จะเดินลงมาสตาร์ทรถกลับบ้านด้วยความอิ่มเอมใจ...จูบนั้น ฉันฝากไว้ให้เธอฝันถึง...เธอหนีฉันไปไหนไม่ได้แล้วน้ำขิง...รอยจูบของฉันจะยังคงอยู่ตราบนานเท่านาน เธอจะไม่คิดถึงใครอีกเลยนอกจากฉัน...ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเอง...อีกไม่นานเขาจะได้ทั้งตัวและหัวใจเธอ แลกกับหนี้ก้อนโต...มันช่างคุ้มค่าเสียจริง

.

“นายครับ...เรื่องที่นายให้ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ ยายคุณนายนั่นตกหลุมพรางตามแผนที่นายวางไว้”

“ดี ...ได้เวลาที่ฉันจะออกโรงซะที...ดำเนินการแผนขั้นต่อไปได้”

“ครับนาย”

การสนทนาจบลง เสี่ยเหมาหรือนายมานิตวางหูโทรศัพท์ลงบนแป้น เขานอนมองหญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าข้างกายเขา... “อย่าโทษผมเลยนะคุณนาย...ต้องโทษตัวคุณนายที่โลภมากอยากได้ของ ๆ คนอื่น ทั้ง ๆ ที่คุณนายไม่มีสิทธิ์ ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณนายต้องคืนของแล้ว”

มานิตปลุกคนข้าง ๆ “คุณหวานตื่นเถอะครับผมจะไปส่ง”

“ฮื้อ...ฉันนอนค้างที่นี่ไม่ได้เหรอ” คนถูกปลุกอ้อน เพราะอยากนอนต่อ ภารกิจรักมารทอนร่วมสองชั่วโมงที่ผ่านมา ทำเธออ่อนเพลีย...เกิดมาไม่เคยเจอใครร้อนแรงเท่าเขา ...เขาปรนเปรอเธอจนเธอสุขจนล้นอก  กับเสี่ยเธอก็แค่เอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินเงินทองและบริษัทที่เธอพยายามยื้อมันอยู่ เธอไม่ได้รักเสี่ยแม้แต่น้อย ฉะนั้นเรื่องบนเตียงจึงเป็นแค่การแลกเปลี่ยนเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เธอต้องการ เธอไม่เคยมีความสุข...ทั้งแก่ ทั้งเหี่ยว ใครจะไปทนได้...

“ไม่ได้ครับ ผมต้องทำงานต่อ เดี๋ยวนายมาตรวจงาน ถ้าเจอผมอยู่กับคุณแบบนี้ผมก็แย่น่ะสิครับ...นายสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามมีความสัมพันธ์กับลูกค้าในบ่อน หากนายรู้เข้าผมต้องแย่แน่ ๆ แล้วนี่ยังเรื่องหนี้ของคุณอีก....มันมากเสียจนผมกลัวว่านายจะบังคับให้คุณใช้หนี้ทันที”

“อะไรกันคะ บ่อนนี้คุณไม่ได้เป็นเจ้าของหรอกหรือ” ความจริงที่เพิ่งได้ยินทำให้น้ำหวานตื่นเต็มตา สีหน้าตกใจแกมผิดหวังนั้น มานิตเห็นแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแค่ผู้จัดการ ดูแลกิจการให้นายเท่านั้น...คุณหวานรีบแต่งตัวเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง”

น้ำหวานไม่ตอบเธอเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างใจลอย หลักเกาะอันใหม่หายไปในอากาศ เขาเป็นแค่คนคุมบ่อน เวรกรรม จะทำยังไงดี ถึงจะชอบบทรักของเขา แต่น้ำหวานอยากได้เงินมากกว่า ในเมื่อเขาไม่มีวันให้ได้ เห็นทีจะต้องหาหลักใหม่ เฮ้อ...เสียดาย ...แต่ช่วยไม่ได้ ฉันต้องการเงินมากกว่าเซ็กส์...น้ำหวานตั้งใจว่า จะอยู่ต่อจนกว่าจะได้เจอกับเจ้าของบ่อนตัวจริง...ความตั้งใจของเธอไม่เป็นผล เมื่อแต่งตัวเสร็จเธอถูกคุมตัวไปนั่งรอมานิตในรถ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลังปล่อยให้หญิงสาวหงุดหงิดอยู่ในรถจนพอใจแล้ว มานิตก็เดินมาที่รถ พร้อมสั่งให้ลูกน้องออกรถได้

“คุณหายไปไหนมาน่ะ ฉันรอจนเบื่อเลย” น้ำหวานเริ่มบ่นอย่างไม่เกรงใจ นั่งห่างคนละฝากผิดกับตอนมาที่นัวเนียอยู่บนตัวเขาจนถึงบ่อน มานิตยิ้ม แล้วส่ายหน้า...ผู้หญิงคนนี้ช่างไร้ค่า...เห็นเงินเป็นพระเจ้า...ชีวิตจึงหาความสุขไม่ได้ แล้วเธอจะได้รับบทเรียนคุณนาย เพราะในรถมืด น้ำหวานจึงไม่อาจเห็นดวงตาคู่นั้นของมานิตได้ หากเธอเห็น เธออาจพอจะรู้ตัวว่าหายนะกำลังมาถึงตัวเธอ

“คุณหวาน...นายผมตรวจเจอหนี้ของคุณ” ในที่สุดมานิตก็เริ่มแผน “ผมพยายามช่วยพูดผ่อนผันให้แล้วแต่นายไม่ฟัง แถมยังคาดโทษว่า ถ้าผมทำผิดอีก จะไล่ผมออก ...ผมคงต้องระวังเรื่องการพบกับคุณแล้วล่ะ”

“ฉันขอคุยกับเจ้านายคุณได้ไหม...เผื่อว่าเจ้านายของคุณอาจใจอ่อน ยอมให้ฉันผ่อนผันหนี้ได้”

“ไม่ได้หรอกครับ นายไม่พบใครง่าย ๆ ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนทำหน้าที่แทน นายไม่เคยลงมาตรวจงานเองแบบนี้เลย ผมกลัวนะคุณหวาน กลัวว่าถ้านายรู้ว่าผมเอาเงินให้คุณมากกว่าที่นายเห็นผมอาจถูกสั่งเก็บได้”

“หา...สั่งเก็บ” น้ำหวานชักกลัวขึ้นมา “จริงเหรอคะ”

“จริงครับ นายผมเวลาดีก็ดีใจหาย แต่ถ้าไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา นายก็โหดมาก” มานิตขู่น้ำหวานไปเรื่อย ๆ

“แล้ว...แล้วฉันจะทำยังไงดี” น้ำหวานกลัวขึ้นมาจริง ๆ เธอเคยได้ยินข่าวว่าทางฝั่งโน้น ...คนไทยหลายคนที่ไปเล่นการพนันที่นั่น หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อก่อนเธอคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวลือ แต่ตอนนี้ ....น้ำหวานรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ ความกลัวทำให้เธอขดตัวซุกอยู่กับประตู มานิตยิ้มอย่างสะใจ ใครทำกรรมเช่นไรเอาไว้ กรรมนั้นย่อมตอบสนอง ไม่ช้าก็เร็ว

“ใจเย็น ครับคุณหวาน” มานิตแกล้งปลอบใจ “ยังไงผมจะกลับไปคุยกับนายอีกที แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรฯไปบอกนะครับ”

“ฮื่อ...ขอบคุณนะคะ...”น้ำหวานหันมาเกาะแขนมานิต เขาเป็นที่พี่งของหล่อนในยามนี้ “คุณต้องช่วยฉันให้ได้นะ ...นะ...เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันจริงไหม” เธออ้อนเขา มารยาหญิงต้องใช้ให้เกิดประโยชน์ มานิตยิ้มเหยียด ทีเมื่อกี้ยังนั่งห่างกันเป็นวา ทีแบบนี้ล่ะทำมาพิศวาส ยายคุณนายเอ๋ย น่าสังเวชจริง

.

Create Date : 12 พฤษภาคม 2552
Last Update : 12 พฤษภาคม 2552 20:11:58 น.		0 comments
Counter : 448 Pageviews.
Share Tweet