เล่ห์นที...ตอนที่ 10

.

น้ำ
ขิงนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน...มีเสียงบีบแตรดังสนั่นลั่นซอยดังขึ้นหลาย
ครั้งติดต่อกัน เธอกลัวว่าเพื่อนบ้านจะออกมาตะโกนต่อว่า
จึงรีบวิ่งไปเปิดประตูซะเอง...โดยไม่รอเด็กในบ้าน

“ใครนะ ช่างไม่มีมารยาทซะเลย” เธอบ่นขณะเปิดประตู เมื่อเห็นรถ เธอรีบจดจำรายละเอียดไว้อย่างรวดเร็ว ...

“ไม่คุ้นเลย รถใครนะ”
แม้จะไม่ค่อยอยู่บ้านนี้นัก แต่น้ำขิงก็พอจะรู้ว่า
น้ำหวานไม่ค่อยรับแขกที่บ้าน
ไม่ค่อยมีใครไปมาหาสู่ที่บ้านหลังนี้มาหลายปีดีดัก...รถยุโรปยี่ห้อดัง
สีดำสนิทพอ ๆ กับกระจกรถ ที่ไม่สามารถมองเห็นว่าใครนั่งอยู่ด้านใน จนเมื่อ
คนในรถลดกระจกลงเธอจึงมองเห็นคนที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง

“หนู...ฉันมาหาคุณน้ำหวาน...นัดกันไว้แล้ว ไม่รู้ว่าเค้าแต่งตัวเสร็จรึยัง”

“ไม่แน่ใจค่ะ แต่ถ้านัดพี่หวานไว้ ก็เชิญไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนดีกว่าค่ะ” หญิงสาวหลีกให้รถคันนั้นแล่นไปจอดด้านหน้าตึก ตัวเธอเดินตามเข้ามาเพื่อรับแขกแทนพี่สาว...

“พี่หวานคบกับคนแบบนี้ด้วยเหรอ...หน้าตาไว้ใจไม่ได้...น่ากลัว”
หญิงสาวให้บทสรุปแก่ชายวัยกลางคนที่เพิ่งเจอ แต่ด้วยมารยาทเจ้าของบ้าน
เธอจึงต้องเชิญเขาไปนั่งรอพี่สาวที่ห้องรับแขก ให้เด็กหาน้ำหาท่ามาให้
นั่งรอเป็นเพื่อน สายตาของอีกฝ่ายมองเธอด้วยประกายตาวาววามแบบที่นทีเคยมอง
มันทำให้เธอไม่สบายใจ มากกว่าจะรู้สึกอย่างอื่น แถมค่อนไปทางขยะแขยงมากกว่า

“เอ่อ...เดี๋ยวดิฉันไปตามพี่น้ำหวานให้ดีกว่าค่ะ”
เมื่อไม่อาจทนให้คนแปลกหน้ามานั่งมองเธอได้ต่อไป
น้ำขิงจึงเดินหนีโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันจะอ้าปากพูด
เธอเดินมาหยุดตรงหน้าห้องน้ำหวานก่อนจะเคาะประตู

“ก๊อก ๆ ...”

“ว่าไง” เสียงพี่สาวเธอตะโกนถาม

“ขิงเองค่ะ...พี่หวานมีแขกมาหาพี่แน่ะ เขานั่งรออยู่ข้างล่าง”

“อือ ๆ พี่เสร็จแล้ว” น้ำหวานเปิดประตูออกมา น้ำขิงอ้าปากค้าง

“พี่หวาน สวยจัง...แต่ชุดนี้ไม่โป๊ะไปหน่อยเหรอ” น้ำขิงกำลังมองชุดสีเขียวแนบเนื้อ ยาวกรอมเท้า มีสายคล้องผูกไว้ตรงต้นคอ เว้าหน้าเว้าหลัง...เห็นแล้วหวาดเสียว

“หึ...ไม่หรอก อย่าทำเป็นหัวโบราณไปหน่อยเลย...พี่ไปล่ะ ฝากดูแลบ้านดูแลหลานด้วยล่ะ...”

“พี่หวาน...พี่จะไปไหน”

“เหอะน่า ...เรื่องของฉันแกอย่ามาซักเหมือนแม่หน่อยเลยน่ะ...”

“แต่...”

“พอ...อย่ามาทำฉันอารมณ์เสีย กำลังอารมณ์ดี ๆ เดี๋ยวเสียฤกษ์หมด”
พี่สาวเดินหนีเธอทันที หล่อนเดินนวยนาดลงบันไดมา แขกที่นั่งรอ
ยิ้มอย่างพอใจกับภาพที่เห็น เขาเดินเข้ามาโอบกอด
แล้วรั้งร่างนั้นมาจูบโดยไม่เกรงว่าคนในบ้านจะเห็น แต่น้ำหวานหัวเราะคิก
แล้วดันตัวเขาออกห่างอย่างนุ่มนวล

“อื้อ ...ทำไมล่ะ...” เสี่ยเหมาหงุดหงิดเล็กน้อยที่โดนขัดใจ

“แหม...
เสี่ยคะ...อย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ...ที่นี่ไม่เหมาะน้องของหวานอยู่ด้วย
แกยังไม่รู้เรื่องเดี๋ยวจะไม่เข้าใจ...รอให้ถึงที่ของเราก่อนดีกว่าค่ะ
แล้วหวานจะไม่ทำให้เสี่ยผิดหวัง”
น้ำหวานหอมแก้มเอาใจเสี่ยเหมาหนึ่งฟอดเป็นการเอาใจ
แล้วทั้งคู่ก็เดินประคองกันออกไปขึ้นรถ
ลูกน้องเสี่ยยืนคุมเชิงอยู่ด้านนอกตลอดเวลา เหมือนพวกมาเฟียไม่มีผิด
น้ำขิงคิด ...เมื่อรถคันนั้นแล่นออกไป ก็มีรถคันหนึ่ง เลี้ยวสวนเข้ามา น้ำขิงกำลังเตรียมของว่างให้น้ำใสหลานสาวอยู่ในครัว สักพักบัวเด็กในบ้านก็เข้ามา

“บัว...รถโรงเรียนมาส่งคุณน้ำใสหรือ...ฉันได้ยินเสียงรถ”

“ไม่ใช่ค่ะ”

“อ้าวแล้วใครกัน...พี่หวานไม่อยู่นี่ ไปบอกให้เขากลับไปก่อน แล้วค่อยมาใหม่วันหลัง”

“เขาบอกว่ามาหาคุณขิงค่ะ”

“หือ...ใครกัน” หญิงสาวแปลกใจ

“ผมเอง”

“คุณนที...”

“สวัสดี.” ชาย
หนุ่มพูดแล้วค้อมศีรษะให้...เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้าน
เพราะหากรู้ว่าเขามาหญิงสาวก็คงหลบหน้าเขาแน่ ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่
ชายหนุ่มได้แวะไปที่อู่...เจอช่างวิทย์
เขาจึงรู้ว่าเธอกลับมาที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว...

“กลัวผมมากเลยเหรอ ถึงได้หนีมาที่นี่” เขาเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ แกล้งหยิบขนมที่หญิงสาวกำลังจัดอยู่ขึ้นมากิน

“นี่คุณ...เข้าบ้านคนอื่นก่อนได้รับอนุญาตแล้วยังจะมากินของเขาอีก”

“ก็ผมหิวนี่...กะจะไปรับพากินข้าว ดันหนีมาอยู่นี่ ผมต้องหิ้วท้อง ตามมา ...แค่ขนมชิ้นเดียว คุณยังงก ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”

“ใครใช้ให้มาเล่า...”

“ก็หัวใจมันเรียกร้อง” น้ำขิงเงยหน้ามองเขา สายตาออดอ้อน ทอประกายบางอย่าง จนหญิงสาวต้องหลบ...มือไม้พาลสั่น หญิงสาวพยายามควบคุมตัวเอง... “อย่าให้เขามามีอิทธิพลเหนือเธอเด็ดขาดนะยายขิง อย่าไปเชื่อคำพูดเขา...เขามันคนใจร้าย หยาบคาย”
ชายหนุ่มนึกขันกับปฏิกิริยาของหญิงสาว เขาจึงแกล้งยืนชิดเข้ามาอีก
หญิงสาวก็ถอย ...เธอถูกต้อนจนไปชิดมุมของเคาเตอร์ หมดทางหนี
เพราะเขาเอามือกันเอาไว้...เธอจึงตกอยู่ในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง

น้ำ
ขิงมองหาบัว แต่เจ้าหล่อนถอยออกไปตอนไหนเธอไม่ได้สังเกต
เท่ากับว่าตอนนี้เธออยู่กับเขาสองคนในครัว...หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นส่ำ...ลำ
คอแห้งผาก...เธอกลัวเขา...ชายหนุ่มจึงแกล้งก้มหน้าลงมา น้ำขิงหลับตาปี๋
ยกมือขึ้นป้องกันตัว

“ฮ่า ๆ ๆ” นทีปล่อยก๊ากออกมา เขาถอยห่าง มายืนมองหญิงสาว ที่ลืมตาขึ้นมองอย่าง งง ๆ ... “อย่าทำหน้าอย่างนั้น...เดี๋ยวผมจะอดใจไม่ไหวเดินเข้าไปจูบคุณ”
หญิงสาวตกใจที่เขาเดาความรู้สึกเธอออก
เธออายจนหน้าแดง...ตัดสินใจหันหลังให้เขา...เขารู้ว่า
เธอไม่ได้รังเกียจเขา...และอยากให้เขา.... “บ้า ยายขิง บ้า แกต้องบ้าไปแล้ว” เธออยากร้องไห้ “ทำไมนะ ทำไม ฉันจะต้องรู้สึกแบบนั้นกับคุณด้วย คนไร้หัวใจ คนเจ้าเล่ห์”

“น้าขิงคะ...น้าขิง” ระฆังช่วยมาทันเวลาพอดี หลานสาวผู้น่ารักของเธอวิ่งตื๋อเข้ามา น้ำขิงหันมารับร่างของเด็กน้อยที่โถมเข้ามากอด

“คิดถึงน้าขิงจัง” เด็กน้อยหอมแก้มน้าสาวซ้ายขวา ก่อนที่น้าสาวจะหอมแก้มตอบ

“น้าขิงก็คิดถึงหนูใสมากเลยค่ะ...เป็นไงคะ ไปโรงเรียนสนุกไหม”

“สนุกค่ะ...สนุกมาก มีเพื่อนเยอะแยะเลย”

“หิวรึยัง น้ามีขนมให้ทานด้วย”

“หิวค่ะ...หิวมาก”

“งั้นไปนั่งรอที่โต๊ะนะคะ เดี๋ยวน้าขิงยกของว่างไปให้ทาน” เมื่อหญิงสาววางน้ำใสลง เด็กหญิงจึงเห็นชายหนุ่มตัวโต ท่าทางใจดียืนอยู่ในครัวด้วย เด็กน้อยยิ้ม

“คุณน้าผู้ชายเป็นใครคะ” เด็กหญิงถามพร้อมกับเดินเข้าไปหา...ชายหนุ่มย่อตัวลงมา

“น้าชื่อนทีครับ”

“คุณน้าเป็นแฟนกับน้ำขิงเหรอคะ” ชายหนุ่มถึงกับหัวเราะหึ ๆ กับคำถามนี้ ส่วนน้ำขิงหันมามองเขาพร้อมกับขึงตาบอกว่าตอบดี ๆ นะไม่งั้นสวยแน่

“อืม...ไงดีล่ะ...” ชายหนุ่มทำท่าคิดจนน้ำขิงหมั่นไส้จึงชิงตอบหลานสาว

“ไม่ใช่จ๊ะ...หนูใสมาล้างมือ แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ เลิกคุยกับน้าเขาได้แล้ว เดี๋ยวน้าเขาก็กลับแล้ว” น้ำขิงไล่เขาทางอ้อม แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้

“หนูใสว่า เราไปทานข้าวข้างนอกกันดีไหมครับวันนี้ เดี๋ยวน้าทีพาไป”

“จริงเหรอคะ...ดีค่ะ ดี หนูใสไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกนานแล้ว...คุณแม่งานยุ่ง” คำตอบของหลานสาวทำเอาน้ำขิงถึงกับอึ้ง เธอลอบถอนหายใจ แล้วยกของว่างไปวางบนโต๊ะ ทำเผื่อเขาด้วยชุดหนึ่ง เป็นค่าปิดปาก

“หนูใส มาทานของว่างค่ะ...อย่าไปกวนคุณน้า ...คุณน้าเขาไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าว่าง น้ำขิงจะพาไปเองนะคะ”

“ไม่เป็นไร วันนี้ผมว่าง เราไปวันนี้เลยดีกว่านะ หนูใส”

เด็กหญิงหันไปมองน้าสาว...แล้วเดินเข้าไปหา “น้าขิงว่าไงคะ” น้ำใสส่งสายตาวิงวอน ขอร้องจนน้ำขิงสงสาร

“ได้ค่ะ แต่หนูใสต้องทานของว่างรองท้องก่อน แล้วรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...เราจะไปกัน”

“เย้ ๆ น้าขิงใจดีที่สุดเลย” เด็กหญิงร้องไชโยด้วยความดีใจ รีบกินของว่างแล้ววิ่งตื๋อขึ้นไปข้างบน โดยมีบัวขึ้นไปช่วยอาบน้ำแต่งตัวให้

“คุณนี่ยุ่งวุ่นวายกับฉันจริง ๆ” น้ำขิงหันไปต่อว่านที ทันทีที่น้ำใสพ้นห้องครัวไป

“เฮ้อ...แต่ก็ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา “พี่
หวานมัวแต่ยุ่งอยู่กับการหาเงินมาใช้หนี้...ฉันเองก็มัวแต่ทำงานอยู่ที่อู่
ส่วนน้องสาวฉันอีกคนยุ่งกับเรื่องเรียนเพราะใกล้จบ...เลยไม่มีใครมีเวลาอยู่
กับหนูใสเลย”

“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มพูด “ข้อเสนอของผม เป็นทางออกที่ดีที่สุด ลองคิดดู”
หญิงสาวนิ่งมองหน้าเขาราวกับจะค้นให้ถึงใจ...ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร...เขา
จะรักเธอบ้างไหม หรือเขา...ต้องการ...แค่...ตัวเธอ
ชดใช้หนี้นับสิบล้านนั่น แต่หญิงสาวก็ไม่อาจเดาได้
เพราะชายหนุ่มซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไว้ลึก...ลึกมากจนแม้แต่ตัวเขาเองก็
ไม่อาจรู้ใจตัวเอง

.

Create Date : 04 พฤษภาคม 2552		1 comments
Last Update : 4 พฤษภาคม 2552 8:34:03 น.
Counter : 461 Pageviews.
Share Tweet