เอกมายืนคอยหญิงสาวตรงลานจอดรถแต่เช้า...เมื่อคืนหญิงสาวหน้าตาซีดเซียวจนเขา
คิดว่าหญิงสาวจะพับลงต่อหน้าเค้า
แต่หญิงสาวก็เก็บอาการไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น...เอกชื่นชมหญิง
สาวอยู่ในใจ...พี่กับน้องจะแตกต่างกันไหมหนอ...หรือเธอจะเหมือนพี่สาวที่ยอม
เอาตัวเข้าแลก เพื่อยกระดับฐานะตนเองให้สูงขึ้น
เพราะดูท่าทางลูกเสี่ยประดิษฐ์จะสนใจเธอไม่น้อยเลย

เอกขยับตัวเมื่อเห็นน้ำขิงเดินมา แม้ท่าทางเธอจะดูอ่อนเพลียไปบ้าง
แต่ก็ดูสดชื่นกว่าเมื่อคืน เขาขึ้นไปสตาร์ทรถรอ พอหญิงสาวขึ้นไปนั่ง
เขาจึงออกรถโดยไม่ได้ทักทาย
เอกเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่เมื่อสี่เดือนก่อน
แต่น้ำขิงชอบและก็ไว้ใจเขามากกว่าใคร แม้เขาจะมีบางอย่างที่น่าสงสัย
นิสัยใจคอ ท่าทางการแสดงออก...เขาน่าจะเป็นได้มากกว่าคนขับรถ...พอ ๆ
กับที่...นทีก็น่าจะเป็นมากกว่าคนเรือ....

“วันนี้คงต้องเหนื่อยอีกวัน ขิงอยากให้งานเสร็จเร็ว ๆ”

“ครับ” เขาตอบแค่นั้นแล้วก็ขับรถต่อไป... จนถึงท่าน้ำ คนขับรถคนอื่น ๆ จอดรถรอกันอยู่ที่นั่นแล้ว และที่นั่น นทีก็ยืนอยู่เช่นกัน ...

หญิงสาวไม่มองหน้า ...ไม่ทักทาย รีบเดินขึ้นไปบนศาลา ...ส่วนคนงานก็เริ่มทำงานทันทีที่หญิงสาวมาถึง

“กาแฟและแซนวิชครับ นายหญิง”

น้ำขิงเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม “ไหนเธอลองเรียกฉันใหม่สิ เธอเรียกฉันว่าไง”

“เอ่อ...เสมียน” เด็กหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามทันควัน แล้ว
รีบวางถาดกาแฟลง พร้อมกับถอยหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว
กาแฟส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย แถมมีแซนวิชอีกคู่
เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าหิวมากก็ตอนนี้แหละ
ใจมัวแต่ห่วงเรื่องงานโดยลืมคิดจะหาอะไรใส่ท้องก่อนทำงาน ...”ไหนลองชิมหน่อยซิ” เธอเอื้อมมือไปหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ

“เป็นไง กาแฟอร่อยเหมือนเดิมไหม” นทีทักขึ้น แล้วถือวิสาสะนั่งลงใกล้ ๆ หญิงสาว จนเธอต้องกระเถิบหนี “แซนวิชทูน่านั่นก็อร่อยนะ กินให้หมดล่ะ เจ้าบอลลูกน้องผมมันตั้งใจทำเพื่อคุณโดยเฉพาะ”

“ขอบคุณ...แต่ฉันกำลังทำงาน กรุณาอย่ารบกวน”

“อืม...งั้นผมนั่งเป็นเพื่อนนะ คุณจะได้ไม่เหงา”

“ไม่ต้อง ฉันต้องการสมาธิ ฉันไม่อยากให้ใครมารบกวนเข้าใจไหม”

“โธ่คุณ ผมไม่กวนหรอก...ขอนั่งด้วยคนนะ...นะ...อยู่บนเรือมันเหงา ขอนั่งด้วยคนแล้วกัน” หญิงสาวได้แต่มองเขาตาปริบ ๆ เพราะไล่เขาไม่สำเร็จ แล้วนี่เธอจะทำงานได้หรือนี่...สมาธิกระเจิงตั้งแต่เขามานั่งลงใกล้ ๆ นั่นแหละ “คนบ้า” หญิงสาวทำปากขมุบขมิบ

“หือ ...คุณยังไม่อิ่มเหรอ เดี๋ยวผมจะเรียกเจ้าบอลให้ทำแซนวิชมาให้คุณอีกนะ” แล้วเขาหันไปทำท่าจะตะโกนเรียกเด็กหนุ่ม

“จะบ้าเหรอคุณ พอแล้ว แค่นี้ก็อิ่มไปทั้งวันแล้ว”

“อะไรกัน...กินแค่นี้นะอิ่ม มิน่าตัวถึงได้เล็กแบบนี้...คุณต้องกินให้เยอะ จะได้มีแรงทำงาน และก็มีแรงมาทะเลาะกับผมด้วย”

“คุณ...ถ้าคุณไม่หยุดพุด ก็เชิญคุณกลับไปที่เรือของคุณได้เลย ฉันจะทำงาน”

“ครับ ๆ เงียบแล้วครับ” เขาทำท่ารูดซิบปาก จนหญิงสาวต้องกลั้นขันแทบแย่

หญิง
สาวหันไปบันทึกของที่ดูกเครนยกขึ้นมา แล้วเขียนลงในบิล
เพื่อให้คนขับรถแต่ละคันนำไปที่โรงงาน โชคยังดีที่มันเป็นเหล็กม้วน
นับง่าย ถ้าเป็นเหล็กแท่งละก็
หญิงสาวคงต้องไปยืนนับอยู่ตรงท่าน้ำข้างล่างนั่นแน่นอน

คนขับรถต่างพากันมองด้วยความสงสัย
ว่าหมอนั่นที่นั่งอยู่กับเสมียนเป็นใครมาจากไหน
ถึงได้ทำตัวอย่างกับแฟนเสมียน พวกเขาขึ้นไปรับบิล ก็ได้แต่แอบมอง
แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร หมอนั่นนั่งอ่านหนังสือเฉย ๆ ก็จริง
แต่ด้วยอะไรบางอย่างในตัวเขา มันน่ายำเกรง จนทุกคนรูสึกได้
ก็จะมีแต่เอกเท่านั้นที่รู้ว่าเขาคือใคร เอกจึงทำเฉย ไม่ในใจหนุ่มคนนั้น
เขาแกล้งซื้อขนมมาฝากหญิงสาว นทีเห็นเข้าก็มองหน้าเขา แต่ไม่ได้พูดอะไร
แต่สายตาที่สบกันเมื่อครู่ บอกได้เลยว่า นทีไม่พอใจที่เขาทำเช่นนั้น เหอะ
ช่างเขาปะไร อย่าคิดว่าเป็นลูกเสี่ย บ้านรวย จะได้มาทำกับน้ำขิงแบบนี้
...เอกไม่พอใจที่นทีทำเหมือนจะตีตราจองน้ำขิง การมานั่งอยู่แบบนี้
ทำให้คนเข้าใจผิด แล้วก็จะลือกันไปต่าง ๆ นานา
ซึ่งล้วนแล้วแต่จะทำให้หญิงสาวเสื่อมเสียชื่อเสียง แต่เอกเป็นแค่คนขับรถ
เขาจึงไม่อาจยุ่งเรื่องของนายได้ ...ถ้าหากเขาอยู่ในฐานะอื่น
ก็ไม่แน่...รอให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ แล้วเราจะได้เจอกันแน่ นายนที...

“คุณ...คุณ...”

“มีอะไร”

“เที่ยงแล้ว พักเหอะ ปล่อยให้คนงานไปกินข้าวได้แล้ว”

“เที่ยงแล้วเหรอ”

“อือ ทำงานจนลืมเวลาแบบนี้ไม่ดีนะ คุณไม่หิว ไม่เหนื่อยบ้างรึไง”

“ไม่”

“แต่คนงานเค้าหิวและเหนื่อยนะคุณ ปล่อยให้เขาได้ไปพักซะจะได้มีแรงมาทำงานให้คุณต่อ...กองทัพต้องเดินด้วยท้อง”

หญิงสาวจึงหันไปตะโกนบอกให้ทุกคนพักเที่ยง แล้วหันมาเก็บของ เพื่อจะไปกินข้าว ตรงร้านค้าข้างล่าง

“จะไปไหนน่ะคุณ”

“กินข้าว”

“ไม่ต้องหรอก ผมให้เจ้าบอลเตรียมไว้แล้ว คุณกินข้าวกับผมนะ จะกินที่นี่หรือจะไปกินที่เรือผมดี”

“นี่คุณ...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ต้องมาดูแลเอาใจใส่ฉันมากขนาดนี้หรอก...ฉันไม่ชอบ”

“โธ่คุณ ผมแค่ตอบแทน ที่คุณนั่งทำงานเป็นเพื่อนผมก็เท่านั้น”

“อะไรของคุณ...ฉันละหน่ายคุณจริง ๆ ...เชิญคุณกินไปคนเดียวเหอะ ฉันจะไปกินที่ร้านค้าข้างล่าง”

“ถ้าคุณไม่กิน เจ้าบอลก็อด”

“เรื่องของพวกคุณ ฉันไม่เกี่ยว”

“แน่
ใจนะ คุณไม่สงสารเจ้าบอลรึไง
ที่มันต้องหิ้วท้องรอไปจนถึงมื้อเย็นกว่าจะได้กิน หรืออาจจะไม่ได้กิน
เพราะเจ้านายมันอารมณ์ไม่ดีเพราะโดนคนอื่นขัดใจ เลยพาลเอากับมัน”

“คุณนี่มันร้ายจริง ๆ ...ก็ได้ แต่ยกมากินที่นี่นะ ฉันไม่ขึ้นบนเรือคุณอีกเด็ดขาด”

“ก็แค่นั้นแหละ ไม่เห็นจะยุ่งยากตรงไหนเลย กับข้าวก็น่ากินแถมอร่อยด้วยนะ ดีกว่ากับข้าวร้านค้าข้างล่างนั่นตั้งเยอะ” ชายหนุ่มโอ่จนน่าหมั่นไส้ แล้วตะโกนเรียกบอลให้ยกสำรับข้าวขึ้นมา เมื่อวางสำหรับเสร็จบอลก็ถอยหลังลงจากศาลา

“อ้าว บอลจะไปไหน มานั่งกินข้าวด้วยกันสิ”

“ผมกินแล้วครับ” แล้วก็วิ่งลงไป ทิ้งให้นทีแก้ปัญหาเอาเอง

น้ำ
ขิงหันมามองคนโกหก ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
เดินไปดึงมือหญิงสาวให้นั่งลง เธอจำยอมนั่งกินข้าวกับเขา...บรรยากาศดี ๆ
แบบนี้ ต่อไป คงไม่มีอีกแล้ว หากเขากลับไปรับช่วงงานที่บริษัทต่อจากป๊า

อาหารเที่ยงมือพิเศษผ่านไป เจ้าบอลมายกสำรับข้าวกลับไปเก็บ
บนศาลาจึงเหลือแค่หญิงสาวกับชายหนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวหยิบแฟ้มงานมาดู
ยอดเหล็กที่เอาไปส่งเท่าไหร่ เหลือยอดในเรืออีกเท่าไหร่
เธอกำลังคำนวณว่างานจะเสร็จภายในวันนี้หรือไม่...เธอภาวนาว่า ให้มันเสร็จ
เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา เขากำลังทำให้เธอหวั่นไหว
และใจสั่นทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้...

“อุ๊ย....”หญิงสาวตกใจอีกแล้ว สติล่องลอยไปไหนนะ ทันทีที่เขาทิ้งตัวลงนอน ทำราวกับว่าจะนอนหนุนตักเธอ ถ้าเธอไม่ขยับหนีซะก่อน

“อะไรกันคุณ แค่ขอนอนหนุ่นตักต่างหมอนแค่นี้ ทำเป็นหวงไปได้”

“บ้า...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน จู่ ๆ คุณมานอนหนุนตักฉัน คนอื่นเขาจะคิดกันยังไง ฉันเสียหายนะ”

“ผมยินดีรับผิดชอบ”
นทีพูดพร้อมกับส่งสายตา แบบที่ทำให้เธอใจสั่นอีกแล้ว เธอหลบตาเขา จนคำพูด
....ไม่รู้จะพูดอย่างไรได้
อาการเอียงอายของสาวตรงหน้าเป็นไปอย่างธรรมชาติ เธอมิได้เสแสร้ง ...น่ารัก
น่าทนุถนอมสำหรับเขา นทีลุกขึ้นนั่ง แล้วกระเถิบไปหาหญิงสาว

น้ำขิงได้แต่ถอยหนี แล้วก็จนมุมติดอยู่ตรงปลายสุดของเก้าอี้
จะลุกหนีก็ไม่ถนัด เพราะมีโต๊ะคั่นกลาง
พอจะกระเถิบไปอีกด้านชายหนุ่มก็ฉวยโอกาส รวบเอวเธอไว้ซะก่อน

“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ” หญิงสาวตกใจ เอามือยันหน้าอกเขาไว้ ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ

“ขอค่าข้าวเที่ยง”

“....ก็ไหนคุณบอกว่า คุณเลี้ยงข้าวเที่ยงฉัน
ตอบแทนที่ฉันยอมให้คุณนั่งอยู่ที่นี่ ...คนบ้า คนเห็นแก่ตัว
คนเจ้าเล่ห์ ปล่อยฉันนะ”
หญิงสาวอยากร้องไห้ เธอไว้ใจเขามากเกินไป ทั้ง ๆ
ที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง เธอก็เคลิ้มยอมทำโน่นทำนี่ตามใจเขา ทั้ง ๆ
ที่เธอไม่เคยทำ หรือรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน.... “เสียแรงที่ฉันคิดว่าคุณเป็นคนดี คุณแตกต่างจากผู้ชายคนอื่น คุณไว้ใจได้....แต่คุณ...คุณก็เป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้...คนเลว” หญิงสาวตัดพ้อต่อว่า

นทีหัวเราะลั่นอย่างไม่อายใคร แต่ยังคงกอดหญิงสาวเอาไว้ “ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณสักหน่อย แค่กอดแค่นี้ จะเป็นไรไป…ทีเมื่อคืน ผมทำยิ่งกว่ากอด คุณยังไม่เห็นโวยวายเท่านี้เลย”

“บ้า...คนบ้า...คุณ” หญิงสาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก

ทันใดนั้น เสียงแว๊ดก็ดังขึ้น สองหนุ่มสาวต่างหันมองต้นเสียง

“ขิง นี่มันอะไรกัน ทำไมแกถึงไปกอดกับคุณนทีแบบนั้น”

.

Create Date : 07 เมษายน 2552
Last Update : 7 เมษายน 2552 13:54:51 น.		0 comments
Counter : 516 Pageviews.
Share Tweet