กว่าที่คุณนายจะเด็จมา ก็เล่นเอาสายโด่ง

คนขับรถและบรรดาลูกเมียมานั่งรอกันหน้าสลอนอยู่ที่หน้าสำนักงาน

คุณนายเฉิดฉายมาในชุดกระโปรงยาว สีชมพูหวานแหวว

หน้าผมถูกตกแต่งอย่างดี พรั่งพร้อมไปด้วยเครื่องประดับที่แทบจะขนมาใส่ทั้งหมดที่มี ...เฮ้อ คุณนายหนอคุณนาย

เสี่ยผู้เป็นสามี เดินตามหลังมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ด้วยวัยขนาดท่าน น่าจะพักผ่อนได้แล้ว แต่ด้วยภาระที่ยังต้องรับผิดชอบบรรดาลูกเมีย ท่านจึงยังต้องทำงานแม้วัยจะล่วงเข้าเจ็ดสิบแล้วก็ตาม

"เข้ามาทีละคน...แล้วอย่าวุ่นวายเสียงดังนะ ฉันไม่ชอบ"

คุณนายเริ่มแสดงอิทธิฤทธิ์ล่ะ เสียงแหลม ๆ จะแหลมขึ้นเรื่อยตามระดับอารมณ์ของคุณเธอ

น้ำขิงยกมือไหว้เสี่ยและคุณนาย จากนั้นก็ถอยออกมาจากโต๊ะทำงาน ปล่อยให้คุณนายไปนั่งแทนที่

"ลื้อจัดการทางนี้ไปแล้วกันนะอาหวาน อั๊วจะออกไปคุยกับช่างวิทย์ก่อน"

คุณนายมองหน้าผู้เป็นสามี ที่เดินจากไปโดยทิ้งปัญหาไว้ให้หล่อนแก้ เช่นเดิม หล่อนจึงหันหน้าไปมองน้ำขิง...

"อยู่นี่แหละ ช่วยกันหน่อย"

"ยังงี้ทุกทีสิน่า"

"บ่นทำไมยะ นั่งลง เรียกมาตามลำดับในสมุดนี่ เอ้า...เอาไป"

คุณนายยื่นสมุดบัญชีให้น้ำขิง

หญิงสาวไม่พอใจแต่ก็ไม่อยากขัดใจคุณนาย อีกอย่าง ก็อยากรู้ว่าปัญหาคืออะไร เพราะสีหน้าคุณนายติดจะเครียด ๆ

"น้าหมาน เชิญค่ะ"

สิ้นเสียงเรียก ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาอย่างนอบน้อม ยกมือไหว้คุณนาย แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะนั้น ยายคุณนายนี่ก็กระไร ไม่ยกมือไหว้ตอบ น้าหมานแกรุ่นพ่อรุ่นแม่เราเลยนะนั่น น้ำขิงค่อนแคะอยู่ในใจ

"ของน้าหมาน สี่พันห้าร้อยบาท" ทั้งคนอ่านบัญชีและน้าหมานทำสีหน้าฉงนพอกัน

"อะไรกันครับคุณนาย เงินเดือนผมหกพัน ทำไมเหลือเท่านี้ละครับ"

"อ้าว ก็น้าขับรถผิดกฎจราจร โดนตำรวจจับ ฉันต้องไปเคลียร์เอาใบขับขี่กลับมาให้ มันก็ต้องใช้เงินนะ แล้วนับตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไป ฉันจะหักค่าดูแลบ้านพัก ค่าน้ำค่าไฟ ที่ใช้ ๆกันอยู่ด้วย เศรษฐกิจฝืดเคือง ภาระฉันเยอะ ทุกคนต้องช่วย ๆ กัน ฉันเองก็ไม่ได้หักอะไรมากมาย แค่เดือนละห้าร้อยเอง ลองคิดดูถ้าทุกคนต้องไปหาบ้านเช่าเอง จะต้องจ่ายไม่น้อยกว่าเดือนละสองพันนะ ฉันหักแค่เดือนละห้าร้อย ก็ถือว่าถูกมากแล้วนะ"

คุณนายอธิบายซะยืดยาว เล่นเอาคนฟังถอนหายใจพรืด เมื่อฟังจบ

"อะไรกันพี่หวาน ทำไมจู่ ๆ ถึงมาเก็บเงินค่าห้องค่าโน่นค่านี่ล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะต้องเดือดร้อนพวกเขาเลย มันเป็นสวัสดิการของบริษัทที่จะให้เขานะ"

"ก็อย่างที่ฉันบอก เศรษฐกิจมันไม่ดีเหมือนก่อน งานก็เข้ามาน้อย บริษัทมีรายได้ลดลง ก็ต้องช่วย ๆ กันไป"

"เอ่อ คุณนายครับ แล้วเบี้ยเลี้ยงละครับ"

"อังคารหน้า ฉันรอขึ้นเช็คอยู่ ยังไม่ได้"

"เอ่อ ผม..."

"พอ ๆ ฉันรีบ เดี๋ยวต้องไปธุระที่ท่าเรือ วันนี้เรือเข้า ฉันจะไปรับงาน พรุ่งนี้จะได้มีงานทำกันต่อ...ขิงเรียกคนต่อไปเข้ามาสิ ...อ้อแล้วอย่าถามอะไรอีกนะ ที่ฉันพูด ๆ ไป คงได้ยินกันหมดแล้ว ฉะนั้นเข้ามาแล้วรับเงินไปก็พอ"

เสียงพึมพำแสดงความไม่พอใจดังแว่ว ๆ เข้ามา แม้จะไม่พอใจแต่ไม่มีใครกล้าโวยวาย งานไม่ได้หากันง่าย ๆ แล้วช่วงนี้เศรษฐกิจตกสะเก็ด การหางานใหม่จึงยากเช่นเดียวกัน

น้ำขิงเห็นใจคนขับรถ แต่ไม่อาจทำอะไรได้ ถึงว่าสิทำไมเสี่ยถึงได้เดินหนีไปแบบนั้น

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2551 14:18:33 น.		0 comments
Counter : 597 Pageviews.
Share Tweet