นับจากที่ฉันออกนิยายเล่มแรกเรื่อง ‘นอกหน้าต่าง’ จนมาถึงทุกวันนี้ ก็นับเป็นระยะเวลาถึงยี่สิบหกปีเต็มแล้วบางครั้งฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆว่าเวลากว่าหนึ่งในสี่ของศตวรรษของฉันนั้นจะหมดไปกับการขีด ๆ เขียน ๆตัวหนังสือ ยี่สิบหกปีที่ผ่านมานี้ไม่ว่าชีวิตของฉันจะพบกับอุปสรรคและความโศกทุกข์สุขเศร้าเพียงใด ‘งานเขียน’ ของฉันก็เป็นเส้นเลือดหลักในชีวิตของฉันเสมอมา

ในยามที่ฉันโศกเศร้าฉันจะหลบหนีไปซ่อนอยู่ในงานเขียนของฉัน ในยามที่ฉันเป็นสุข ฉันก็จะนำความสุขไปแสดงบนงานเขียน ในยามที่ฉันเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว ฉันจะใช้งานเขียนเติมเต็มความว่างเหล่านั้น ในยามที่อารมณ์ความรู้สึกของฉันหลั่งไหล ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อขีดเขียนความรู้สึกเหล่านั้นลงไป

ดังนั้นในระยะเวลายี่สิบหกปีอันยาวนานนี้ แม้ว่าบางทีฉันจะเก็บตัวเงียบด้วยความต้องการที่อยากจะพักผ่อน แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะหยุดงานเขียนของฉันได้เลยจริงๆ สักครั้ง และมันก็เป็นเช่นนี้มาถึงยี่สิบหกปีนับจากเรื่อง‘นอกหน้าต่าง’ มาจนถึงเรื่อง ‘เรื่องเล่าของฉัน’ดังนั้นภายในยี่สิบหกปีนี้ ฉันจึงได้ออกหนังสือมาทั้งหมดสี่สิบสี่เล่ม

...ฉันไม่เคยรู้สึกเลยว่าผลงานที่ฉันเขียนออกมาเป็นผลงานที่เลิศเลอ ดังนั้นฉันจึงไม่เคยรู้สึกพอใจกับมัน ทุกครั้งที่ออกหนังสือ ฉันจะรู้สึกใจเต้นตุ้ม ๆต่อม ๆ เหมือนเดินย่ำบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ....หนังสือที่เขียนออกมาทุกเล่มก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องราวที่สุดแสนจะธรรมดา แม้ว่าในหนังสือของฉันมักจะกล่าวถึงเรื่องราวความรักที่ ‘ยิ่งใหญ่’แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกนึกคิดของ ‘คนธรรมดาๆ’ คนหนึ่งเท่านั้นเอง

31 กรกฎาคม 1989

ไทเป