สวัสดีครับ  มาเจอกันอีกแล้วอาทิตย์ละ2ครั้ง  จันทร์กับพฤหัส  กติกาง่ายๆมี3ข้อครับ  

1  อ่านและเอาไปเผยแพร่ต่อได้ฟรีตามที่ต่างๆอย่างไม่คิดมูลค่า 

2  อย่ามักง่ายเอาไปแปะแล้วอ้างดื้อๆๆว่ากรุเขียนเองเจ๋งไหม

3  ถ้าเห็นว่ากระทู้นี้ดีมีประโยชน์นก้อกวดโหวตขึ้นกระทู้แนะนำเพื่อทุกคนที่เข้ามาจะได้อ่านโดยทั่วถึงกัน

ผมอาจจะไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดรึประสบความสำเร็จที่สุดนะครับ ตอนนี้ธุรกิจผมก้อยังต้องดิ้นรนหาตัวแทนจำหหน่ายลูกค้าอะไรกันอยู่ก้อจริง  

แต่ว่าผมเปนคนนึงที่ผ่านประสบการณ์เจออะไรมาพอสมควรทั้งสาระแนเองรึชาวบ้านเชิญไปสาระแน ก้อเลยขอมาถ่ายทอดแชร์ตรงนี้ให้เพื่อนได้เก็บไปคิดปรับใช้ได้อะไรเปนประโยชน์กับตัวเอง  ถ้าข้อเขียนเล็กๆของผม  เปนเชือกเส้นนึงและแสงสว่างให้กับใครได้ผมก้อยินดีครับ

ตอนนี้เราจะเขียนอะไรดี  จริงมีเตรียมไว้จะเขียนเรื่องหาทุน  แต่ว่ามาคิดอีกแง่นึง  เมลที่ส่งเข้ามาถามมาคุยกันมากมาย  หลายๆเมลพูดตรงกันเลยว่า  ผมกล้าเริ่มต้นไม่รู้จะทำไงจนกระทั่งผมได้มาอ่านเรื่องของคุณชาวนา ผมจึงได้ตัดสินใจกล้าที่จะเริ่มต้นทำตามฝัน  ผมตอนนี้ผมเลยขอพาทุกกันไปผจญภัยเริ่มต้นหาความกล้าด้วยกันนะครับ  

มีหลายอีเมลที่เขียนมาถามผมแล้วบอกตรงกันเลยว่า  อยากจะเริ่มต้น  แต่กลัวที่บ้านจะด่า  อยากจะเริ่มต้นแต่กลัวจะพลาด  อยากจะออกจากงานประจำมาไล่ตามฝันแต่ว่าเจอบริษัทพูดซะเหมือนกับว่าเธอจะใจร้ายทิ้งชั้นไปเรอะ แบบถ้าเราออกปุ๊บ  บริษัทเจ๊งเลยเลยต้องอดทนทำงานต่อเพราะบริษัทกล่อมว่าอยู่ช่วยงานกันก่อนนะค่อยออก  ขอหาคนใหม่ก่อนแต่กลายเปนว่า  คุณต้องอยู่ช่วยงานมา2ปีแล้ว  จนกิ๊กชู้แฟนที่เคยแห่แหนควงแขนเดินขอเลิกหนีหมด  หลายคนเจอคำกล่าว  แก่ก้อแก่จนก้อจนไม่มีความรู้เส้นสาย น้ำหน้าแบบนี้จะไปทำอะไรได้ ถามว่าทำไมคุณต้องยอมให้คนอื่นมาจำกัดตัวคุณเองครับ  ทำไมคุณไม่เขียนขอบเขตคำว่าอิสระและความสุขให้กับตัวคุณในทุกด้านของชีวิต ด้วยตัวคุณเอง   ถ้าผมมัวแต่ยังกลัวแบบคุณป่านนี้คอลัมมน์นี้คงไม่เกิด  เรื่องความคิดอยากจะตามฝันแบบโจ วิทเทล ของผมก้อคงเงียบ ผมก้อคงฝันลมๆแล้งๆไปต่อว่าวกันเองในหัว     แต่ตอนนี้ความกลัวผมหายไปแล้วความสนุกในการเขียนคอลัมม์และตอบปัญหาเข้ามาแทนที่ 

ก้าวออกมาเถอะนะครับทุกคนก้าวออกมาจากกำแพงและคุกที่ขังตัวเราไว้  ออกมาผจญภัยด้วยกันตามความชีวิตและความฝันความต้องการของเรา  แน่นอนครับมาอาจจะมีล้มลุกคลุกคลานอะไรบ้าง แต่ผมเชื่อว่าอย่างน้อยคุณจะรู้สึกมีความสุข  ที่ได้เริ่มต้นทำอะไรด้วยตัวเองและให้ตัวเอง และทำในสิ่งที่เรารัก ดีกว่าให้คนตราหน้าว่า ไอ้ขี้แหย  ดีแต่ทำงานใช้เงินกงสีพ่อแม่มีทุกวันนี้มด้วยบารมีพ่อแม่ทั้งนั้น  ถามว่าคำว่ารวยในความหมายของคนเรามันต่างนิยามกันนะครับ ไม่เปนไรเพราะบางคนขอแค่มีรายได้เลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้เดือนละ5หมื่นผ่อนบ้านดูแลครับครัวได้เท่านี้ก้อถือว่าตัวเองรวยแล้ว  แต่บางคนอาจจะคิดว่า ผมคิดว่าผมต้องมีรายได้ปีละ5ล้านผมถึงจะถือว่าผมรวยแบบนี้ มันก้อไม่ผิดนะครับ  ความพอเพียงของคนเราไม่เท่ากันแต่สำคัญคือคนเราต้องมีจุดที่เรียกกันว่ารู้จักพอครับ

ขอฝากเกร็ดสั้นๆไว้ท้ายเรื่องนะครับ  

อเล็กซ์  ฟอนเทน  เปนผู้หญิงชาวอังกฤษคนนึงทีเคยได้รับรางวัล  startups  awards  ในสาขาผู้หญิงนักธุรกิจ  เรื่องของเธอได้รับการทออกรายการซีรียส์ของช่อง  bbcอังกฤษ  จุดเริ่มต้นในชีวิตเธอ  คุณอ่านแล้วอย่าอึ้งนะครับ  "อเล็กซ์เคยถูกข่มขืนในวันเยาว์  ประสบปัญหาทางจิตใจอย่างสาหัส ยังมีปัญหาติดเหล้า  แแถมเธอยังป่วยเปนโรคไบโพล่าร์อีก"  ถ้าเกรียนไทยทั้งหลายได้อ่านมาถึงตรงนี้คงจะบอกกับอเล็กซ์ว่า  อย่างหล่อนอยู่บ้านพักฉุกเฉินตลอดชีวิตไปเถอะ  ดูตามสภาพแบบนี้แล้ว  แต่เปล่าเลยอเล็กซ์ลุกขึ้นมาก้าวอย่างที่ตัวเองอยากจะก้าวไม่ปล่อยให้อดีตรึอะไรแย่ๆๆฉุดตัวเองไว้  ด้วยการเริ่มต้นก่อตั้งอาชีพ  รับเปนผู้ช่วยส่วนตัว  ทีทำธุระทุกอย่างแทนโดยคิดค่าบริการายชั่วโมง  เริ่มแรกเธอใช้จักรยานคันเดียวเปนอาวุธทำงานต่อมาเธอขยายเปนรถยนตร์ใช้ขับ  แล้วเวบของเธอและตัวของเธอได้รับรางวัลผู้หญิงนักธุรกิจของอังกฤษ  เปนการตอบแทนความกล้าที่ก้าวของเธอทั้งที่เธอเองก้อมีไรฉุดเธอไว้ขนาดนี้  นี่เวบเธอครับ  โมเดลกิจการของเธอลองศึกษาดู   เสริชหาในอากู๋ได้  personaltimesaver.

ข้อคิดจากอเล็กซ์นะครับเธอบอกว่า  "ฉันต้อต่อสู้มามายกับความท้อแท้ และการดูถูกตัวเอง มันเปนการต่อสู้ที่ยากลำบาก  เคล็ดลับคือเมื่อใดที่คุณหมดความเชื่อมั่นในตัวคุณเอง แต่ยังมีใครสักคนที่เชื่อมั่นในตัวคุณ จงอ้าแขนรับความเชื่อมั่น  จงเชื่อใจผู้อื่น  นั่นคือการเรียกทัศนคติที่ดีที่มีต่อคุณกลับคืน    แต่อย่าล้มเลิก  อย่ายอมรับการถูกปฎิเสธ อย่ายอมแพ้ง่ายๆ"

วันนี้คุณยังมีแรงคุณทำไปเถอะเนะครับ  ดีกว่าวันนึง10ปีข้างหน้าคุณมานั่งเสียดายว่าเราน่าจะทำแบบนี้  ณ ตอนนั้น   แล้วก้อมานั่งตีอกชกตัวว่าแล้วตอนนั้นกุทำเชี้ยไรว่ะ:-)เสียดายเวลาและโอกาสว่ะถ้าย้อนไปได้  แล้วผมถามตัวพวกคุณเองอีกข้อนึงนะครับ  คุณปล่อยให้ตัวเองเปนอีบ้าไอ้บ้าตอน5ทุ่มมากี่เดือนกี่ปีแล้วครับเลิกงานหัวฟูกลับบ้าน5ทุ่มหัวถึงหมอนอนทุกวันน้ำไม่อาบด้วย  คุณเจอทะเลครั้งสุดท้ายเมื่อไหร  คุณกินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าบ้านมากี่เดือน  คุณจำได้ไม๊ว่าคุณมีฝันจะทำอะไรชั้นว่าชั้นจะเรียนทำสปาแต่ว่าชั้นผลัดมันมาเปนอีบ้า5ทุ่มแบบนี้

มีความสุขในการอ่านนะครับ

p241022@hotmail.com  เมลออฟิสไม่ออนเอ็มนะครับมีอะไรก้อเขียนถามกันมา

ชาวนาเจ้าของหมากากๆ