Booka หนูน้อยหัวใจแกร่ง

บูก้าหนูคือเด็กชายจอมทรหด พ่อกับแม่สู้และทำทุกอย่างเพื่อนหนูน้อยบูก้า
ตลอดเวลาที่หนูอยู่ในท้องแม่เก้าเดือนเต็ม แม่แพ้ท้องทุกวันตั้งอต่วันตั้งครรภ์จนถึงวันคลอด พ่อเห็นแม่แพ้ท้องหนูแล้วสงสารแม่จนจับใจ

คืนที่หนูคลอด แม้ต้องเผชิญชะตากรรมอีกครั้งเมื่อคุณหมอ ที่แม่ฝากครรภ์ของหนูติดธุระที่ ตจว หมอและพยาบาลเวร ก็ไม่กล้าที่จะตัดสินใจ แม่หมดแรงที่จะเบ่งหนูออกมาได้ หมอต้องใช้อุปกรณ์ช่วยดึงหนูออกมา จนแม่นั้นสลบไปพักใหญ่ๆ

หนูออกมาได้แล้ว แม่ฟื้นกลับมาได้ ทุกคนก็โล่งใจ แต่หนูต้องเข้าตู้อบอยู่เป็นวัน แล้วพ่อก็รับหนูกับแม่ออกมาอยู่ที่บ้าน ทุกคนทั้งตาและยาย ช่วยกันดูแลหนูน้อยอย่างอบอุ่นที่สุดเลย

ผ่านมาได้สามเดือน ถึงคราวที่หนูที่ต้องเข้านอน รพ อีกครั้งด้วยอาการไข้หวัด หายใจไม่สะดวก ตัวเขียว เลยละ วันแรกหมอบอกให้นอนดูอาการหนึ่งคืน ในคืนนั้นน้องบูก้าดูปกติดี วันรุ่งขึ้นหมอจะให้กลับบ้าน และแล้วเมื่อถึงตอนสายๆของวันใหม่ก็เหมือนกับบูก้าแกล้งแม่กับพ่อ มีอาการไข้ขึ้นสูงอีก ถึงตอนนี้ต้องอยู่กันยาวเป็นสัปดาห์เลย

เข้าเดือนที่หก ตรงกับวันคริสมาสของปีนั้นพอดี พ่อต้องไปงานของบริษัท ที่ ตจว พ่อถือโอกาสชวนแม่ไปพักผ่อนด้วย วันนั้นคุณยายบอกว่าให้บูก้าอยู่กับยาย จะได้ไม่เป็นภาระของพ่อกับแม่ คุณยายดูแลหนูมาตลอด รู้ใจน้องบูก้าเป็นอย่างดี
ก่อนออกเดินทาง แม่บอกว่าน้องบูก้า อายุครบหกเดือนแล้ว ต้องพาไปฉีดวัคซีน 6เดือน ตามคู่มือที่บอกใว้

คืนนั้นพ่อกับแม่ไปพักที่ระยอง ส่วนน้องบูก้าอยู่กับคุณยาย เพิ่งจากกันมาไม่กี่ชัวโมง แม่ก็โทรกลับไปถามคุรยายเรื่องน้องบูก้าด้วยความคิดถึง คุณยายบอกว่าหนูสบายดี ไม่ต้องห่วง

เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อเข้าสัมมนางานของบริษัท ส่วนแม่ก็พักผ่อนตามลำพัง
จนตะวันพบค่ำ ริมหาดแม่รำพึง ทุกคนก็เตรียมงานเลี้ยงฉลองของบริษัท
แต่พ่อก็แว๊ปคิดถึงน้องบูก้าขึ้นมา จึงบอกกับแม่ว่าโทรหาบูก้าหน่อยซิ พ่อคิดถึง แล้วพ่อก็หันมาเตรียมงานของพ่อไป

แล้วแม่ก็โทรกลับไปหายายไม่ถึงสามนาที พ่อหันกลับหาแม่ แม่ไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆพ่อแล้ว แม่เดินลงทะเลไปแล้ว พ่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็วิ่งตามแม่ลงไป จูงแขนแม่เดินกลับขึ้นมาจากทะเล สภาพแม่นั้นร้องไห้หมดสิ้นหวังแล้ว ได้แต่บ่นเพ้อว่าทำไมต้องมาเกิดขึ้นกับ บูก้า ด้วย กว่าแม่จะมีสติบอกพ่อได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนู พ่อยืนกอดร่างที่เปียกชุ่มด้วยน้ำทะเลของแม่เอาไว้ แม่ค่อยๆตั้งสติและบอกว่า น้องบูก้าอยู่ที่ห้อง ไอซียู รพ ศิครินทร์ ตั้งแต่กลางดึกของเมื่อคืนนี้แล้่ว เพราะไข้ขึ้นสูงแล้วชักขณะพาส่งไปหาหมอ
มารู้ภายหลังจากที่หมอเล่าให้ฟังว่า อาการไข้ขึ้นสูงจากวัคซีนที่ฉีดเมื่อตอนกลางวัน

ยายบอกว่าไม่ให้บอกพ่อกับแม่ เพราะกลัวจะเสียงาน
พ่อบอกกับเจ้านายว่าต้องกลับตอนนี้เพราะหนูอยู่ รพ แล้วพ่อก็พาแม่ขับรถจากระยองมาที่ รพ ศิครินทร์ ไม่ถึง2ชั่วโมง เห็นสภาหนูน้อยวัย 6เดือน นอนอยู่บนเตียง พร้อมอุปกรณ์ช่วยชีวิตทุกชนิด เห็นแล้วมันเกินกว่าที่หนูน้อยคนหนึ่งจะรับได้ พ่อกับแม่อยากเข้าไปกอด อุ้มหนูเหมือนที่เคยทำ ก็ทำไม่ได้แล้ว

พยาบาลบอกว่าคุณหมอรอคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ เชิญไปพบคุณหมอที่ห้อง แล้วหมอก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหนู และต่อไปนี้จะต้องทำอะไรบ้าง โอกาศที่หนู่จะหายปกตี มีมากน้อยเพียงใด แล้วหมอบอกว่าให้พ่อกับแม่เป็นผู้ตัดสินใจ
พ่อบอกกับหมออย่างไม่คิด ไม่ได้ลังเลเลย พ่อขอเอาหนูไว้ขอให้หมอช่วยรักษาให้เต็มที่ อะไรก็ได้ขอให้หนูอยู่กับพ่อกับแม่ต่อไป

ตั้งแต่วันนั้นหนูนอนอยู่บนเตียงห้องไอซียู ของ รพ ศิครินทร์ เกือบเดือน หมอเริ่มจะเห็นใจพ่อกับแม่ บ้างครั้งคุณหมอเจ้าของไข้ต้องทำเรืองลดค่าหมอให้ และก็ช่วยทำเรื่องจองห้องพิเศษที่ รพ จุฬาฯ ให้ด้วย เพื่อช่วยเรื่องค่าใช้จ่าย แล้วก็ได้เตียง หมอก็ให้ย้ายมาที่ รพ จุฬาฯ หนูก็ย้ายมานอนที่ รพ.จุฬา ต่ออีกสองสัปดาห์ กว่าหนูได้ออกมาอยู่กับพ่อ แม่ และยายที่บ้าน

เมื่อได้ออกมาอยู่บ้านแล้ว หนูก็มีอาการป่วย ไม่สบาย อยุ่ทุกวัน เพราะร่างกายของหนูไม่สามารถสร้างภูมิคุ้มกันได้ ทุกคนต้องดูแลน้องบูก้าเป็นพิเศษ
บางวันพ่อต้องพาหนูขับรถไปหาหมอ สามเวลา เช้า กลางวัน เย็น บางวันมีรอบดึกด้วย ถ้าไม่เป็นไข้ ก็ปวดท้อง

อาการปวดท้อง มันช่างทรมาน รบกวนหนูหนักมาก เป็นสาเหตุหลักที่พ่อต้องพาหนูตะเวนหาหมอทั้งวัน ทั้งคืน ทุกครั้งที่หนูปวดท้องหนูจะร้อง ทั้งวันทั้งคืน ร้องสองชั่วโมง หยุดพัก 5-10นาที แล้วก็ร้องต่อ ขณะที่พ่อกำลังพิมพ์อยู่นี้ พ่อยังจำเสียงร้องและตาของหนูที่มองพ่อได้อยู่เลย

อาการปวดท้องเกิดจากระบบการย่อยอาหารไม่ทำงาน พ่อพาตระเวนหาหมอทั้ง โรงพยาบาล คลินิก บางวันไปถึงสามแห่ง และต้องวนเวียนหาหมออยู่อย่างนี้ นานเกินเป็นปี จนหมอทุกที่ พยาบาลทุกแห่ง จำและรู้จักหนูเป็นอย่างดี พ่อว่าบูก้าเป็นคนไข้ที่มีบัตรประจำตัวของคนไข้เกือบทุกโรงพยาบาลและคลีนิก
เกิจวัตรที่ทำบ่อยๆ เช้าก่อนพ่อกับแม่ไปทำงาน ต้องพาหนูไปหาหมอที่ปากซอยหน้าบ้าน และตอนบ่ายพ่อต้องลางานพาหนูไป รพ จุฬา ตอนเย็นไปอีกที่ ที่ รพ เด็ก
ทุกที่ ทุกแห่งส่วนมากหมอจะให้ยาแก้ปวดท้อง มาทาน แต่ก็ไม่หาย เปลี่ยนยา เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ก็ไม่หาย

หมอที่ไหนดี ทั้งแผนไทย แผนจีน และแผนปัจจุบัน สถานพยาบาลทุกแห่ง พ่อกับแม่พาหนูไปหมด
พระที่ไหนดี วัดไกล้ วัดใกล พ่อกับแม่พาหนูไปหาท่าน ไปขอพรท่านทั้งหมด
หมอดู คนทรงเจ้าที่ไหน เขาเล่าลือ ถึงพ่อจะเป็นคนมีเหตุผล แต่ก็เพื่อหนูลองไม่มีเหตุผลดูบ้าง ลองไสยศาตร์ดูบ้าง เผื่อเขาช่วยหนูได้
ทั้งพระและหมอดูแนะนำให้เปลี่ยนชื่อ พ่อกับแม่ไม่เคยค้าน เปลี่ยนตามที่ท่านแนะนำ จนพ่อแจ้งชื่อหนู่ผิดเมื่อยื่นบัตรเข้าพบหมอ

หนูทนทุกข์ทรมารอยู่กับพ่อแม่แบบนี้นับนับหลายปี และแล้วก็เหมือนพระเจ้าให้ใจ เห็นพ่อกับแม่พยายามช่วยให้หนูพ้นจากโรคภายใน
เย็นวันนั้น ขณะที่หนูร้องด้วยอาการปวดท้องอยู่เช่นเคย พ่อขับรถพาหนูหาหมออีกตามปกติที่เคยทำ พ่อก็บ่นขึ้นมากับแม่ว่า ไม่รู้จะพาไปหาหมอที่ไหนแล้ว ไปที่เดิมก็เจอหมอคนเดิม ได้ยาแบบเดิม แล้วเราก็ต้องเตรียมไปหาที่ใหม่ได้อีกเช่นเคย แม่เองก็ท้อใจเลยบอกพ่อว่า ฝั่งตรงข้ามมีคลีนิกอยู่แห่งหนึ่งซึ่งเราไม่เคยเข้าไปใช้บริการเลย
และแล้วเหมือนสวรรค์มาโปรดให้น้องบูก้า คุณหมอตรวจเสร็จแล้วยิ้มบอกกว่า อาการปวดท้องของหนู เกิดจากสมองส่วนที่ควบคุมการทำงานของระบบการย่อย การทำงานของลำไส้ ไม่ทำงาน ดังนั้นการให้ยาแก้ปวดท้อง เป็นการแก้ไขที่ปลายเหตุช่วยได้แค่บรรเทาอาการปวด หมดฤทธิ์ยาก็ปวดอีก หนูก็ร้องอีก หมอบอกคุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนที่เคยเล่าให้ฟังแล้ว หมอจะให้ยาไปทาน ยานี้จะช่วยให้น้องบุก้าผ่อนคลาย และกระตุ้นสมองส่วนนั้นทำงาน เมื่อสมองทำงานก็จะสั่งงานให้ลำไส้ ระบบการย่อยทำงาน และจะทำให้ไม่ปวดท้อง แตต้องใช้เวลาหน่อย

เป็นความจริงอย่างที่คุณหมอท่านบอก บูก้าเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ ทุกครั้งที่บูก้ามีอาการปวดท้อง พ่อกับแม่ก็จะไม่ค่อยลำบากใจ หรือเหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน พามาเยี่ยมคุณหมอทุกครั้ง บูก้าก็ยิ้มกลับไปกลับบ้านหาคุณยายทุกครั้ง บูก้าเป็นคนไข้ของหมออยู่ไม่กี่เดือน ก็เริ่มดีขึ้น แข็งแรงขึ้น ทำให้พ่อ แม่ ตาและยาย มีกำลังใจเพิ่มขึ้น และที่สำคัญค่าหมอและค่ายาของหนู คุณหมอคิดค่ายาค่ารักษาถูกมากๆ คิดกว่า รพ ของรัฐด้วยซ้ำไป

ล่วงเลยมาหลายปี บูก้าป่วย ๆ และก็ป่วย จนไม่มีเวลาฝึกและพัฒนาร่างกายให้แข็งแรง เมื่อรักษาอาการป่วยจนดีขึ้น มีป่วยบ้างแต่เริ่มน้อยลง เปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น ก็ถึงเวลาที่พ่อกับแม่ต้องช่วยกันหาทางฝึก ทำกายภาพบำบัดให้หนูสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ถึงไม่เหมือนกับคนอื่นทั่วไป แต่ก็ขอให้ดีขึ้นกว่าเดิม และที่สำคัญสภาพจิตใจของแม่นั้นแย่มาก เพราะรับไม่ได้กับการที่หมอบอกว่าหนูเป็นคนพิการซ้ำซ้อน กว่าแม่จะยอมรับสภาพของความเป็นจริงได้ ต้องใช้เวลานานหลายปี

สถานพยาบาล มูลนิธิ โรงเรียนฝึก สถาบันต่างๆที่เขาทำการฝึก และทำกายภาพบำบัด พ่อกับแม่จะพาหนูตระเวนไปทุกที่ ทุกแห่ง เพื่อต้องการให้บูก้าดีขึ้น

จนถึงวันนี้วันที่พ่อนั่งเขียนเรื่องนี้ พ่ออยากจะบอกหนูว่า ถึงหนูจะไม่เหมือนคนอื่นทั่วไป พ่อและแม่ก็จะช่วยกันดูแลหนู ไม่เคยคิดจะทอดทิ้ง หรือคิดว่าเป็นภาระเลย สิ่งใดที่พ่อทำได้พ่อจะทำให้ ขอเพียงหนูไม่เจ็บป่วยอย่างที่เคยเป็นมาก็พอแล้วนะครับ เพราะบูก้าแกร่งและอดทนที่สุดเท่าที่พ่อได้เห็นมา

พ่อรักบูก้า

Create Date : 25 ธันวาคม 2553		1 comments
Last Update : 28 ธันวาคม 2553 21:08:47 น.
Counter : 1036 Pageviews.
Share Tweet