: : สักวันหนึ่ง....เราจะกลับมาเดินบนทางเส้นเดียวกันอีกครั้ง : : ฟ้ายังมีตา ที่ฟ้านำเธอมาร่วมทางอยู่กับฉัน ท่ามกลางคืนวัน ที่เหนื่อยล้ากายใจ ให้ยังพอมีแรงสู้ไป "ถึงล้มก็รู้ ว่าฉันยังมีมือของเธอ ถึงฉันนั้นพลั้งหรือพลาดอะไรไป อย่างน้อยยังมีเธอ เป็นเหมือนเส้นชัย และทุก ๆ ครั้ง ที่เสียอะไรไปเท่าไร ก็คิดทุกครั้งว่าได้อะไรมา และพบว่าฉันโชคดีสักเพียงใด ที่พบเธอ" อยู่กันอย่างนี้นานๆ นะเธอ จากกันวันไหน ฟ้าคงจะผิดหวัง อยู่กันตรงนี้หัวใจจะฝากฝัง ใส่มือเธอนั้น อย่าไปไหน อย่าไปไหน อย่าไปไหน ' อย่าทำให้ฟ้าผิดหวัง' -- ดา เอ็นโดรฟิน เมื่อหลายสิ่งหลายอย่างถาโถมเข้ามาในชีวิต สิ่งที่ช่วยปลอบประโลมหัวใจก็เห็นจะไม่พ้นเพลงดีๆ ซึ้งๆ สักเพลง พลันน้ำตาก็เอ่อล้นไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ทำได้แต่เพียงจองเงาของใบหน้าตัวเองที่สะท้อนอยู่บนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ซึ่งก่อให้เกิดคำถามมามากมาย ภายในจิตใจ ที่ดูเหมือนกำลังพยายามเยียวยาตัวเองอย่างหนัก ให้ชินชากับสิ่งที่มันจะต้องเผชิญ จากที่รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่แล้วกลับทำให้เราต้องสัมผัสกับความเหงายิ่งขึ้นไปอีก ค ว า ม ท ร ง จำ เมื่อครั้งที่ยังอยู่ด้วยกัน ผุดออกมาย้ำเตือนให้คิดถึง อยากให้เธอมาอยู่เคียงข้างฉัน เหมือนเดิม... แต่เธอนั้นอยู่แสนไกล.... คนเราต่างมีทางเดินเป็นของตัวเอง น้อยคนนักที่จะได้เดินร่วมทางกันจนสุดหนทาง แต่ก็มีอีกมากมายที่เลือกที่จะผนึกความทรงจำตัวเองไว้ นึกถึงสิ่งดีๆ นึกถึงครั้งแรกที่เจอกัน นึกถึงการเดินเคียงข้างกัน ไปกินข้าวด้วยกัน ไปห้องน้ำ ไปทำงาน อ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียนด้วยกัน นึกถึงตัวเองว่าเป็นคนที่เอาแต่ใจแค่ไหน แต่เธอก็ยังรับได้ ฉันเป็นคนที่ไม่ยอมใคร รักที่จะเป็นผู้ชนะ ดังนั้นเธอจึงยอมที่จะเป็นฝ่ายแพ้เสมอ ฉันชอบที่จะตัดสินใจ และเธอก็จะยอมเป็นผู้ตาม ฉันเอาเปรียบเธอ ในขณะที่เธอก็ยังคงยิ้มมาให้ฉัน เธอยังมีเพื่อนอีกมากมาย แต่เธอก็เลือกที่จะทนอยู่กับฉัน มีแต่ฉันซะอีกที่ไม่ได้เห็นความสำคัญ มีแต่ฉันสะอีกที่บางครั้งก็ทำตัวออกห่าง ถ้าเธอได้อ่านฉันอยากให้เธอรู้จริงๆนะ ว่าเธอมีค่ากับฉันแค่ไหน เธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันรักที่สุด เป็นเพื่อนแท้และเพื่อนตายคนเดียว และฉันสัญญาว่ามันจะเป็นตลอดไป **คนเรามักจะเห็นคุณค่าของสิ่งๆหนึ่ง เมื่อสิ่งๆนั้นได้จากเราไปไกลแสนไกล** เธอไปเรียนต่อไกลถึงอียิปต์ ส่วนฉันอยู่มาเลย์ ถ้าเทียบแล้วเธอคงลำบากกว่าฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอเจออะไรบ้าง แต่ที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้คือสิ่งแวดล้อมที่ฉันต้องเจอทุกๆวัน และกำลังต่อสู้กับมัน ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด... การย้ายมาเรียนที่ต่างประเทศมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต่อให้เป็นแค่มาเลเซีย แต่เราก็ต้องผ่านบททดสอบเยอะมาก การได้ลิ้มรสกับความรู้สึก ผิดหวัง ดีใจ กลัว กังวล และการสัมผัสถึงจิตใตคนที่แตกต่างกันไปนั้น ทำให้เราโตขึ้นจริงๆ อีกทั้งไม่รู้ว่าต้องใช้เวลามากแค่ไหน ในการเยียวยาผลกระทบจากจิตใจคน ฉันมาอยู่ที่นี่เหมือนกำลังเดินกลางป่าคนเดียว ไม่มีใครอยู่รอบกายเลย อาจจะมีแต่เป็นแค่สสารที่ไม่มีตัวตน มันจะปรากฎตัวชัดเจนขึ้นเมื่อพวกมันเห็นประโยชน์ในตัวเรา แต่ถึงคราวที่เราลำบาก มันก็จะเลือนหายไปอย่างฉับพลัน ...น่าสมเพชตัวเอง จริงๆ.. ทำไมเจ็บแล้วไม่รู้จักจำ ควรให้อภัยเขาได้ แต่อย่าลืม ย้ำเตือนกับตัวเองเป็นพันครั้ง แต่ก็ใจอ่อนทุกที อย่างว่าแหละเพื่อนแท้หายาก เพื่อนกินหาง่าย ถึงคนไทยบางกลุ่มที่ฉันรู้จัก.... พวกเธอจะทิ้งเราให้อยู่คนเดียวก็ทำไปเถอะ จะมองข้ามหัวเราก็เชิญตามสบาย อยากจะหัวเราะ โดยไม่มีเรามารบกวนสายตา นั้นย่อมเป็นสิทธิ์ของพวกเธอ แต่จำไว้นะ อย่าได้กลับมาหาฉันเมื่อเธอต้องการความช่วยเหลือ ชั้นกำลังจะปีนไปยังจุดสูงสุดของหอคอยแล้วมองเยาะเย้ยพวกเธอลงมา ให้คุ้มกับน้ำตา ที่เสียไปอย่างเปล่าประโยชน์กับพฤติกรรมที่เห็นแก่ตัว ! ฉันเหนื่อย แต่ก็ยังคงพยายามแก้ไขและปรับตัวให้เข้ากับพวกเธอตลอด แต่พวกเธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะเห็นคุณค่าต่อความพยายามที่ฉันทำ ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนเงียบๆ มาพร้อมกับนิสัยคิดมากที่แก้ไม่หาย และฉันก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่ตลก แต่ไม่มีใครจำว่าฉันเคยช่วยอะไรบ้างเลยหรอ ? บางครั้งการไม่พูดออกมานั้น มันช่างเจ็บปวด แต่ก็ได้แต่รอให้หัวใจสร้างภูมิคุ้มกันขึ้นมาเอง ใครจะจินตนาการออกบ้างถึงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องรับมือและเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งหมด ปัญหาที่เจอก็ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลยสักคน แต่ก็ขอบคุณนะทีทำให้ฉันรู้วิธีการแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีความกล้าที่จะออกไปซื้อของตัวคนเดียว ท่ามกลางกรุงกัวลา ลัมเปอร์ ซึ่งมีอันตรายรายล้อมอยู่ทั่วทุกหนแห่ง เพราะไม่มีใครเต็มใจที่จะออกมาเป็นเพื่อน ขอบคุณ ที่ทิ้งฉัน ทำให้ฉันเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว ขอบคุณ ที่ทำให้รู้ว่าอาการรังเกียจสังคมมันเป็นอย่างไร ความหน้าไว้หลังหลอกของคนในสังคมมันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ พวกเธอทำมันได้อย่างช่ำชองเลยรู้ป่ะ (?) อีกทั้ง ขอบคุณ ทุกอย่างที่พวกเธอทำรวมทั้งความเฉยชา และการทำร้ายความรู้สึกกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยที่พวกเธอไม่รู้ตัว อย่างน้อยมันทำให้ฉันโตขึ้นจริงๆ แต่ยังคงต้องใช้เวลาอีกหน่อยกว่าฉันจะชินกับมัน บางทีคงต้องไปพบกับจิตแพทย์มั้งแล้วหละ ดังนั้นสิ่งที่ฉันเจออยู่ ณ ปัจจุบันมันช่างเลวร้าย.... ทำให้ฉันมักคิดถึงเพื่อนคนเดียวที่ดีกับฉันเสมอ แต่เธออยู่ไกลมาก.....ไกลแสนไกล แต่อยากบอกว่าคนพวกนี้เป็นสิบคนยังสู้เธอคนเดียวไม่ได้เลย สักวันนึง ฉันจะไปหาเธอเอง... ต่อให้ตอนนี้ เรากำลังเดินอยู่บนทางแยกที่ขนานกัน แต่สักวันหนึ่ง เราจะต่อมันให้บรรจบบนเส้นทางเส้นเดียวกัน แล้วเราก็จะเดินจับมือไปด้วยกันตลอดไป ต้นกล้าดอกชบา ~ในดินแดนไม่มหัศจรรย์~   Create Date : 06 มีนาคม 2556 2 comments Last Update : 10 มีนาคม 2556 22:27:41 น. Counter : 748 Pageviews. Share Tweet

อดทนนะคะ แล้วคุณจะเติบโตขึ้นมาได้อย่างมหัศจรรย์เลยล่ะ   โดย: gluhp 6 มีนาคม 2556 23:42:08 น.

และฉันก้ออยากขอบคุณ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เทอให้กับฉัน ขอบคุณทุกๆความช่วยเหลือ ขอบคุณทุกๆคำปรึกษา คำแนะนำ คอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ ฉันอยากให้เธอเข้มแข็งเข้าไว้นะ สักวันเราต้องได้เจอกัน อินขาอัลลอฮฺ รักเธอมากที่สุด คิดถึงเสมอนะ   โดย: Iris Irene IP: 197.132.154.126 9 มีนาคม 2556 19:18:06 น.