ผลงานศิลปกรรมร่วมสมัยชุดนี้ นำเสนอความต่างโดยนำแนวคิดส่วนตัวมารวมเข้าด้วยกัน ภายใต้ความเชื่อที่ว่า “ในสภาวะของเวลา พื้นที่ บุคคลย่อมไม่ได้แสดงความเป็นสถานะเดียว แต่เต็มไปด้วยวิถีทาง เช่น การใช้ชีวิตที่เชื่อมโยงกับโครงสร้างทางสังคม และความเชื่อความรู้สึกขึ้นอยู่กับแรงปะทะที่ส่งผลต่อจิตใจ”

ศิลปินทั้ง 2 ได้แสดงผลงานเหล่านี้ในรูปแบบของรูปธรรม – นามธรรมที่กลั่นกรองแนวความคิดออกมาด้วยการโต้ตอบกันอยู่ในพื้นที่จัดนิทรรศการอันเต็มไปด้วยพื้นผิวของพื้น กำแพงที่หยาบ ดิบ สอดคล้องกับผลงานของธีธัช ที่แสดงความหยาบ บางจังหวะพร่าเลือนของร่องรอยบนผืนผ้าใบ อันเกิดจากการรองพื้นดำและการสร้างรูปทรงด้วยสีทับลงไป การตอบโต้ของพื้นดำที่หลุดรอดออกมาทำให้เกิดจินตนาการที่ดูความเคลื่อนไหวมีลักษณะของความหยาบกร้าน

ธีธัชประกาศแนวคิดในเรื่องความงามของชีวิตในวิถีสามัญผ่านรูปทรงของคน สิ่งของ สภาพแวดล้อม ขณะที่วิญญากรได้สร้างพื้นที่ส่วนตัวบนผืนผ้าใบ เพื่อระบายความทุกข์อันเนื่องมาจากชะตากรรมของคนใกล้ตัวที่ป่วย โดยการอธิบายทางตัวเลขได้ว่า 1 ต่อแสนคน การระบายทุกข์ผ่านเส้นสายวงกลมซ้อนกันเหมือนการเดินจงกลมให้เกิดสมาธิโดยการอาศัยความเชื่อพื้นฐาน เช่น ธรรมชาติ พิธีกรรม และจักรวาล ซึ่งวิญญากรได้ยึดมั่นในแนวความคิดเรื่องสถานการณ์ชีวิต 5 ชุด ได้แก่ พื้นฐานบนความเชื่อและการดิ้นรน 1 และ 2, เงาแห่งชะตากรรม 1 และ2, ชะตากรรมของจักรวาล ผลงานเหล่านี้จึงเต็มไปด้วยวิญญาณด้านในของศิลปินที่สัมผัสกับเหตุการณ์นั้นๆ โดยเชื่อว่า “ถึงแม้วิญญาณแห่งตัวตนจะแตกต่างกัน แต่ถ้าใช้ในทางสร้างสรรค์ คุณค่าย่อมเกิดกับสังคมอย่างแน่นอน”