"ชิน" กับความไม่แน่นอน ของทุกสิ่งทุกอย่าง

วันนี้เราอาจคุยกับ"เค้า" แล้วเรามีความสุข

แต่พรุ่งนี้ เราอาจจะคุยกับ"เค้า" แล้วเราต้องเสียใจก็ได้

ทุกๆครั้ง ที่เค้าหายไป โดยไม่บอก เราอดทนรอ.......

สิบนาที.....ยี่สิบ.......สามสิบ.......บางครั้งนานจนรอไม่ไหว

จนมันบ่อยเข้า เราเลยชิน ที่จะต้องรอ.....

เวลาที่เค้าถาม เรามักจะตอบว่าไม่เป็นไร

แต่รู้มั๊ย ในใจน่ะ มันไม่ใช่ แบบที่ตอบเลยซักนิด

ความเสียใจมันมี ความสงสารตัวเองมันมี จนบางครั้ง

นั่งนึก ว่าทำไม เราต้องรอ ทำไม เราต้องทน

นี่เราทำไปทำไม เรามีความสุขจริงๆเหรอ ที่ทำแบบนี้

ส่วนลึกในใจ เราคงต้องยอมรับว่า ชอบ"เค้า"มาก

ทั้งๆที่รู้ตัวเองดี ว่าไม่ใช่คน ที่สามารถ อดทน อะไรได้เท่าไหร่นัก

แล้วเราจะทนได้ถึงเมื่อไหร่ แล้วมันจะคุ้มมั๊ย

กับการอดทนรอ อดทนทำอะไร ให้ใครคนหนึ่ง

ตอนนี้ ในใจ ไม่ได้คิด ว่าจะคุ้มหรือไม่คุ้ม เพราะว่า

มีความสุข ที่ได้พูด ได้คุย ได้ยินเสียงของเค้า

ได้เป็นส่วนนึง ที่เค้าพอจะนึกถึงบ้าง ก็ยังดี

ไม่เป็นไร บอกกับตัวเองแบบนี้ ยังทนได้อยู่

ยังมีความสุขอยู่ ถึงแม้บางครั้ง จะอึดอัดก็ตาม แต่ยังไหวอยู่

ถึงความรู้สึกนี้ เราจะคิดไปเอง ฝ่ายเดียวก็ตามที


ปล. ตอนที่เขียนนี้ อารมณ์สับสนมากมาย อาจจะอ่านเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ต้องขอโทษด้วย แต่นั่นเพราะ แจนอยากจะสื่อ ความรู้สึกจากเหตุการณ์จริง ความรู้สึก ณ ขณะที่เขียนจริงๆ ไห้ เพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน ได้รับรู้ค่ะ


ปล.2 แก้ไขเพลงค่ะ เพลงนี้ ฟังแล้วโดนใจมาก มันดู กระแทกกระทั้นดี แต่ถ้า "เค้า" มาได้ยิน คงมีสะดุ้งกันบ้าง