โครงการประกวดเรื่องเล่า ฉลาดออม ฉลาดใช้ ฉลาดลงทุน
นู๋เมี่ยงรู้ข่าวโครงการประกวดเรื่องเล่านี้มาตั้งนานแล้วหล่ะ ตลาดหลักทรัพย์จัดโครงการประกวดการแต่งเรื่องเล่ามาได้สัก 2 -3 ปีมาแล้วกระมัง แต่ความที่นู๋เมี่ยงเป็นคนที่ไม่มีหัวในเรื่องการคิดพล็อตเรื่อง สร้างสรรค์ตัวละครและเหตุการณ์มาเป็นแนวในการเขียน จึงไม่ได้เข้าร่วมประกวดครั้งใดเลยปีนี้อาจด้วยอารมณ์ติสท์ (artist) จากการที่ตัวเองกำลังถูกปลดออกจากงานภายในสิ้นเดือนมกราคม ฉลองรับปีใหม่ ซ้ำกำหนดปิดวันรับประกวดดันตรงกับวันสุดท้ายของการทำงานเสียอีก เลยรู้สึกอยากเขียนเรื่องราวของตัวเองขึ้นมาซะงั้น (เกี่ยวกันไหมเนียะ)
จากการที่ตัวเองกำลังถูกปลดออกจากงานภายในสิ้นเดือนมกราคม ฉลองรับปีใหม่ ซ้ำกำหนดปิดวันรับประกวดดันตรงกับวันสุดท้ายของการทำงานเสียอีก เลยรู้สึกอยากเขียนเรื่องราวของตัวเองขึ้นมาซะงั้น (เกี่ยวกันไหมเนียะ
)
แต่อย่างที่บอก เมื่อ ของ ขึ้นสักอย่าง
นู๋เมี่ยงเลยปั่น ปั่น ปั่นเรื่องเล่าฉบับนี้ขึ้นอย่างรวดเร็ว ตรวจทานแก้ไขจนคิดว่าพอที่จะส่งได้แล้ว ในวันสุดท้ายของวันกำหนดส่งและคือวันสุดท้ายของการทำงาน เย็นวันนั้นนู๋เมี่ยงได้คลิ๊กเมาส์ส่งต้นฉบับผ่านทางอีเมล์ และปิดฉากการทำงานพร้อมกันในวันนั้นเลย 
......
เนื่องจากบริษัทได้เซ็นหนังสือส่งมอบงานโครงการรถไฟฟ้าให้กับนายจ้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จะเหลือแค่เพียงเก็บงานอีกเล็กน้อย ใช้พนักงานไม่กี่คนทำงานก็พอ ขณะที่ตัวบริษัทแม่เองยังไม่สามารถหางานโครงการใหม่ๆ เพื่อรองรับพนักงานประจำชุดที่จะถูกปลดนี้ได้ มาตรการสุดท้ายคือการทยอยลดกำลังคนลงทีละช่วงๆ และเดือนนี้แหละที่จำนวนพนักงานโครงการรถไฟฟ้านี้โดนปลดออกครั้งใหญ่ เรียกว่าแทบล้างบางเลยทีเดียว
แรกๆ เธอรู้สึกใจหาย โมโหที่บริษัทไม่เห็นความเหนื่อยยากของพนักงานทุกคนที่ต่างทุ่มเททำงานให้โครงการรถไฟฟ้าอย่างเต็มที่จนเสร็จลุล่วงด้วยดี จำได้ว่าช่วงเร่งส่งงานให้ทันกำหนด ทีมงานต้องทำงานล่วงเวลาคาบยาวถึงวันหยุดเสาร์ อาทิตย์อยู่นานนับเดือน เธอรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยที่บริษัทไม่เห็นความสำคัญของทีมงานโปรเจคอย่างพวกเธอ
เพื่อนบางคนโหมทำงานจนแทบไม่ได้หลับได้นอน อัดกาแฟถ่างตาเร่งทำงานข้ามวันข้ามคืนติดต่อกัน วิศวกรคนหนึ่งถึงกับหมดแรงทรุดสลบล้มโดยไม่รู้ตัวขณะเดินตรวจงานติดตั้งหน้างาน ต้องถูกหามส่งโรงพยาบาลให้น้ำเกลือก็เคยมีมาแล้ว 
ไม่ใช่เพราะเธอบรรลุธรรมะข้อใดหรอกนะ แต่เป็นเพราะวัยที่เพิ่มขึ้น วุฒิการศึกษาระดับมหาบัณฑิต และประสบการณ์จากการทำงานที่สั่งสมอยู่ตลอดเวลาต่างหาก เป็นตัวบ่มเพาะให้เธอเริ่มรู้จักวางแผนเตรียมตัว และไม่ประมาทตั้งแต่ก้าวเข้ามาทำงานโปรเจครถไฟฟ้านี้ เธอทำใจแต่แรกแล้วว่าการปลดระวางพนักงานต้องมีสักวันแน่เมื่องานเสร็จสิ้นลง ขืนให้ผู้หญิงวัยสามสิบกว่าอย่างเธอมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง ตีอกชกหัวเพราะกำลังตกงาน มันคงน่ารักตายล่ะ ใครเห็นก็อยากเดินเลี่ยงเสียมากกว่า เธอคิด 
อีกทั้งก็เคยลิ้มรสชาติอันแสนขมและปวดร้าวของความล้มเหลว สุมนทำงานผิดพลาดครั้งใหญ่จนถูกเจ้านายสั่งย้ายให้ไปอยู่แผนกอื่น ทำงานในตำแหน่งต่ำกว่าเดิม
ความรู้สึกอับอายจากการถูกลดตำแหน่งลงในครั้งนั้นก่อให้เกิดความหวาดระแวงต่อสายตาของเพื่อนร่วมงานที่มองมายังเธอและยังได้ทำลายความเชื่อมั่นในตัวเองของเธอลงอย่างฉับพลันทีเดียว เธอเกิดอาการจิตตก หวาดกลัวความล้มเหลวจนไม่กล้าตัดสินใจทำอะไร เคยเข้าไปปรึกษาจิตแพทย์ถึงสองครั้ง ใช้เวลาพูดคุยกันครั้งละครึ่งชั่วโมง หมอสรุปสั้นๆ ว่าคืออาการเครียดและจ่ายยาจำพวกระงับประสาทและยานอนหลับมาให้
ยาชุดนั้นช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายสบายขึ้น กดความรู้สึกขวางหูขวางตา หงุดหงิดง่ายเอาไว้ได้ก็จริง กระนั้นสำนึกด้านหนึ่งของสุมนคอยเตือนเธอว่า เธออาจติดยาพวกนี้เข้าได้สักวัน แม้คุณหมอจะรับรองว่าไม่ส่งผลข้างเคียงก็ตาม 
ฉะนั้นเมื่อต้องควักกระเป๋าจ่ายค่าหมอและค่ายาไปแล้วถึงสองครั้ง ความรู้สึกเสียดายเงินที่กว่าจะหาได้ในแต่ละเดือนนั้นเริ่มรบกวนจิตใจ และด้วยจิตใต้สำนึกบอกกับตนเองตลอดเวลาว่าการรักษาด้วยยาสำหรับเธอนั้นเป็นแค่เพียงปลายเหตุเท่านั้น ฤทธิ์ของยาไม่สามารถช่วยลบตะกอนความผิดพลาดออกไปจากใจได้เลย ดังนั้นก่อนถึงกำหนดวันนัดครั้งที่สาม เธอจึงโทรไปเลื่อนคุณหมออย่างไม่มีกำหนด และไม่กลับไปใช้บริการคำปรึกษาจากคุณหมอโรงพยาบาลนั้นอีกเลย 
จำได้ว่าระยะนั้นเธอนัดเพื่อนสนิทออกมาบ่อยมาก เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ เนื่องจากเธอไม่สนิทใจที่จะปรึกษาพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานคนไหนทั้งสิ้น ใจหนึ่งคิดอยากลาออก บอกให้ถอย อีกใจก็ถือทิฐิ บอกให้กัดฟันสู้ต่อไป ความคิดสับสนวนเวียนไปมาเหมือนปลาว่ายวนอยู่ในอ่างเล็ก สำหรับสุมนการพบเพื่อนสนิทไม่ใช่เพื่อหวังฟังคำปลอบประโลม หรือถ้อยคำความเห็นใดๆ ณ เวลานั้นสิ่งที่สุมนต้องการคือกำลังใจเล็กๆ ว่าตัวเองยังมีคนที่สามารถเล่าเรื่องทุกอย่างได้โดยไม่ต้องระแวง 
เนื่องจากเพื่อนสนิทไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย หรือเกี่ยวข้องใดๆ กับงานที่สุมนทำอยู่ พวกเขาจึงปล่อยให้เธอพูดเล่าไปเรื่อยๆ ฟังอย่างเงียบๆ วางใจเป็นกลาง เข้าใจและเห็นใจสุมน แต่ไม่ได้เอออวยเห็นด้วยไปทั้งหมด บางครั้งก็ตั้งคำถามสั้นๆ ย้อนกลับมาให้ฉุกคิด จุดนั้นเองที่ทำให้สุมนเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนที่ต้องร่วมงานกับเธอมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณกาญจนาเจ้านายเก่าของเธอเอง
สุมนเลยโยนคำถามขึ้นกลางวงว่า เล่นหุ้น เล่นอย่างไงน่ะ มองสบตาเพื่อนๆ เผื่อมีใครให้คำตอบ แต่ดูเหมือนคำถามเดียวของเธอนั้นได้ปิดสวิตซ์การสนทนาไปเสียสนิท
จู่ๆ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสมัยเรียนหนังสือตั้งแต่ชั้นมัธยมจนเข้ามหาวิทยาลัยคณะเดียวกันได้ แม้จะไม่สนิทสนมกันมากนัก แต่ก็ติดต่อกันบ้างประปราย บอกว่ามีบริษัทหนึ่งกำลังต้องการคนที่มีความรู้ภาษาต่างประเทศด่วน ทำหน้าที่คอยจดบันทึก ทำรายงาน แปลเอกสาร 
เครื่องดื่มหลักที่นำมาเลี้ยงมื้อนี้ไม่อั้นคือเบียร์กระป๋อง เสียงพูดคุยทักทายกันไปมาดังกลบห้องประชุมตลอดเที่ยงของงานเลี้ยงส่ง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
