BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 7582113 :

เรื่องราวเมื่อสามปีก่อน..บางเรื่องราวยังคงน่าจดจำ...

.....ตอนที่วิชาประวัติศาสตร์ไทยถูกละเลยไปตามยุคสมัย...แต่อีกหลายๆคนกลับอยากให้ตัวเองได้มีส่วนร่วมในหน้าประวัติศาสตร์ที่อาจจะไม่มีใครได้บันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร...ไม่มีตำราให้ลูกหลานได้เรียน...และอีกหลายปีต่อไปทุกอย่างจะกลายเป็นเรื่องเล่า...บนหน้าประวัติศาสตร์ของตัวเราเอง

...ย้อนดูข่าวในพระราชสำนักรอบแล้วรอบเล่า...เรา ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเล่าและประวัติศาสตร์ความเป็นมา ของเมืองพัทลุงและศาลหลักเมืองเท่าไหร่นัก...แต่ ภาพพระกรณียกิจที่ทรงทำให้กับชาวพัทลุง...ภาพของ ผู้คนที่ต่างมารอชื่นชมพระบารมีด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข...เสียงตะโกน "ทรงพระเจริญ" ที่ดังออกมาจากความรู้สึกอันหลากหลาย...แววตาแห่งความสุขใจของคนที่ได้เข้าเฝ้าใกล้ชิด...มันชัดกว่าภาพทุกอย่าง...ใน จอสี่เหลี่ยมเล็กๆนั้น...ตัดมาที่หน้า รพ.เล็กๆ..ทางผ่าน ขบวนเสด็จ เราใส่ชุดพยาบาลชุดเก่าของเวรเช้าและ ขโมยรองเท้าน้องเวรบ่ายมา...ข้ามถนนไปรวมกลุ่มกับ ผู้คนที่ต่างใส่เสื้อสีเหลือง ที่มานั่งรอกันตั้งแต่บ่ายสองกว่าๆ...ทุกคนดูตื่นเต้นและเลือกที่จะนั่งชิดขอบถนนบนทางเท้า....มีธงผืนเล็กๆ...เป็นสีธงชาติ...สีเหลือง...และสีม่วง ประจำพระองค์มาแจก...หนึ่งชั่วโมงกว่าๆของการรอคอย...เป็นการรวมฝูงชนที่ทุกคนอยู่ในอาการสงบสำรวมจริงๆ...ไม่วุ่นวาย..ไม่เสียงดัง..จะพูดคุยกันบ้างก็เพียงเบาๆ...แม้แต่การถ่ายรูป...ก็ยังสำรวมในที...ทุกคนใจจดจ่ออยู่กับเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจบางนายสั่งให้เคลียร์เส้นทาง...แจ้งพิกัดขบวนเสด็จ...บางคนนั่งซ้อมโบกธง...

.........ใกล้เวลาเสด็จแววตาแห่งความตื่นเต้นยิ่งฉายชัด เกือบหกโมงเย็นรถตำรวจคันแรกเปิดไฟสีแดงวาบผ่านไป...ไม่นานรถตำรวจอีกคันวิ่งตามมาด้วยความเร็วพร้อมบีบแตรส่งสัณญาณ ทุกคนที่เฝ้ารอต่างออกมานั่งตรงริมฟุตบาทอย่างพร้อมเพรียง....รถตำรวจอีกคันที่ตามมาคันนี้เปิดไฟและขับช้ากว่าทุกคันที่ผ่านไป...ไม่นานรถก็ชะลอความเร็วลง...คันถัดไปเป็นรถสีขาวข้างหน้ามีธงพระราชสำนัก...เสียงทรงพระเจริญดังมาเป็นทอดๆ...และยิ่งดังชัดเจนขึ้นเมื่อรถใกล้เข้ามาทุกที...แว่วเสียงบางคนพูดด้วยความตื่นเต้น..."รถชะลอแล้วๆ"...เราตะโกนทรงพระเจริญได้เพียงสามครั้งก็รู้สึกเหมือนมีก้อนจุกอยู่ที่คอ...พนมมือไหว้และโบกธงต่อ...มองไปในรถที่มีธงพระราชสำนัก...กระจกที่นั่งด้านหลังลดลงเต็มบาน...พระราชินีทรงโบกมือและทรงยิ้มให้กับประชาชนของท่าน...แววตาทรงเปี่ยมไปด้วยความรักและคำขอบคุณ...เราโฟกัสภาพนั้นจนไม่ทันมองในหลวง..ซึ่งนั่งถัดไป

...ขบวนเสด็จผ่านไปแล้ว..ทุกคนต่างมีเรื่องเล่าเป็นของตัวเองบนเหตุการณ์เดียวกัน...หลายคนเดินทางกลับบ้าน...บางคนข้ามถนนมานั่งรอส่งเสด็จฝั่งหน้า รพ. กลางสายฝนปรอยๆเมื่อขบวนผ่านไป

.........เกือบสองทุ่มแล้ว..เรากลับมาในชุดเดิม...ยังมีคนรอส่งเสด็จอยู่ประมาณนึง...ทุกคนต่างมีความหวังเดียวกันคือพระองค์จะชะลอรถ...และเปิดกระจก...เราเลือกนั่งใกล้กับเสาไฟตรงที่คิดว่าสว่างที่สุดวางแผนไว้ว่าจะได้เห็นพระองค์ท่านชัดเจนที่สุด...น้องๆเทศบาลมาแจกเทียน...เพียงไม่นานเทียนก็ถูกจุดต่อๆกัน..ดวงไฟสีส้มทอดยาวเรียงตัวอยู่ริมฟุตบาท...รถนำขบวนเสด็จผ่านมามีเสียงประกาศจากในรถบอกให้ทุกคนพนมมือไม่ต้องกราบ ชั่วไม่นานรถตราพระราชสำนักคันเดิมชะลอรถกระจกหลังลดเต็มบานพร้อมเปิดไฟในรถพระราชนินียังทรงยิ้มและโบกมือ...ครั้งนี้เรามองเข้าไปข้างในถัดไปในหลวงทรงยิ้มและโบกมือให้ประชาชนของท่านเช่นกัน...ทุกอย่างกลายเป็นความอิ่มเอิบใจ

...ขบวนเสด็จผ่านไปเพียงไม่นาน..ฝนก็ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา...สักพักก็เงียบไป...หลังจากตกหนักต่อเนื่องมาแล้วสองวัน...ทุกอย่างผ่านไปแล้ว...เหตุการณ์นี้บอกเราว่า...พระมหากษัตริย์ยังคงเป็นศูนย์รวมและเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวใจของประชาชนอย่างแท้จริง... #ทรงพระเจริญ. ชื่นใจที่เห็นพ่อแม่หลายคนพาลูกหลานมาร่วมรับเสด็จด้วย... #วิชาประวัติศาสตร์ชาติไทยในวันนั้นทำให้ซาบซึ้งมาจนถึงวันนี้แม้จะไม่ได้เกรดสี่ก็ตาม 28/11/63. ประวัติศาสตร์ชาติพัทลุง.....