Bloggang.com : สาวช่างถาม : สืบร้อน ซ่อนรัก นิยายเรื่องแรกในชีวิต

สืบร้อน ซ่อนรัก นิยายเรื่องแรกในชีวิต

เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนจนจบค่ะ โดยใช้เวลาเดือนเมษายนทั้งเดือนเขียน

นำมาลงในถนนนักเขียนได้แปดตอนก็ต้องหยุด เพราะเป็นข้อตกลง
นิยายเรื่องแรกเป็นอะไรที่โก๊ะมากๆ พิมพ์ผิด พิมพ์ตามใจฉัน จะกดกี่แท๊ปก็เอา จะใส่เครื่องหมายหลายๆอันก็ได้ ปรากฏว่ามานั่งแก้หูตกไปเลย

แล้วปรากฏว่าหลังจากแก้ไขกลายเป็นว่า นิยายของเราเหลือแค่ 110 หน้า บอกอผุ้แสนจะอดทนก็ขอให้เราเขียนเพิ่ม โอ้ว...อ้ากส์...เรื่องสืบสวนที่จบไปแล้ว เขียนเพิ่มได้ด้วยเหรอนี่...

ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรในโลกที่เป็นไปไม่ได้เนอะ ว่าแล้วก็ใช้เวลาอีกเท่ากับเวลาที่เขียนทั้งหมดเพื่อเพิ่มมาเพียงยี่สิบหน้ากระดาษ

กฏทองข้อที่ 1 มีอยู่ว่า นิยายที่ดีควรมีไม่ต่ำกว่า 130 หน้านะ

อันนี้น้ำจิ้ม

“มีใครอยู่ไหม” ส่งเสียงดังเข้าไป หากไม่มีเสียงตอบรับอยู่ดี ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปด้านในอีกเมื่อเงี่ยหูได้ยินเสียงเหมือนน้ำแตกดังกระจาย จนร่างสูงหนาเดินลึกเรื่อยเข้าไปถึงด้านข้างของตัวบ้าน ซึ่งเป็นท่าน้ำยื่นไปในบ่อบัว อันเป็นที่มาของเสียงนั้น

ที่นั้น มีร่างเปียกโชกที่กำลังปีนขึ้นจากบ่อบัวอย่างทุลักทุเล มือกำดอกบัวในมือ ที่น่าตื่นใจคือทั้งร่างมีเพียงชั้นในเล็กจิ๋วสองชิ้นของเจ้าของร่าง เสื้อผ้าถอดกองไว้อย่างไม่เป็นระเบียบนักด้านข้าง ทันทีที่ร่างนั้นปีนขึ้นยืนบนท่าน้ำเรียบร้อย พลันสบสายตาทั้งคู่ต่างยืนนิ่งตะลึง

“กรี้ดดด ช่วยด้วยโจรปล้นข่มขืน” เมื่อรู้สึกตัวหญิงสาวตรงหน้าแหกปากร้องตะโกนสุดเสียงหวังให้คนช่วย พร้อมวิ่งวนจะหาทางหนีเอาตัวรอด

“นี่คุณ!หยุด ๆๆ คุณฟังก่อน ผมไม่ใช่โจรไม่ใช่ขโมย ผมมาหานักสืบ” เขาพยายามตะโกนแข่งกับเสียงแผดร้องของเธอ แต่เจ้าตัวก็ไม่หยุด หล่อนยังคงแผดตะโกนเอาดอกบัวที่ถือในมือปาใส่เขา ธันว์ตัดสินใจวิ่งเข้าไปจับตัวผู้หญิงเสียสติคนนี้ หวังจะเอามือปิดปากให้หล่อนหยุดแผดเสียง ผู้หญิงอะไรตัวเล็กแต่เสียงดังแปดหลอด เอ้อ..แต่จะว่าไป เจ้าหล่อนก็ไม่เล็กซะทีเดียว ส่วนโค้งส่วนเว้าที่เต็มตาเมื่อครู่นี้ยังเป็นพยาน อีกฝ่ายดิ้นรนสู้ทั้งมือเท้าพัลวัน ที่แย่ที่สุดคืออ้าปากงับมือเขาที่ปิดปากเธอเข้าเต็มแรง

“อ้ากกกส์” ธันว์สะดุ้งตกใจและสะบัดมือเร่าๆ ออกอย่างเจ็บปวด

“บ้าหรือปล่าวเนี่ย มากัดฉันทำไม” ชายหนุ่มตะโกนตอบอย่างเหลืออด

เสียงร้องของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ร่างบางหยุดชงักลง สายตามองพิจารณาชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้า รูปร่างสูงสง่าใบหน้าขาว คิ้วเข้มหล่อเข้มสะดุดตา ผมตัดสั้นเกรียนราวเด็กนักเรียน ที่ติ่งหูข้างหนึ่งใส่ต่างหูเงินเล็กๆ ดูไม่น่าเข้ากันกับเสื้อสูทลำลองสีน้ำตาลไหม้ที่เจ้าตัวสวมคลุมทับเสื้อยืดสีขาวคอวีด้านในและกางเกงยีนส์สีซีดสวยที่ดูรู้ว่าราคาแพงระยับ แต่ก็ยังดูเข้ากันได้อย่างน่าแปลกใจ มองดูนายคนนี้ไม่เหมือนโจรโรคจิตสักเท่าไหร่

“แล้วนายเป็นใคร” หญิงสาวตะคอกถาม เธอตั้งการ์ดสูงด้วยท่าทีของนักเทควันโด้มืออาชีพ เพื่อขู่ให้เห็นว่า เธอสามารถจัดการเขาได้อย่างง่ายดาย

“ผมมาหานักสืบวิม โทรนัดเอาไว้แล้วก่อนมา” เขาตอบเสียงเรียบ พยายามจะไม่สบตาอีกฝ่ายด้วยเรือนร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่าตรงหน้าชวนมองยิ่งนัก เขาต้องยอมรับกับตัวเองว่าเป็นภาพที่ไม่อาจละสายตาไปได้ จนเขาต้องกัดฟันเสมองไปด้านอื่น ในใจนึกขำท่าเทควันโด้นั่น