ขึ้นเครื่องมาแล้ว เรียบร้อย

อุปกรณ์ต่างๆที่ต้องการหอบมาด้วยกัน

ไม่อยากหลับ ลองดูว่าจะได้เรื่องมั๊ย

มันเป็นความสามารถพิเศษนะคะ หลับได้ตั้งแต่เครื่องยังไม่ take off

ไม่ว่าไปไหน ใกล้ไกล ขอแค่ว่าได้ท่ีนั่ง

ไม่ต้องบอกว่าให้ทำอะไร

แอนก็จะเอากระเป๋าเก็บ คาดเข็มขัด

ขอคุณแอร์ดื่มน้ำซะเลย พอได้น้ำเท่านั้น

เหมือนเป็นยานอนหลับได้เลยเชียว

หอบเอาอุปกรณ์งานฝีมือมาด้วยนะคะ

ไม่ว่าจะเป็นไหมพรม เข็มถักโครเชต์

ผ้าที่เย็บค้างไว้ เข็มเย็บผ้า กรรไกร

เพียงแต่ว่ากรรไกรเป็นแบบเล็กทู่ที่อยู่ในชุดคิท

ชนิดที่เห็นได้ในโรงแรมนั่นเอง

เริ่มต้นคราวนี้ก็เลยต้องรีบคว้าไหมพรมค่ะ

ไม่งั๊นเดี๋ยวหลับซะก่อนไปถึงไหน

เอามานั่งอ่านแพทอย่างงงๆ แล้วก็เริ่มจากโซ่

ถักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ถักอย่างบ้าคลั่ง เนื่องจากกลัวไม่เสร็จ อิอิ

อย่างไงก็ไม่ยอมนอน

ไม่ชอบนอนบนเครื่องค่ะ

ก่อนลงรอต่อเครื่องที่นาริตวางแผนไว้เสร็จสรรพ

ขอหมอน ขอผ้าห่มจากแอร์เลยนะนั่น

เอามานอนเอกเขนกแบบไม่อายใครที่สนามบิน

ด้วยความว่าไม่มีใครรู้จักชั้นนิ

ตัวเองไม่อาย เอาความสบายเข้าว่า

สามีไม่ว่าไม่บ่น เราก็เข้าทางกันไป

ห่มผ้านอนคลุมโปงที่นาริต

ไม่รู้ว่าน้ำลายยืดมั๊ย ลืมถามสามี

ดีนะที่คุณสามีไม่แอบถ่ายรูปเอาไว้

ตอนที่แอนมาถึงญี่ปุ่นเนี่ยถือว่าโชคดี

เพราะว่าก่อนหน้านี้พี่นิดพิงค์สตูดิโอก็กลับเมืองไทย

ก่อนหน้าแอนประมาณอาทิตย์หรือว่าสิบวัน

เค้าบอกว่าเครื่องบินถูกตรวจอยู่ประมาณเกือบชม.ได้

แอนก็เลยทำใจมาแล้วไงคะ

แต่ว่าดีว่าเค้าเดินสวนๆเหมือนเดินเล่นเฉยๆ

แถมใส่หน้ากากแค่แบบธรรมดา

ไม่เห็นต้องตรวจเลยถ้าทำแค่นี้

เหมือนทำไปตามหน้าที่เพราะว่าเอ็นเก้าสิบห้าที่ป้องกันโรคได้นั่นหน่ะ

เค้าเอาห้อยแขนค่ะ ไม่ใช่ปิดจมูก

ว่าแล้วก่อนลงไปต่อเครื่องก็ต้องกรอกเอกสารกันเล็กน้อย

ประมาณหนึ่งหน้าเอสี่ธรรมดา

ถามนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเปื่อย

แถมแนะนำว่าถ้ามีไข้ภายในกี่วันๆให้ไปหาหมอ

และถือกระดาษนี้ไปด้วย

เอาไงก็เอาสิ แหม...จะลงเครื่องแล้ว

ว่าแล้วก็รอสามีเขียนให้เสร็จก่อนค่ะ

ไม่ใช่รอปากกาหรอกนะ

แต่ว่ารอลอก

คุณสามีก็เซียนตรวจข้อสอบนะ

มีการบอกก่อนว่าอย่าลอกชื่อเค้านะ

เดี๋ยวเค้ารู้ว่าไม่ได้คิดเอง อิอิ

ตัวเองไม่รู้เหรอว่าเค้านักลอกมืออาชีพ

ไปนอนที่นาริตะดีกว่า ง่วงระ