๐ภาษาไทยเป้นพยางค์เดียว ตย เช่น พ่อ แม่ พี่ น้อง ปู ย่า ตา ยาย ลูก
๐คำเรียกส่วนต่างๆ ของร่างกาย ตย เช่น หัว ผม หน้า ตา หู ปาก ลิ้น
๐คำเรียกชื่อทางภูมิศาสตร์ หรือ ธรรมชาติ ตย เช่น ดิน น้ำ ป่า ลม ไฟ ฟ้า หมอก เขา ไม้ บ้าน เรือน
๐คำเรียกเครื่องมือเครื่องใช้ในการทำมาหากิน ตย เช่น มีด ขวาน จอบ เสียม ไถ คราด เบ็ด เรือ เกวียน
๐คำเรียกชื่อของใช้ในบ้าน ตย เช่น หม้อ ไห หวด ถ้วย ชาม จาน
๐คำกริยาที่จำเป็น ตย เช่น กิน นอน นั่ง ยืน เดิน วิ่ง โดด โจน
๐คำขยายที่สำคัญและจำเป็น ตย เช่น อ้วน ผอม เร็ว ช้า ดี เลว ชั่ว สวย งาม หนัก เบา แข็ง อ่อน
*คำเหล่านี้ถือว่าสมบูรณ์ไม่ต้องเปลียนแปลง แต่ยุคสมัยเปลียนแปลงจากสภาพเดิม จำเป็นใช้คำใหม่ให้เพียงพอแก่การพูดจามากยิ่งขึ้น
คำเดิมเป็นรากคำที่ใช้สร้างคำใหม่ คำสำเร็จรูปของไทยเรา เข้ากับประโยคได้ทันที แต่คำนั้นๆต้องประกอบด้วยลักษณะ ๒ ประการ
๑.มีเสียงที่กำหนดแน่นอน เป็นที่รับรู้กันในหมู่พวก เช่น ซิ (ต้องออกเสียง ซ กับ อิ) ...ไม่ใช่ออกเสียง เซะ หรือ แซะ....
๒.มีความหมายที่กำหนดแน่นอน เช่น หมู คือสัตว์ชนิดหนึ่ง แต่ก็มีคนต้องการให้มีความหมายอย่างอื่น เมื่อพูดแล้วก็เข้าใจ
(ซิ) เป็นคำใช้ในประโยค คำสั่ง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [
