เมื่อผม(เกือบ)ตกเครื่อง

ผมมีประสบการณ์ที่เกือบตกเครื่องชนิดเส้นยาแดงผ่า 8 มาเล่าสู่กันฟัง เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า วันพุธที่ 29 ธันวาคมที่ผ่านมาเป็นวันที่ผมต้องเข้าออฟฟิศเป็นวันสุดท้ายของปี และสิ่งที่ผมได้เตรียมไว้เป็นทั้งของขวัญปีใหม่และของฝากที่ต้องมาทำงานห่างบ้านร่วม 1000 กิโลเมตรเป็นครั้งแรกเป็นของฝากหลานสาวที่น่ารักของผมทั้ง 2 คนคือ ตุ๊กตาบาร์บี้ และเลือกที่จะบินกับไทย แอร์เอเชียเพราะขึ้นที่สุวรรณภูมิทำให้สะดวกและเป็นเที่ยวบินที่มี Flight ดึกที่สุดของคืนนั้น

เป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงที่ผมเข้าใจมาตลอดว่าเที่ยวบินที่ FD3141 เครื่องจะออกจากสนามบินเวลา 3 ทุ่มครึ่งเพราะนั้นคือเวลาที่จะต้องถึงปลายทาง

เวลา 6 โมงครึ่งผมจึงตัดสินใจเดินออกจากออฟฟิศเพื่อเดินทางโดยคิดว่าไปถึงก่อนได้ไปพักผ่อนก่อนที่จะออกเดินทางสัก 1 ชั่วโมงน่าจะดี

ทุ่มนึงแอร์พอร์ตลิงก์ออกจากสถานีมักกะสันซึ่งเป็นสถานีที่ใกล้ออฟฟิศมากที่สุดมุ่งสู่สุวรรณภูมิในขบวนรถคนแน่นขนัด ทำให้ผมถูกเบียดเข้าไปข้างในรถจนกระทั่ง เห็นหญิงวัยกลางคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมถือกล่องเครื่องเล่นเกมส์ Wii
"อืมม์...เค้าคงซื้อไปฝากลูกชาย" ผมคิด
"หา!!!! แล้วของฝากหลานสาวหล่ะ" ผมนึกขึ้นได้จึงตัดสินใจกลับลำมุ่งสู่มักกะสันอีกครั้งเพื่อกลับออฟฟิศ ผมจำต้องแบกเป้น้ำหนักร่วม 8 ก.ก. และแล็ปท็อปอีกนึงเครื่องนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างไปออฟฟิศย่านอโศกเพื่อจะกลับไปเอาตุ๊กตาบาร์บี้ที่จะพาไปฝากหลานสาวที่ผมลืมไว้ที่ออฟฟิศซึ่งใช้เวลาร่วม 30 นาทีกว่าที่ผมจะกลับมาถึงสถานีมักกะสันอีกครั้ง

นาฬิกาที่สถานีมักกะสันบอกเวลา 1 ทุ่ม 35 นาที ความเครียดเริ่มมาเยือนเมื่อผมตรวจดูเวลาขึ้นเครื่องอีกครั้ง แม่เจ้าเครื่องออก 2 ทุ่ม 5 นาทีขอให้เครื่องดีเลย์ คำภาวนาของผมเริ่มออกมาจากจิตสำนึก ผมเริ่มสวดเป็นภาษาอาหรับตามความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมาเพื่อขอให้พระเจ้ารั้งเครื่องไว้อย่าให้ออกก่อนเพื่อให้ผมสามารถขึ้นเครื่องบิน Flight นี้ทัน

เวลา 1 ทุ่ม 45 นาทีรถไฟมาถึงมักกะสัน เมื่อผมขึ้นแล้วอยากจะไปเป็นคนขับเสียเอง ทำให้นึกขึ้นได้ว่า แล้วทำไมไม่ไปขึ้น Express Line

2 ทุ่ม 20 นาทีเป็นเวลาที่เครื่องน่าจะอยู่บน Run way หรือไม่ก็ทะยานขึ้นฟ้าไปแล้วตามเวลาปกติและเป็นเวลาเดียวกันที่ผมมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ทำแล้วเสียใจยังดีกว่า(ต้อง)เสียใจที่ไม่ได้ทำ คติที่ผมยึดมาตลอดทำให้ผมตัดสินใจไปที่เคาน์เตอร์เช็คอินของไทย แอร์ เอเชียถึงแม้ว่าบอร์ดจะแสดงข้อความว่า เคาน์เตอร์ปิด จากชั้น 1 ผมวิ่งขึ้นชั้น 4 โดยไม่รอลิฟท์แล้วตรงไปที่แถว E ซึ่งเป็นเคาน์เตอร์ของไทย แอร์เอเชีย
"เครื่องขึ้นบินแล้วยังครับ" ผมถามแอร์กราวนด์
"ขึ้นแล้วค่ะ ทำไม่เพิ่งมาหล่ะค่ะ" เธอตอบและถามผม
"ผมมาแล้ว แต่มาได้ครึ่งทางแล้วกลับไปเอาตุ๊กตาบาร์บี้ให้หลาน" ผมตอบอย่างระบายความรู้สึก
"ไม่น่ากลับไปเลย ค่อยส่งไปก็ได้" เธอพูด
"นั้นสิ ดูสิทำน้าตกเครื่องเลย" ผมเห็นด้วย
"เปลี่ยน Flight ได้มั้ยค่ะ" เธอเสนอทางเลือกให้ผม
"ต้องเพิ่มเงินเท่าไหร่ครับ"
"ต้องดูจากโปรโมชั่นที่พี่เลือกค่ะ"
"ไม่มีโปรโมชั่นอะไรเลย"
"ขอดูข้อมูลก่อนน่ะค่ะ"
ผมยื่นเอกสารที่ปริ้นท์มาส่งให้เธอ
"บัตรประชาชนด้วยค่ะ"
ผมยื่นบัตรประชาชนให้เธอ
"ถ้าพี่จะเปลี่ยนต้องเป็นพรุ่งนี้เช้าแล้ว คืนนี้หมดแล้วค่ะ" เธอบอกผมพร้อมๆ กับเช็คข้อมูล
"พร้อมรัน" พนักงานต้อนรับภาคพื้นดินที่ถือวิทยุสื่อสารที่นั่งอยู่อีกฝั่งนึงตะโกนเบาๆ บอก
"เครื่องอยู่บนรันเวย์" ผมนึกในใจพลางๆ ดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บริเวณนั้นชี้บอกเวลา 2 ทุ่ม 45 นาที
"ยังทันมั้ย" พนักงานที่อยู่ตรงหน้าผมตะโกนถาม
"เดี๋ยวถามกัปตันให้" เธอตอบพลางยกวิทยุสื่อสารขี้นถามไปยังกัปตัน
"พี่ถือนี้ไว้พลางๆ น่ะค่ะ รอคำตอบจากกัปตัน" เธอยื่นตั๋วเช็คอินให้ผม ด้วยสีหน้าที่ลุ้นผลที่จะออกราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง เช่นเดียวกับพนักงานคนอื่นๆ ร่วมสิบคนที่นั่งอยู่บริเวณนั้น
"พี่เคยขึ้นเครื่องแอร์ เอเชียหรือป่าวค่ะ ไปที่ Gate ถูกหรือป่าว" เธอถามผมระหว่างรอคำตอบจากกัปตัน
"เคยครับ ไปถูก แอร์เอเชียนี่แหละนั่งประจำ เครื่องใหม่ มั่นใจ" ผมตอบพลางๆ ยกคอนเซ็ปที่โฆษณาผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ให้เธอฟัง
"พี่ให้ขึ้นเลยไม่ได้เหรอ" พนักงานอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถาม พนักงานที่รับเช็คอินผม
"ไม่ได้ เคาน์เตอร์ปิดแล้วต้องถามกัปตันเท่านั้น" เธอตอบ
"ถ้าแอร์กราวนด์ตัดสินใจได้ให้แล้วใช่มั้ย" ผมถามระหว่างรอ
"ใช่ค่ะ" เธอตอบผมด้วยรอยยิ้มเปื้อนสีหน้ากังวล
"พี่ซ้อมวิ่งพลางๆ ก่อน" แอร์กราวนด์คนหนึ่งในที่นั้นให้กำลังใจผม แต่ผมทำได้แค่ยิ้มตอบ
"OK" แอร์กราวนด์คนที่ถือวิทยุตะโกนบอก
"ไปเลยค่ะ" แอร์กราวนด์ด้านหน้าผมบอกให้ผมรีบไป
"โชคดีน่ะค่ะ" พนักงานคนหนึ่งในนั้นตะโกนบอกผม
ผมรีบวิ่งไปตรวจสัมภาระ ซึ่งดูเหมือนพนักงานตรวจก็จะเข้าใจในความรีบของผมจึงไม่ใส่ใจในรายละเอียดมากนัก
ระยะทางจากเคาน์เตอร์ไป Gate ที่ไกลอยู่แล้วแต่วันนี้เหมือนจะไกลมากๆ และ Gate A2 คือปลายทางของผม

เมื่อไปถึง Gate A2 ผมตรวจดู Flight บน board เพื่อความแน่ใจก่อนเข้าไปรอเช็คตั๋วขึ้นเครื่องซึ่งเหลืออยู่ไม่ถึง 20 คน แล้วจึงขึ้นไปนั่งที่ตำแหน่งของผมคือ 12E

เมื่อเก็บสัมภาระที่ไม่สามารถโหลดเข้าใต้ท้องเครื่องได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วผมจึงนั่งประจำตำแหน่งเพื่อรอพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนออกเดินทาง
"12 Echo on board" สจ็วตที่ยืนอยู่ด้านหลังผมพูดขึ้น
ความต้องการในตอนนั้นอยากบอกสจ็วตว่า "ฝากขอบคุณกัปตันกับแอร์กราวนด์ด้วย" แต่เกรงว่าจะเป็นการขัดจังหวะการทำงานระหว่างการปฏิบัติหน้าที่ ระหว่างการเดินทางทำให้ผมนึกถึงโฆษณาแอร์เอเชียที่มีเด็กบอกว่า "บนเครื่องมีนางฟ้าคอยต้อนรับ" แต่สำหรับการเดินทางครั้งนี้ทำให้ผมรู้สึกว่า นางฟ้าไม่จำเป็นต้องอยู่บนฟ้าเสมอไป เพราะผมเห็นเหล่านางฟ้าที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ต่างพากันช่วยเหลือเพื่อที่จะให้ผมสามารถขึ้นเครื่องได้ น่าเสียดายที่ผมจำชื่อกัปตันหรือพนักงานต้อนรับไม่ได้สักคน เพราะผมอยากจะขอขอบคุณกัปตันเที่ยวบินที่ FD3141 ในคืนวันพุธที่ 29 ธันวาคม 2553 ที่พูดคำว่า OK และขอขอบคุณพนักงานต้อนรับภาคพื้นดินในค่ำคืนนั้นทั้งส่วนของความช่วยเหลือและกำลังใจ อย่างน้อยที่สุดก็ทำให้หลานสาวของผมได้มีความสุขที่ได้เห็นหน้าน้าชาย และมีของฝากเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ตามที่ได้สัญญากันไว้ และที่สำคัญต้องขอขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมไม่พลาดเที่ยวบินนี้
สุดท้ายต้องขอโทษเพื่อนร่วมทางทุกคนที่ต้องรอผม จนทำให้เครื่องที่ควรถึงปลายทางในเวลา 3 ทุ่มครึ่ง เลื่อนไปเป็น 5 ทุ่ม

Create Date : 08 มกราคม 2554		5 comments
Last Update : 9 มกราคม 2554 5:33:54 น.
Counter : 1357 Pageviews.
Share Tweet