Love Interior บทที่ 11 เมื่อโชคชะตาเข้าข้าง สาวนักออกแบบ

“คุณป้าขา ขอน้ำพิณแก้วนึงนะคะ” สายพิณส่งเสียงแจ้วมาก่อนตัว “อ้าว หนูพิณ ไปทำอะไรมาลูก หน้าแดงเหงื่อแตกเซียว” สายพิณยิ้มหวานก่อนตอบว่า “พวกช่างเค้าสั่งส้มตำมาทานกันน่ะค่ะ เห็นเค้าบอกว่าเป็นรถถีบผ่านมาขายหน้าบ้าน พิณเลยแอบแจมนิดหน่อย แต่ปกติก็ไม่ค่อยได้ทานเผ็ดเลยแย่เลย จกส้มตำเค้าแล้วจะไปแย่งน้ำเค้าทานอีกก็ดูจะกระไรอยู่ เลยวิ่งมาขอน้ำคุณป้าดีกว่า” ตอบเสร็จเรียบร้อยเธอจึงเหลือบไปเห็น ร่างสูงตรงของใครคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่างและกำลังจ้องมาทางเธอด้วยสายตายิ้มๆ หญิงสาวเอ่ยทักทายเขาอย่างแจ่มใส ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างประหลาดใจที่ได้พบเขาที่นี่ และเวลานี้ โดยปกติ พักหลังๆ มานี่อธิปมักจะอยู่ไม่ติดบ้าน เพราะมีงานถ่ายแบบ เดินแบบเข้ามาอยู่เรื่อยๆ ส่วนมากแล้วหนูออยคนสวยก็มักจะมาฉุดเขาออกไปด้วยกัน วันนี้จึงนับได้ว่าเป็นวันที่ค่อนข้างพิเศษเอาการทีเดียว ที่เธอได้พบเขาอยู่ในเวลาที่ไม่เคยอยู่แบบนี้ “วันนี้คุณอธิป ไม่ออกไปข้างนอกหรือคะ” “ไม่ล่ะฮะ เคลียร์คิวไว้หมดแล้ว ผมอยากอยู่คุมช่างทำบ้านผมบ้างซักพัก” ด้วยความกลัวว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิดเลยรีบพูดต่ออีกว่า “ผมไม่ได้หมายความว่าไม่ไว้ใจคุณหรอกนะครับ แต่ผมมีความสุขกว่าที่ได้อยู่กับบ้านบ้าง เลยหาข้ออ้างหนูออยเค้าไปบ้างน่ะ ไม่งั้นหางานมาให้อยู่เรื่อย” ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจนิดๆ “เดี๋ยวนี้พ่อธิป ดังใหญ่แล้ว ป้าก็ว่าดีเหมือนกัน กลับมาไม่ทันไร ก็ออกไปทุกวัน อยู่บ้านให้คนแก่ชื่นใจบ้างก็ดี” คุณทิพย์สรุป “เอ แล้วนี้ คุณออย เค้าจะว่างเมื่อไหร่คะเนี่ย ยังมีรายละเอียดงานอีกเยอะเหมือนกันที่ดิชั้นอยากได้ความเห็นของเธอด้วยน่ะค่ะ” ช่วงหนึ่งอาทิตย์ก่อนเริ่มงาน สายพิณเอาแบบแปลนโครงร่างของงานมาให้อธิปออกความเห็น เพราะมีหลายส่วนของบ้านต้องถูกทุบทิ้งและเปลี่ยนแปลง รวมทั้งงานเดินระบบท่อต่างๆ เธอจึงอยากเริ่มงานเร็วๆ พออธิปเห็นแบบที่เธอนำมาให้ ชายหนุ่มก็ไม่ออกความเห็นอะไรเพิ่มเติมอีก บอกให้เธอทำงานไปได้ตามใจชอบ เพราะฟังค์ชั่นโดยรวมของตัวบ้านนั้นเขาพอใจแล้ว พอมาถึงส่วนของรายละเอียดการตกแต่งภายใน เธอพยายามย้ำกับชายหนุ่มว่า เธอเองอยากได้ไอเดียของว่าที่เจ้าสาวด้วย เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ตามที่เธอชอบ ชายหนุ่มกลับตอบปัดๆว่า “ผมว่าคุณออกแบบไปเลย อย่างที่คุณชอบก็ได้ ขออย่างเดียว ห้องนอนผมน่ะ อย่าให้เหมือนนอนอยู่ในไหน้ำผึ้งก็แล้วกัน” ตอนนั้นสายพิณแอบกลั้นหัวเราะซะยกใหญ่ นี่ถ้าเธอกล้ากว่านี้ เธอคงตอบเค้าไปแล้วว่า “แหม ดิชั้นไม่ใช่ว่าที่เจ้าสาวของคุณนะคะ คุณอธิป แถมบ้านนี้ ก็ไม่ได้สร้างไว้เพื่อชั้นซะด้วย” แต่นั่นแหล่ะ หญิงสาวได้แต่เก็บคำพูดนั้นไว้ในใจ จนกระทั่งวันนี้ “ผมว่า ผมบอกคุณไปแล้วนะ คุณสายพิณว่าให้ออกแบบไปได้เลย พอเสร็จแล้ว ก็เอามาให้ผมดูก็พอ งานจะได้ไม่ช้านัก” “ดิชั้นไม่ชอบแก้งานหลายรอบค่ะ ถ้าออกแบบไปก่อนคุณพอใจแล้วว่าที่เจ้าสาวคุณเกิดไม่พอใจขึ้นมา ดิชั้นไม่ต้องแก้ใหม่ทั้งหมดเหรอคะ” สายพิณตอบเสียงที่เธอเห็นว่าเรียบที่สุด เพื่อไม่ให้กวนอารมณ์เจ้าของบ้านหนุ่มมากนัก “เอาเถอะ ผมรับผิดชอบเอง ถ้าคุณออยเค้าจะแก้ไขงานคุณโดยที่ผมเห็นชอบแล้ว ผมจะออกค่าใช้จ่ายให้อีกเท่านึงเลยเอ้า” ชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วเหมือนกัน อธิปเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ยิ่งนานวันเข้า ความไม่กล้าพูดกับหนูออยเรื่องเรือนหอ กลับกลายเป็นความไม่อยากพูดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พอมีคนมาสะกิดปมในหัวใจเข้า อธิปเลยควบคุมไม่ให้อารมณ์ขุ่นมัวได้ยาก หลังจากที่นิ่งฟังอยู่พักใหญ่ เมื่อเห็นท่าไม่ดีนัก คุณทิพย์เลยขัดจังหวะขึ้นมาว่า “หนูพิณทานข้าวด้วยกันมั๊ยลูก เดี๋ยวป้าจะเตรียมทำกับข้าวแล้วหล่ะ” “ขอบคุณค่ะคุณป้า แต่วันนี้หนูมีนัดแล้วค่ะ ว่าตอนบ่ายจะออกไปเลือกแผ่นโพลีคาร์บอเนตซักหน่อย เดี๋ยวถึงกลับเข้ามาใหม่ค่ะ” สายพิณรีบเปลี่ยนแผนทันที เพราะเธอเองก็รู้สึกว่า สถานการณ์ตรงหน้าไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไหร่ พอลับหลังสายพิณ คุณทิพย์ก็หันกลับมาถามลูกชายด้วยเสียงห่วงใยว่า “เป็นอะไรไปหน่ะ ตาธิป มีปัญหาอะไร กับหนูออยรึเปล่าลูก แม่ก็เห็นหวานแหว๋วกันดีนี่นา” ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสามของบ้านแล้ว การที่อธิปออกไปไหนมาไหนกับหนูออยบ่อยๆ ทำให้โล่งใจไปเรื่องความรักข้างเดียวของลูกชาย คุณอธกถึงกับเปรยๆว่า “เออ ไม่น่าเชื่อเลยว่า สองคนนี่จะรักกันตอนโตนะแม่ ตอนแรกก็นึกว่าพ่อธิปมันจะเพ้อพกไปข้างเดียว เดี๋ยวนี้ก็ไม่เห็นหนุ่มๆ คนอื่นมาวอแวแม่หนูออยแล้วนี่นะ” “ไม่มีอะไรหรอก ครับแม่ เออ แม่ครับ ตอนแม่ตกลงแต่งงานกับพ่อน่ะ แม่คิดยังไงครับ” “อืม ถามแปลกๆ คิดยังไง แบบไหนหล่ะลูก” คุณทิพย์ทำหน้างง ไม่เข้าใจความหมายที่ลูกชายถามเท่าไหร่นัก “คือ ผมหมายความว่า ตอนนั้นแม่รู้สึกกับพ่อยังไงครับ ถึงได้แน่ใจแต่งงานกับพ่อหน่ะครับ” อธิปรีบขยายความ “อูย นั่นมันนานมากแล้วหล่ะ แม่ก็ยังสาวรุ่นอยู่นะตอนนั้น แต่แม่รู้สึกว่า พ่อน่ะเป็นที่พึ่งได้ อยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ มีความสุขน่ะลูก” “แล้ว ตอนนั้น แม่คิดรึเปล่าครับ ว่าจะอยู่กับพ่อได้นานขนาดนี้น่ะ” อธิปรีบถามต่อ “ผู้หญิงสมัยก่อนนะลูก ถ้าแต่งงานก็ต้องแต่งครั้งเดียว แม่รู้ว่า แม่จะสามารถอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้โดยไม่ต้องปรับอะไรให้มากนัก แล้วก็จริงนะลูก พ่อกับแม่ก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายจนเป็นเรื่องใหญ่โต นั่นคงเป็นเพราะว่า นิสัยคล้ายๆ กันอยู่บ้างน่ะ ว่าแต่อยู่ดีๆ ทำไม ธิปถามแม่ขึ้นมาหล่ะลูก” “ไม่มีอะไรหรอก ครับ ผมก็ถามไว้เผื่อจะได้ไว้ใช้ในเรื่องของผมบ้าง” เดี๋ยวผมเดินไปดูบ้านก่อนนะครับ แล้วจะกลับมาทานข้าว พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินออกจากบ้าน ทิ้งให้คุณทิพย์ที่กำลังจะซักไซร้ไล่เลียงต่อ ต้องซ้อมค้างไว้อย่างนั้นเอง ชายหนุ่มก้าวเท้าเอื่อยๆ จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงโคนต้นปีบ ตรงนี้มองเข้าไปเห็นห้องโถงของบ้านไม้เก่าได้เป็นอย่างดี ร่างระหงของมัณฑนากรสาว ที่ออกตัวว่าจะออกไปข้างนอกยังคงยืนสั่งการอยู่ท่ามกลางช่างผู้ชาย เขาเผลอทอดสายตามองภาพตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่สายพิณเข้ามาเริ่มงานโครงสร้างอย่างจริงจัง และหล่อนต้องมาควบคุมงานเองอย่างใกล้ชิดแบบนี้ เขาก็มีโอกาสมายืนดูหญิงสาวทำงานหลายครั้งหลายหนโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว จนเขาเองรู้สึกคุ้นเคยกับหล่อนมากขึ้นทุกที ผู้หญิงคนนี้มีคุณลักษณะบางอย่างที่เขาไม่เคยพบในผู้หญิงคนใดมาก่อน หล่อนเป็นคนเปิดเผย บริสุทธิ์ซื่อและแจ่มใสจนน่าทึ่ง ดูเวลาหล่อนโบกไม้โบกมือให้ผู้ร่วมงาน ตะโกนสั่งงานด้วยสำนวนเรียบง่ายแบบเป็นกันเองสิ ดูราวกับเด็กๆ อธิปสรุปในใจ หล่อนคงไม่มีจริตกิริยาอย่างที่หญิงสาวทั่วๆไปจะพึงมี ไม่เหมือนหนูออย เวลาอยู่ใกล้ๆ หนูออย เขาเองรู้สึกเหมือนถูกบีบ ด้วยเสน่ห์กิริยาที่ถูกปรุงแต่งไว้อย่างงดงาม สายพิณหันมาเห็นชายหนุ่มพอดี เลยตะโกนพร้อมโบกไม้โบกมือออกมาว่า “คุณอธิป ขึ้นมาเลยค่ะ” ชายหนุ่มเดินขึ้นไปหา พร้อมยิ้มรับ ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ไหนว่าจะออกไปข้างนอกไง หาข้ออ้างไม่ทานข้าวกับผมรึไง” “เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น ดิชั้นแวะมาสั่งงานก่อนให้จบทีเดียวแล้วว่าจะ แว่บออกไปเลย เพราะต้องไปหาซื้อของขวัญให้นาย เอ๊ย คุณแม่ด้วยค่ะ ท่านจะครบรอบหกสิบปีปีนี้ เออ ยังไม่ได้บอกคุณอธิปเลยค่ะว่า ดิชั้นต้องกลับไปบ้านที่เชียงรายซักอาทิตย์นึง แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ งานเรียบร้อยแน่นอน เพราะมีมือดีสัญญาว่าจะมาดูให้แทนด้วยค่ะ” “ไปเมื่อไหร่ครับเนี่ย” อธิปถามขึ้นมา “เอ่อ ไปพรุ่งนี้ค่ะ ขับรถไปแต่เช้า พี่ชายบินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่เอ่อ ดิชั้นไม่ชอบนั่งเครื่องบินเท่าไหร่เลยว่าจะขับรถไปเองน่ะค่ะ ต้องขอโทษที่บอกกระทันหันนะคะ” สายพิณรีบออกตัวเสียงอ่อย “ผมไปด้วยได้รึปล่าวครับ” อะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้อธิปเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยขนาดนั้น ดูท่าว่าเขาจะไม่ได้สนใจอาการออกตัวของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย “ว่าไงครับ ผมไปด้วยได้รึเปล่า” อธิปหันมาส่งสายตาคาดคั้น สายพิณเหมือนจะล่องลอยไปชั่วขณะ หญิงสาวไม่รู้ว่าจะบอกชายหนุ่มตรงหน้าว่าอย่างไรดี ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยทีเดียว หูอื้อไปหมด เลยไม่รู้ว่าตัวเองตอบชายหนุ่มไปว่าอย่างไรบ้าง มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ชายหนุ่มทำหน้าตาดีใจ แล้วก็สำทับเธอมาว่า “ตกลงพรุ่งนี้คุณแวะมารับผมหน่อยนะครับ แล้วผมจะเป็นสารถีขับรถให้คุณเอง”

Create Date : 19 มิถุนายน 2549		0 comments
Last Update : 19 มิถุนายน 2549 16:42:24 น.
Counter : 2069 Pageviews.
Share Tweet