กฎหมาย ต้อง เป็นกฎหมาย

ไร้นาม ได้เข้าถึงถึงปรัชญา "All under heaven" ของจิ๋นซีอ๋อง และจิ๋นซีอ๋องเองได้รับรู้ในความเข้าใจของเหล่าศัตรูต่อตนเองอย่างถ่องแท้ "The only person that understands me is my sworn enemy." แต่...กฎหมาย ต้องเป็นกฎหมาย

---

ในสมัยต้นยุคจั้นกั๋ว ประมาณ 2,000 กว่าปีมาแล้ว ประเทศจีนแตกแยกเป็นเมืองใหญ่ 7 เมือง และมีเมืองเล็กเมืองน้อยอีกหลายเมือง มีอยู่เมืองหนึ่งชื่อเมืองฉิน เป็นเมืองที่อยู่ห่างไกลศูนย์กลางวัฒนธรรมล้าหลังและอ่อนแอ สาเหตุสำคัญที่ทำให้เมืองฉินอ่อนแอก็เพราะกฎหมายไม่ศักดิ์สิทธิ์ ประชาชนไม่ประพฤติปฏิบัติอยู่ในกรอบของกฎหมาย ไม่มีระเบียบวินัย พวกขุนนางและลูกท่านหลานเธอก็ทำตัวเป็นอภิสิทธิ์ชน อยู่เหนือกฎหมาย

มาถึงสมัยฉินเชี่ยงกงครองราชย์ พระองค์ทรงมีพระประสงค์อย่างแรงกล้าที่จะปฏิรูปเมืองฉินให้เป็นเมืองที่มีเศรษฐกิจร่ำรวยและมีทหารที่เข็มแข็งเกรียงไกร พอดีได้ ซังเอียง (?-338 ก่อนคริสต์ศักราช) มาช่วย ท่านเป็นรัฐบุรุษผู้มีความเก่งกายสามารถยอดเยี่ยงคนหนึ่งในประวัติศาสตร์จีน ท่านได้วางรากฐานการปกครองโดยกฎหมายให้เมืองฉิน จนเจ้าเมืององค์ต่อๆ มา สามารถอาศัยพื้นฐานที่ท่านวางไว้ปราบเมืองอื่นๆ ราบคาบ และทำให้ประเทศจีนเป็นปึกแผ่น

ฉินเจิ้ง ปราบดาภิเษกเป็นจักรพรรดิ ฉินสื่อหวง (จิ๋นซีฮ่องเต้) ปฐมจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉิน

ซังเอียงกราบทูลฉินเชี่ยงกงว่า “การที่จะทำให้เมืองฉินมีเศรษฐกิจมั่งคั่ง มีกำลังทหารเข็มแข็งเกรียงไกรนั้น เบื้องต้นจะต้องทำให้กฎหมายศักดิ์สิทธิ์ จะต้องทำตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด มีความผิดต้องลงโทษ มีความชอบต้องปูนบำเหน็จ เมื่อมีการปูนบำเหน็จความดีความชอบ ประชาชนก็จะมุมานะทำงาน ทำความดีความชอบอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย เมื่อมีการลงโทษอย่างรุนแรง ประชาชนก็จะไม่กล้าทำผิดกฎหมาย เมื่อมีการลงโทษและปูนบำเหน็จ รัฐก็จะมีอำนาจบารมี การปฏิรูปเพื่อให้บ้านเมืองมั่งคั่งและเข็มแข็งย่อมจะดำเนินไปได้โดยสะดวก

เมื่อปี 359 ก่อนคริสต์ศักราช ซังเอียงได้ร่างกฎหมายปฏิรูปการปกครองขึ้นมาฉบับหนึ่ง และได้นำขึ้นถวายพระเจ้าฉินเชี่ยงกงเพื่อขอทรงวินิจฉันอนุมัติ ฉินเชี่ยงกงทรงเห็นชอบ มีพระราชโองการให้ประกาศบังคับใช้ทั่วอาณาจักรเมืองฉิน โดยที่ซังเอียงเกรงว่าประชาชนจะไม่เชื่อถือและไม่ยอมทำตามกฎหมายใหม่ เพื่อที่จะทำให้ประชาชนเชื่อว่ากฎหมายศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่ของล้อเล่น ซังเอียงจึงได้ทำเรื่องแปลกประหลาดเพื่อดึงดูดความสนใจของประชาชนขึ้นมาเรื่องหนึ่ง ท่านได้ให้คนนำท่อนไม้ท่อนหนึ่งไปตั้งไว้ที่หน้าประตูเมืองด้านใต้ และออกประกาศให้ประชาชนรับทราบว่า “หากผู้ใดสามารถแบกท่อนไม้นี้ไปยังประตูเมืองด้านเหนือได้ จะได้รับรางวัลเป็นทอง 10 ตำลึง” ชั่วครู่เดียวก็มีคนแห่กันมาดูท่อนไม้เต็มไปหมด มีแต่คนพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันอึงคะนึง บ้างก็ว่า “สงสัยจะหลอกให้เรายกท่อนไม้เป็นการล้อเล่นมากกว่า” บ้างก็ว่า “ท่อนไม้แค่นี้ลูกชายคนเล็กของข้าก็ยกไหว ไม่เห็นต้องตั้งรางวัลถึง 10 ตำลึงทองเลย” มีแต่คนมุงดูและคอยดูว่าจะมีไอ้หน้าโง่คนไหนโดยต้มตุ๋น ซังเอียงเห็นมีแต่คนมุงดู ไม่มีใครแบกท่อนไม้ท่อนนั้น จึงประกาศเพิ่มรางวัลขึ้นเป็นห้าเท่า หากใครสามารถแบกท่อนไม้ไปยังประตูเมืองด้านเหนือจะได้รับรางวัล 50 ตำลึงทอง คราวนี้ยิ่งไม่มีใครกล้าไปแตะท่อนไม้เข้าไปใหญ่ เพราะยิ่งไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

ขณะที่ประชาชนมุงดูท่อนไม้และพูดคุยจ้อกแจ้กจอแจกันอยู่นั้น ก็มีคนเซ่อๆ ซ่าๆ คนหนึ่ง ซึ่งมักจะถูกคนหยอกเล่นอยู่ประจำโผล่มาพอดี พวกจีนมุงก็เลยยุให้แบกท่อนไม้ไปยังประตูเมืองด้านเหนือ แล้วจะได้รางวัลเป็นทอง 50 ตำลึง ไอ้คนเซ่อซ่านั่นก็ไม่ได้คิดมาก รีบไปยกเอาท่อนไม้ขึ้นใส่บ่าแล้วเดินแบกไปยังประตูเมืองด้านเหนือ ประชาชนที่มุงดูอยู่ก็เฮโลตามไปดู เพื่อจะได้ไปเย้ยหยันไอ้เซ่อให้สนุกที่ถูกหลอกต้มให้แบกท่อนไม้ฟรีๆ

แต่ปรากฎว่า ซังเอียงได้ประกาศความดีความชอบของไอ้เซ่อซ่าว่าเป็นพลเมืองดีที่เชื่อฟังคำสั่งของรัฐ พร้อมกับมอบรางวัลเป็นทอง 50 ตำลึงให้ไอ้เซ่อซ่าทันที พวกจีนมุงเห็นดังนั้น จึงพากันรู้สึกเสียดายไปตามๆ กัน รู้อย่างนี้แบกไปนานแล้ว ถ้าพรุ่งนี้มีลาภอย่างนี้อีกจะไม่ยอมให้พลาดโอกาสเด็ดขาด

วันรุ่งขึ้น ผู้คนพากันมาที่หน้าประตูเมืองมืดฟ้ามัวดิน เพื่อมาดูว่าจะมีท่อนไม้อีกหรือไม่ คราวนี้ไม่เห็นมีท่อนไม้ แต่มีแผ่นประกาศของทางการแผ่นเบ้อเริ่มปิดอยู่บนกำแพง เป็นประกาศข้อบัญญัติกฎหมายใหม่มีสาระสำคัญดังนี้

1. ให้มีการทำสำมะโนครัว แบ่งครอบครัว 5 ถึง 10 ครอบครัวเป็นหนึ่งหมู่ ครอบครัวภายในหมู่จะต้องคอยสอดส่องตรวจสอบซึ่งกันและกัน ครอบครัวหนึ่งมีการทำผิดกฎหมาย อีก 9 ครอบครัวจะต้องไปแจ้งให้ทางการรู้ หากไม่แจ้งก็จะถูกลงโทษทั้ง 10 ครอบครัว ส่วนคนที่แจ้งให้ทางการรู้จะมีความดีความชอบเทียบเท่ากับสังหารข้าศึก คนที่ให้ที่หลบซ่อนแก่คนผิดจะได้รับโทษเท่ากับคนทำผิด

2. ประชาชนทุกคนจะต้องมีบัตรประจำตัว หากไม่มีบัตรประจำตัวจะไปไหนมาไหนไม่ได้ จะพักในโรงแรมไม่ได้

3. มีแต่ผู้ที่รบกับข้าศึกได้ชัยชนะเท่านั้นจึงจะได้ยศถาบรรดาศักดิ์ และยศถาบรรดาศักดิ์จะสูงหรือต่ำขึ้นอยู่กับความสามารถทางการทหาร พวกคนรวยหรือเชื้อพระวงศ์หากไม่มีความดีความชอบทางด้านการทหาร ก็จะไม่มียศถาบรรดาศักดิ์

4. การวิวาทประทุษร้ายกันจะถูกลงโทษหนักเบาตามโทษานุโทษ

5. ประชาชนเพาะปลูกหรือทอผ้าได้ผลผลิตมาก จะได้รับยกเว้นการเกณฑ์แรงงาน ส่วนพวกเกียจคร้านก็ถูกจับไปเป็นทาสหลวงหมด ครอบครัวใดมีลูกชาย 2 คน โตเป็นผู้ใหญ่ ต้องแยกออกไปมีครอบครัวเอง มิฉะนั้นจะต้องเสียภาษีเพิ่ม

การปฏิรูปการปกครองของซังเอียงประสบความสำเร็จอย่างมาก ไม่มีใครกล้าทำผิดกฎหมาย เพราะซังเอียงยึดถือกฎหมายอย่างเคร่งครัด ท่านถือว่าทุกคนมีความเสมอภาคกันต่อหน้ากฎหมาย ไม่ว่าผู้ใดจะมีอำนาจมากเพียงไร มีฐานะสูงเพียงไร เมื่อทำผิดกฎหมายก็จะต้องได้รับโทษเท่าเทียมกับประชาชนทั่วไป แม้แต่องค์รัชทายาททรงทำผิดกฎหมาย ซังเอียงก็ไม่ยอมละเว้น ได้จับเอาอาจารย์ของรัชทายาทมาลงโทษแทน จนเชื้อพระวงศ์อื่นๆ และขุนนางคนใหญ่คนโต หัวหดไปหมด

โดยที่ประชาชนเมืองฉินยอมทำตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด การปฏิรูปการปกครองของซังเอียงจึงประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวง ผลผลิตทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้นมากมาย ประชาชนอยู่ดีกินดี ไม่มีโจรผู้ร้าย ทรัพย์สินของตกหล่นบนถนนก็ไม่มีใครหยิบฉวยไป กำลังทหารเข้มแข็ง ไม่มีใครกล้ามารุกราน บ้านเมืองสงบร่มเย็น

จะเห็นว่า เมืองฉิน เจริญก้าวหน้าขึ้นมาได้ก็เพราะประชาชนมีระเบียบวินัย และประพฤติปฏิบัติอยู่ในกรอบของกฎหมาย

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ประชาชนประเทศใดไร้ระเบียบวินัย และไม่ประพฤติปฏิบัติอยู่ในกรอบของกฎหมาย ประเทศนั้นย่อมจะหวังความเจริญก้าวหน้าได้ยาก ก็อย่างสยามประเทศของเราทุกวันนี้ใครใคร่ทำผิดกฎหมายก็ทำไปสบายมาก ยิ่งสามารถรวมคนได้มากๆ ก็ยิ่งแสดงว่าชอบธรรม...

* * * * *

แหล่งข้อมูล : ส.สุวรรณ

Create Date : 14 ตุลาคม 2548 Last Update : 16 ตุลาคม 2548 3:06:43 น. Counter : 601 Pageviews.		3 comments
Share Tweet