Project ศัลยกรรมทำหน่มน้ม 6 : หลังผ่า วันที่ 3-7วัน (Emotional Crisis) 15 เมษายน - 20 เมษายน 2552 ตื่นนอนมาวันที่สาม แขนเราพอมีแรงมากขึ้น ห้าวได้ถึงขั้นยกแลปทอปจากชั้นสองลงมาชั้นล่างได้ โดยที่รู้สึกว่าแผลตึงๆ อกตึงๆนิดนึงแต่พอทนได้ค่ะ แต่พอยกลงมาแล้วนี่ต้องนั่งพักหายใจซักพักเลยอ่ะ เพราะว่ามันเหนื่อยมากๆ เรื่องหายใจเราก็ยังหายใจได้ไม่สุดนะคะ หายใจได้สั้นๆ หมดสิทธิ์ถอนหายใจไปเลย เวลาหาวก็จะมาหาวหวอดๆทีเดียวไม่ได้ด้วยนะ- -'' มันใช้กล้ามเนื้อหน้าอกมากไป ต้องค่อยๆสะสมการหาวทีละนิดๆกว่าจะหาวเสร็จทีนึง ลำบากขนาดนั้นเลย ส่วนเรื่องลุกนั่ง วันที่สามเราพอจะเกร็งหน้าอกได้มากขึ้นมานิดนึง ก็คือถ้านั่งเอนตัวพิงหมอนอยู่บนโซฟา เราอาศัยแรงดันจากคนอื่นแค่นิดหน่อย ก็สามารถลุกขึ้นนั่งตรงๆได้แล้ว นับว่าเป็นพัฒนาการเล็กๆที่เราแอบดีใจค่ะ^^' แต่เรื่องการใส่เสื้อ ยังต้องพึ่งพาแม่ตลอดค่ะ เสื้อที่ใส่ได้ก็ต้องเป็นเสื้อกระดุมหน้าเท่านั้นเพราะเรายังยกแขนเหนือหัวไม่ได้ ก็เลยต้องมีคนคอยใส่เสื้อให้ตลอด แล้วก็วันที่สามนี่เป็นวันที่คุณหมออนุญาตให้ใส่sport braหลวมๆ แทนการพันผ้าได้แล้ว แต่คุณหมอจะย้ำมากๆว่าต้องหลวมๆเท่านั้น เพราะเราต้องการเนื้อที่ตรงฐานอกไว้สำหรับให้ซิลิโคนได้ไหลลงมาอีก เราเองนึกภาพซิลิโคนมันไหลลงมาไม่ออกเลยอ่ะค่ะ เพราะตอนนี้นมแข็งโป๊กมาก จับไปก็เจ็บ เราไม่สามารถดันซิลิโคนให้ลงมาได้แน่นอนอ่ะ เลยทำได้แค่รอให้มันหายเจ็บ อาการวันที่สามดูเหมือนจะดีขึ้น แล้วเราก็ไปทานยาไทยที่แก้อักเสบชะงัดนักอย่างฟ้าทลายโจร วันทีสามนี่จำได้ว่ากินเข้าไป16เม็ดแน่ะค่ะ-_-'' แม่เราบอกว่าเป็นdoseปกติของฟ้าทลายโจรอยู่แล้ว มันจะทำให้อาการอักเสบใดๆก็ตามในร่างกายหายเร็วขึ้นมาก เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันได้ผลจริงป่าว แต่เช้าวันที่สี่ เราลองแปรงฟันแรงขึ้น ปรากฏว่าเราต้องพบกับความเจ็บรูปแบบใหม่ที่ยังตามหลอนเราจนทุกวันนี้ นั่นคือการปวดจี๊ดดดดดเป็นเส้นๆบนเต้านมด้านขวาค่ะ ความรู้สึกที่ปวดนี่ ยังกะมีตัวอะไรไชอยู่ในนมเลยอ่ะ มันปวดจี๊ดดขึ้นมาเป็นริ้วๆที่ด้านข้างของเต้านมด้านขวาไปจนถึงใต้รักแร้ ปวดซักพักเราก็ต้องขยับเนื้อตัว ขยับหลัง หรือหาที่นั่งพิงหลังทันที บางทีมันก็จะหายไปในระยะเวลาสั้นๆ แต่บางทีก็ปวดจี๊ดๆยาวนานจนเราเหงื่อซึมเลยอ่ะ ต้องนั่งเฉยๆ พูดก็พูดไม่ออก เพราะมันปวดมากจริงๆ กินยาแก้ปวดก็ไม่หาย พอวันที่สี่ช่วงบ่ายๆ เราเริ่มปวดจี๊ดๆแบบนี้เยอะจนทนไม่ไหว ต้องโทรหาหมอพีว่ามันเป็นอะไรมากมั้ย (จริงๆเราไม่ค่อยชอบโทรหาหมอพีเท่าไหร่อ่ะค่ะ^^' รู้สึกว่าคุณหมอจะยุ่งๆตลอด เลยไม่ค่อยอยากโทรไปกวนท่านเท่าไหร่ แต่วันนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ) คุณหมอเลยอธิบายว่า มันเป็นอาการของปลายเส้นประสาทที่กำลังเชื่อมต่อกัน หลังจากที่มันถูกตัดขาดไปในการผ่าตัดค่ะ เราคิดว่าจริงๆมันเป็นสัญญาณที่ดีว่าร่างกายของเรามีการฟื้นตัวให้เห็น แต่มันช่างเป็นการฟื้นตัวที่ทรมานเหลือเกินอ่ะT_T ตั้งแต่วันที่สี่เป็นต้นมา เราต้องอดทนกับความปวดร้อนและเจ็บแปล๊บๆที่เต้านมด้านขวาตลอดเวลา เมื่อไหร่เรานั่งหลังตรงไม่พิงหมอน ไม่พิงเบาะ มันจะเริ่มปวดขึ้นมาทันที เวลาทานข้าวก็คือจะยืดแขนขวาออกไปมากไม่ได้ ถ้าปวดแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่เราต้องหยุดทุกกิจกรรมทันทีอ่ะค่ะ เพราะมันปวดจี๊ดๆมากเกินกว่าที่เราจะทำอะไรต่อได้ นอกจากนั่งหายใจถี่ๆ เหงื่อซึมๆ อาการแบบนี้ไม่มีลดลงเลยตั้งแต่ช่วงวันที่สี่จนถึงวันตัดไหม คือวันที่เจ็ด มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อกด้านซ้ายที่เคยปกติก็เริ่มเจ็บแปล๊บๆกะเค้าด้วย ยิ่งหลังๆมานี้ ไม่ต้องรอให้แขนได้ใช้งาน แค่นั่งอยู่เฉยๆเราก็เจ็บนมได้ค่ะ คิดในแง่ดี เส้นประสาทของเราก็คงพยายามทำงานเต็มที่ เพื่อให้ตัวเรากลับสู่สภาพปกติอ่ะเนอะ^^' แต่แม้แต่ตัวเราเอง ก็ไม่ได้รู้เลยว่าการที่ร่างกายต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดติดต่อกันหลายๆวัน มันมีผลกระทบกับทางจิตใจมากกว่าที่เราคิดไว้ขนาดนี้ เราเคยอ่านเจอว่าผู้หญิงที่ทำศัลยกรรมหน้าอกมีแนวโน้มที่จะฆ่าตัวตายสูง ทีแรกเราก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกไม่พอใจกับผลที่ออกมา หลังการทำศัยกรรมรึเปล่า หรืออาจจะเป็นพวกเสพย์ติดศัลยกรรมก็ได้มั้ง ที่อาจจะรู้สึกว่าเท่าไหร่ก็ไม่พอ เลยต้องฆ่าตัวตาย เอาเข้าจริงๆแล้ว มันไม่ใช่เลยค่ะ เราไม่เคยกังวลว่านมใหม่ของเราจะออกมาสวยหรือไม่ คุณพี่ทั่นของเราก็ไม่เคยมาพูดให้เรารู้สึกว่าหน้าอกใหม่ของเราไม่สวย เราค่อนข้างเชื่อมือคุณหมอมาก เลยไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย แต่สุดท้าย เราก็คิดว่าเราอยากตายอ่ะ ... เราใช้เวลาสิบวันที่บ้านนั่งเฉยๆ หยิบจับทำอะไรได้นิดหน่อย ก็ต้องมาทนอยู่กับความเจ็บปวด สุดท้ายก็กลับมานั่งเฉยๆอีก ปกติเราเคยเป็นคนทำอะไรเร็วๆ ก็ต้องค่อยๆทำ ค่อยๆพูด ทำอะไรช้าๆ แล้วยังทนความปวด ติดต่อกันเป็นเวลานานๆ แถมยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ self-esteemมันก็ต่ำสิคะ รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ทั้งๆที่จริงๆวันๆนึงเราไม่เคยมานั่งคิดน้อยใจอะไรแบบนี้เลยนะ แต่อยู่ๆมันก็ซึมลงไปเอง เราคิดอยากตายขึ้นมาเฉยๆ ขอบอกว่าเป็นความรู้สึกที่แย่มากเลยอ่ะ ในความเจ็บปวด เรารู้สึกเหมือนทุกอย่างว่างเปล่า ตัวเราก็ว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่อยากจะทำ ไม่อยากพูด ไม่อยากหัวเราะ ไม่อยากแม้แต่จะร้องไห้ เราคิดถึงขนาดที่ว่า เราจะอยู่ไปทำไมกันนะ ไม่รู้สึกแคร์ใครทั้งสิ้นแม้แต่แม่หรือแฟนเราเองอ่ะ เราจิตตกถึงขั้นแล้วจริงๆช่วงนั้น คุณพี่ทั่นของเราตกใจและสงสารเรามากที่ต้องมาเป็นแบบนี้ เค้ารู้สึกผิดที่เหมือนเป็นคนบอกให้เราไปทำหน้าอก เพราะเค้าเองก็ไม่คิดว่าร่างกายเราจะอ่อนแอขนาดนี้ เวลาเรานั่งไปกับพื้นแล้วแค่จะลุกขึ้นมา บางทีก็ปวดแปลบจนน้ำตาไหล เค้าก็แทบจะร้องไห้ไปกับเราด้วยอยู่แล้วอ่ะค่ะ แต่เราก็ไม่เคยโทษเค้าเลยนะ เพราะส่วนนึงมันก็เป็นความต้องการของเราเอง ที่อยากจะมีหน้าอกสวยๆเหมือนผู้หญิงคนอื่นเค้า เราไม่โทษใครอ่ะ ออกจะเข้าใจด้วยซ้ำว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจ็บ คนที่เค้าไม่เจ็บก็คือเค้าอาจจะแข็งแรงกว่าเรา อีกอย่างนึงคือเนื้อหน้าอกเดิมของเรามีน้อยมากอยู่แล้ว อยู่ๆผิวหนังตรงนั้นก็ถูกทำให้ตึงเป๊ะด้วยซิลิโคนขนาด300cc ทำให้เรารู้สึกเหมือนคนกล้ามเนื้อจะฉีกตลอดเวลาอ่ะค่ะ ถ้านึกไม่ออกลองนึกถึงเวลาเราเส้นยึดๆแล้วพยายามก้มตัวแตะปลายเท้านะ กล้ามเนื้อตรงหน้าแข้งมันจะเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาเป็นริ้วๆเลย แต่ตอนนี้มันเป็นที่หน้าอก และก็เป็นตลอดเวลา มันถึงได้ทรมานขนาดนั้นเลยอ่ะค่ะ วันแรกที่เราไปทำงานคือวันที่ 20 เรายังตึงหน้าอกอยู่มากๆ เวลาเดินนี่คือหลังค่อมไปเลย เพราะยิ่งเดินอกผายไหล่ผึ่งมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งตึงนมมากเท่านั้น ในที่ทำงานเราก็ไม่เป็นอันทำอะไรเพราะยืดแขนมากไม่ได้ พิมพ์อะไรก็ยังไม่ค่อยถนัด พูดมากก็ไม่ได้เพราะจะเหนื่อย เดินนานก็ไม่ไหวเพราะปวดหลัง เรียกว่ากล้ามเนื้อตั้งแต่อกถึงหลัง มันโดนดึงจนตึงไปหมด ต้องนั่งพิงเก้าอี้ตลอด เราอิจฉาคนที่เค้าฟื้นตัวไวๆจริงๆนะ อยากรู้เหมือนกันว่าเราต่างกะคนที่ฟื้นตัวเร็วๆตรงไหน ไม่ค่อยได้กำลังกายรึเปล่า หรือว่าเนื้อหน้าอกเราน้อยกว่าใครเค้า แต่เราก็ไม่รู้จะไปหาคำตอบที่ไหนอ่ะค่ะ อาการซึมเศร้าของเราเป็นเยอะขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราไม่ค่อยได้พูดอะไรกับใคร นอกจากเหตุผลที่ว่าพูดเยอะมันเหนื่อยแล้ว กับที่ทำงานเราก็ไม่อยากบ่นมากด้วย เราไม่รู้ว่าใครจะคิดยังไงที่เราเจ็บตัวเพราะทำศัลยกรรม คนที่สงสารก็มี แต่เราก็เชื่อว่าคนที่คิดว่าเราหาเรื่องใส่ตัวก็คงมีอยู่มั่งอ่ะค่ะ เราเลยไม่อยากพูดอยากบ่นอะไรมากมาย แต่พี่ๆเพื่อนๆในแผนกทุกคนน่ารักมากอ่ะ เค้าช่วยเราทุกอย่าง ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆไปจนถึงขับรถมาส่งที่บ้านด้วย-_-'' เราก็ขอบคุณจนไม่รุ้จะขอบคุณยังไงไหว แต่ก็พยายามจะทำอะไรด้วยตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้อ่ะนะคะ เพราะยิ่งให้คนอื่นมาช่วยเหลือมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้สึกเวทนาตัวเองมากขึ้นเท่านั้น กว่าเราจะผ่านช่วงที่รู้สึกว่าอยากจะตายมาได้ ก็เป็นช่วงหลังวันตัดไหมไปแล้วสามสี่วัน ซึ่งก็คือสองวันมานี้ที่เรามานั่งพิมพ์ทุกอย่างลงบล็อกอยู่นี่แหละค่ะ พอเราเริ่มเหนื่อยน้อยลงจากการพูด เราก็ได้คุยกับคนอื่นๆมากขึ้น ได้หัวเราะมากขึ้น มันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นได้มากจริงๆ ที่สำคัญ คุณพี่ทั่นของเราเข้าใจเรามากๆ ที่เราหงุดหงิดใส่เค้า หรือ พูดน้อยลง ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเก่า หรือไม่ค่อยอยากคุยกับเค้า เค้าเข้าใจดีกว่าเป็นเพราะเราต้องทนกับความเจ็บปวดมาตลอด ก็เลยไม่เคยว่าหรือโกรธเราเลย ทำให้เราผ่านความรู้สึกที่อยากจะตายมาได้ ขอบคุณจริงๆค่ะ^_^ การได้เขียนความรู้สึกที่เราเป็นลงบล็อก ก็ช่วยเราได้มากเหมือนกัน ยิ่งได้เห็นกำลังใจ เห็นว่ามีคนอ่านบล็อกเราแล้วรู้สึกว่ามันเป็นประโยชน์ เรายิ่งรู้สึกดีขึ้นจริงๆนะ เด๋วบ่ายๆหรือเย็นๆ เราจะมาเล่าเรื่องวันที่ไปตัดไหมที่นนทเวชให้ฟังแล้วกันนะคะ^^ ไม่ค่อยมีอะไรมากหรอก แต่อยากแชร์ อิอิ   Create Date : 26 เมษายน 2552     26 comment Last Update : 26 เมษายน 2552 9:48:43 น.     Counter : 11219 Pageviews.   Share Tweet

Project ศัลยกรรมทำหน่มน้ม 5 : หลังผ่า วันที่ 2 14 เมษายน 2552 วันแรกของการตื่นนอนตอนเช้าที่บ้านและเป็นวันที่สองหลังการผ่าตัด เป็นการตื่นนอนที่ลำบากที่สุดในโลกและในชีวิตเรา เพราะกล้ามเนื้อทั้งแขนทั้งหน้าอกบอบช้ำมากมายจากการผ่าตัด มนุษย์ทำหน้าอกทุกคนจะไม่สามารถลุกขึ้นนั่งเองได้จากท่านอนราบ^^' เราแอบอนาถตัวเองนิดๆอ่ะนะคะ แม่กับน้าต้องมาคอยช่วยเอามือรองหลังเราแล้วดันให้เรานั่งได้ เวลาจะนอนก็ลำบากพอกันเพราะเราล้มตัวลงนอนเองก็ไม่ได้ ต้องใช้วิธีเดียวกับตอนนั่งเลย เรียกว่ากิจกรรมใดๆที่ต้องเกร็งช่วงอกนี่ ลืมไปได้เลย^^' ซึ่งนั่นรวมไปถึงการไอ จามและหัวเราะด้วยค่ะ-_-'' ขอบอกว่าตอนกลางคืนเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ เพราะเราเองบางทีนอนกรน แล้วมันจะตื่นขึ้นมาไอ เวลาเราไอ ช่วงหน้าอกมันจะเกร็งขึ้นมาเองทันที ซึ่งเราหายใจไม่ออกอ่ะ ปวดและแน่นไปหมด เราไม่กล้าไอเพราะรู้สึกได้ว่าอกมันต้องสะเทือนแน่ๆ เราต้องค่อยๆไอ เสียงแอะๆอยู่คนเดียวตอนกลางคืน จนกว่าจะหายคันคอ (น่าเวทนาตัวเองจริงๆT_T) บางทีแม่ก็ตื่นมาถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เราก็ตอบเสียงเหมือนคนใกล้ตายว่าจะไอ แล้วก็ทำอะไรไม่ได้ละ จะลุกมากินน้ำก็ไม่อยากให้คนทั้งบ้านมาลำบากช่วยกันงัดเราขึ้นมา ตอนตื่นนอน รู้สึกว่าเราพอจะแปรงฟันได้แบบง่อยๆหน่อย แต่ยังยื่นมือออกไปรองน้ำเอามาล้างหน้าเองไม่ได้ค่ะ เพราะจะตึงแผล แล้วจะรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรรั้งๆ เวลาอาบน้ำก็คือต้องให้แม่มาเช็ดตัวให้ แล้วก็เป็นวันแรก ที่เราได้เห็นหน้าอกตัวเองที่อยู่ใต้ผ้ายืดที่คุณหมอพันไว้ให้ด้วย อกดูบวมๆอ่ะค่ะ แล้วก็เห็นรอยช้ำที่อกด้านซ้ายชัดเจนมาก รอบๆขอบซิลิโคนเป็นรอยเข็มจิ้มไว้เป็นจุดๆๆ สงสัยคุณหมอจะจิ้มเอาไว้เป็นมาร์คว่าขอบซิลิโคนควรจะอยู่ตรงไหนมั้ง แม่เราแอบกลุ้มใจว่าทำไมอกมันดูบ๊วมบวม เราเลยโทรไปถามหมอพีว่าเราจะประคบได้บ้างมั้ย เผื่อมันจะยุบลงบ้าง หมอพีเค้าว่าให้ประคบเย็นไปก่อนก็พอได้อ่ะค่ะช่วงนี้ เพราะกล้ามเนื้อมันกำลังช้ำ ดีว่าคุณพี่ทั่นของเราไปซื้อcool-hot gel padมาเตรียมไว้ให้ก่อนแล้ว เราก็เอาไปแช่ตู้เย็นเอาออกมาวางโปะไว้บนหน่มน้ม นอกจากจะช่วยให้อาการบวมลดลงแล้วยังช่วยให้หายร้อนด้วยค่ะ เพราะจำได้ว่าช่วงหยุดกลับมาบ้านตอนนั้นร้อนมากกกกกกกกก อาการนอกเหนือจากความแน่นหน้าอกกับเจ็บๆเวลามีการสะเทือน ในวันที่สองจะยังไม่มีอะไรมากค่ะ เป็นอาการขยับแขนไม่ได้ดั่งใจแค่นั้น เพราะอกจะตึงๆ แล้วสก๊อตเทปที่รักแร้ก็ทำให้เราไม่แน่ใจด้วยว่า เราขยับแขนได้แค่ไหน วันๆคนป่วยหน่มน้มยักษ์อย่างเราก็ไม่เป็นอันทำอะไร นอกจากพยายามค่อยๆลุกเดินไปหยิบคูลเจลมาโปะ แล้วก็เดินเอากลับไปแช่ตู้เย็นใหม่ งานบ้านทำไม่ได้ นั่งๆไปก็หลับซะส่วนใหญ่ กินก็ไม่ค่อยได้มาก น่าแปลกที่มันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ค่ะ ที่สำคัญเราไม่ค่อยถ่ายด้วยค่ะไม่ว่าจะถ่ายหนักหรือเบา ก็แปลกดี เพราะจริงๆเรากินน้ำเยอะมากอยู่นะ เพราะต้องกินยา แต่กลับไม่มีความรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเท่าไหร่ ช่วงนั้นพุงโตเชียวค่ะ เพราะกินอะไรเข้าไปมันก็ไม่ออกมาเลย-_-'' นึกกลุ้มใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็คิดว่ามันไม่ไหวมันก็มาเองนั่นแหละ หน่มน้มก็เจ็บๆปวดๆ ไม่ค่อยอยากจะนึกอะไรให้มันวุ่นวาย^^' วันที่สองของเราเลยไม่ค่อยมีอะไรมาก เพราะหมดไปกับการนอนซะเยอะ หลังผ่าตัดร่างกายต้องการการพักผ่อนเยอะจริงๆนะ เราก็เพิ่งรู้ เพราะนอนได้นอนดี นั่งผึ่งลมแป๊บๆก็หลับอีกแล้ว ปกติเราเป็นคนนอนดึกพอสมควร แต่ช่วงนี้สามทุ่มนิดๆก็สลบแล้ว^^' ก่อนนอนก็ต้องมานั่งตั้งอยู่บนเตียงยังงั้นอ่ะค่ะ รู้สึกว่ามีคืนนึงแม่จะลืมเอาเราเข้านอนด้วย เราก็ตั้งอยู่ยังงั้นแหละ ส่วนแม่ก็ล้มตัวนอนเฉย-_-'' สุดท้ายเราเลยต้องบอกแม่ว่าแม่ลืมหนูแล้วอ่ะ นอนเฉยเลย- -'' แม่ก็ขำซะ แต่เราอ่ะเวทนาตัวเองลึกๆเลยแหละ คนเคยทำอะไรได้ปุ๊บปั๊บๆ อยู่ๆก็ต้องมาค่อยๆเดิน ค่อยๆพูด (ลืมบอกไปว่า อาการแน่นหน้าอกจะทำให้เราหายใจไม่ทันเวลาพูดค่ะ เลยกลายเป็นว่าจากคนพูดมาก ต้องมานั่งสงบปากสงบคำซะงั้น ไม่งั้นจะเหนื่อย) หยิบจับอะไรก็ไม่ถนัด ยกแขนมากก็ไม่ได้ เราหงุดหงิดอยู่ลึกๆนะ แต่อาการทางจิตยังไม่ออกมาเยอะค่ะ เพราะหลับเยอะกว่า^^' เด๋วจะมาเล่าอาการของวันถัดมาพรุ่งนี้นะคะ วันนี้ง่วงแล้ววววว ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามนะคะ ถ้าอยากรู้อะไรก็ทิ้งคำถามไว้ได้นะคะ เรามาอ่านทุกวันค่ะ^^   Create Date : 25 เมษายน 2552     4 comment Last Update : 25 เมษายน 2552 23:48:43 น.     Counter : 4079 Pageviews.   Share Tweet

Project ศัลยกรรมทำหน่มน้ม 4 : หลังผ่า วันที่ 1 13 เมษายน 2552 เวลาประมาณตีสอง เราตื่นจากการผ่าตัดในห้องของตัวเอง หลังจากที่สลึมสลือตื่นขึ้นมานิดนึงตอนที่เค้าย้ายตัวเรา จากเตียงรถเข็นมาเตียงพักฟื้น โชคดีที่ตัวเบา ตอนย้ายเลยไม่ยาก ทำให้เราไม่ได้เจ็บไปกว่าเดิมมาก ซึ่งขอบอกว่าจริงๆแล้ว ตอนที่รู้สึกตัวตื่นเราเจ็บมากกกกกกกกกกกกอ่ะค่ะ หน้าอกมันแน่นมากกกกกกกก เราหายใจไม่ออก แถมยังรู้สึกหนักบนอกเหมือนมีรถมาทับจริงๆด้วยอ่ะT_T ที่มันแน่นอแบบนั้นเป็นเพราะคุณหมอพันผ้ายืดไว้แน่นมาก เพื่อป้องกันซิลิโคนเคลื่อน และที่มันหนัก็เพราะมันหนักนั่นแหละค่ะ ร่างกายของเราไม่คุ้นเคยกับน้ำหนักของหน้าอกมากขนาดนี้มาก่อน เราถึงรู้สึกว่ามันหนักมาก หายใจไม่ได้ พอตื่นขึ้นมาแล้วเราเลยรู้สึกว่าไม่อยากตื่นอ่ะ ขอนอนต่อเถอะ ขยับตัวก็ไม่ได้เลย แถมที่ใต้รักแร้ทั้งสองข้างคุณหมอสอดท่อเดรนค้างไว้เพื่อระบายเลือด (ที่ปลายท่อเดรนจะเป็นแกลลอนพลาสติกอันเล็กๆ มีระดับปริมาณไว้บอกว่าเลือดเราออกเยอะน้อยแค่ไหน เวลาลุกเดินก็ต้องเดินถือไอ้แกลลอนจิ๋วนี่ตามไปด้วย) มันยิ่งทำให้เราขยับแขนไม่สะดวก เรียกว่าทั้งเจ็บทั้งแน่นทั้งปวด ทั้งอึดอัดไปหมด สำหรับเรา บอกได้แค่ว่ามันทรมานมากค่ะ-_-'' นางพยาบาลจะมาปลุกให้เรากินยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบเป็นพักๆ ซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่เห็นจะช่วยอะไรเลยอ่ะ ความทรมานมีอยู่ตลอดทุกครั้งที่รู้สึกตัวตื่น และที่แย่ที่สุดก็คือ เราแพ้ยาสลบค่ะ เราตื่นมาอาเจียนเกือบจะทุกๆสองสามชั่วโมง แย่กว่านั้นคือ เราไม่สารถลุกขึ้นมาอ้วกได้ แล้วเราเรียกแม่ไม่ทัน เพราะหายใจไม่สะดวก เราเลยทำได้แค่หันหน้าไปข้างๆ แล้วอาเจียนออกมาเลอะผมเลอะหมอนแล้วก็เตียงหมดเลยอ่ะT_T หลังๆเค้าเลยเอาที่รองอาเจียนมาไว้ในมือเราเลย เรียกว่าถาจะอาเจียนก็หันหน้าไปอาเจียนใส่ที่รองได้ทันที เราแปลกใจว่าตกลงเค้าไม่ได้ฉีดยากันอาเจียนให้เราหรือไงนะ แต่อารมณ์นั้น คือ ช่างแม่ง อ่ะค่ะ-_-'' เราไม่มีแรงไปถามอะไรใครเลย ยอมรับสภาพอย่างเดียว รู้สึกว่าตั้งแต่คืนวันผ่าตัดจนถึงวันที่13 เมษา เราอาเจียนไปเกือบ7รอบได้ โดยที่ไม่ได้กินอะไรเลย ตอนเช้าวันรุ่งขึ้นมีอาหารมาให้ แม่ก็บอกว่าอร่อยดีด้วยนะ แต่แค่ได้กลิ่นเราก็จะอ้วกแล้วอ่ะ แล้วก็จะมีนางพยาบาลมาช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัวให้2-3หน เค้าก็ต้องเช็ดอาเจียนที่เลอะที่ผมเราออกให้ด้วย เหอๆ ก็ไม่ยอมฉีดยากันคลื่นไส้ให้เองนี่นา ช่วยไม่ได้-_-'' เวลาลุกนั่งก็ต้องใช้วิธีปรับเตียงให้ตั้งขึ้น แต่ก็นั่งได้แป๊บเดียวเพราะเวียนหัว นางพยาบาลกะเช้าบอกห้ามไม่ให้เราลุกเดิน เพราะจะเวียนหัว แต่ใจเรอายากลุกแล้วมากๆ เพราะนอนนานติดต่อกันเป็นสิบๆชั่วโมง เจ็บก้นไปหมดแล้วอ่ะค่ะ-_-'' กว่าเราจะได้ลุกออกจากเตียงก็คือเป็นตอนสี่โมงเย็นของวันที่13 หลังจากลองลุกมานั่งแล้วอาเจียนไปอีกหน แต่ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก พี่พยาบาลคนที่น่ารักที่โกนขนรักแร้ให้เราตอนเปลี่ยนชุดนั่นล่ะค่ะ เป็นคนพาเราลุกเดิน แถมยังใจดีพาไปเข้าห้องน้ำ ทำความสะอาดให้ด้วย ต้องขอบคุณมากๆจริงๆ ความรู้สึกตอนนั้นกับหน้าอกอันใหม่ของเราคือ หนักอ่ะ ถ่วงซะจนแน่นไปหมด แล้วยังรู้สึกว่าช่วงอกตึงแข็งมากๆ ลองมองดูในกระจก เห็นหน้าอกดันขึ้นมาเกือบถึงไหปลาร้าแน่ะ^^' ยังกะนมน้องเป้ยเวลาดันกันสุดๆอะไรแบบนั้นเลย วันนั้นเราได้เจอคุณหมอตอน5โมงกว่าๆค่ะ คุณหมอมาแป๊บเดียวเพื่อดูอาการทั่วไปกับดูแผลแล้วก็เอาเดรนออก ตอนเอาเดรนออกก็ไม่เจ็บมาก แค่แสบๆนิดเดียว คุณหมอมือเบาจริงๆแหละค่ะ แล้วก็บอกว่ายิ้มแย้มแจ่มใสดีแบบนี้ก็กลับบ้านได้ แผลก็ไม่มีอะไรน่าห่วง ก่อนจะเอาพลาสเตอร์แบบกันน้ำมาแปะตรงรักแร้เอาไว้ไม่ให้น้ำเข้า พร้อมกับกำชับว่าอย่าให้โดนน้ำนะ เช็ดตัวอย่างเดียวเลย จนกว่าจะถึงวันตัดไหม ซึ่งคุณหมอนัดวันอังคารที่ 21 หรือ1อาทิตย์หลังจากนั้น วันนั้นเราก็กลับบ้านไปแบบอึนๆอ่ะ เพราะยังมึนๆกับยาสลบอยู่เลย วิบากกรรมของคุณแม่เราก็เริ่มตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เดี๋ยวจะแวะมาอัพเดทต่อของอาการวันถัดๆมาค่ะ^^   Create Date : 25 เมษายน 2552     4 comment Last Update : 25 เมษายน 2552 17:12:12 น.     Counter : 4406 Pageviews.   Share Tweet

Project ศัลยกรรมทำหน่มน้ม 3 : วันผ่าจริง 12 เมษายน 2552 วันนี้ตื่นแต่เช้าค่ะ พาแม่ไปตลาด และจริงๆตั้งใจว่าจะตื่นมากินให้หนำ ก่อนที่จะอดอยากตอนบ่ายสอง แต่เอาเข้าจริงๆ เรากินข้าวเช้าไปได้จานเดียวก็รู้สึกเหมือนกินอะไรไม่ลงแล้วอ่ะ-_-'' หและสุดท้ายก็หยุดกินทุกอย่างรวมทั้งน้ำด้วย ไปตั้งแต่บ่ายโมงครึ่ง หลังจากนั้นเราก็เป็นบ้าบอ ลุกขึ้นมาเก็บกวาดห้อง ขัดห้องน้ำ เปลี่ยนผ้าปูที่นอน ถูพื้น เก็บตู้เสื้อผ้าสารพัด ตอนนั้นรู้สึกว่าต้องรีบทำซะ ก่อนที่จะไม่ได้ทำไปอีกนาน เผื่อว่าสลบแล้วไม่ตื่นด้วย 5555 พอสี่โมงกว่าก็ออกจากบ้านค่ะ ไปไหว้ศาลหลักเมืองขอพรเล็กน้อย ่ก่อนจะขับรถไปหลงไป-_-'' กว่าจะถึงที่โรงพยาบาลก็หกโมงสิบนาที ทั้งๆที่ถ้าไม่ได้หลงคงถึงตั้งแต่5โมงนิดๆแล้วอ่ะ นี่แหละเราล่ะ ขับรถไปไหนต้องหลงซักนิดพอเป็นพิธี-_-'' พอไปถึง พี่พยาบาลด้านล่างก็รออยู่แล้ว เอาเราไปชั่งน้ำหนัก วันนั้นชั่งได้ 39.5กิโลค่ะ เพราะก่อนผ่าตัดเรากลัวว่าจะบวมน้ำเกลือ กลัวว่าซิลิโคนจะทำให้น้ำหนักเราขึ้น เราเลยลดๆๆๆๆๆ ยิ่งวันนี้ไม่ได้กินอะไรเข้าไปเท่าไหร่ น้ำหนักเลยลงจนเกือบเท่าตอนม.ปลายแน่ะ 5555 (เราสูง150นิดๆเท่านั้นเองค่ะ แต่หนัก39นี่ก็เกือบแห้งแล้วแหละ แขนขาเป็นเส้นๆเชียว-_-'') แล้วก็มีบุรุษพยาบาลเอารถเข็นมาให้เรานั่งขึ้นไปที่ชั้นสี่ เราอยู่ห้อง411^^ ห้องที่โรงพยาบาลได้เป็นห้องเดี่ยว Super Deluxeหรือไงนี่อ่ะค่ะ ห้องค่อนข้างกว้างขวาง วิ่งเล่นสะดวกเชียว-_-'' วันนั้นเราขอให้น้ามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ เพราะเราจะหายไปจากห้องนานพอสมควรช่วงผ่าตัด กลัวแม่จะเหงาค่ะ เราสามารถขอเตียงเสริมได้ คืนละ 150บาทต่อ1เตียง ห้องนั้นน่าจะวางเตียงเสริมได้อีกซัก3-4อันเลยแหละเราว่านะ- -'' หลังจากเข้าห้องมาแล้ว เราก็ต้องถอดให้หมด แหวน นาฬิกา สร้อย เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเตรียมเข้าผ่าตัด จะมีพี่พยาบาลคนนึงน่ารักมากๆ จะมีอายุนิดนึงนะคะ เค้ามาช่วยเราเปลี่ยนเสื้อ แล้วช่วยโกนขนรักแร้ออกจนเกลี้ยงเลย ทั้งๆที่จริงๆเราก็โกนมาบ้างแล้วนะ พี่เค้าบอกว่าเวลามีแผลจะได้ทำความสะอาดง่ายๆ แล้วซักพักก็มีพยาบาลเข้ามาเจาะเลือดกับให้น้ำเกลือค่ะ ฮือๆT_T เรากลัวเจ็บมากเลยแหละ เพราะเข็มยาวมากๆ แถมดูอ้วนๆด้วยT_T แต่เราก็นึกถึงแมวที่บ้าน เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนมันไม่สบาย มันก็โดนเจาะให้น้ำเกลือเหมือนกัน มันยังไม่ร้องซักแอะ เราจะร้องได้ไง ใช่มะ-_-'' แต่จริงๆตอนที่เค้าเจาะเข็มลงไปในเส้นเลือดหลังมือ มันปวดๆค่ะ ปวดหนึบๆ เราก็หันมาดูพี่พยาบาลเค้ากำลังดึงๆsyringeเพื่อสูบเลือดออก แต่รู้สึกว่าเลือดมันจะไม่ออกมาอ่ะ ยังไงไม่รู้ เค้าต้องเอาเข็มออกเพื่อไปหาเส้นเลือดเส้นอื่น เจาะใหม่ กรี๊ดดดดดดดดT___T เราก็ต้องทนปวดแปล๊บบบอีกรอบที่เส้นเลือดข้างๆกัน และพี่เค้าเปลี่ยนเข็มให้เล็กลงเพราะเราบอกว่ามันปวด ก็ยังปวดอยู่แม้จะไม่มากเท่าเดิม แต่เส้นเลือดเจ้ากรรมก็ไม่รู้อะไรนักหนา เค้าบอกว่าเจอเส้นล้วนะ แต่เลือดมันไม่ออกมา ไม่รู้ทำไม ก่อนจะตีมือเราเพียะๆๆ เพื่อให้เส้นเลือดมันขึ้น แต่ก็ยังไม่สำเร็จอีก (ส่วนอิชั้นหน้าซีดแล้วค่ะ จะเป็นลม-_-'') พี่พยาบาลเค้าว่า เดี๋ยวต้องให้พี่อีกคนมาทำแล้วล่ะ เค้าก็ขอโทษเราใหญ่เลยนะ ที่ทำให้เจ็บแล้วยังสอดเข็มเข้าไปไม่ได้อีก ว่าแล้วก็ดึงเข็มออก เลือดมันก็ไหลปุดๆออกมาหยดลงเตียงไปเลย กรี๊ด โหดมากT_T กลายเป็นว่าเราโดนเข็มเจาะสามหน หนที่สามที่สำเร็จ มีพี่พยาบาลที่ดูก็รู้ว่าเป็นsenior เค้ามาเลือกเส้นเลือดตรงใกล้ๆนิ้วโป้งซ้ายของเรา คนนี้เจาะเร็วมากค่ะ ยังไม่ทันได้ปวดเลยเข็มก็เข้าไปแล้ว แต่ที่โหดคือ เค้าพยายามเอาsyringeมาดูดเืลือดเราไปตรวจ แต่มันดูดไม่ค่อยออก เค้าเลยบิดเข็มให้กรวยเล็กๆที่ครอบเข็มอยู่เทลงด้านล่าง แล้วบอกให้เรากำมือ เลือดมันก็เลยหยด แหมะๆๆๆ ไหลลงหลอดที่เค้าเอามารองเตรียมไว้ ตอนนั้นบอกอาการไม่ถูกเลยอ่ะ-_-'' มันดูโหดมาก เพราะเข็มเส้นยาว เราเห็นมันเป็นเส้นๆอยู่ตรงข้อมือเรานี่เองอ่ะ เหมือนถ้าขยับแรงๆมันคงทะลุเนื้อออกมาได้ยังงั้นเลย-_-'' แต่ปกติแล้ว คนทั่วไปเคาคงไม่โดนอะไรโหดงี้หรอกมั้งคะ เราซวยเองที่เลือดมันไม่ค่อยจะอยากจะออกจากตัว พอเสร็จสิ้นขั้นตอนการเอาเลือดไป เค้าก็มาแปะผ้าแปะสก็อตเทปที่เข็ม ก่อนจะเอาสายน้ำเกลือมาต่อให้ ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นพอสมควร เพราะไม่รู้สึกหิวเหมือนจะเป็นลมแล้ว ที่เหลือก็คือนั่งรอเวลาค่ะ ประมาณทุ่มครึ่งจะมีเตียงมารับเราไปOR ซึ่งก็ค่อนข้างตรงเวลาเลยล่ะค่ะ แม่กะน้าเราก็บอกขอให้โชคดีเจ็บน้อยๆ สวยๆสมใจนะ เราก็บ๊ายบายขึ้นเตียงไปล่ะ อิอิ ไปถึงที่หน้าห้องผ่าตัด เราต้องไปนอนเฉยๆ แว่นก็ไม่ได้ใส่ นอนตาบอดตาใสรอหมอพีซึ่งยังเดินทางมาไม่ถึง จำไม่ได้ว่ารอนานเท่าไหร่เพราะตาก็มองไม่เห็นนาฬิกาอีก (สายตาเราสั้นเยอะค่ะ-_-'') คิดว่าน่าจะใกล้ๆสองทุ่มมั้ง คุณหมอพีสุดหล่อก็มาถึงเพื่อมาวาดแบบ เค้าก็จะเอาปากกาpermanentมาวาดเป็นรูปนมบนหน้าอกเรา แล้วคุณหมอก็ได้กลุ้มใจอีกรอบเพราะเค้าไม่มั่นใจว่า ฐานหน้าอกเรานี่มันยังไงกันแน่นะ-*- คุณหมออกอาการลังเลเลยแหละ ว่าจะเอายังไงดีนะ เราก็บอกคุณหมอว่า หนูไม่มีไซส์ที่อยากได้อ่ะค่ะ เอาเป็นว่าให้คุณหมอเลือกให้ก็แล้วกัน ให้มันพอดีตัวก็โอเคแล้ว คุณหมอเลยบอกว่างั้น เด๋วขอหมอผ่าดูก่อนนะ แล้วจะได้รู้ว่าต้องใส่สองข้างไม่เท่ากันมั้ย ถ้าไม่เท่า ข้างนึงจะเป็น275cc อีกข้างก็300-325cc แต่ถ้าเท่ากัน หมอใส่300ccทั้งคู่เลยนะ เอาให้เต็มคัพซีก็แล้วกัน จะได้สวยๆ^^ เราก็ว่าไงว่าตามกันค่ะ จากเอไม่เต็มคัพมาเป็นคัพซี แค่นั้นก็หรูแล้วสำหรับคนตัวเท่าหอยเม่นอย่างเรา-_-'' และแล้วเราก็ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด แต่ด้วยความที่สายตาสั้น เลยมองไม่เห็นเยอะว่าในห้องเป็นยังไงบ้าง รู้ต่ว่ามีดวงไฟอันโตๆอยู่บนหัว ผนังห้องขาวๆ แล้วก็มีคนมายกตัวเราย้ายลงเตียงผ่าตัด (เค้าแซวกันว่าตัวเบามาก จนพี่ผู้ช่วยหมอต้องถามว่านี่หนักเท่าไหร่เนี่ยด้วย-_-'') ติดที่วัดชีพจรที่นิ้วชี้ด้ายซ้าย เอาอะไรไม่รู้หนักๆมาวางไว้บนหน้าแข้งด้านซ้าย มีนางพยาบาลมาถอดเสื้อออกให้ (โป๊แล้ว><) เอาผ้ามาคลุมให้ แล้วก็เอาแขนเราไปล็อคไว้กับที่วางแขน แต่ล็อคไม่แน่นอะไรอ่ะค่ะ ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรทั้งสิ้น หลังจากนั้นคุณหมอวิสัญญีก็มาเอาขวดน้ำเกลือออก (ปบ้วน่าจะเอายานอนหลับใส่เข้าไปทางเข็มที่เจาะน้ำเกลือแทนอ่ะค่ะ) แล้วก็เอาฝาครอบมาให้ครอบหน้าเรา เค้าบอกว่านี่คืออ๊อกซิเจนนะ หายใจเข้าไปลึกๆเยอะๆเลย นี่อ๊อกซิเจนจากถังนะ ไม่ใช่อ๊อกซิเจนกระป๋อง แล้วก็หัวเราะ สิ่งสุดท้ายที่เราได้ยินคือ เค้าคุยเล่นกันว่าที่ญี่ปุ่นมีอ๊อกซิเจนกระป๋องขายด้วยนะ แล้วหลังจากนั้นโลกก็มืดไปเลยค่ะ-_-'' เราไม่รู้สึกไม่รู้เรื่องอะไรละ แต่เหมือนเราไม่รู้ตัวว่าหลับไปแล้วอ่ัะ เหมือนเรายังมีสติ ในความมืดเห็นอะไรวูบวาบๆไปหมด (ก่อนเข้าห้องผ่าตัดเราดันนั่งดูทีวีตอนที่ม๊อบเสื้อแดงทุบรถนายกพอดีอีก ตอนสลบไปเราเลยเหมือนฝันร้ายว่ามีพวกเสื้อแดงมารุมๆเลยอ่ะ บ้าที่สุด-*-) แล้วในความรู้สึกที่เหมือนมันเพิ่งผ่านไปแป๊บเดียวเองอ่ะค่ะ เราได้ยินเสียงนางพยาบาลบอกกับเราว่า คุณคะ การผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ พยักหน้าได้มั้ย ได้ยินรึเปล่า เราก็สลึมสลือ หัวหมุนไปหมด พยักหน้าตอบเค้าว่า ค่ะ ดีจัง-_-'' ก่อนจะหลับไปอีกรอบ.. โดยที่ไม่รู้หรอกว่านรกรออยู่ข้างหน้าในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้ว กรี๊ดดด-_-''   Create Date : 25 เมษายน 2552     10 comment Last Update : 25 เมษายน 2552 15:56:29 น.     Counter : 3090 Pageviews.   Share Tweet

Project ศัลยกรรมทำหน่มน้ม 2 : 2 วันก่อนผ่า 10 เมษายน 2552 สองวันก่อนถึงวันผ่าตัด มีพี่พยาบาลโทรมาจากโรงพยาบาลกรุงสยามเซนต์คาลอส เพื่อสอบถามประวัติเรา แล้วก็อธิบายขั้นตอนต่างๆให้เรารู้ล่วงหน้า ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ตอนนั้นตื่นเต้นแล้วล่ะค่ะ เราไม่ค่อยห่วงเรื่องนมจะสวยหรือไม่สวย เพราะค่อนข้างมั่นใจในรสนิยมและฝีมือคุณหมอ ชนิดที่ไม่เคยรีเควสต์อะไรเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณหมอเลือกให้หมด ที่ตื่นเต้น เป็นเพราะเรากลัวเจ็บอ่ะ-_-'' เท่าที่ลองหาอ่านดู คนที่ทำก็จะมีทั้งแบบที่บอกว่าทำแล้วเฉยๆอ่ะ 10วันไปเต้นแอโรบิคได้แล้ว กับอีกแบบก็เจ็บเหมือนอย่างที่เค้าว่ากัน คือเหมือนโดนรถบรรทุกทับ แล้วเราจะเป็นแบบไหนก็ไม่รู้ ก็เลยกลัวเรื่องนี้มากหน่อย-_-'' พี่พยาบาลที่โทรมาน่ารักดีค่ะ พูดจาดี ตอบข้อสงสัยแบบไม่มีน้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญ ละด้วยความที่ตอนเราไปเจอหมอพี เราไม่ค่อยได้ถามอะไรมาก เพราะดูเหมือนคุณหมอจะรีบๆตลอด เลยไปถามกับพี่พยาบาลคนที่โทรมาแทน เค้าก็ถามประวัติชื่อจริงชื่อเล่น ประวัติการผ่าตัดและแพ้ยา เราก็บอกว่าเราเคยโดนฉีดยานอนหลับตอนผ่าตัดครั้งนึง แล้วตื่นมาแล้วอาเจียน2ครั้งนะ ไม่รู้เรียกว่าแพ้รึเปล่า พี่พยาบาลเลยบอกว่าจะเน้นเรื่องนี้กับหมอวิสัญญีให้ ว่าคนไข้มีอาการแพ้ยาสลบ อาจจะให้ฉีดยากันคลื่นไส้อาเจียนตามไปด้วย ส่วนขั้นตอนการผ่าตัด พี่เค้าบอกว่า เริ่มแรกก็ต้องงดอาหาร6ชั่วโมงก่อนผ่าตัด เรานัดผ่าตอน2ทุ่ม ก็เรียกว่าตั้งแต่บ่าย2เป็นต้นไปห้ามเอาอะไรเข้าปากเด็ดขาด เพราะจะทำให้สำลักได้ตอนที่สลบไปแล้ว ถามด้วยว่าใส่คอนแทคเลนส์มั้ย มีแว่นรึเปล่า สายตาสั้นเท่าไหร่ ให้เราเอาแว่นเตรียมไปด้วย เพราะขณะวางยาสลบตาเราจะแห้ง คอนแทคจะบาดกระจกตาได้ เพราะงั้นให้ใส่แว่นไปจะดีกว่า แล้วให้ไปถึงที่โรงพยาบาลตอน6โมงเย็นเพื่อเตรียมให้น้ำเกลือ และเจาะเลือดไปตรวจความเข้มข้นของเลือด (ถึงตอนนี้เราเริ่มซีด เพราะเกิดมายังไม่เคยโดนให้น้ำเกลือและเจาะเลือดเลย มันจะเจ็บมั้ยนั่น-_-'') และประมาณทุ่มครึ่งก็จะให้ไปที่ห้องORหรือก็คือห้องผ่าตัด เพื่อให้คุณหมอวาดแบบที่หน้าอก จากนั้นเค้าจะติดเครื่องมือตรวจวัดโน่นนี่ๆตามตัวเราเยอะแยะเลย แล้วคุณหมอวิสัญญีจะให้ยานอนหลับทางสายน้ำเกลือก่อนจะให้ดมยาสลบ (อันนี้ผิดจากที่เราเข้าใจเอาเองมาตลอดเลย เพราะเรานึกว่าเค้าจะเอาหน้ากากมาครอบเราให้เราสลบ แต่กลายเป็นว่าจริงๆสลบไปก่อนเพราะยานอนหลับแล้วค่อยให้ดม) การผ่าตัดจะใช้เวลาประมาณ1ชั่วโมง โดยที่คุณหมอจะกรีดแผลเล็กๆที่ใต้รักแร้แผลยาวประมาณหนึ่งนิ้ว แล้วก็จะใส่ซิลิโคนเข้าไปทางนั้น หลังผ่าตัดเสร็จ เค้าจะย้ายเราไปที่ห้องไอซียูเพื่อดูอาการว่าไม่มีอะไรแทรกซ้อน พี่พยาบาลบอกด้วยว่าหลังผ่าตัดเสร็จเราจะฟื้น แล้วคุณหมอบอกให้ทำอะไรก็ทำนะคะ อย่างเช่นให้หายใจลึกๆ อะไรแบบนี้ เพื่อจะได้รู้ว่าเราฟื้นแล้วตามกำหนดจริงๆ เราก็อืมๆๆๆ หลังจากอยู่ในไอซียูประมาณ2ชั่วโมง เค้าถึงจะให้เราย้ายไปในห้องพักฟื้นได้ เราก็นั่งฟังแบบหน้าเซียวๆหน่อย-_-'' เพราะกลัวเหลือเกินว่ามันจะเจ็บอ่ะ แผลแค่นิ้วเดียว แต่ยัดซิลิโคน300CCเข้าไปเนี่ยนะ แต่ถึงตอนนั้นก็พยายามไม่คิดอะไรมากแล้วอ่ะค่ะ ทำไรไม่ได้แล้วนอกจากทำใจ 5555 ช่วงอาทิตย์-2อาทิตย์ก่อนผ่าเราก็ไปเอาดัมเบลอันเล็กๆมายกๆขึ้นลงๆ เผื่อว่ากล้ามเนื้อที่อกและแขนจะแข็งแรงขึ้นมั่ง เพราะปกติเราเป็นคนไม่ค่อยออกกำลังกาย-_-'' และเป็นคนเส้นแข็งด้วย แบบว่าก้มตัวเอามือแตะปลายเท้าไม่ถึงอ่ะค่ะ ป้าเส้นแข็งทั้งตัว-_-'' ก็เลยทำเท่าที่จะทำได้แค่นั้น ก่อนวางสายเราก็ถามพี่พยาบาลว่า เราจะทำทรงไหนถึงจะดีก็ไม่รู้ เพราะซิลิโคนมีหลายทรงแถมมี2ยี่ห้อ คุยกันไปมา พี่เค้าก็ตอบเหมือนที่ใจเราคิด ว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่หมอพีเลือกก็ได้นะคะ เพราะคุณหมอจะรู้ว่ารูปร่างแบบไหน ฐานหน้าอกแบบไหน ควรจะใช้ซิลิโคนขนาดเท่าใดและทรงใด แล้วคนไข้ของหมอพีที่ผ่านๆมาก็พอใจกับผลงานคุณหมอทั้งนั้น เราเลยยิ่งไม่ห่วงเรื่องนี้เข้าไปใหญ่^^ ตอนนี้ห่วงอย่างเดียวคือ กลัวเจ็บค่ะ-_-'' เด๋วมาต่อของวันผ่าตอนต่อไปค่ะ...   Create Date : 25 เมษายน 2552     4 comment Last Update : 25 เมษายน 2552 15:55:52 น.     Counter : 3112 Pageviews.   Share Tweet