หากมองให้กว้างๆ แล้ว การต่อสู้เพื่อปกป้องสิทธิของตัวเองเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั่วไป ในสังคมที่มีการเหยียดชนชั้น ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นกรรมกร คนผิวสี คนต่างด้าว หรือกระทั่ง

การแบ่ง แยกหญิงชาย
หนังเรื่องนี้จึงเป็นตัวแทนของคนทุกกลุ่ม ที่ต้องต่อสู้ เพื่อให้ตัวเองได้มีจุดยืน สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้ อย่างสง่าผ่าเผยและมีความสุข

จะว่าไป ผมก็คุ้นๆ ว่าในประเทศไทย ก็มีการแบ่งแยกชนชั้นอะไรเหลืองๆ แดงๆ กันอยู่เหมือนกัน ... แต่ไม่ขอเอ่ยถึง เพราะว่าบล็อกนี้ไม่

ได้มีไว้เขียนเรื่องการเมืองขอรับ

มิลค์ก็เป็นเพียงฮิปปี้ชาวเกย์ธรรมดาคนนึงเท่านั้น ที่ต้องมีชีวิตรักหลบๆ ซ่อนๆ ต้องโดนปฏิเสธจากสังคม และการถูกทำร้ายร่างกาย โดยฝีมือของคนที่เรียกตัวเองว่า "ลูก

ผู้ชาย"
เมื่อหาความช่วยเหลือจากใครไม่ได้ เขาจึงได้รวมกลุ่มชาวเกย์ และได้ตั้งชุมชนเล็กๆ ขึ้นมา เพื่อให้ชาวเกย์ได้ใช้ชีวิตกันได้อย่างมีความสุข
ทั้งๆ ที่ไม่ได้ไป

สร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่ก็ยังถูกรังเกียจ ถูกเจ้าหน้าตำรวจทำร้าย
นั่นทำให้เขาคิดได้ว่า จำเป็นต้องมีตัวแทนชาวเกย์สักคนเข้าไปนั่งอยู่ในคณะผู้บริหารบ้านเมือง

/> และนั่นที่จุดเริ่มต้นของการต่อสู้ ที่ได้พลิกโฉมหน้าประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญของอเมริกา

ฉากเล็กๆ ตอนหนึ่งในหนังคือตอนที่มิลค์แพ้การเลือกตั้ง และเขาไม่อยากจะสู้ต่อไป แต่ลูกน้องของเขาก็ยังนำแผนงานสำหรับการเลือกตั้งครั้งต่อไปมาให้ดู
อาจเป็น

เวลาแค่ไม่กี่วินาที แต่ก็ทำให้คิดได้ว่า เราไม่ได้สู้เพียงลำพัง
เพราะมนุษย์ทุกคน ย่อมมีเวลาที่รู้สึกเหนือย และท้อใจกันได้
แต่เมื่อเรามีมิตรภาพ ก็ทำให้เรามีกำลัง

ใจที่จะสู้ต่อไปได้

ผมประทับใจกับการแสดงที่ยอดเยี่ยมของฌอน เพนน์ ซึ่งดูเป็นธรรมชาติไม่มีท่าทางโอเวอร์เหมือนที่นักแสดงบางคนชอบทำเวลาเล่นบทเกย์
ยิ่งย้อนนึกถึงบทบาท

ของเพ็นน์จากเรื่อง Dead Man Walking และ I'm Sam ยิ่งเห็นถึงการเปลี่ยนบุคลิกที่เรียกว่าเป็นคนละคน สมควรแล้วที่เพ็นน์จะได้รางวัลออสการ์สาขาดารา นำชายจากบทฮาร์วีย์

มิลค์

ตัวหนังทำออกมาได้สวยงาม การแสดงความรักของชาวเกย์ ก็ไม่ได้น่าเกลียด ทำให้คนดูได้รู้สึกว่า เกย์ก็เป็นคนปกติ ไม่ใช่ความพิการ หรือความวิปริตแต่อย่างใด ซึ่งทำให้หนังดู

สนุก ไม่ว่าคนดูจะเป็นเพศใดก็ตาม

ตัวหนังยังได้วิพากษ์สังคมในหลายๆ เรื่อง เช่นเรื่องความจริงใจในระบบธุรกิจ ในตอนที่มิลค์ขอให้หนังสือเล่มหนึ่งสนับสนุนแต่ไม่ได้รับการเหลียวแล แต่พอตอนที่เขาชนะการ

เลือกตั้งเจ้าของหนังสือได้พยายามมาร่วมในงานเลี้ยง ซึ่งฮาร์วีย์ก็แก้เผ็ดด้วยการไม่เหลียวแลเหมือนกัน
หรือตอนที่ผู้นำฝ่ายต่อต้านเกย์ออกมาปราศัยโดยอ้างคำสอนของ

พระเจ้า แต่หนังก็ใช้ฉากหลังเป็นสีดำทะมึน บ่งบอกถึงแรงกดดัน และความไม่บริสุทธิ์ใจ ซึ่งตรงกันข้ามกับมิลค์ ซึ่งการกล่าวสุนทรพจน์แต่ละครั้ง ถึงจะไม่ได้อลังการยิ่งใหญ่ แต่ก็

อยู่ท่ามกลางฝูงชน และมีเสียงเชียร์ต้อนรับเขาทุกครั้ง

เพื่อเป็นการรำลึกถึงมิลค์ ในปี 2010 รัฐแคลิฟอร์เนียได้มีการตั้งวันที่ 22 พฤษภาคมของทุกปี ให้เป็นวัน Harvey Milk Day

ไม่รู้เป็นตัวหนังหรือเพราะอารมณ์ส่วนตัวกันแน่ หลังจากดูหนังเรื่องนี้จบแล้ว ผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้ช่างเหงาเสียจริงๆ

ทั้งฉากเปิดตัวหนัง ที่มีหมู่เมฆล่องลอยดูสดใส แต่ก็แฝงความว่างเปล่าอย่างประหลาด
ที่นั่งข้างบิงแฮมจะเป็นที่ว่างเสมอ แม้แต่ตอนที่ต้องเดินทางนาตาลีก็ยังแยกที่นั่งกันคนละแถว
บิงแฮมไม่ศรัทธาใน

ความสัมพันธ์ เขามองว่าความผูกพันเป็นภาระอย่างหนึ่งที่มนุษย์ต้องแบกไว้ ดังนั้นตัวเขาเองจึงไม่ผูกพันกับใคร แม้แต่กับญาติพี่น้อง
สำหรับอเล็กซ์นั้นเป็นผู้หญิงที่มีความคล้ายกับบิงแฮมในหลายๆ ด้าน ทั้งคู่นัดเจอ

กันตามเมืองที่เดินทางไปทำงาน แต่ไม่เคยผูกพันกันมากกว่านั้น
จนถึงตอนท้ายที่เขาต้องการรู้จักกับอเล็กซ์มากขึ้น แต่เขาก็ต้องพบกับความผิดหวังอยู่ดี

ชีวิตของบิงแฮมเป็นสิ่งที่แสดงถึงความเหงาของคนในยุคไซเบอร์ได้เป็นอย่างดี (แต่ในเรื่องนี้บิงแฮม ไม่ใช่คอมพิวเตอร์?) ที่ใช้ชีวิตแบบต่างคนต่างอยู่ ไม่คิดจะมีความพันธะกับใคร เพราะกลัวจะเสียความเป็นอิสระ

ไป
ทั้งๆที่เหงาแต่ก็ไม่เคยยอมรับตัวเอง กลับหลอกตัวเองด้วยการหาอะไรไว้ยึดเหนี่ยวจิตใจ
อย่างกรณีของบิงแฮม คือการสะสมไมล์ของสายการบิน เพื่อให้ได้บัตร VIP ไว้บินฟรีตลอดชีพ ทั้งๆ ที่ก็ยังไม่รู้ว่า

จะตัวเองอยากจะบินไปที่ไหน
จนสุดท้ายเมื่อถึงเวลาที่ฝันได้เป็นจริง เขาก็ไม่ได้รู้สึกยินดีในสิ่งที่ได้มา
ทำให้ต้องกลับมาคิดอีกทีว่า ที่จริงแล้วชีวิตต้องการอะไรกันแน่
ถึงตอนนี้ เขารู้แล้วว่าตัวเอง

ต้องการคนที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
แต่ในเมื่อชีวิตของเขา ไม่เคยจริงจังในความสัมพันธ์กับใคร ดังนั้นคนที่เข้ามาในชีวิตเขา ก็ไม่ได้คิดที่จะจริงจังกับเขาเหมือนกัน
สุดท้ายเขาก็กลับมายืนที่จุดเดิม ที่

ต้องอยู่คนเดียวกับความเหงาอีกครั้ง

แต่หนังก็ไม่ได้ปล่อยให้คนดูต้องเหงา หดหู่กันทั้งเรื่อง ด้วยการมีมุขแทรกมาเป็นระยะ เรียกร้อยยิ้มได้เป็นอย่างดี
ส่วนบิงแฮมดูเหมือนจะเป็นคนไร้หัวใจ แต่เวลาที่เขาต้องให้กำลังใจพนักงานที่กำลังโดนไล่ออก

เขากลับทำได้ดีมาก
เอาเป็นเพราะเขามองจากสายตาของคนนอก ที่ไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรเลยก็ได้
ทำให้คิดได้ว่า บางทีการที่คนเราเอาความคิดไปเพ่งอยู่กับความสิ้นหวัง พยายามหาทางออก กลับทำให้เรา

มองไม่เห็นโอกาสก้าวไปสู่ชีวิตที่ดีกว่า

สิ่งที่เรียกรอยยิ้มได้ดีคือจูลี่ น้องสาวของบิงแฮมที่กำลังจะแต่งงาน
จูลี่และแฟนหนุ่ม ไม่ได้มีหน้าที่การงานเลิศหรุ ไม่ได้มีโอกาสเดินทางไปสถานที่ต่าง เหมือนบิงแฮม
จูลี่จึงขอให้บิงแฮมช่วยพกรูปถ่าย

คู่ของเธอกับแฟนติดตัวไปถ่ายตามสถานที่ต่างๆ
ดูแล้วเหมือนไร้สาระ แต่เป็นไอเดียที่น่ารักไม่เบา ยิ่งได้เสริมกับคำพูดของจูลี่ว่า "ถึงแม้เราไม่ได้เที่ยวรอบโลกแต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่มีรูปซะที่ไหน"


ซึ่งตีความหมายได้ว่า ถึงแม้คนเราจะไม่ได้มีทรัพย์สมบัติมากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าชีวิตเราจะไม่มีความสุขในชีวิตซะหน่อย

ช่วงใกล้จบเรื่องที่บิงแฮมต้องอยู่เพียงลำพัง เขาก็โทรไปสายการบิน เพื่อโอนไมล์ทั้งหมดที่มีให้น้องสาวได้ใช้ไปฮันนีมูน และยังเขียนจดหมายรับรองเพื่อช่วยให้นาตาลีได้งานใหม่ตามที่หวัง
ท้ายที่สุด ถึงแม้จะ

ต้องอยู่ลำพัง แต่บิงแฮมก็ยังเดินต่อไป
ไม่ว่าชีวิตจะเคยได้ทำผิดพลาดอะไร ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ ยังมีโอกาสให้เริ่มต้นใหม่เสมอ