ป่านนี้นายยังไม่มีแฟน ป่านนี้นายยังไม่แต่งงาน ป่านนี้นายก็ยังไม่มีคนรัก ไม่สิ นายมีคนรัก แต่คนที่นายรัก เขาไม่ได้รักนาย อะไรทำให้นายเป็นแบบนั้น ครึ่งชีวิตที่ผ่านมา นำเรือนร่างและหัวใจนายเข้าสู่โหมดแห่งความโดดเดี่ยวที่ลึกลงเรื่อยๆ นายเป็นคนไม่ดีหรือ นายพิการหรือ นายอัปลักษณ์หรือ นายหมดสภาพหรือ นายเห็นแก่ตัวหรือ ริษยาหรือ น่ารังเกียจหรือ เย็นชาหรือ นายโดดเดี่ยวหรือความโดดเดี่ยวของนายชอบมีปากมีเสียงกับตัวเองอย่างนั้นหรือ
นายควรหาใครสักคนที่รักนาย ไม่ใช่หาคนที่นายรัก แต่นายจะยอมจำนนต่อการหาของตัวเองแน่หรือ? นายควรรักหญิงสาวที่รักตัวเองพอๆกับรักนายและควรช่วยเหลือเธอให้เธอช่วยเหลือตัวเองได้ นั่นคือการช่วยที่ยิ่งใหญ่
นายไม่ชอบการแต่งงาน เพราะยุคสมัยทำให้นายสิ้นศรัทธาในสิ่งนี้ ทั้งที่การแต่งงานคือพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์อันสูงสุดของความรักเท่าที่คนสองคนจะบูชาร่วมกันได้ บัดนี้ มันได้กลายเป็นละครเร่ที่แสดงให้ผู้ชมแปลกหน้าดูในโลกโซเชียลเท่านั้น มันให้ความหมายแต่ไม่ให้ความจริง และเมื่อมันให้ความจริงมันกลับไม่แนบความหมายมาด้วย
เมื่อหุ้นส่วนแห่งวิญญาณทะเลาะกัน ความศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือก็ถูกทำลายลงด้วยศรัทธาของพวกเขา นายแค่อยากพิสูจน์อำนาจรักที่เหนือกว่าด้วยการใช้ชีวิตกับใครสักคนจนตายโดยไม่ต้องแต่งงาน แต่ผู้หญิงแบบนี้จะมีอยู่หรือ บนโลกที่เต็มไปด้วยพิธีกรรมปลอมๆเช่นนี้
นายควรจะอยู่กับใครสักคน ใครสักคนที่เมื่อเขาอยู่กับนายแล้วสบายใจ ใครสักคนที่อยู่กับนายแล้วเป็นอิสระแม้กระทั่งจากตัวเอง ผู้หญิงสักคนที่เป็นอิสระจากหน้าตา ทรงผม การศึกษา ชนชาติ ฐานะ วิธีคิด ความสามารถ ผู้หญิงที่เป็นอิสระแม้กระทั่งจากเรือนร่างและจิตใจของตัวเอง นายอยากให้โลกหมุนสัตว์เยี่ยง*หงส์หรือชะนี ได้พบกับผู้ชายที่ตามหาความรักมาชั่วชีวิต
นายเสาะหาความรักราวกับพระเอกในโรงละครที่ปราศจากคนดู แต่สิ่งที่นายได้ กลับเป็นความใคร่ที่ถอนตัวไม่ขึ้นจากผู้ชมที่แอบตีตั๋วผีเข้าทางประตูหลัง และเขาก็เรียกมันว่าเรือนหอที่เฝ้ารอมานาน
นายมีความสุขกับตัวเองและหญิงอื่นในอดีต เมื่อนายเลือกอยู่กับใครสักคน มิตรสหายที่เคยร่วมดื่มก็ไม่ค่อยอยากอยู่กับนาย เพราะนายเรียกมันว่า การมีชีวิตครอบครัว
นายเสาะหาหญิงสาวผู้เป็นเสมือนทั้งเพื่อนสนิท ทั้งคนรัก ทั้งน้องสาว ทั้งลูกสาว ทั้งโสเภณีและแม่ของลูกในคราวเดียวกัน ระหว่างที่กำลังเสาะหา นายก็เป็นสิ่งเหล่านั้นในเพศตรงข้าม นายพบว่าตัวเองคือกรรมการผู้คัดเลือกหญิงสาวเข้ากองประกวดอะไรสักอย่าง และผู้ชนะเลิศจะได้เป็นเมียนายจากคุณสมบัติที่ห้ามพิสูจน์เหล่านั้น
สำหรับนาย การตัดสินใจอยู่ร่วมกับใครสักคนเป็นรักแรกพบที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อนายได้อยู่ร่วมกับเธอ รักแรกพบก็กลายเป็นรักครั้งสุดท้ายที่กำลังเริ่มต้นครั้งแรก และอาจมีครั้งต่อไปไม่สิ้นสุด หากต่างคนต่างพันธนาการกันด้วยเกรียวเชือกแห่งความไม่เข้าใจซึ่งมีแต่คนสองคนเท่านั้นล่วงรู้ความลับอันปวดร้าวนี้
ความรักเมื่ออายุสิบหก ความรักเมื่ออายุสิบเก้า ความรักเมื่ออายุยี่สิบสาม ความรักเมื่ออายุยี่สิบแปด ความรักเมื่ออายุสามสิบหก ความรักเมื่ออายุสี่สอง และความรักเมื่ออายุห้าสิบห้า เป็นเพียงทัศนะที่เร้าใจและความลุ่มหลงอันปวดร้าวของวิธีคิดระหว่างวัยเท่านั้น เมื่อมีความรักนายควรให้รักนั้นเป็นแค่ “รัก” ไม่มาก ไม่น้อยไปกว่านั้น ไม่มีเหตุผล ไม่มีความหมาย ไม่มีนิยาม ไม่มีการเปรียบเปรย ไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งนั้น มีแต่คุณค่าจริงแท้ของมันกับความรู้สึกที่มากกว่าความรู้สึกที่ไม่ว่าใครก็สามารถสัมผัส
วันหนึ่งนายจะเรียนรู้รักในแบบต่างๆด้วยประสบการณ์ของตัวเอง เพราะนายต้องเสพรับความความสุขและดื่มด่ำความเศร้าในห้วงรักของนายเพื่อสิ่งเหล่านั้น ความเจ็บปวดทรมานและความอ่อนโยนหฤหรรษ์จะผูกมิตรกันแม้ในความรักที่ดีที่สุด มันจะคุกรุ่นอยู่ในแรงปรารถนาของนายเพื่อนำไปสู่หญิงสาวที่นายคู่ควรไม่ว่าหล่อนจะคู่ควรกับนายหรือไม่ นายจะตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งด้วยความประหลาดใจและพบว่า จักรวาลซึ่งมีจิตเพียงดวงเดียวกำลังส่งสัญญาณหาจิตอีกดวงหนึ่งที่คล้ายกันด้วยแรงดึงดูดระหว่างมิติที่แม้กระทั่งโชคชะตาก็คาดไม่ถึง
.
.
#มนุษย์นิพนธ์
โดย สหรัฐ พัฒนกิจวรกุล
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [