Bloggang.com : joeymydear - เจ้าดำหรี่ หมารักอิสระ

แบ่งๆกันอยู่ แล้วโลกเราจะน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ

เจ้าดำหรี่ หมารักอิสระ

เรื่องนี้เขียนเมื่อวันที่ 6 ก.ค.2552

วันนี้เป็นวันที่ต้องเสียน้ำตาให้กับหมาตัวหนึ่ง ขอบันทึกไว้เป็นอนุสรณ์ให้เจ้าดำหรี่ หมารักอิสระ ตัวนี้

เจ้าดำหรี่

รูปนี้ถ่ายเมื่อประมาณปลายปี 2550

เมื่อ 5 ปีก่อน เจ้าดำหรี่เป็นลูกหมาตัวเล็กๆวิ่งอยู่ในไซท์ก่อสร้างหมู่บ้าน ที่ตู๋ไปดูบ้านอยู่เป็นประจำเกือบทุกวัน

เจ้าดำหรี่มีพี่ๆน้องๆอีกประมาณ 4 ตัว ที่ยังอยู่ด้วยกันจนถึงวาระสุดท้ายก็ยัยลาย

ดำหรี่ กับ ลาย

ที่เรียกดำหรี่ เพราะว่าเมื่อตอนที่ดำหรี่ยังเป็นลูกหมา ดำหรี่กัดกะใครไม่รู้ แต่มีแผลฉีกที่หนังตาล่าง-บนข้างซ้าย นั่นทำให้ดำหรี่มีตาหรี่ๆ เหมือนผู้ร้ายในหนัง

ดำหรี่มีนิสัยแตกต่างจากหมาตัวอื่นที่เคยเจอ ดำหรี่ไม่เคยยอมให้กอด ตู๋ทำได้เพียงแค่ยื่นมือออกไป ดำหรี่จะเอาหน้าเข้ามาถูเอง ถ้าจะขอลูบหัว ต้องรอให้ดำหรี่อารมณ์ดีสุดๆเสียก่อน

ถึงยังงั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่ดำหรี่จะแสดงอาการก้าวร้าวใส่ แค่ไม่ยอมให้ถูกตัวง่ายๆ

แต่สำหรับคนอื่นๆ ไม่มีทางเลยที่จะเข้าใกล้ได้ ดำหรี่ระวังตัวมากกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน

ชีวิตของดำหรี่ในช่วงแรก ลุ่มๆดอนๆ พอดำหรี่เริ่มโตเป็นหนุ่ม ทางกรรมการหมู่บ้านเริ่มกำจัดหมาอิสระที่เกิดตามไซท์ก่อสร้างออกไปให้หมด ตามวิสัยของคน ที่ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตไหนๆ มีคุณค่าเท่าพวกของตัวเอง

พ่อแม่และพี่น้องของดำหรี่ ถูกกำจัด หายไป เหลือแต่ดำหรี่ กับ ลาย พี่น้องครอกเดียวกันเท่านั้น

จำได้ว่า ช่วงนั้น ตู๋ย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแล้ว เป็นหลังที่ 2 ที่สร้างเสร็จแล้วเข้ามาอยู่เลย ทุกวัน ตู๋ต้องแอบไปข้างๆหมู่บ้าน ซึ่งเป็นป่าหญ้า ที่ตรงนั้น ดำหรี่กับลาย นอนแอบอยู่ วันไหนฝนตก ทั้ง 2 ตัวจะลอดรั้วเข้าไปในหมู่บ้าน หาบ้านที่ยังอยู่ในระหว่างก่อสร้าง ใช้หลบฝน

คือ ต้องหลบๆซ่อนๆ คอยหนีคนมาไล่จับ เพื่อไม่ให้มีชะตากรรมเช่นเดียวกับพ่อแม่และพี่น้องตัวอื่นๆ

นั่นทำให้ดำหรี่มีบุคลิกที่หวาดระแวง ไม่ไว้ใจหมานุษย์หน้าไหน แม้แต่หมานุษย์ที่บุกป่าเอาข้าวมาให้กินทุกวันคนนี้

ต่อมาชีวิตของดำหรี่และลายเริ่มไม่ต้องหลบซ่อนมากนัก เพราะหมานุษย์ยอดนักกำจัดหมา ไปคิดทำอย่างอื่นต่อ ดำหรี่และลาย ก็มาขออาศัยร่มไม้ของสวนส่วนกลาง ใต้ท้องรถคนในหมู่บ้าน

ก็อยู่แบบนี้มาเป็นปี วันหนึ่ง หมานุษย์กลุ่มนั้นนึกขึ้นมาได้ ว่ากรูยังกำจัดหมาไม่หมดนี่หว่า เกะกะลูกตากรูนัก จึงวางแผนกำจัดด้วยการวางยาเบื่อ แต่ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่ในกลุ่มหมานุษย์จอมวางแผน มีธรรมะ ไม่ฆ่าเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง แผนจึงเปลี่ยน เป็นจ้างคนเก็บขยะ เอากระสอบมาใส่หมาไปทิ้งให้พ้นลูกตาหมานุษย์

ตอนนั้น มีหมาอิสระ 4 ตัว ดำหรี่ กับ ลาย และ เจ้านิล กับ ยัยนวล

นิลกับนวล เดิมเป็นหมาของคนสวนประจำหมู่บ้าน ก็เลี้ยงแบบบุฟเฟ่ต์ หาให้กินมั่ง กินข้าวหมานุษย์ตู๋มั่ง

เมื่อคนสวนประจำหมู่บ้าน ย้ายตามโครงการเพื่อไปสร้างหมู่บ้านใหม่ ก็ทิ้งเจ้านิล กับยัยนวลไว้ให้เป็นมรดกแก่ยามหมู่บ้าน

ย้อนมาถึงแผนการชั่วร้ายต่อ หมาที่ตกเป็นเหยื่อมี 2 ราย จริงๆ มีแค่ยัยลายตัวเดียว เจ้านิลนั้นลักษณะดี สวย สง่า คนเก็บขยะตั้งใจเอาไปเลี้ยงเอง

ยัยลายนั้น เป็นหมาที่มีลักษณะพิการ ขาหลังไม่เท่ากัน เดินกระยึกกระยัก หน้าตาเหมือนตัวไฮยีน่า เป็นหมาที่จ๋องๆ ขี้กลัว ใครเข้ามาใกล้ ตัวจะงอ หงอ หมอบให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยัยลายจึงเป็นเหยื่อที่ง่ายที่สุด

ยัยลายถูกจับใส่กระสอบ หายไปกับรถขยะ

วันรุ่งขึ้น เมื่อตามหายัยลายกับนิลไม่เจอ ตู๋เริ่มโวยวายตามหา จนรู้เรื่องแผนชั่ว จึงโทรศัพท์ตามจิกคนเก็บขยะ ถามหาหมาที่ถูกจับไป และได้รู้ว่า เจ้านิลนั้น ดึงเชือกที่ล่ามไว้ที่บ้านคนเก็บขยะขาด และหนีหายไป

ส่วนเจ้าลาย ถูกเอาไปทิ้งในป่ารกร้างห่างไกลชุมชน คือ กะให้ตายนั่นแหละ....ชั่ว

ทั้งวัน ตู๋ขับรถจากบ้าน ออกนอกเมืองไปหายัยลาย และนิล ร้องเรียก จนเสียงแหบเสียงแห้ง ขับมาจนสุดทางของถนนที่ตัดเข้าไปในป่าละเมาะ พอเลี้ยวรถกลับ หมดหวังที่จะหาต่อไป มองไปข้างหน้า เห็นยัยลายยืนจังก้า เนื้อตัวเต็มไปด้วยมดดำ และโคลน ยัยลายตัวสั่น ไม่รู้ว่าสั่นเพราะดีใจที่เห็นตู๋ หรือ สั่นเพราะความกลัว ที่ถูกทิ้งให้อยู่ในป่าตัวเดียวทั้งคืนและทั้งวัน

ตู๋อุ้มยัยลายขึ้นรถ พยายามตามหานิล เพราะอาจจะโชคดีอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่หนังน้ำเน่า นิลจากไป โดยไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร

กลับมาถึงหมู่บ้าน ตู๋ไปร้องห่มร้องไห้ อ้อนวอน เหมือนยัยบ้าสติแตกกับกลุ่มหมานุษย์จอมวางแผน สรุปว่า ตู๋ต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่หมาอิสระทุกตัวทำ (... เออ กรูทำอยู่แล้ว เมิงไม่ต้องมาบอก )

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตู๋เสียค่าจ้างคนสวนเดือนละ 300 เพื่อดูแลเก็บขี้หมาของคนที่ไม่รับผิดชอบปล่อยหมาตัวเองออกมาขี้ วันละกระสอบ แม่มเอ๊ย หมา แค่ 4 ตัว ขี้เป็นกระสอบ

เหลือหมา 3 ตัว ดำหรี่ ลาย และยัยนวล

จากนั้นหมาทั้ง 3 ก็อยู่กันอย่างปลอดภัย ตราบเท่าที่หมานุษย์นักวางแผนชั่วทำเป็นลืมๆว่ามีสิ่งมีชีวิตอื่นร่วมหมู่บ้าน ขอบคุณมาก(ว่ะ)

-----------------

เรื่องเศร้าวันนี้ (6 ก.ค.2552 )

ทุกเช้า และ เย็น ตู๋จะออกไปผิวปากเรียก ดำหรี่และลาย ที่สวน ( ส่วนยัยนวลจะนอนอืดรอที่ป้อมยาม ) เพื่อมากินข้าว ตอนเช้ามีนมกล่องให้ ดำหรี่กินเก่งมาก กินของตัวเองเสร็จ จะรอจังหวะยัยลายเผลอ เข้ามาจัดการซะ

เช้าวันอาทิตย์ ตู๋เรียกผิวปากเท่าไหร่ ดำหรี่ก็ไม่มา ซึ่งผิดนิสัยเห็นแก่กินของดำหรี่มาก ยัยลายก็ดูจ๋อยยิ่งกว่าที่เคยจ๋อย เดินมาดมๆข้าว แล้วก็ไม่กิน นั่งอยู่อย่างนั้น

เดินไปถามยาม ก็บอกว่า ไม่เห็นดำหรี่ตั้งแต่เช้าแล้ว ปกติดำหรี่จะวิ่งไล่ทักทายคนส่งหนังสือพิมพ์ แต่วันนี้ไม่มีเลย

ตู๋กังวลมาก เพราะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ดำหรี่ไม่เคยพลาดข้าวซักมื้อ เกิดอะไรขึ้นกับดำหรี่แน่ๆเลย ตู๋ขี่จักรยานออกไปนอกหมู่บ้าน ถามตามไซท์ก่อสร้างของหมู่บ้านใกล้ๆ ใจนึกว่า จะจับดำหรี่ไปกินหรือเปล่า ขี่ไปเลียบสายเอเชียใกล้บ้าน ก็มองดูข้างทางไป กลัวว่าจะเห็นดำหรี่นอนตาย แต่ก็ต้องหาให้เจอ จะดีหรือร้ายก็ต้องรู้

เช้าจนถึงเย็น ไม่มีวี่แววของดำหรี่ ตู๋ออกปั่นตามหาอีกรอบในเส้นทางเดิม ไปตามชุมชนที่มีหมาอยู่เยอะๆใกล้ๆกัน ก็ไม่เจอ

คืนวันอาทิตย์ ก่อนนอนก็ทำใจแล้ว ว่าดำหรี่คงจากไปไม่มีวันกลับ แต่อธิษฐานขออำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ได้รู้ด้วยว่าดำหรี่อยู่ที่ไหน จะเอากลับมาฝังในที่ๆดำหรี่เกิดและโตมา

เช้า รีบออกไปเรียกหมามากินข้าว แน่นอน ดำหรี่ไม่มา แต่วันนี้ไม่ออกตามหาแล้ว กลับเข้าบ้าน สักชม. คนสวนมาแจ้ง ว่าเจอดำหรี่แล้ว นอนตายอยู่ข้างศาลพระภูมิในสวนด้านหน้าหมู่บ้าน ( อยู่ในหมู่บ้าน ) นี่เอง

ตู๋ถอนหายใจด้วยความกังวลใจนั้นหายไปแล้ว เจอแล้วลูก แม่จะไปรับลูกนะดำหรี่

พบว่าดำหรี่นอนตาย ขึ้นอืด สัณนิษฐานว่า ดำหรี่น่าจะถูกงูพิษกัด ตั้งแต่คืนวันเสาร์แล้ว

บริเวณที่ดำหรี่นอนตายนั้น อยู่ถัดไปจากซอกหินที่ยัยนวลนอนอืดทุกวัน มีต้นไม้พุ่มเตี้ยตัดเป็นแนวกั้นไว้เท่านั้นเอง....ยัยนวลนะยัยนวล บอกแม่ซักนิดก็ไม่ได้ว่าดำหรี่ตายอยู่ข้างเตียงเธอ

ตู๋จ้างคนสวน ให้ฝังดำหรี่อย่างสมเกียรติ ที่หมาตัวหนึ่งพึงจะได้รับ คนสวนคนนี้เป็นคนดีที่ตู๋นับถือน้ำใจมาก เป็นคนรักหมา เอ็นดูยัยนวลมาก มีอะไรเหลือกินก็แบ่งให้ยัยนวลตัวเดียว ซึ่งเราตกลงกันว่า หากเกิดอะไรขึ้น ยัยนวลจะได้รับอุปการะจากคนสวนเพื่อหลบภัยจากหมานุษย์

--------------------

ข้อความนี้ แม่ขอมอบให้ดำหรี่ หมานักสู้รักอิสระ

ถึงเจ้าจะเกิดมาอย่างหมาเดรัจฉาน แต่เจ้าก็เป็นที่รักของแม่นะคนดี ขอให้เจ้าไปสู่ที่ๆดีที่สุด ถ้าจำเป็นต้องเกิดมาใหม่ ขอให้เจ้ามีชีวิตที่ดี อย่าได้เกิดมาเป็นหมาจรจัดที่ไม่มีใครต้องการแบบนี้เลย

แม่จะรัก และคิดถึงเจ้าเสมอ ดำหรี่

--------------------

พี่น้องคู่ซี้ ดำหรี่ ยัยลาย

#696969

Create Date : 28 มกราคม 2553

Last Update : 28 มกราคม 2553 13:02:53 น.

3 comments

Counter : 581 Pageviews.

ซึ้งจังเลยค่ะ ขอให้เจ้าดำหรี่ไปสู่สุขคตินะ และขอชื่นชมคุณjoeymydear ด้วยค่ะ ที่มีความเมตตา กรุณาต่อน้องหมาผู้น่าสงสาร ช่วยน้องหมาน้องแมวไว้เนี่ยเคยอ่านในหนังสือธรรมะ พระท่านบอกว่าได้บุญมากค่ะ